บทที่หนึ่ง

บ่ายแก่ๆ ของวันศุกร์

“แอ้ๆ” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยที่พึ่งตื่นและกำลังพลิกคว่ำพลิกหงายเล่นอยู่บนเปลเมื่อตื่นมามองไม่เห็นใครก็ส่งเสียงเล็กๆแหลมๆร้องอ้อแอ้ เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าหนูตื่นแล้วน้า..และก็กำลังหิวอยู่ด้วยพลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็รีบละกิจกรรมทุกอย่างเดินมาหาเจ้าก้อนกลมอย่างรวดเร็ว

“ตื่นแล้วเหรอคะคนเก่ง หิวแล้วล่ะสิ”  พลอยไพลินที่กำลังจ้องมองยัยหนูแพรชมพูที่ยัดกำปั้นอวบๆเข้าปาก ก็รีบยกยัยหนูออกมาจากเปลเมื่อเห็นแม่ยกตัวเองออกมาจากเปลก็ละจากกำปั้นหันมาส่งยิ้มให้แม่แทนและก็รีบตะกุยไปที่ทรวงอกของผู้เป็นแม่พร้อมส่งเสียงเอิ้กอ้ากชอบใจที่รู้ว่าจะได้กินนมอุ่นๆจากเต้าแล้ว

“หนูหิวมากเลยใช่ไหมคะชมพู ชมพูจ๋า ยิ้มให้แม่ก่อนเร็วคนเก่ง”  พลอยไพลินหยอกล้อลูกเล่นก่อนที่จะให้กินนมเด็กหญิงก็น่าจะอยากเล่นกับแม่ด้วยก็ส่งเสียง อ้อแอ้เอิ้กอ้ากใหญ่

แต่มือก็จ้องแต่จะตะปปไปที่นมอย่างเดียวพลอยไพลินเลยเปิดเต้าอวบอิ่มให้เจ้าก้อนกลมได้ดูดก่อนที่เสียงหัวเราะของลูกน้อยจะกลายเป็นเสียงร้องแทน

ระหว่างที่ยัยหนูชมพูดูดนมคนเป็นแม่แม่อยู่นั้นมือทั้งสองข้างก็คอยประคองนมเต้าที่ดูดเอาไว้กลัวว่ามันจะหายไปไหน...พอเห็นแม่มองก็หยุดดูดแล้วฉีกยิ้มให้แม่เล็กๆแล้วกลับไปดูดต่อ

“หมาน้อยแม่นี่ทะเล้นจริงๆเลยนะคะ”   พลอยไพลินพูดพร้อมกับยิ้มให้กับอาการทะเล้นของลูกสาวตนเองยิ่งเธอมองหน้าลูกสาวตัวน้อยของตัวเองเมื่อไร ภาพชายที่อยู่ในความทรงจำก็ผุดขึ้นมาในหัวตลอด

เพราะลูกสาวของเธอหน้าตาช่างเหมือนกับคนเป็นพ่อเหลือเกินจนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอยังลืมความรู้สึกที่มีให้เค้าคนนั้นไม่ลงจริงๆแม้เลือกที่จะหนีเขามาเองก็ตามแต่ยิ่งพยายามลืมมันกลับจำได้ทุกฉากทุกตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน

ป่านนี้เขาคงแต่งงานกับคนที่เหมาะสมอยู่กันอย่างมีความสุขแล้วละมั้งถึงเธอพึ่งจะรู้ตัวว่าท้องหลังจากหนีเขามาแล้วแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะเรียกร้องอะไรมีลูกเป็นตัวแทนของเขาก็พอใจแล้วเธอไม่กล้าเอื้อมมือไปฉุดให้เขาต่ำลงมากับเธอหรอก

....เมื่อยัยหนูตัวกลมกินนมเสร็จพลอยไพลินก็เดินอุ้มลูกใส่รถเข็ญมานั่งที่สวนตรงระเบียงข้างๆบ้านพลอยไพลินทำระเบียงข้างบ้านให้เป็นสนามหญ้าที่มีต้นไม้ดอกไม้ร่มรื่นสวยงามนี้ไว้ให้ลูกสาวเธอโดยเฉพาะ

ทุกๆวันตอนเย็นหลังจากที่ยัยหนูตื่นแล้วเธอจะพายัยหนูมานั่งเล่นที่ระเบียงข้างบ้านประจำเพื่อที่จะให้หนูน้อยชมพูได้มองต้นไม้สีเขียวๆและเธอก็จะได้มานั่งผ่อนคลายที่สนามหญ้าด้วย

พื้นที่สีเขียวนี้ดูท่ายัยหนูตัวกลมจะชอบเป็นพิเศษเพราะพาเดินเล่นตรงนี้ทีไรอารมณ์เจ้าก้อนกลมก็จะดีขึ้นเอามากๆพาคนเป็นแม่พลอยได้ยิ้มอารมณ์ดีไปด้วย

“พี่พลอยคะโทรศัพท์ค่ะ”  ลูกแก้ววิ่งเอามือถือมาให้พลอยไพลินในขณะที่กำลังนั่งอยู่ตรงระเบียงกับยัยหนูชมพูเมื่อลูกแก้วเห็นว่าเป็นเบอมือถือของแม่น้อยที่บ้านเด็กกำพร้าเธอจึงรีบวิ่งเอามาให้คนเป็นพี่สาว

“ขอบใจจะ”  พลอยไพลินรับมือถือมาแล้วรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมาเพราะเธอเองก็คิดถึงแม่พระคนนี้ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน

“สวัสดีค่ะแม่น้อย คิดถึงลูกสาวคนนี้มากเลยต้องโทรมาหาใช่ไหมคะ”  พลอยไพลินพูดหยอกล้อกับแม่น้อยของเธอเป็นประจำเธอจะดูทะเล้นและขี้อ้อนเฉพาะเวลาที่ได้อยู่และได้คุยกับแม่น้อยของเธอเท่านั้นยากที่ใครจะได้เห็นเธอภาพนี้

“ได้ค่ะ เดี๋ยวพลอยจะรีบไปหาแม่นะคะ”   ใบหน้านวลเริ่มถอดสีเมื่อได้ยินเรื่องบางอย่างกับแม่น้อยของเธอ

 “ลูกแก้วเดี๋ยวพี่ฝากชมพูหน่อยนะ พี่จะไปหาแม่น้อย”  หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จพลอยไพลินก็รีบเดินมาหาลูกแก้วด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักจนคนเป็นน้องจับสังเกตได้

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่พลอย สีหน้าไม่ดีเลย”  ลูกแก้วเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน เธอก็เริ่มใจไม่ดี

“ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกจะ เดี๋ยวพี่มานะ”   พลอยไพลินพยายามฉีกยิ้มเพราะเธอไม่อยากบอกอะไรกับลูกแก้วตอนนี้ให้น้องเธอเป็นกังวล

.....เมื่อคุยกับลูกแก้วเสร็จพลอยไพลินก็รีบขบรถออกไปหาแม่น้อยที่บ้านเด็กกำพร้าทันทีลูกแก้วรู้ว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆเพราะไม่งั้นพี่สาวของเธอคงไม่รีบออกไปขนาดนี้

แต่เมื่อพลอยไพลินบอกว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไรเธอจึงไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะไม่อยากก้าวก่ายเธอคิดว่าถ้าพลอยไพลินอยากบอกก็คงบอกเองเมื่อคิดได้ดังนั้นลูกแก้วจึงนั่งเล่นกับยัยหนูชมพูต่อ

...ลูกแก้วเป็นเด็กกำพร้าอยู่ที่เดียวกับพลอยไพลินพอพลอยไพลินเรียนจบก็ทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่กรุงเทพเมื่อพลอยไพลินกลับมาเยี่ยมแม่น้อย เลยเจอกับลูกแก้วซึ่งเรียนจบม.6 พอดี พลอยไพลินเลยอาสาที่จะส่งลูกแก้วเรียนเองโดยให้ไปอยู่กับเธอที่กรุงเทพจนเรียนจบบัญชีและได้งานทำที่บริษัทที่มีชื่อเสียงระดับหนึ่ง

....แต่เมื่อพลอยไพลินกลับมาอยู่ที่บ้านนอกกะทันหันเธอจึงขอตามมาอยู่ด้วยทั้งที่พลอยไพลินไม่อยากให้ลูกแก้วเสียงานที่ดีที่กำลังทำอยู่ตอนนี้แต่ตัวลูกแก้วเองก็ยืนยันว่าจะมาอยู่ด้วยให้ได้เพราะเธอติดพลอยไพลินและอยากดูแลพลอยไพลินตอบแทนที่ส่งเธอเรียนจนจบและเนื่องจากพลอยไพลินเปรียบเสมือนพี่สาวของเธอไปแล้วเธอจึงปฏิญาณกับตัวเองไว้แล้วว่าพี่พลอยอยู่ที่ไหนต้องมีลูกแก้วอยู่ที่นั่น

....ลูกแก้วช่วยงานพลอยไพลินในร้านซักรีดและยังช่วยเลี้ยงยัยหนูและตอนนี้เธอเองก็รับงานทำบัญชีเป็นฟรีแลนซ์ด้วยเธอบอกกับพลอยไพลินว่าเธออยากทำงานเยอะๆจะได้มีเงินช่วยเหลือน้องที่บ้านเด็กกำพร้าและเอาไว้ดูแลยัยหนูชมพูด้วยถึงกิจการซักรีดของทั้งสองคนจะไปได้ดีมีรายได้พออยู่พอกินและเหลือเก็บแต่ลูกแก้วก็ชอบทำงานเสริมอยู่ดี

...แม้นพี่สาวของเธอจะบอกให้เธอหยุดทำหนักได้แล้วเพราะน้องคนเดียวเลี้ยงได้แต่เธอก็ยังรั้นที่จะทำงานจนไม่มีเวลาว่างเงินที่ได้มาก็มาซื้อของให้หลานและลงที่บ้านเด็กกำพร้าหมดไม่เคยที่จะเอามาแต่งตัวหรือกินเที่ยวให้ความสุขกับตัวเองเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆเลยพลอยไพลินจึงขัดอะไรไม่ได้เมื่อเห็นว่าเป็นความสุขของน้องเลยปล่อย เพราะลูกแก้วก็นิสัยคล้ายๆพลอยไพลินเหมือนกัน