บทที่สี่สิบห้า

20นาทีผ่าน

“คุณยังไม่หายคลื่นไส้อีกเหรอ”   พีรพัตรเดินสำรวจห้องครัวของหญิงสาวเรียบร้อยแล้วก็ออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเมื่อตอนเดินกลับมาเขาเองยังได้ยินเสียงของหญิงสาวอาเจียนยังไม่ยอมหยุดเขาเองอยากจะไปดูอาการเธอใกล้ๆแต่ก็กลัวเมื่อเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วอาการของเธอจะหนักขึ้นกว่าเดิมจึงได้แต่ตะโกนถามเธอแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรได้ยินแต่เสียงอาเจียนที่ดังออกมาเท่านั้น

    เขานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นของเธอสักพักหมอก็มาถึงเมื่อหมอเข้ามาเขาก็เดินพาหมอมาดูอาการของลูกแก้วที่กำลังเป็นตอนนี้ทันที

“ช่วยตรวจเธอให้ละเอียดเลยนะครับหมอผมว่าอาการเธอน่าจะหนักอยู่ครับ”   หมอและพยาบาลมาประคองลูกแก้วไปนอนที่เตียงและตรวจอาการของเธออย่างละเอียดอีกครั้งหญิงสาวไม่ให้ชายหนุ่มเข้าใกล้หมอเลยให้ชายหนุ่มรออยู่ด้านนอกเพราะยิ่งชายหนุ่มเข้าใกล้เธอยิ่งทำให้อาการของเธอกำเริบขึ้นมาอีก

“ยาที่ผมให้ไว้ยังทานอยู่ไหมครับคุณลูกแก้ว”

“ทานอยู่ค่ะแต่ก็ใกล้จะหมดแล้วค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวหมอให้ยาเพิ่มไว้นะครับ”

“ค่ะ”

“ยังไงช่วงนี้ก็ทานผักผลไม้เยอะๆนะครับ..ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวหมอกลับก่อนนะครับ”

“ขอบคุณค่ะหมอ”  

    ลูกแก้วรู้ดีว่าเมื่อหมอออกไปชายหนุ่มก็คงจะถามถึงอาการที่เธอเป็นอยู่ดีตอนนี้แน่นอนเธอยังไม่รู้เลยว่าจะตอบคำถามเขายังไงและสภาพจิตใจเธอก็เหมือนจะยังไม่พร้อมคุยเรื่องนี้กับเขาตอนนี้ด้วย

“ตรวจเสร็จแล้วเหรอครับตกลงเธอเป็นอะไรครับคุณหมอ” เมื่อหมอเดินออกจากห้องของหญิงสาวพีรพัตรก็รีบเดินปรี่เข้าไปหาหมอพร้อมถามอาการของเธอทันที

“มันเป็นอาการปกติของคนแพ้ท้องน่ะครับ”

“หืม...แพ้ท้อง”   ชายหนุ่มได้ยินคำว่าแพ้ท้องเขาถึงกับใจเต้นรัวหันมองหน้าหมอด้วยสีหน้าตกใจและเกิดคำถามในหัวมามากมายทันที

“ใช่ครับคุณลูกแก้วเธอพึ่งไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้เองครับเธอตั้งครรภ์ได้12สัปดาห์แล้วครับ”

“12 สัปดาห์เหรอ”   เขาสบถเบาๆคิดถึงเรื่องของเขาละเธอคืนนั้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเขารู้สึกยินดีกับเรื่องที่พึ่งได้ยินอย่างมากแต่ก็แอบคิดว่าทำไมหญิงสาวรู้ว่าตัวเองท้องกับเขาแต่ไม่ยอมบอกเขาสักคำเรื่องที่เธอชอบหลบหน้าเขายังไม่เท่าไรแต่เรื่องที่ท้องลูกของเขาแล้วไม่ยอมบอกอีกเรื่องนี้ยังไงเขาก็ไม่ยอมเธอแน่นอน

“อ่อ...คุณคงเป็นสามีของเธอใช่ไหมครับอาการที่คุณเข้าใกล้เธอแล้วเธอคลื่นไส้มันเป็นอาการของคนท้องบางเคสเท่านั้นครับเดี๋ยวพอตั้งครรภ์ได้สักสี่ห้าเดือนอาการคงจะดีขึ้นระหว่างนี้คุณก็ต้องทำใจหน่อยนะครับหมอขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“ครับ..ขอบคุณมากครับคุณหมอ”   หลังจากพีรพัตรส่งหมอที่หน้าประตูเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวหวังว่าจะเคลียให้รู้เรื่อง

   หญิงสาวที่นั่งกุมมือตัวเองแน่นเธอทำใจไว้แล้วว่ายังไงชายหนุ่มก็ต้องเข้ามาคุยเรื่องนี้กับเธอแน่นอนแต่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะคุยเรื่องนี้กับเขาเพราะจิตใจเธออ่อนแอเหลือเกิน

“คุณท้องแล้วทำไมไม่บอกผมคุณก็เจอหน้าผมทุกวันแต่ก็ยังไม่คิดจะบอก..ลูกผมจะเกิดมาทั้งคนนะคุณถ้าผมไม่ตามหมอมาดูอาการคุณผมก็คงยังไม่รู้สินะว่าคุณกำลังอุ้มท้องลูกของผมอยู่”   ชายหนุ่มร่ายยาวนึกน้อยใจหญิงสาวที่แม้แต่จะหลบหน้าเขาแล้วเรื่องที่เธออุ้มท้องลูกของเขาอยู่เธอก็ยังไม่คิดจะบอกเขาสักคำทั้งที่เจอหน้ากันแทบทุกวันไม่รู้ว่าเธอจะเย็นชาใส่เขาอีกนานแค่ไหน

“คือ..ก.แก้ว”   ตอนนี้ลูแก้วพูดอะไรไม่ออกรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรติดอยู่ที่คอน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอย่างพรั่งพรูเธอไม่รู้ว่าเธอจะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กับเขาอย่างไรดี..ใช่..เรื่องนี้เธอผิดที่ไม่คิดจะบอกเขาแต่เธอไม่อยากให้เขามารับผิดชอบลูกในท้องเธอเพราะเป็นแค่หน้าที่เท่านั้นเธอเองต้องการมากกว่านั้นแต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้และคงจะไม่ได้ยินคำนั้นจากปากชายหนุ่มแน่ๆ

“ในเมื่อคุณพรีมรู้แล้วแล้วคุณพรีมจะทำยังไงต่อ”  มือเรียวยกปาดน้ำตาลวกๆรวบรวมความกล้าถามชายหนุ่มออกไปเธอก็อยากรู้เหมือนกันในเมื่อเขารู้ความจริงแล้วเขาจะเอาอย่างไรกับเรื่องนี้ต่อ

“คุณก็ต้องแต่งงานกับผมสิ....อืม..จดทะเบียนด้วยแล้ว..คุณ....ก็ต้องย้ายมาอยู่กับผม”  หลังจากชายหนุ่มได้ยินที่หญิงสาวถามเขารู้สึกว่าตอนนี้แหละที่เขาจะอาศัยจังหวะรวบหัวรวบหางเธออย่างที่เธอปฏิเสธเขาไม่ได้คำถามเธอนี่มันเข้าทางเขาจริงๆ

“ถ้าคุณพรีมแค่…ฮือๆๆแค่…รู้สึกผิดเลยอยากจะรับผิดช..ชอบ..คุณพรีมไม่ต้องแต่งงานจดทะเบียนกับแก้วก็ได้ค่ะไม่ต้องกลัวว่าแก้วจะไม่ให้คุณยุ่ง..กับลูก..เราสามคนจะอยู่กันเป็นพ่อแม่ลูกแต่เราจะไม่เป็นสามีภรรยากันคุณพรีมจะได้ไม่ต้องลำบากใจเพราะคุณพรีมก็ไม่ได้รัก…ก..แก้วอยู่แล้วฮืออๆๆ”  หญิงสาวพูดไปด้วยสะอึกสะอื้นมือไม้ปาดน้ำตาไปด้วยไปด้วยไม่รู้ว่าหมู่นี้ทำไมอารมณ์เธออ่อนไหวง่ายเหลือเกินยิ่งพยายามข่มตัวเองไม่ให้ร้องแต่มันก็เหมือนจะยิ่งหนักกว่าเดิมเธอไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองจริงๆ

“เฮ้อ..”   พีรพัตรถอนหายใจออกมายาวๆนี่เธอดูไม่ออกเลยหรือยังไงตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารู้สึกยังไงกับเธอถ้าเขาไม่รักไม่สนจะคอยตามเธออยู่แบบนี้ทำไมจะยอมเสียฟอร์มตามเธอทั้งๆที่เธอเมินเขาเป็นล้านรอบแบบนี้ทำไม

    แล้วดูคำพูดที่เธอพูดนั่นอีกเขาไม่ลำบากใจที่จะรับผิดชอบเธอเลยสักนิดอยากจะแต่งงานกับเธอใจจะขาดด้วยซ้ำแต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่มีปัญหากันเธอเอาแต่หลบหน้าเขาตลอดจนไม่มีช่องว่างให้เขาได้ปรับความเข้าใจกับเธอเลยต่างหาก