เช้าวันต่อมา
“เมื่อคืนคุณน่ารักมากเลย” ชายหนุ่มพรมจูบไหล่มนของหญิงสาวที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาอยู่กับเขา
“เมื่อไรคุณจะพาฉันกลับบ้าน” แพงขวัญหน้าแดงเล็กน้อยที่เมื่อคืนเธอเผลอตัวเผลอใจไปกับรสรักของเขาก่อนจะเอ่ยถามว่าเมื่อไรเขาจะปล่อยเธอไป
“ผมอยากให้คุณอยู่กับผมก่อนนี่”
“คุณให้คำตอบฉันเถอะนะคะว่าจะบังคับฉันแบบนี้ไปเพื่ออะไร” แพงขวัญตั้งคำถามชายหนุ่มรอบที่เกือยร้อยได้ว่าเขาทำแบบนี้กับเธอไปเพื่ออะไรกันแน่
“ผมอยากให้คุณเป็นผู้หญิงของผม” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมพลิกร่างบางให้มามองหน้าของเขา
“คุณรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่” แพงขวัญขมวดคิ้วเล็กน้อยคำพูดของเขาทำเอาใจของเธอสั่นระรัวเพราะเธอเองก็เริ่มมีใจให้กับคนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคนนี้ไปเสียแล้ว
“คำพูดที่ผมพูดคุณก็น่าจะเดาออกนะ...แล้วคุณล่ะตอนนี้รู้สึกยังไงกับผมพอจะมองผมดีขึ้นจากแต่ก่อนหรือเปล่า” แพทริครู้อยู่แก่ใจแล้วว่าหญิงสาวคิดกับเขาอย่างไรไม่อย่างนั้นตื่นมาคงพยศเขาไปแล้วไม่อ่อนลงแบบนี้แต่ก็อยากจะฟังคำตอบจากปากของเธอ
“....” สาวเจ้าหลบสายตาก้มหน้างุดซุกลงกับอกแกร่งคิดว่ากิริยาของเธอก็พอจะทำให้เขาเข้าใจได้
“..ผมดูจากความน่ารักของคุณเมื่อคืนก็รู้แล้ว..” มือหนารวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นและแล้วเขาก็ทำให้เธอตกหลุมรักเขาได้สำเร็จ
“จะอุ้มฉันไปไหน” แพงขวัญเงยหน้ามองชาหนุ่มเมื่อจู่ๆเขาก็อุ้มเธอออกจากเตียง
“ไปอาบน้ำกันไง”
"ทำไมต้องลากฉันมาด้วยอาบคนเดียวไม่ได้หรือไง" ไม่นานทั้งทั้งสองก็นั่งเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างอาบน้ำสุดหรูของบ้าน
"อาบคนเดียวมันก็ไม่สนุกน่ะสิ" มือหนาพลิกร่างบางให้หันหน้ามาหาเขาพร้อมดึงขาเรียวของเธอแยกออกก่อนจะยกสะโพกมนของหญิงสาวขึ้นมานั่งบนตักกอดรัดบดจูบหญิงสาวด้วยความหิวกระหาย
"อื้ออ..คุณแพท..ฉันไม่ไหวค่ะ" แพงขวัญรีบดันใบหน้าของชายหนุ่มออกเพราะเธอรู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
"ครั้งเดียวนะคนดี" แพทริคส่งสายตาอ้อนวอนให้หญิงสาวเพราะจะให้เขาอดใจกับร่างกายเปลือยเปล่ายั่วยวนตรงหน้านี้คงไม่ทันเพราะเจ้ามังกรของเขาผงาดพร้อมศึกรักนี้เสียแล้ว
"อ.อ๊ายย.." ว่าจบคนตัวโตก็สอดแท่งร้อนเข้าช่องทางรักของหญิงสาวในตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัวจนสาวเจ้ากรีดร้องผวากอดรัดชายหนุ่มเอาไว้แน่น
และแล้วบทรักที่เราร้อนก็ได้เริ่มขึ้น
"อื้มม..." ริมฝีปากหนาบดจูบส่งลิ้นร้ายละเลงไปทั่วโพรงปากหวานแขนแกร่งสอดคล้องยกที่ขาเรียวของหญิงสาวหิ้วเธอเอาไว้ก่อนจะคุกเข่ารัวสะโพกเข้าออกจนร่างบางตัวโยน
"อ..อ้ะ..แพทริค.. อื้ออ" สาวเจ้าครางไม่ได้ศัพท์เมื่อถูกคนตัวโตจับพลิกให้หันหลังเกาะกับขอบอ่างก่อนจะสอดใส่แท่งร้อนบดเบียดสะโพกมนเข้าออกระรัวจนน้ำในอ่างอาบน้ำตอนนี้สาดกระเด็นแทบทั่วห้องน้ำ
"อ..อืม.." ใบหน้าคมบดกรามแน่นในขณะที่สะโพกแกร่งส่งแท่งร้อนเข้าออกช่องทางรักกระแทกกระทั้นระบายอารมณ์สวาทอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"อื้อ.. พ.แพทริค.. อ๊ายย.." ศึกสวาทในอ่างร้อนรักดำเนินได้พักใหญ่หญิงสาวก็บิดเกร็งกรีดร้องสุดเสียงหวานตัวสั่นเทาเสร็จสมแตะขอบสวรรค์ล่วงหน้าชายหนุ่ม
"อืม.. อ.. อ้าสสส.." เมื่อช่องทางรักหญิงสาวตอดรัดหนักเข้าแพทริคก็รัวจังหวะหนักแน่นกว่าก่อนจะปลดปล่อยธารน้ำรักสีขาวขุ่นในตัวหญิงสาวทุกหยาดหยดและก้มฟุบลงกอดร่างบางจากทางด้านหลังด้วยอาการหอบเหนื่อย
กว่าทั้งสองจะออกมาจากห้องน้ำกันได้ก็สายโด่งเมื่อแต่งตัวเสร็จแพงขวัญก็ฟุบหลับไปอีกรอบด้วยความเพลียจนแพทริคต้องเรียกคนในอ้อมกอดให้ลุกไปทานข้าว
"ออกไปทานข้าวก่อนสิครับ"
"ขอนอนต่ออีกสักพักนะคะ..เพราะคุณนั่นแหละ" แพงขวัญเอ่ยน้ำเสียงอ่อนทั้งตายังลืมไม่เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวอ่อนเพลียจริงๆจึงต้องปล่อยให้เธอนอนต่อไป
อาทิตย์ต่อมา
ทางด้านมนัญชนกที่กับคามินตอนนี้ทั้งคู่ก็สนิทกันมากเพราะหลังจากคามินเลิกงานทุกวันก็จะมาขลุกอยู่กับมนัญชนกสอนเธอทำของคาวของหวานสลับกันไปแล้วแต่เมนูที่หญิงสาวคิดอยากจะทำ
แถมความอบอุ่นอ่อนโยนของคามินยังทำให้มนัญชนกต้องคอยข่มใจตัวเองเอาไว้ให้เผลอใจไปกับความอ่อนโยนของคามินด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นคนรักของแพงขวัญ
"ฝีมือลึกศิษย์คนนี้เป็นยังไงบ้างคะ" แพงขวัญนั่งมองคามินชิมซุปฟักทองอย่างใจจดใจจ่อเมื่อวานเธอทำให้รสชาติมันไม่กลมกล่อมเท่าไรวันนี้เลยอยากแก้มือ
"อืม..ตรงตามสูตรทุกอย่างเลยครับนับว่าแก้มือได้ดีเลย.." คามินชมเปราะที่ลูกศิษย์ของเขาตั้งใจฟังที่เขาสอนจนทำแค่สองครั้งก็ได้ตามสูตรที่เขาสอนแล้ว
"ผมคุณมินไปโดนอะไรมาคะ" มนัญชนกยิ้มกริ่มก่อนจะเหลือบสังเกตุเห็นผมด้านข้างของคามินมันมีรอยแหว่งนิดหน่อย
"คือผมยังไม่มีเวลาไปร้านตัดผมเลยพอมันยาวผมก็เลยเล็มออกนิดหน่อยครับมันดูตลกมากเลยใช่ไหม" คามินอมยิ้มอ่อนด้วยท่าทีขัดเขินเล็กน้อยช่วงนี้เวลาของเขามันไม่มีเลยจริงๆเลิกงานได้ก็เข้ามาหาหญิงสาวที่บ้านตลอด
"ฉันแก้ให้นะคะ"
"คุณหม่อนตัดผมเป็นเหรอครับ” สายตาของคามินที่มองมนัญชนกตอนนี้ดูจะทึ่งในตัวหญิงสาวไม่น้อย
"ค่ะฉันตัดให้คุณพ่ออยู่บ่อยๆ.. ฉันจัดการให้นะคะ" มนัญชนกเอ่ยบอกให้ชายหนุ่มเชื่อมือเธอได้เพราะทรงผมของพ่อกับพี่ชายเธอก็เป็นคนลงมือตัดให้ออกจะบ่อย
ครู่ต่อมา
ไม่นานนักมนัญชนกก็จัดการกับทรงผมคามินเรียบร้อยตอนนี้ก็แค่ดูความเรียบร้อยเท่านั้นว่าผมของเขายังมีตรงไหนที่ต้องแก้บ้าง
"ตรงนี้เท่ากันหรือยังน้า..." คามินจ้องหญิงสาวไม่ละสายตาเพราะใบหน้าหวานของเธอที่เข้ามาใกล้สายตาของเขาทำเอาจู่ๆก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
"หลับตาก่อนนะคะ" มนัญชนกอมยิ้มมองใบหน้าชายหนุ่มก่อนจะตัดผมด้านหน้าของคามินนิดหน่อยที่เหลื่อมออกมาเล็กน้อย
"เรียบร้อยแล้วค่ะ" หญิงสาวรีบหยิบกระจกบานเล็กให้คามินได้ดูว่าฝีมือการตัดผมของเธอนั้นเป็นอย่างไรบ้าง
"โห.. นี่ระดับช่างฝีมือเลยนะครับ"
"ตอบแทนที่คุณช่วยสอนการทำอาหารให้ฉันไงคะ" เมื่อได้รับคำชมมนัญชนกก็ใจชื้นดีใจที่เขาพอใจในฝีมือการตัดผมของเธอ
ตกดึก
“หยุดคิดเดี๋ยวนี้ใบหม่อน” ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือยขะเที่ยงคืนแล้วแต่มนัญชนกก็ยังข่มตานอนไม่หลับเพราะเอาแต่นึกถึงรอยยิ้มของคามินทั้งยังต้องดุตัวเองว่าห้ามคิดถึงเขาเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรเธอจะแอบชอบผู้ชายที่มีคนรักอยู่แล้วไม่ได้
ทางด้านคามินตอนนี้เข้าก็ยังไม่ได้นอนเช่นกันเพราะมัวแต่กดมือถือหาแพงขวัญไม่ค่อยสบายใจนักที่เขานั้นติดต่อหาเธอไม่ได้
“เป็นบ้าอะไรเนี่นเรา” จากมือที่เลื่อนอยู่กับเบอของแพงขวัญจู่ๆเขาก็อยากจะกดโทรหาเบอของมนัญชนกเสียอย่างนั้นก่อนจะดูเวลาว่าตอนนี้ดึกมากแล้วจึงอมยิ้มตลกตัวเองที่คิดอยากจะโทรหามนัญชนกได้ทั้งยังแอบคิดถึงเวลาที่ได้อยู่กับมนัญชนกเวลานันมันทำให้เขาผ่อนคลายได้ทุกเรื่องจริงๆ
วันต่อมา
วันนี้เป็นวันหยุดของคามินเขาเลยเข้ามาหามนัญชนกตั้งแต่เช้าเพื่อที่วันนี้จะได้สอนหญิงสาวได้สักสองสามเมนู
“พวกเนื้อนี่เราไม่ต้องใช้ผงหมักนุ่มก็ได้นะครับแค่เรามีสับปะรดหั่นแล้วห็หมักเข้าไปแบบนี้ไม่นานเนื้ก็นุ่มแล้วครับไม่เสียสุขภาพด้วย” คามินหมักเนื้อไปด้วยสอนหญิงสาวไปด้วยแต่ดูท่าสาวเจ้าตอนนี้ไม่ค่อยจะมีสติฟังเท่าไรแล้วเพราะเอาแต่มองใบหน้าของคามินไม่เว้นว่างทั้งที่ข่มใจเตือนตัวเองแล้วแท้ๆ
"อ่อ..เข้าใจแล้วค่ะ..คุณมินนี่เก่งเรื่องอาหารทุกอย่างเลยนะคะ"
"ขอบคุณครับ...เนื้อนี่หมักสักครึ่งชั่วโมงก็ใช้ได้แล้วนะครับ..อ่อแล้วผมมีเมนูใหม่มาให้คุณชิมด้วยมานี่สิครับ" คามินถอดถุงมือล้างไม้ล้างมือก่อนจะจูงมือหญิงสาวออกไปด้านนอกแกะกล่องโฟมที่เขาตั้งเอาไว้ที่ห้องรับแขกตั้งแต่มาหยิบถ้วยพุดดิ้งสองถ้วยออกมาวางตรงหน้ามนัญชนกและยื่นให้เธอได้ชิม
"พุดดิ้งข้าวโพด..ผมสะกัดน้ำข้าวโพดมาแล้วก็ผสมกับน้ำของหญ้าหวานเป็นเมนูสุขภาพน่ะครับคุณลองชิมให้ผมหน่อยนะว่าอร่อยหรือเปล่า"
"หืม...อร่อยมากๆเลยค่ะหวานมันกำลังดีเลย" เมื่อเจ้าก้อนพุดดิ้งเข้าปากเคี้ยวได้สองสามครั้งได้มนัญชนกก็เอ่ยชมเปราะไม่ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรก็ถูกปากเธอไปเสียทุกอย่างจริงๆ
"ดีเลย..เมนูนี้ผมตั้งใจจะทำให้แพงถ้าคุณชอบแพงก็น่าจะชอบนะครับ" คามินยิ้มแก้มปริเขาคิดว่าหากมนัญชนกชอบแพงขวัญก็คงจะชอบเช่นกัน
"เอ่อ..ค่ะเมนูสุขภาพแบบนี้คุณแพงต้องชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ" ใบหน้าหวานจากที่ยิ้มร่าอยู่คราแรกตอนนี้ห่อเหี่ยวลงเล็กน้อยแต่ที่ชายหนุ่มเอ่ยถึงแพงขวัญแบบนี้ก็ดีจะได้เป็นเครื่องเตือนใจของเธอเอาไว้ว่าเธอควรจะคิดกับเขาได้แค่ไหน
หลายวันต่อมา
ร่วมเดือนแล้วที่แพทริคและแพงขวัญใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นี่ความสัมพันธ์ของแพทริคและแพงขวัญเริ่มหวานขึ้นทุกวันและยังไม่มีทีท่าว่าแพทริคนั้นจะปล่อยให้หญิงสาวกลับบ้านของเธอง่ายๆด้วย
"ลุกอาบน้ำแต่งตัวเร็วครับ" ชายหนุ่มและหญิงสาวร่างเปลือยเปล่ากอดกันกลมใต้ผ้านวมผืนหนาในช่วงสายของวันแพทริคพรมจูบไหล่มนของแพงขวัญก่อนจะปลุกให้เธอนั้นลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
"จะไปไหนคะ" แพงขวัญแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเพราะกลายคืนมานี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอได้พักเลยสักคืน
"จะเข้าไปในห้างแถวนี้สักหน่อยครับ"
"ขอนอนได้หรือเปล่า" แพงขวัญยังคงงัวเงียซุกอกแกร่งของแพทริคไม่ยอมตื่น
"ถ้าไม่ไปข้างนอกกับผมเดี๋ยวจะไม่ได้พักนะครับ"
"ก็ได้ค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นดวงตาคมก็เบิกโพรงตื่นทันทีเพราะรู้ว่าเขาพูดจริงไม่รู้ว่าเขาหิวกระหายมาจากไหนนักหนา
ห้างสรรพสินค้า"จะซื้อเสื้อผ้าเหรอคะ" แพงขวัญเดินเข้ามาในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังพร้อมแพทริคที่กำลังเดินจูงมือเธออยู่"ครับ...คุณว่าแบบไหนเหมาะกับผม" แพทริคชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตหลากสีสันที่อยู่ในราว"อืม...ก็แบบนี้สิ..รุ่นนี้ใหม่ล่าสุดของแบรนด์นี้เลยนะ" แม้นว่าโซนนี้จะเป็นของผู้ชายแต่คนที่ชอบแฟชั่นอย่างแพงขวัญก็รู้ว่าเสื้อผ้าเหล่านี้เป็นแบบใหม่หรือแบบเก่า"นับว่าผมพาคนช่วยเลือกมาถูกคน...งั้นคุณเลือกให้ผมสักสองสามชุดนะครับเดี๋ยวผมมา" "คุณจะไปไหนคะ""ทำธุระนิดหน่อยครับ""โอเคค่ะ" สาวเจ้ามองตามหลังคนที่พึ่งเดินออกไปแต่ก็ไม่ได้สนใจมากนักว่าเขาจะไปไหนเพราะมีความสุขกับการเลือกเสื้อผ้ามากกว่าครู่ต่อมาร้านอาหารหังจากที่แพงขวัญเลือกเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วทั้งคู่ก็มานั่งทานอาหารในร้านอาหารสุดหรูของห้างที่นี่"นี่ที่หายไปมาจองที่นี่เหรอคะ" แพงขวัญนั่งลงที่โต๊ะอาหารในโซนไพรเวทและเป็นมุมที่สวยที่สุดในร้านตอนนี้ที่นี่มีเพียงแค่เธอกับแพทริคแค่สองคนกับอาหารที่เต็มโต๊ะเธอจึงคิดว่าเมื่อครู่ที่แพทริคหายไปคงเป็นเพราะมาจัดการเรื่องที่ร้านเป็นแน่"เปล่าครับที่นี่ผมจองไว้สองวันแล้ว...ที่หายไปเพราะ
"......" คามินแทบยืนไม่อยู่เนื้อตัวชาวาบไปหมดเมื่อจู่ๆคนที่เขาคิดจะสร้างครอบครัวด้วยกลับเลือกคนที่มาทีหลังได้ไม่นานตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงติดต่อเธอลำบากยากเย็นเหลือเกิน"แพงขอโทษนะคะที่แพงเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่อง" แพงขวัญสะอึกสะอื้นเธอยอมรับผิดทุกอย่างเพราะเธอเผลอให้ใจกับแพทริคไปอย่างง่ายดาย"พี่เข้าใจแล้ว.." คามินเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะกดวางสายของแพงขวัญตอนนี้ความรู้สึกมันเจ็บจุกอยู่ในอกเหมือนอยากจะร้องให้แต่มันก็ร้องไม่ออก"แพงขอโทษค่ะพี่มิน..ฮือๆๆ..." หลังจากวางสายได้แพงขวัญก็สะอึกสะอื้นเพราะความรู้สึกผิด"......" แพทริคยืนมองหญิงสาวอยู่ห่างๆด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูกในใจลึกๆไม่ชอบที่จะเห็นหญิงสาวร้องให้แต่อีกใจก็ดีใจที่แผนการดำเนินไปได้ด้วยดีหลังจากนี้คนที่น้ำตาตกจะไม่ใช่แค่แพงขวัญเพียงคนเดียวจะเป็นพงษ์พัฒน์ที่ต้อเจ็บกว่าแพงขวัญหลายเท่าเมื่อเห็นแพงขวัญตกอยู่ในความทุกข์เย็นของวัน มนัญชนกเตรียมตัวรอคามินตั้งแต่ห้าโมงเย็นแต่นี่ก็หกโมงกว่าจนเกือบจะมืดแล้วแต่เขาก็ไม่ยักจะมาเสียทีทั้งโทรหาเท่าไรเขาก็ไม่ยอมรับ"วันนี้ไม่มาสอนหม่อนเหรอคะคุณมิน" หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อคว
"อืม..." คามินงัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสายเขาพยุงร่างเปลือยเปล่าลุกนั่งก่อนจะกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนักพอสมควรสายตาของเขาเพ่งมองรอบๆห้องที่เละเทะทั้งฟูกนอนก็ยังมีรอยหยดเลือดภาพตรงหน้าเหล่านี้ทำให้เขาพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อวานและไม่นานนักเขาก็จำทุกอย่างได้“คุณหม่อน...” เมื่อภาพความจำเมื่อวานกลับมาได้เขาก็รีบหยิบผ้าขนหนูพันท่อนล่างก่อนจะเข้าไปหาหญิงสาวในห้องทันที(หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะคะ) “โถ่เอ้ย...ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย” คามินหยิบจดหมายของใบหม่อนขึ้นมาอ่านจบก็นั่งฟุบลงกับพื้นกุมขมับโมโหที่ตัวเองเผลอทำร้ายหญิงสาวลงกับมือสามวันต่อมา"เป็นอะไรครับนอนซมทั้งวันเลย” แพทริคเข้ามาซุกผ้าห่มนอนบนเตียงนุ่มกับหญิงสาวหลังเห็นเธอนอนซมมาตั้งแต่หลังทานอาหารเช้าแล้ว“เพลียๆค่ะ..” “ผมทำให้หายเพลียเอาไหม” ชายหนุ่มพรมจูบแก้มนวลของหญิงสาวเพราะตอนนี้อะไรๆของเขามันตื่นขึ้นแล้วเพียงแค่สัมผัสเนื้อตัวของเธอได้ไม่นานไม่รู้ว่าทำไมเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งเมื่อต้องใกล้ชิดสาวเจ้าบนเตียงสองต่อสองแบบนี้“ทำยังไงคะ” ดวงตาปรือมองคนที่กำลังพรมจูบด้วยความสงสัย“..ฉันจะเพลียกว่าเดิมมากกว่ามั้งคะ...อื
วันต่อมา ตั้งแต่โทมัสรู้เรื่องของแพทริคจากมนัญชนกตั้งแต่เมื่อวานเขาก็เคลียทุกอย่างแล้วรีบบินมาที่เมืองไทยเพื่อมาคุยกับแพทริคทันที"เราต้องการทำอะไรกันแน่แพทริค" โทมัสโทรนัดแพทริคให้มาคุยที่โรงแรมที่เขาพักหลังจากที่ลงเครื่องเรียบร้อยแล้วเขารู้ดีว่าพงษ์พัฒน์เป็นคนที่ขับรถชนภรรยาของเขาเสียชีวิตและเขาก็รู้ว่าที่แพทริคเลือกที่จะยุ่งกับลูกสาวของพงษ์พัฒน์เพราะอะไร"เปล่านี่ครับพ่อผมก็แค่จะแต่งงาน" แพทริคยังคงปากแข็งไม่ยอมรับความจริงกับคนเป็นพ่อ"พ่อรู้แต่เมียเราเป็นลูกของคนที่ขับรถชนแม่เรา...ไม่ได้คิดจะใช้เธอเป็นเหยื่อใช่ไหม" โทมัสรู้ดีว่าแพทริคเกลียดพงษ์พัฒน์มากแค่ไหนและตอนนี้แพงขวัญก็เกิดตั้งท้องขึ้นมาแล้วหากลูกชายของเขาจะให้เธอเป็นเหยื่อเพื่อแก้แค้นคงไม่ดีแน่"ผมทำอะไรผมรู้ดีครับพ่อ" ว่าจบแพทริคก็เดินหนีคนเป็นพ่อไปคนอย่างเขาคิดอะไรแล้วต้องทำให้ได้เพราะชีวิตของแม่เขาคนผิดต้องเป็นคนชดใช้ความผิดให้สาสม“เฮ้อ...” โทมัสรู้ว่าลูกชายของเขาเป็นคนหัวแข็งและหากจะห้ามไม่ให้แพทริคยุ่งกับแพงขวัญคงไม่ได้เพราะตอนนี้หลานของเขากำลังจะเกิดมาแล้วยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัวอาทิตย์ต่อมา วันนี้เป็นวันแต่
หลายวันต่อมา ตอนนี้แพทริคและแพงขวัญกลับมาอยู่ที่เรือนหอของพวกเขาแล้วบ้านที่แพทริคซื้อเอาไว้หลังไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ร่มรื่นน่าอยู่ซึ่งแพงขวัญก็ไม่ได้ติดอะไรเพราะที่นี่ก็อยู่ใกล้กับบ้านของพ่อเธอพอสมควรขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงกันแล้ว"คุณจะไปไหนเหรอคะ" แพงขวัญที่รอทานข้าวเย็นพร้อมกับแพทริคเมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอกก็ต้องรีบลุกมาถามเพราะเขาไม่ได้บอกเธอก่อนหน้าว่าจะไปไหน"คุยงานนิดหน่อยคืนนี้คุณไม่ต้องรอผมนะนอนก่อนได้เลย" "ค่ะ" แพงขวัญมองตามหลังคนเป็นสามีที่ไม่รู้ว่าเขาจะมีการคุยงานวันนี้ทั้งที่ก่อนหน้าเขาเป็นคนบอกเธอเองว่าจะละเรื่องงานมาดูแลเธอก่อนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะคิดมากเพราะคิดว่าเขาอาจจะมีงานด่วนที่จะต้องคุยจริงๆก็ได้โดยไม่ตะหงิดใจอะไรมากนักเพราะไว้เนื้อเชื่อใจไปเต็มร้อยแล้วทางด้านมนัญชนก หลังจากที่มนัญชนกขนของกลับจากหัวหินได้เธอก็มาเช่าบ้านหลังเดิมที่เคยเช่าอยู่ไม่มากนักเพราะเธอค่อนข้างชอบที่นี่ไม่ไกลเมืองมากนักและก็ดูเงียบสงบร่มรื่นตอนนี้เธอคิดว่าคามินน่าจะไม่มาหาเธอที่นี่แล้วเพราะเธอก็ขาดการติดต่อกับเขาไปนานแล้วเหมือนกัน“เฮ้อ..เมื่อยจังเลย” มนัญชนกเดิน
“คุณก็รู้ว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” แพทริคกัดฟันกรอดใจกระตุกวูบเมื่อสาวเจ้าเอ่ยว่าจะเอาลูกออกแต่คนอย่างเขาหรือจะให้เธอทำแบบนั้นง่ายๆว่าจบก็รวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนทันที“คุณมันโรคจิต” แพงขวัญต่อว่าแพทริคเสียงฝาดเมื่อเขาจับเธอมาขังไว้ในห้องนอนทั้งยังล่ามขาเธอด้วยโซ่เส้นใหญ่เพื่อให้เธอหนีไปไหนไม่ได้อีก“จะได้หนีผมไปเอาลูกออกไม่ได้ไง...บอกแล้วไงว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” "ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ..ไอ้ไบโพล่า...อื้มมมม" แพทริคไม่ชอบคำว่าเกลียดเขาจากปากของหญิงสาวเท่าไรจึงเข้าไปบดจูบสั่งสอนเธอจนริมฝีปากห้อเลือดเพี๊ยะ “สกปรก..” เมื่อหลุดจากพันธนาการได้มือเรียวก็ยกฟาดแก้มสากไปเต็มแรงด้วยความโมโหและรังเกียจ“จะสกปรกแค่ไหนผมก็ยังเป็นผัวคุณ” “ฉันขอหย่า” “ได้..แต่วันที่คุณเซ็นใบหย่าพ่อคุณจะไม่เหลืออะไร” แพทริคมองหน้าหญิงสาวด้วยความไม่พอใจก่อนจะย้ำเตือนถึงอำนาจที่อยู่ในมือของเขา“ฮึก..ฮือๆๆ..อ๊ายยยย..ฮือๆๆๆ..อ๊ายยยยย..” แพงขวัญอาละวาดอย่างคนเสียสติเธอโมโหมากที่ดูจะเสียเปรียบแพทริคไปเสียทุกทางก่อนจะสลบไปบนเตียงนุ่มเพราะความเครียดและอ่อนเพลียที่ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่
RrrrrRrrrrr มนัญชนกรีบกดรับสายคนเป็นพ่อ“ค่ะคุณพ่อ...ค่ะหม่อนจะรีบกลับนะคะ” “มีอะไรเหรอ” “คุณพ่ออยู่ที่บ้านค่ะท่านจะมาทานข้าวเย็นกับฉัน” หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมพ่อเธอถึงมาหากะทันหัน“อืม...แล้วเรื่องเรา”“ค่ะ...ฉันจะไม่หลบหน้าคุณ” มนัญชนกรับปากชายหนุ่มเธอก็อยากจะพิสูจน์ด้วยเวลาต่อจากนี้เหมือนกันว่าที่เขาพูดกับเธอมามันจริงแค่ไหน“ขอบคุณนะครับ” คามินยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจอย่างน้อยต่อไปนี้เขาก็จะได้เจอเธอเหมือนเดิมแล้วแม้เธอจะไม่ไว้ใจเขาเหมือนเดิมก็ตามเขาจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปากแต่จะทำให้เธอได้เห็นจริงๆว่าเขานั้นจริงใจกับเธอชั่วโมงต่อมา ร่วมชั่วโมงกว่าคามินจะมาส่งมนัญชนกถึงบ้านเมือมาถึงหญิงสาวก็เหนว่าคนเป็นพ่อยืนรออยู่หน้าบ้านกับคนสนิทอีกสองสามคนแล้วจึงถือโอกาสนี้แนะนำให้คามินได้รู้จักพ่อของเธอเอาไว้หลังจากรู้จักกันเพียงแค่ชื่อมานานแล้ว“คุณพ่อฉันค่ะ...คุณพ่อคะนี่คุณคามินที่สอนฉันทำอาหาร” “สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” คามินยื่นมือทักทายโทมัสอย่างเป็นมิตรเคยได้ยินชื่อเสียงทางธุรกิจของเขามานานวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียทีนับว่าเขายังดูหนุ่มแน่นกว่าที่เ
“แพง” คามินเข้ามาหามนัญชนกในช่วงเย็นเมื่อเข้าบ้านมาได้เห็นแพงขวัญนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักขึ้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอยู่ที่นี่ด้วย“พี่มิน..” ไม่ใช่แค่คามินตกใจที่แพงขวัญอยู่ที่นี่แต่เป็นแพงขวัญก็ตกใจที่คามินมาที่บ้านของมนัญชนกเหมือนกัน“พี่มินสบายดีนะคะ...ที่แผลไปโดนอะไรมาคะ” แพงขวัญชวนคามินข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกในบ้านตอนนี้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าคามินเท่าไรเพราะยังรู้สึกผิดกับเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็แอบสงสัยว่าชายหนุ่มไปทำอะไรมาถึงได้มีพลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้ว“ครับพี่สบายดี..อุบัติเหตุนิดหน่อย” ตอนนี้คามินยิ้มให้หญิงสาวได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้วเพราะเขาไม่อยากยึดติดอยู่กับอดีต“แพงขอโทษกับเรื่องที่..” “ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับพี่เข้าใจต่อไปนี้เรามาเป็นพี่น้องกันนะครับ” คามินไม่อยากให้แพงขวัญพูดเรื่องเก่าขึ้นมาเพราะเขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน“ขอบคุณนะคะพี่มิน” สาวเจ้าพอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคามินผ่อนคลายลงด้วยคำพูดของเขาคามินยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ“แล้วทำไมแพงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” คามินอยากจะรู้มากกว่าว่าทำไ