บทที่สิบ

เคร้งๆๆๆ

สาวเจ้ารีบเก็บขวดเหล้าที่วางอยู่ตามพื้นโยนทิ้งลงในถังขยะแผ่นดินที่ได้ยินเสียงแปลกๆหลังจากที่หญิงสาวเงียบไปเขาจึงหันกลับมาดู ภาพตรงหน้าเขาตอนนี้คือพลอยไพลินกำลังก้มเก็บขวดเหล้าที่เปิดแล้วและยังไม่ได้เปิดโยนทิ้งลงถังขยะหน้าตาเฉยทั้งที่เขายังไม่ได้อนุญาต

“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ”  คนตัวโตแผดเสียงด้วยความไม่พอใจนึกโมโหหญิงสาวตรงหน้าที่เก็บน้ำเมาของเขาที่เอาไว้กินย้อมใจทิ้งจนเกือบหมด..มือหนาของคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นรีบควานหยิบขวดน้ำเมาที่อยู่ใกล้ๆมากอดไว้ที่ตัวราวกับเด็กที่กำลังหวงของเล่น

“พลอยไม่ได้ทำบ้าแต่จะเปลี่ยนคนที่มันบ้าให้มันมีสติขึ้นเท่านั้นเอง”  หญิงสาวพูดพร้อมเดินดุ่มๆเข้าไปหาตัวเขาพร้อมแย่งขวดเหล้าในมือชายหนุ่มออกมาแล้วโยนมันลงถังขยะซะ

“มันจะมากไปแล้วนะพลอย”  แผ่นดินหลุดปากเรียกชื่อที่ตนเองคุ้นเคยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้สลดอะไรกับสิ่งที่เขาดุเธอสักนิด

“มันมากไปตรงไหนคะคุณพอลพลอยแค่พยายามที่จะช่วยรักษาคุณเท่านั้นเอง..คุณชอบที่จะพิการไปทั้งชีวิตเหรอแล้วไอ้เหล้านี่อีกกินมันเข้าไปได้ยังไงเยอะขนาดนี้อยากตายเร็วหรือไง”  พลอยไพลินพูดเพื่อหวังจะเรียกสติของชายหนุ่มและหวังว่าเขาจะฟังที่เธอพูดบ้าง

“ผมจะพิการหรือจะตายไวตายช้าแล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วย”  ชายหนุ่มบนรถเข็นจ้องหน้าพลอยไพลินเขม็งแอบหวังว่าจะเห็นอาการเป็นห่วงตัวเขาจากคนตรงหน้าบ้างแต่ไม่เลยใช่สิเธอจะมาห่วงเขาทำไมในเมื่อเธอเป็นคนที่ทิ้งเขาไปเอง

“ก็พลอย....”   หญิงสาวชะงักกับคำพูดของคนตรงหน้าคิดไปคิดมาก็ใช่จริงอย่างที่เขาพูดถึงเขาจะพิการหรือตายไวตายช้าก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่ดีเพราะตัวเธอก็คิดตัดขาดกับเขาไปตั้งนานแล้ว

“คุณพอลเคยรู้หรือเปล่าว่าคุณเป็นแบบนี้มันทำให้คุณแม่คุณและคนอื่นๆที่เขาเป็นห่วงคุณต้องทุกข์ใจแค่ไหนคุณมันเห็นแก่ตัวที่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองและก็ไม่เห็นความหวังดีของคนรอบข้าง”  พลอยไพลินอยากรู้นักว่าถ้าหากเธอยกเรื่องแม่ของชายหนุ่มขึ้นมาพูดเขาจะสำนึกอะไรบ้างหรือไม่

“ห่วงเหรอคุณแม่เหรอห่วงผมคุณไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีกว่า”

แผ่นดินที่ตอนนี้มีทิฐิอยู่ในใจอยู่มากเรื่องที่แม่ทำแต่งานไม่มีเวลาให้จนคิดว่าแม่ไม่ห่วงตัวเองยังวนเวียนอยู่ในสมองของเขาเรื่อยมาถึงแม้นมนิดที่เลี้ยงเขาจะคอยพูดว่าที่แม่ของเขาทำงานหนักเพื่อที่จะหาเงิน..ทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวแต่ตัวเขาเองไม่เคยต้องการเงินจากแม่เลยเขาต้องการแค่เวลาที่จะอยู่กับแม่เท่านั้นเอง..เขาเคยแอบอิจฉาลูกแม่ค้าขายข้าวแกงด้วยซ้ำที่เลิกเรียนมาก็ได้มาเจอแม่ช่วยแม่เก็บร้านและก็นั่งกินข้าวกับข้าวแกงที่ขายไม่หมดช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นที่เขาไม่เคยมี

“พลอยขอพูดอะไรสักอย่างนะคะถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ของคุณมีพระคุณกับพลอยและเป็นคนขอร้องให้มารักษาคุณพลอยจะไม่ขอยุ่งกับคนนิสัยเสียแบบนี้เด็ดขาด..คุณไม่รู้หรอกว่าคนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกเจ็บแม่ย่อมเจ็บกว่าเสมอเพราะพลอยก็เป็นแม่คนเหมือนกัน”

“ม..แม่เหรอ”  คำว่าพลอยก็เป็นแม่คนเหมือนกันทำเอาแผ่นดินหน้าเสียขึ้นมาทันทีถึงจะเลิกลากันมานานแล้วก็เถอะแต่ความรู้สึกที่เขายังมีต่อเธอมันยังอยู่ในใจเขาเสมอเพียงแต่ต้องทำไม่สนใจเธอเท่านั้นเอง

“ใช่ค่ะพลอยเป็นแม่คนและพลอยก็รู้ด้วยว่าแม่ย่อมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบายและเมื่อเห็นลูกเจ็บแม่ก็จะเจ็บกว่าหลายเท่าหวังว่าที่พลอยพูดคุณคงจะคิดได้บ้างนะคะคุณพอล”

ที่หญิงสาวยอมยกเรื่องที่เป็นแม่คนมาพูดให้เขาฟังเพื่อที่เขาจะได้ว่าเธอไม่ได้ในเรื่องเธอจะพูดเรื่องความรักของแม่ลูกเพราะเธอก็มีลูกที่เธอรักเหมือนกันและพร้อมจะทำทุกอย่างให้ลูกสาวของเธอได้อยู่อย่างสุขสบายด้วยและหวังว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะลดทิฐิเรื่องแม่ของเขาลงได้บ้าง

“แล้วคุณก็ไม่ต้องกลัวด้วยว่าคุณจะเห็นหน้าพลอยนานเพราะเมื่อพลอยรักษาคุณหายดีแล้วพลอยก็จะกลับไปอยู่บ้านของพลอย”  หญิงสาวไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าโกรธเกลียดอะไรเธอนักหนาดูจากตอนแรกที่เจอเธอคำพูดที่ว่าไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้รักษายังลอยอยู่ในหัวของเธออยู่ตลอด

  เธอสิสมควรจะโกรธเขามากกว่าที่มีคู่หมั้นแล้วไม่ยอมบอกไหนจะมาหลอกคบกับเธออีกแต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดโวยวายอะไรไหนๆก็จบกันไปแล้วและเรื่องมันก็นานมาแล้วด้วยและตอนนี้เธอก็สนแค่เรื่องลูกเท่านั้นและไม่ได้คิดจะบอกเรื่องที่ยัยหนูเป็นลูกของเขาด้วย

“ในเมื่ออยากรักษาผมก็จะให้คุณรักษาเพราะถ้าผมหายเร็วคุณก็จะไปจากที่นี่เร็วเหมือนกัน”

   คนตัวโตกัดฟันกรอดนึกขุ่นเคืองหญิงสาวอยู่ไม่น้อยเหมือนกันหนีเขากับชายชู้ยังไม่พอกลับมาเจอกันยังมาบอกกับเขาว่าเป็นแม่คนแล้วอีกเธอจะทำให้เขาเจ็บไปถึงไหน

   ชายหนุ่มคิดว่าที่เธอยอมรับปากแม่ของเขาเรื่องการรักษาเพราะแม่ของเขามีบุญคุณต่อหญิงสาวเท่านั้นและถ้าเขาไม่ยอมรักษาอยู่อย่างนี้เขาต้องอยู่เห็นหน้าเธอนานขึ้นไปอีกสู้รักษาซะตอนนี้ให้หายแล้วไม่ต้องเห็นหน้าเธออีกเป็นดีที่สุดเพราะมันคงทำให้เขาเจ็บน้อยที่สุดเหมือนกัน

“ก็ดีค่ะงั้นเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยพลอยก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานเหมือนกันเริ่มจากตอนนี้ทำความสะอาดตัวคุณก่อนละกันเดี๋ยวคุณพอลรอพลอยแปปนะคะเดี๋ยวพลอยมา”  พูดเสร็จสาวเจ้าก็จ้ำอ้าวเดินออกไปจากห้องของแผ่นดิน..สร้างคำถามให้กับชายหนุ่มว่าเธอกำลังจะไปไหนและไปทำอะไร

“ลุงสนคะว่างหรือเปล่าคะ”  พลอยไพลินเดินมาหานายสนที่กำลังยืนเช็ดรถอยู่ที่โรงจอดรถ

“อ่อ ว่างครับคุณพลอยมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เอิ่ม พลอยมีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อยน่ะค่ะ”  ริมฝีปากบางยิ้มกริ่มเมื่อตอนนี้มีผู้ช่วยแล้ว

“คือ..”  พลอยไพลินบอกเรื่องที่ต้องการให้ช่วยกับนายสนเรื่องที่หญิงสาวให้นายสนช่วยดูจะสร้างความลำบากใจให้กับนายสนอยู่ไม่น้อย

“จะดีเหรอครับคุณพลอย”  ชายวัยกลางคนถึงกับหน้าถอดสีเมื่อได้ฟังคำขอของหญิงสาว

“ไม่เป็นไรค่ะลุงสนถ้ามีปัญหาอะไรพลอยรับผิดชอบเองค่ะ”

“ก็ได้ครับ”   เมื่อมีคนรับผิดชอบนายสนจึงค่อยโล่งใจ