ตอนที่สิบสอง เป็นผู้หญิงของผม

เช้าวันต่อมา

“เมื่อคืนคุณน่ารักมากเลย” ชายหนุ่มพรมจูบไหล่มนของหญิงสาวที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่กับเขา

“เมื่อไรคุณจะพาฉันกลับบ้าน”  แพงขวัญหน้าแดงเล็กน้อยที่เมื่อคืนเธอเผลอตัวเผลอใจไปกับรสรักของเขาก่อนจะเอ่ยถามว่าเมื่อไรเขาจะปล่อยเธอไป

“ผมอยากให้คุณอยู่กับผมก่อนนี่” 

“คุณให้คำตอบฉันเถอะนะคะว่าจะบังคับฉันแบบนี้ไปเพื่ออะไร”  แพงขวัญตั้งคำถามชายหนุ่มรอบที่เกือยร้อยได้ว่าเขาทำแบบนี้กับเธอไปเพื่ออะไรกันแน่

“ผมอยากให้คุณเป็นผู้หญิงของผม”  เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมพลิกร่างบางให้มามองหน้าของเขา

“คุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”  แพงขวัญขมวดคิ้วเล็กน้อยคำพูดของเขาทำเอาใจของเธอสั่นระรัวเพราะเธอเองก็เริ่มมีใจให้กับคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคนนี้ไปเสียแล้ว

“คำพูดที่ผมพูดคุณก็น่าจะเดาออกนะ...แล้วคุณล่ะตอนนี้รู้สึกยังไงกับผมพอจะมองผมดีขึ้นจากแต่ก่อนหรือเปล่า”  แพทริครู้อยู่แก่ใจแล้วว่าหญิงสาวคิดกับเขาอย่างไรไม่อย่างนั้นตื่นมาคงพยศเขาไปแล้วไม่อ่อนลงแบบนี้แต่ก็อยากจะฟังคำตอบจากปากของเธอ

“....”  สาวเจ้าหลบสายตาก้มหน้างุดซุกลงกับอกแกร่งคิดว่ากิริยาของเธอก็พอจะทำให้เขาเข้าใจได้

“..ผมดูจากความน่ารักของคุณเมื่อคืนก็รู้แล้ว..”  มือหนารวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นและแล้วเขาก็ทำให้เธอตกหลุมรักเขาได้สำเร็จ

“จะอุ้มฉันไปไหน”  แพงขวัญเงยหน้ามองชาหนุ่มเมื่อจู่ๆเขาก็อุ้มเธอออกจากเตียง

“ไปอาบน้ำกันไง”

"ทำไมต้องลากฉันมาด้วยอาบคนเดียวไม่ได้หรือไง"  ไม่นานทั้งทั้งสองก็นั่งเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างอาบน้ำสุดหรูของบ้าน

"อาบคนเดียวมันก็ไม่สนุกน่ะสิ" มือหนาพลิกร่างบางให้หันหน้ามาหาเขาพร้อมดึงขาเรียวของเธอแยกออกก่อนจะยกสะโพกมนของหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักกอดรัดบดจูบหญิงสาวด้วยความหิวกระหาย

"อื้ออ..คุณแพท..ฉันไม่ไหวค่ะ"  แพงขวัญรีบดันใบหน้าของชายหนุ่มออกเพราะเธอรู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น

"ครั้งเดียวนะคนดี" แพทริคส่งสายตาอ้อนวอนให้หญิงสาวเพราะจะให้เขาอดใจกับร่างกายเปลือยเปล่ายั่วยวนตรงหน้านี้คงไม่ทันเพราะเจ้ามังกรของเขาผงาดพร้อมศึกรักนี้เสียแล้ว

"อ.​อ๊ายย.." ว่าจบคนตัวโตก็สอดแท่งร้อนเข้าช่องทางรักของหญิงสาวในตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัวจนสาวเจ้ากรีดร้องผวากอดรัดชายหนุ่มเอาไว้แน่น

และแล้วบทรักที่เราร้อนก็ได้เริ่มขึ้น

"อื้มม..." ริมฝีปากหนาบดจูบส่งลิ้นร้ายละเลงไปทั่วโพรงปากหวานแขนแกร่งสอดคล้องยกที่ขาเรียวของหญิงสาวหิ้วเธอเอาไว้ก่อนจะคุกเข่ารัวสะโพกเข้าออกจนร่างบางตัวโยน

"อ..อ้ะ..แพทริค.. อื้ออ" สาวเจ้าครางไม่ได้ศัพท์เมื่อถูกคนตัวโตจับพลิกให้หันหลังเกาะกับขอบอ่างก่อนจะสอดใส่แท่งร้อนบดเบียดสะโพกมนเข้าออกระรัวจนน้ำในอ่างอาบน้ำตอนนี้สาดกระเด็นแทบทั่วห้องน้ำ

"อ..อืม.." ใบหน้าคมบดกรามแน่นในขณะที่สะโพกแกร่งส่งแท่งร้อนเข้าออกช่องทางรักกระแทกกระทั้นระบายอารมณ์สวาทอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"อื้อ.. พ.แพทริค.. อ๊ายย.."  ศึกสวาทในอ่างร้อนรักดำเนินได้พักใหญ่หญิงสาวก็บิดเกร็งกรีดร้องสุดเสียงหวานตัวสั่นเทาเสร็จสมแตะขอบสวรรค์ล่วงหน้าชายหนุ่ม

"อืม.. อ.. อ้าสสส.."  เมื่อช่องทางรักหญิงสาวตอดรัดหนักเข้าแพทริคก็รัวจังหวะหนักแน่นกว่าก่อนจะปลดปล่อยธารน้ำรักสีขาวขุ่นในตัวหญิงสาวทุกหยาดหยดและก้มฟุบลงกอดร่างบางจากทางด้านหลังด้วยอาการหอบเหนื่อย

กว่าทั้งสองจะออกมาจากห้องน้ำกันได้ก็สายโด่งเมื่อแต่งตัวเสร็จแพงขวัญก็ฟุบหลับไปอีกรอบด้วยความเพลียจนแพทริคต้องเรียกคนในอ้อมกอดให้ลุกไปทานข้าว

"ออกไปทานข้าวก่อนสิครับ"  

"ขอนอนต่ออีกสักพักนะคะ..เพราะคุณนั่นแหละ"  แพงขวัญเอ่ยน้ำเสียงอ่อนทั้งตายังลืมไม่เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวอ่อนเพลียจริงๆจึงต้องปล่อยให้เธอนอนต่อไป

อาทิตย์ต่อมา

  ทางด้านมนัญชนกที่กับคามินตอนนี้ทั้งคู่ก็สนิทกันมากเพราะหลังจากคามินเลิกงานทุกวันก็จะมาขลุกอยู่กับมนัญชนกสอนเธอทำของคาวของหวานสลับกันไปแล้วแต่เมนูที่หญิงสาวคิดอยากจะทำ

แถมความอบอุ่นอ่อนโยนของคามินยังทำให้มนัญชนกต้องคอยข่มใจตัวเองเอาไว้ให้เผลอใจไปกับความอ่อนโยนของคามินด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นคนรักของแพงขวัญ

"ฝีมือลึกศิษย์คนนี้เป็นยังไงบ้างคะ"    แพงขวัญนั่งมองคามินชิมซุปฟักทองอย่างใจจดใจจ่อเมื่อวานเธอทำให้รสชาติมันไม่กลมกล่อมเท่าไรวันนี้เลยอยากแก้มือ

"อืม..ตรงตามสูตรทุกอย่างเลยครับนับว่าแก้มือได้ดีเลย.."    คามินชมเปราะที่ลูกศิษย์ของเขาตั้งใจฟังที่เขาสอนจนทำแค่สองครั้งก็ได้ตามสูตรที่เขาสอนแล้ว

"ผมคุณมินไปโดนอะไรมาคะ"    มนัญชนกยิ้มกริ่มก่อนจะเหลือบสังเกตุเห็นผมด้านข้างของคามินมันมีรอยแหว่งนิดหน่อย

"คือผมยังไม่มีเวลาไปร้านตัดผมเลยพอมันยาวผมก็เลยเล็มออกนิดหน่อยครับมันดูตลกมากเลยใช่ไหม"   คามินอมยิ้มอ่อนด้วยท่าทีขัดเขินเล็กน้อยช่วงนี้เวลาของเขามันไม่มีเลยจริงๆเลิกงานได้ก็เข้ามาหาหญิงสาวที่บ้านตลอด

"ฉันแก้ให้นะคะ"   

"คุณหม่อนตัดผมเป็นเหรอครับ”   สายตาของคามินที่มองมนัญชนกตอนนี้ดูจะทึ่งในตัวหญิงสาวไม่น้อย

"ค่ะฉันตัดให้คุณพ่ออยู่บ่อยๆ.. ฉันจัดการให้นะคะ"   มนัญชนกเอ่ยบอกให้ชายหนุ่มเชื่อมือเธอได้เพราะทรงผมของพ่อกับพี่ชายเธอก็เป็นคนลงมือตัดให้ออกจะบ่อย

ครู่ต่อมา

ไม่นานนักมนัญชนกก็จัดการกับทรงผมคามินเรียบร้อยตอนนี้ก็แค่ดูความเรียบร้อยเท่านั้นว่าผมของเขายังมีตรงไหนที่ต้องแก้บ้าง

"ตรงนี้เท่ากันหรือยังน้า..." คามินจ้องหญิงสาวไม่ละสายตาเพราะใบหน้าหวานของเธอที่เข้ามาใกล้สายตาของเขาทำเอาจู่ๆก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

"หลับตาก่อนนะคะ" มนัญชนกอมยิ้มมองใบหน้าชายหนุ่มก่อนจะตัดผมด้านหน้าของคามินนิดหน่อยที่เหลื่อมออกมาเล็กน้อย

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"  หญิงสาวรีบหยิบกระจกบานเล็กให้คามินได้ดูว่าฝีมือการตัดผมของเธอนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

"โห.. นี่ระดับช่างฝีมือเลยนะครับ"   

"ตอบแทนที่คุณช่วยสอนการทำอาหารให้ฉันไงคะ"   เมื่อได้รับคำชมมนัญชนกก็ใจชื้นดีใจที่เขาพอใจในฝีมือการตัดผมของเธอ

ตกดึก

“หยุดคิดเดี๋ยวนี้ใบหม่อน”  ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือยขะเที่ยงคืนแล้วแต่มนัญชนกก็ยังข่มตานอนไม่หลับเพราะเอาแต่นึกถึงรอยยิ้มของคามินทั้งยังต้องดุตัวเองว่าห้ามคิดถึงเขาเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรเธอจะแอบชอบผู้ชายที่มีคนรักอยู่แล้วไม่ได้

ทางด้านคามินตอนนี้เข้าก็ยังไม่ได้นอนเช่นกันเพราะมัวแต่กดมือถือหาแพงขวัญไม่ค่อยสบายใจนักที่เขานั้นติดต่อหาเธอไม่ได้

“เป็นบ้าอะไรเนี่นเรา” จากมือที่เลื่อนอยู่กับเบอของแพงขวัญจู่ๆเขาก็อยากจะกดโทรหาเบอของมนัญชนกเสียอย่างนั้นก่อนจะดูเวลาว่าตอนนี้ดึกมากแล้วจึงอมยิ้มตลกตัวเองที่คิดอยากจะโทรหามนัญชนกได้ทั้งยังแอบคิดถึงเวลาที่ได้อยู่กับมนัญชนกเวลานันมันทำให้เขาผ่อนคลายได้ทุกเรื่องจริงๆ

วันต่อมา

วันนี้เป็นวันหยุดของคามินเขาเลยเข้ามาหามนัญชนกตั้งแต่เช้าเพื่อที่วันนี้จะได้สอนหญิงสาวได้สักสองสามเมนู

“พวกเนื้อนี่เราไม่ต้องใช้ผงหมักนุ่มก็ได้นะครับแค่เรามีสับปะรดหั่นแล้วห็หมักเข้าไปแบบนี้ไม่นานเนื้ก็นุ่มแล้วครับไม่เสียสุขภาพด้วย”  คามินหมักเนื้อไปด้วยสอนหญิงสาวไปด้วยแต่ดูท่าสาวเจ้าตอนนี้ไม่ค่อยจะมีสติฟังเท่าไรแล้วเพราะเอาแต่มองใบหน้าของคามินไม่เว้นว่างทั้งที่ข่มใจเตือนตัวเองแล้วแท้ๆ

"อ่อ..เข้าใจแล้วค่ะ..คุณมินนี่เก่งเรื่องอาหารทุกอย่างเลยนะคะ"   

"ขอบคุณครับ...เนื้อนี่หมักสักครึ่งชั่วโมงก็ใช้ได้แล้วนะครับ..อ่อแล้วผมมีเมนูใหม่มาให้คุณชิมด้วยมานี่สิครับ" คามินถอดถุงมือล้างไม้ล้างมือก่อนจะจูงมือหญิงสาวออกไปด้านนอกแกะกล่องโฟมที่เขาตั้งเอาไว้ที่ห้องรับแขกตั้งแต่มาหยิบถ้วยพุดดิ้งสองถ้วยออกมาวางตรงหน้ามนัญชนกและยื่นให้เธอได้ชิม

"พุดดิ้งข้าวโพด..ผมสะกัดน้ำข้าวโพดมาแล้วก็ผสมกับน้ำของหญ้าหวานเป็นเมนูสุขภาพน่ะครับคุณลองชิมให้ผมหน่อยนะว่าอร่อยหรือเปล่า"

"หืม...อร่อยมากๆเลยค่ะหวานมันกำลังดีเลย"   เมื่อเจ้าก้อนพุดดิ้งเข้าปากเคี้ยวได้สองสามครั้งได้มนัญชนกก็เอ่ยชมเปราะไม่ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรก็ถูกปากเธอไปเสียทุกอย่างจริงๆ

"ดีเลย..เมนูนี้ผมตั้งใจจะทำให้แพงถ้าคุณชอบแพงก็น่าจะชอบนะครับ"  คามินยิ้มแก้มปริเขาคิดว่าหากมนัญชนกชอบแพงขวัญก็คงจะชอบเช่นกัน

"เอ่อ..ค่ะเมนูสุขภาพแบบนี้คุณแพงต้องชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ"   ใบหน้าหวานจากที่ยิ้มร่าอยู่คราแรกตอนนี้ห่อเหี่ยวลงเล็กน้อยแต่ที่ชายหนุ่มเอ่ยถึงแพงขวัญแบบนี้ก็ดีจะได้เป็นเครื่องเตือนใจของเธอเอาไว้ว่าเธอควรจะคิดกับเขาได้แค่ไหน

หลายวันต่อมา

ร่วมเดือนแล้วที่แพทริคและแพงขวัญใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ความสัมพันธ์ของแพทริคและแพงขวัญเริ่มหวานขึ้นทุกวันและยังไม่มีทีท่าว่าแพทริคนั้นจะปล่อยให้หญิงสาวกลับบ้านของเธอง่ายๆด้วย

"ลุกอาบน้ำแต่งตัวเร็วครับ"  ชายหนุ่มและหญิงสาวร่างเปลือยเปล่ากอดกันกลมใต้ผ้านวมผืนหนาในช่วงสายของวันแพทริคพรมจูบไหล่มนของแพงขวัญก่อนจะปลุกให้เธอนั้นลุกไปอาบน้ำแต่งตัว

"จะไปไหนคะ"  แพงขวัญแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเพราะกลายคืนมานี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอได้พักเลยสักคืน

"จะเข้าไปในห้างแถวนี้สักหน่อยครับ"

"ขอนอนได้หรือเปล่า"  แพงขวัญยังคงงัวเงียซุกอกแกร่งของแพทริคไม่ยอมตื่น

"ถ้าไม่ไปข้างนอกกับผมเดี๋ยวจะไม่ได้พักนะครับ"  

"ก็ได้ค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาคมก็เบิกโพรงตื่นทันทีเพราะรู้ว่าเขาพูดจริงไม่รู้ว่าเขาหิวกระหายมาจากไหนนักหนา