บทที่สอง

บ้านเด็กกำพร้า

พลอยไพลินขับรถมาถึงที่บ้านเด็กกำพร้าที่แม่น้อยดูแลอยู่เมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของแม่น้อยทันที

“แม่จ๋า”   เมื่อพลอยไพลินเห็นหญิงร่างท้วมนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะทำงานหญิงสาวก็รีบวิ่งไปกอดแม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กทันที

“พลอย มาแล้วเหรอลูก”  หญิงชราร่างท้วมที่นั่งกุมขมับอยู่เงยหน้ามาทักพลอยไพลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แล้วเจ้าหนี้ที่เราไปกู้เค้ามาเค้าว่ายังไงบ้างจ้ะแม่”   พลอยไพลินมาถึงด้วยความใจร้อนเลยถามแม่น้อยเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้

“เค้าบอกว่าถ้าเราไม่รีบเอาเงินไปคืนเค้า...เค้าจะยึดที่นี่ทำลายทิ้งแล้วสร้างรีสอร์ทแทนน่ะลูกแม่จนหนทางมากเลยตอนนี้แม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ฮือๆๆๆๆ แม่ไม่อยากทิ้งเด็กๆ ไปเลยพลอย”   หญิงร่างท้วมถึงกับปล่อยโฮออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนเพราะเด็กกำพร้าที่บ้านตอนนี้ก็มีมากขึ้นทุกวันค่าใช้จ่ายมันก็สูงขึ้นเรื่อยๆเงินที่มีคนบริจาคมามันก็ไม่พอเพราะไหนจะเลี้ยงเด็กในบ้านไหนจะต้องจ่ายดอกเบี้ยที่แสนโหดจากเจ้าหนี้ที่เอาที่ดินไปจำนองไว้อีก

“แม่ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ยังไงพลอยก็ไม่ยอมให้ใครมายึดที่นี่ได้หรอกจ้ะ พลอยสัญญา แม่ไม่ต้องเครียดนะ”  พลอยไพลินจับมืออวบของแม่น้อยเอาไว้แน่น เพื่อให้แม่น้อยของเธอมั่นใจว่าเธอต้องทำได้ตามคำที่เธอพูดไว้แน่นอน

“พลอยจะเอาเงินมาจากไหนลูกตั้งสี่ล้าน ห้ามไปกู้ยืมใครมาช่วยแม่นะแม่ไม่อยากให้หนูต้องเดือดร้อน..แล้วไหนหนูจะต้องเลี้ยงยัยหนูชมพูอีก”  หญิงร่างท้วมเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลแม้นปัญหาของเธอมันหาทางแก้ยากแต่เธอก็ไม่อยากให้คนที่ไม่ได้สร้างปัญหามาลำบากไปด้วย

“แม่ไม่ต้องห่วงจ้ะ หนูคิดว่าปัญหาทุกอย่างต้องมีทางออกเสมอ แม่เชื่อพลอยนะจ้ะ”

“โถ พลอยลูก”  แม่น้อยสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของเธออีกคนที่เคยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้ามาก่อนทั้งสองกอดกันร้องให้...พลอยไพลินเชื่อว่าเธอจะทำให้ปัญหาเหล่านี้ผ่านไปได้แน่นอนถึงจะยังคิดไม่ออกตอนนี้แต่มันก็ต้องมีสักวิธี

...แม่น้อยรู้ว่าคนอย่างพลอยไพลินพูดจริงทำจริงเพราะเคยเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆ..แต่เงินตั้งมากมายไม่รู้ว่าลูกสาวของเธอจะใช้วิธีไหนหามาเธออดเป็นห่วงไม่ได้

21.00 น.

...แม่น้อยและพลอยไพลินอยู่คุยกันจนดึกเมื่อพลอยไพลินปลอบใจแม่ของเธอจนดีขึ้นแล้วหญิงสาวจึงขับรถกลับมาที่บ้าน

“อ้าวลูกแก้วยังไม่นอนอีกเหรอ”  พลอยไพลินเข้าบ้านมาเห็นลูกแก้วที่ยังนั่งอยู่ที่หน้าทีวีก็แอบตกใจเพราะถ้าน้องสาวเธอถามว่ามีเรื่องอะไรเธอก็ยังไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน

“อ่อ เดี๋ยวพลอยเคลียบัญชีอีกแปปก็เสร็จแล้วค่ะ”

“ยัยหนูชมพูคงจะหลับไปแล้วล่ะสิ พี่ไปนานเลย โทษทีนะที่ทำให้เสียเวลางานมาดูยัยหนูชมพู”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่พลอยหลานลูกแก้วทั้งคนยินดีเลี้ยงค่า..ลูกแก้วอุ่นนมในสต็อคให้ยัยหนูพอกินนมได้พักใหญ่ก็หลับไปเลยค่ะไม่ได้งอแงอะไรแล้วเอ่อ....เรื่องที่บ้านเป็นไงบ้างคะพี่พลอย เรียบร้อยดีไหม”   ลูกแก้วว่าจะไม่ถามพี่สาวของเธอเรื่องนี้แล้วแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“เอ่อ คือ เรื่องเป็นแบบนี้นะ”   นั่นไงพลอยไพลินคิดไม่ผิดจริงๆว่าลูกแก้วต้องถามเธอเรื่องนี้แน่นอนเมื่อเป็นเช่นนี้พลอยไพลินคิดว่าคงปิดเรื่องนี้ไม่มิดแน่เธอจึงคิดว่าควรจะบอกลูกแก้วเลยจะดีกว่า

...พลอยไพลินเล่าปัญหาให้ลูกแก้วฟังจนหมด ทั้งสองก็มาช่วยกันคิดว่าจะเอาไงดีลูกแก้วเสนอว่า เธอพอมีเงินเก็บอยู่บ้างให้เอาไปจ่ายก่อน เพื่อยื้อเวลาที่เค้าจะมายึดที่แต่พลอยไพลินไม่เห็นด้วย เธอจึงบอกลูกแก้วว่าเธอขอแก้ปัญหานี้เองเพราะคิดว่าถ้าเอาเงินไปจ่ายมันก็ไม่จบง่ายๆอยู่ดีเพราะเป็นเจ้าหนี้นอกระบบที่จะเล่นตุกติกอะไรกับพวกเธอก็ได้

...เพราะเห็นแล้วว่าเจ้าหนี้คงไม่อยากได้เงินขนาดนั้นแต่คงอยากได้ที่มากกว่าเพราะถ้าที่ตรงนี้ถ้าเปิดรีสอร์ทคงจะทำรายได้มหาสารพลอยไพลินได้ยินมาหลายครั้งว่าจะชอบมีพวกมาติดต่อซื้อที่นี่เมื่อแม่น้อยไม่ขายก็ส่งคนมาก่อกวนหลายครั้งแต่แม่น้อยก็จัดการได้ทุกครั้ง

ปัญหาครั้งนี้พลอยไพลินคิดว่าเธอต้องหาคนที่มีอิทธิพลมากพอมาช่วยเธอได้และเธอก็คิดออกอยู่หนึ่งคนซึ่งก็เป็นคนที่เคยส่งเสียเธอเรียนนั่นเองถึงเธอจะไม่เคยเห็นหน้าแต่แม่น้อยก็เคยเล่าให้เธอฟังว่าคนที่ส่งเธอเรียนนั้นเป็นคนที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลมากเธอคนนั้นจิตใจดีเมื่อเห็นว่าเด็กคนไหนเรียนดีแต่ไม่มีโอกาสเธอก็จะช่วยเหลือตลอด

พลอยไพลินเองเคยแค่ติดต่อกับคุณหญิงดวงแขทางอีเมลเท่านั้นเพราะส่วนมากคุณหญิงจะไปดูงานต่างประเทศขนาดวันที่เธอรับปริญญายังส่งตัวแทนมายินดีกับเธอเนื่องจากติดงานอยู่ที่ต่างประเทศ..แต่เธอก็ได้รับข้อความแสดงความยินดีทางอีเมลของคุณหญิงพาให้เธอได้ใจชื้นขึ้นมาบ้างที่คุณหญิงอวยพรด้วยตัวเองแม้จะทางเมลก็เถอะ

“....”  ใบหน้านวลขมวดคิ้วอยู่พักใหญ่....ด้วยไม่แน่ใจว่าคุณหญิงจะยอมช่วยเหลือหรือเปล่าเพราะเธอเองตั้งแต่เรียนจบเธอก็ได้ติดต่อไปรบกวนคุณหญิงอีกเลยแต่ในเมื่อเธอจนหนทางก็มีเพียงคุณหญิงคนเดียวเท่านั้นที่เธอคิดว่าต้องช่วยเธอได้แน่ๆเธอจึงตัดสินใจส่งอีเมลเล่าถึงปัญหา ของบ้านเด็กกำพร้าที่แม่น้อยดูแลอยู่ตอนนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างและอยากให้คุณหญิงช่วยเหลือย่างไร และเธอก็เขียนไปอีกว่าเงินที่คุณหญิงช่วยไม่ได้ให้ช่วยฟรีๆเธอจะทำงานใช้หนี้ให้คุณหญิงเองเมื่อเธอส่งอีเมลไปเสร็จเธอก็ล้มตัวลงนอนทั้งน้ำตา และภาวนาว่าให้ปัญหาเหล่านี้ถูกแก้ไขโดยเร็วด้วยเถิด