บทที่ห้าสิบเก้า

“งั้นเราทานข้าวก่อนเถอะจะได้ทานยา”    วรรณาที่คุยกับหลานชายเรียบร้อยก็เห็นว่านี่มันจะเลยเวลาทานข้าวเช้าแล้วจึงรีบบอกให้หลานชายทานข้าวจะได้ทานยาเพราะกับข้าวที่หญิงสาวทำก็ดูว่าจะเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวมันจะไม่อร่อย

“เดี๋ยวขวัญไปตักข้าวต้มมาให้คุณป้าแล้วทานด้วยกันเลยนะคะ”    จอมขวัญเห็นว่าป้าของชายหนุ่มมาแต่เช้าท่าทางจะยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆหญิงสาวจึงเอ่ยปากจะไปตักข้าวต้มมาให้

“ขอบใจจะ”    วรรณายิ้มรับคำของจอมขวัญนึกเอ็นดูคนตรงหน้าที่ดูจะเป็นแม่ศรีเรือนคนนี้เสียจริง

“หืมอร่อยมากเลยหนูขวัญ..แบบนี้ป้าต้องฝากท้องกับหนูขวัญบ่อยๆแล้วล่ะจะ”

“ขอบคุณค่ะคุณป้า...สูตรนี้เป็นของนมนิดที่อยู่ที่บ้านไร่ของป้าขวัญเองค่ะ”    ทั้งสามทานข้าวกันไปด้วยนั่งคุยกันไปด้วยจนวรรณารู้ว่าทั้งสองรู้จักกันด้อย่างไรและจอมขวัญเป็นลูกเต้าเหล่าใครด้วยเสียงที่เจื้อยแจ้วและพูดเก่งของจอมขวัญที่หาเรื่องคุยได้ตลอดเวลาทำเอาวรรณายิ้มไม่หุบเธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลานชายของเธอจึงดูสดใสทั้งที่ยังมีอาการเจ็บอยู่น่าจะเป็นเพราะหญิงสาวคนนี้นี่แหละ

     จะว่าไปเธอคงจะต้องไปคุยอะไรกับหลานชายเธอหน่อยแล้วที่ลูกสาวบ้านอื่นมาตามเฝ้าถึงที่แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ของหญิงสาวจะคิดอย่างไร

      หลังจากที่ทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วจอมขวัญก็ขอตัวไปดูผลไม้ในสวนวรรณาจึงมีโอกาศที่จะคุยกับหลานชายเพียงลำพัง

“ตาวินแล้วน้องเขามาดูแลเราอย่างนี้ทางบ้านเขาไม่ว่าอะไรเหรอ...แล้วมาดูแลทุกวันแบบนี้ชาวบ้านเห็นเขาจะคิดยังไงป้าว่าน้องจะเสียหายเอานะ”    วรรณาถามเพราะความเป็นห่วงกลัวว่าทางบ้านของหญิงสาวจะไม่พอใจที่จะเป็นแฟนกันก็ไม่ใช่กลับมาดูแลทุกวันขนาดนี้แล้วทั้งชาวบ้านคนงานในสวนที่เห็นอีกพวกเขาจะคิดอย่างไรเธอกลัวว่าหญิงสาวจะเสียหายจึงขอพูดเตือนสติหลานชายว่าต้องลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องชื่อเสียงของจอมขวัญแล้วหละ

“ผมคิดไว้แล้วครับคุณป้าผมว่าถ้าผมหายดีแล้วผมจะไปคุยกับทางบ้านของเธอเองครับ”   ธาวินคิดไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องไปคุยกับที่บ้านของเธอแน่นอนเรื่องที่เธอมาคอยดูแลเขาแบบนี้แน่นอนอยู่แล้วว่าชาวบ้านหรือแม้แต่คนงานในไร่ก็จะต้องมองเธอแบบเสียหายแน่ยังไงเขาก็จะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

“ป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมเราน่ะคิดยังไงกับหนูจอมขวัญ”  วรรณาถามหลานชายปนอมยิ้มเล็กๆเธอรู้อยู่แล้วว่าถ้าคนอย่างธาวินไม่พอใจในตัวใครไม่มีทางยอมให้อยู่ใกล้ๆแน่ๆแล้วเธอก็พอจะดูออกว่าทั้งสองคนนี้ท่าทางจะใจตรงกันซะด้วย

“ผมรักเธอครับแล้วก็ห่วงเธอมากๆด้วยผมดูออกครับว่าเธอก็คิดแบบเดียวกับผมตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ผมทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกของเธอเพราะผมคิดว่าตัวผมเองไม่คู่ควรกับเธอจึงคิดว่าถ้าผมเฉยชากับเธอเดี๋ยวเธอก็เลิกยุ่งกับผมไปเองแต่ไม่เลยครับตัวผมเองที่ยอมปล่อยเธอไปไม่ได้ยิ่งเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาทำให้ผมคิดว่าผมเสียเธอไปไม่ได้จริงๆ”

     ชายหนุ่มพูดความในใจออกมาทั้งหมดให้ผู้เป็นป้าของเขาฟังเขาคิดว่าหลังจากที่เขาผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาเขาเองจะใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบนี้ไม่ได้แล้วเขาไม่อยากที่จะเสียคนที่รักไปอีกเมื่อมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันก็อยากทำทุกวินาทีให้มันมีค่าที่สุด

“โถ่เอ้ย...แล้วเคยบอกน้องไปหรือยัง”   วรรณาแทบอยากจะขำออกมากับความถ่อมตัวของหลานชายตนเองใครจะว่าหลานชายเธอไม่คู่ควรกับจอมขวัญก็ช่างเถอะแต่เธอมั่นใจพันเปอร์เซนว่าคู่ควรเพราะหลานชายเธอเป็นถึงทายาทพันล้านหนึ่งเดียว

     แถมนิสัยใจคอก็ดูเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมากๆด้วยซะอีกเธออยากจะตีหลานเธอนักพูดออกมาได้ว่าไม่คู่ควรลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองเป็นใครแต่เธอก็ทำได้แค่อมยิ้มให้กับความคิดของหลานชาย

“เอ่อ...ยังเลยครับ”  ชายหนุ่มตอบพร้อมก้มหน้าลงแบบเขินๆเล็กน้อย

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรีบบอกผู้หญิงน่ะต้องการความชัดเจนนะป้าบอกได้เท่านี้แหละส่วนจะบอกยังไงหรือตอนไหนอันนี้ก็ต้องแล้วแต่เราแล้วล่ะแต่อย่าช้านักล่ะ”

“ครับ....เอ่อคุณป้าครับผมตัดสินใจเรื่องงานได้แล้วนะครับ”   ชายหนุ่มพูดพร้อมมองหน้าผู้เป็นป้าด้วยแววตาที่จริงจังหลังจากที่เขาลองคิดดูแล้ว

“ผมจะกลับมาช่วยงานคุณป้าครับแล้วก็จะอยู่ดูแลคุณป้าด้วย”

“จริงเหรอตาวินป้าดีใจที่สุดเลยขอบใจนะที่ยอมทำตามคำขอของป้า”   วรรณาดีใจซะจนน้ำตาคลอเข้าไปสวมกอดหลานชายที่รักเหมือนลูกตัวเองเธอดีใจมากที่หลานชายยอมทำตามคำขอเธอจะได้ไม่ต้องมานั่งคอยห่วงเรื่องความปลอดภัยของชายหนุ่มเสียที

“คุณป้าให้ชีวิตใหม่กับผมเรื่องแค่นี้ผมทำเพื่อคุณป้าได้อยู่แล้วครับ”   ธาวินไม่อยากที่จะให้ป้าของเขามาคอยเป็นห่วงเขาอีกแล้วอีกอย่างเขาก็มีความคิดที่อยากจะมีครอบครัวแล้วด้วยและถ้าขืนเขายังทำงานแบบนี้อยู่การที่จะมีเวลาให้ครอบครัวคงจะลำบากแถมครอบครัวของเขาก็คงจะไม่ปลอดภัยไปด้วย

เย็นของวันนั้น

“อ้าวคุณพี่มาไวจังล่ะคะ”   พิไลเมื่อเห็นสามีของเธอเดินเข้ามาก็ตกใจเพราะตอนแรกสามีเธอบอกเองว่าน่าจะมาพรุ่งนี้

“มาเหนื่อยๆนั่งก่อนสิพิศิษฐ์ไหนบอกจะมาพรุ่งนี้ไงล่ะ”  ดวงแขเมื่อเห็นผู้เป็นน้องเขยก็แปลกใจไปพร้อมๆกับน้องสาวของเธอเพราะก็รู้ข่าวมาเหมือนๆกันว่าพิศิษฐ์จะเดินทางมาถึงพรุ่งนี้

“ผมต้องรีบมาครับคุณพี่ก็ทั้งลูกทั้งเมียผมมาอยู่ที่นี่หมดผมก็ต้องรีบเคลียงานแล้วรีบมาหาที่นี่แหละครับ”   พิศิษฐ์เองเมื่อรู้ข่าวว่ามีหลานก็รีบเคลียงานโดยด่วนแต่งานที่เยอะจนทำให้เขาไม่มีเวลาเลยกว่าจะมาได้ก็ร่วมเดือนในเมื่อวันนี้ประชุมเสร็จเร็วเขาจึงมาวันนี้เลย