บทที่ห้าสิบแปด

     จักรพงษ์เอ่ยเรื่องราวทั้งหมดให้จอมขวัญได้ฟังเขาไม่กลัวว่าจะโดนคนเป็นหัวหน้าตำหนิแล้วในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แค่ขอให้จอมขวัญเก็บเรื่องสถานที่ที่นี่เป็นความลับพอซึ่งจอมขวัญก็รับปากทุกอย่างขอแค่ให้เธอได้อยู่คอยดูแลธาวินเท่านั้นเอง

“เชิญครับคุณขวัญหัวหน้าหลับเพราะฤทธิ์ยาน่ะครับคุณขวัญอยู่ที่นี่ตามสบายเลยนะครับเดี๋ยวผมจะโทรบอกทางบ้านคุณให้เอง”

“ขอบคุณค่ะ”   จักรพงษ์พาจอมขวัญไปเยี่ยมธาวินที่ในห้องหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มเธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นหนักขนาดนี้แต่ก็ยังดีที่ยังรอดกลับมา

     จอมขวัญเทียวไปเทียวมาอยู่หลายครั้งร่วมเดือนจนธาวินเริ่มดีขึ้นจึงย้ายกลับมาที่บ้านของเขาหญิงสาวเฝ้าดูแลชายหนุ่มอยู่ไม่ห่างจนแผลตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากเดินเหินก็สะดวกมากขึ้นแต่ก็ยังต้องมีคนดูแลอย่างดีเพราะตอนนี้ชายหนุ่มอยู่บ้านคนเดียวแล้ว

      หลังจากจบคดีของเสี่ยวันชัยเมฆินก็โดนเรียกตัวไปช่วยคดีอื่นต่อจึงทำให้ธาวินพักรักษาตัวอยู่คนเดียวหญิงสาวจึงตามดูแลธาวินอยู่ไม่ห่างทั้งดูงานในสวนสั่งงานลูกน้องของธาวินเองหาตลาดส่งผลใหม่

     เพราะว่าโรงงานของวิเวียนได้ปิดตัวลงแล้วหญิงสาวดูงานในสวนไม่พอแถมตอนนี้แทบจะเป็นแม่บ้านของธาวินเต็มตัวแล้วด้วยเพราะทั้งเรื่องในบ้านหรือสุขภาพของชายหนุ่มเธอเองก็เป็นคนจัดแจงทุกอย่าง

     พีรพัตรเองเห็นน้องสาวมีความสุขแถมดูโตมากขึ้นจากเมื่อก่อนมากเขาจึงปล่อยให้น้องสาวของเขาทำตามใจตัวเองเขาไม่ห่วงน้องสาวของเขาแล้วเพราะนิสัยที่เปลี่ยนไปของจอมขวัญจึงทำให้เขามั่นใจได้ว่าจอมขวัญพร้อมอย่างมากที่จะเผชิญอะไรด้วยตัวเองแล้ว

เช้าที่อากาศสดใส

       จอมขวัญขับรถมาที่บ้านของธาวินตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อที่จะมาทำอาหารให้ธาวินทานตอนเช้าหญิงสาวอาสาไปซื้อกับของสดกับนมนิดที่ตลาดตั้งแต่ฟ้ายังไม่แจ้งเมื่อซื้อเสร็จก็แบ่งของส่วนหนึ่งไว้ที่บ้านแล้วอีกส่วนหนึ่งก็เพื่อใช้ทำอาหารให้ชายหนุ่มเธอทำแบบนี้ประจำจะเป็นเดือนแล้ว

“สวัสดีค่ะเอ่อ..คุณมาหาใครเหรอคะ”   จอมขวัญที่เดินใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่กำลังยกอาหารมาวางที่โต๊ะทานข้าวเธอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ดูสง่าแต่งตัวดีมีรสนิยมน่าจะอ่อนกว่าแม่ของเธอเลยรีบยกมือสวัสดีก่อนจะถามว่าเธอมาหาใคร

“สวัสดีจะ...ฉันเป็นป้าของตาวินแล้วหนูล่ะเป็น....ภรรยาตาวินเหรอจ้ะ”    วรรณาถามหญิงสาวที่หน้ามันเพราะทำอาหารแบบยิ้มๆพลางคิดว่าธาวินมีภรรยาที่น่ารักขนาดนี้ไม่ยักบอกคนเป็นป้าให้รู้บ้างเลย

“ไม่ใช่ค่ะ....คือหนูไม่ใช่แฟนพี่วินค่ะหนูป็นเอ่อ.....น้องข้างบ้านค่ะ”   จอมขวัญรีบปฏิเสธแบบตะกุกตะกักเพราะเขินที่โดนทักว่าเป็นภรรยาของธาวินหน้าของเธอตอนนี้แดงเป็นลูกตำลึงจึงเห็นได้ชัด

“เอ่อ..คุณป้าชื่อวรรณาใช่ไหมคะ..พี่วินเคยบอกว่าป้าของพี่วินชื่อวรรณา”   จอมขวัญรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีแก้อาการเขินจากเมื่อครู่

“ใช่จะ...แล้วหนูชื่ออะไรจ้ะ”

“หนูชื่อจอมขวัญค่ะ...เดี๋ยวหนูไปตามพี่วินที่ห้องให้นะคะพี่วินน่าจะเช็ดตัวเสร็จแล้ว”

“จ้า”    วรรณายืนยิ้มตามหลังให้หญิงสาวที่เก็บอาการเขินของตัวเองไม่อยู่จริงๆปากก็บอกว่าน้องข้างบ้านแต่อาการที่เห็นมันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นละมั้ง

“สวัสดีครับคุณป้า...จะมาทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะครับ”

     ธาวินที่เดินออกจากห้องมาโดยมีจอมขวัญประคองอยู่ไม่ห่างรีบเข้ามาทักผู้เป็นป้าของตนที่จะมาทำไมถึงไม่ส่งข่าวมาบอกกับเขาก่อนเขาจะได้เตรียมตัว

      เขารู้ว่าคงไม่พ้นจะให้ป้าเขาบ่นอีกตามเคยที่เจ็บหนักแต่ไม่ยอมบอกให้ป้าเขาได้รับรู้เขาเองโกหกคนเป็นป้าไปว่าเกิดอุบัติเหตุตอนปะทะกับคนร้ายนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“ตายแล้วตาวินทำไมเป็นหนักขนาดนี้...ตอนที่คุยไหนบอกป้าว่านิดหน่อยเองล่ะ”    วรรณาได้เห็นสภาพของหลานชายก็ไม่พอใจอย่างมากพร้อมขอร้องให้เลิกทำงานนี้ได้แล้วเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะเสียหลานรักไปเมื่อไรถ้ายังทำงานนี้อยู่

       เธอเองเสียทั้งน้องสาวทั้งสามีไปแล้วเธอจะไม่ยอมเสียหลานชายเธอไปอีกเด็ดขาดเธอจึงร่ายยาวถึงความรู้สึกที่เธอมีออกมาพร้อมทั้งน้ำตา

       และทิ้งท้ายด้วยการขอร้องหลานชายว่าให้เลิกทำงานนี้แล้วไปดูแลกิจการทีอิตาลีแทนเพราะเธอไม่อยากห่วงกังวลว่าธาวินจะได้รับอันตรายตอนไหนจากการปฏิบัติงาน

“สิ่งที่ป้าพูดป้าไม่ได้บังคับนะตาวินป้าแค่ขอร้องสงสารคนแก่อย่างป้าเถอะนะป้าไม่อยากเสียใครไปอีกแล้ว”

“เอ่อ....ผมจะลองคิดดูครับคุณป้า”

“แล้วป้าจะรอคำตอบนะ”

     ธาวินสวมกอดวรรณาเพื่อปลอบใจคุณป้าของเขาตัวเขาเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้คนเป็นป้าต้องเป็นห่วงเขาเข้าใจความรู้สึกของป้าของเขาดีเรื่องที่ไม่อยากสูญเสียใครไปอีกมันทำให้เจ็บปวดเพราะเขาก็เจ็บปวดมากๆเหมือนกันที่ต้องสูญเสียแม่ที่เป็นที่รักไปจึงรับคำป้าเขาไว้ว่าจะลองคิดเรื่องนี้ดูก่อนเพื่อที่ป้าของเขาจะได้สบายใจ

      จอมขวัญที่นั่งดูเหตุการณ์ของสองป้าหลานที่คุยกันก็นึกสงสารวรรณาจับใจเธอเข้าใจคนเป็นป้าของชายหนุ่มดีเพราะเธอก็ไม่อยากที่จะสูญเสียเขาไปเหมือนกัน