เคร้งๆๆๆ
สาวเจ้ารีบเก็บขวดเหล้าที่วางอยู่ตามพื้นโยนทิ้งลงในถังขยะแผ่นดินที่ได้ยินเสียงแปลกๆหลังจากที่หญิงสาวเงียบไปเขาจึงหันกลับมาดู ภาพตรงหน้าเขาตอนนี้คือพลอยไพลินกำลังก้มเก็บขวดเหล้าที่เปิดแล้วและยังไม่ได้เปิดโยนทิ้งลงถังขยะหน้าตาเฉยทั้งที่เขายังไม่ได้อนุญาต
“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ” คนตัวโตแผดเสียงด้วยความไม่พอใจนึกโมโหหญิงสาวตรงหน้าที่เก็บน้ำเมาของเขาที่เอาไว้กินย้อมใจทิ้งจนเกือบหมด..มือหนาของคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นรีบควานหยิบขวดน้ำเมาที่อยู่ใกล้ๆมากอดไว้ที่ตัวราวกับเด็กที่กำลังหวงของเล่น
“พลอยไม่ได้ทำบ้าแต่จะเปลี่ยนคนที่มันบ้าให้มันมีสติขึ้นเท่านั้นเอง” หญิงสาวพูดพร้อมเดินดุ่มๆเข้าไปหาตัวเขาพร้อมแย่งขวดเหล้าในมือชายหนุ่มออกมาแล้วโยนมันลงถังขยะซะ
“มันจะมากไปแล้วนะพลอย” แผ่นดินหลุดปากเรียกชื่อที่ตนเองคุ้นเคยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้สลดอะไรกับสิ่งที่เขาดุเธอสักนิด
“มันมากไปตรงไหนคะคุณพอลพลอยแค่พยายามที่จะช่วยรักษาคุณเท่านั้นเอง..คุณชอบที่จะพิการไปทั้งชีวิตเหรอแล้วไอ้เหล้านี่อีกกินมันเข้าไปได้ยังไงเยอะขนาดนี้อยากตายเร็วหรือไง” พลอยไพลินพูดเพื่อหวังจะเรียกสติของชายหนุ่มและหวังว่าเขาจะฟังที่เธอพูดบ้าง
“ผมจะพิการหรือจะตายไวตายช้าแล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วย” ชายหนุ่มบนรถเข็นจ้องหน้าพลอยไพลินเขม็งแอบหวังว่าจะเห็นอาการเป็นห่วงตัวเขาจากคนตรงหน้าบ้างแต่ไม่เลยใช่สิเธอจะมาห่วงเขาทำไมในเมื่อเธอเป็นคนที่ทิ้งเขาไปเอง
“ก็พลอย....” หญิงสาวชะงักกับคำพูดของคนตรงหน้าคิดไปคิดมาก็ใช่จริงอย่างที่เขาพูดถึงเขาจะพิการหรือตายไวตายช้าก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่ดีเพราะตัวเธอก็คิดตัดขาดกับเขาไปตั้งนานแล้ว
“คุณพอลเคยรู้หรือเปล่าว่าคุณเป็นแบบนี้มันทำให้คุณแม่คุณและคนอื่นๆที่เขาเป็นห่วงคุณต้องทุกข์ใจแค่ไหนคุณมันเห็นแก่ตัวที่สนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองและก็ไม่เห็นความหวังดีของคนรอบข้าง” พลอยไพลินอยากรู้นักว่าถ้าหากเธอยกเรื่องแม่ของชายหนุ่มขึ้นมาพูดเขาจะสำนึกอะไรบ้างหรือไม่
“ห่วงเหรอคุณแม่เหรอห่วงผมคุณไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีกว่า”
แผ่นดินที่ตอนนี้มีทิฐิอยู่ในใจอยู่มากเรื่องที่แม่ทำแต่งานไม่มีเวลาให้จนคิดว่าแม่ไม่ห่วงตัวเองยังวนเวียนอยู่ในสมองของเขาเรื่อยมาถึงแม้นมนิดที่เลี้ยงเขาจะคอยพูดว่าที่แม่ของเขาทำงานหนักเพื่อที่จะหาเงิน..ทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวแต่ตัวเขาเองไม่เคยต้องการเงินจากแม่เลยเขาต้องการแค่เวลาที่จะอยู่กับแม่เท่านั้นเอง..เขาเคยแอบอิจฉาลูกแม่ค้าขายข้าวแกงด้วยซ้ำที่เลิกเรียนมาก็ได้มาเจอแม่ช่วยแม่เก็บร้านและก็นั่งกินข้าวกับข้าวแกงที่ขายไม่หมดช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นที่เขาไม่เคยมี
“พลอยขอพูดอะไรสักอย่างนะคะถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ของคุณมีพระคุณกับพลอยและเป็นคนขอร้องให้มารักษาคุณพลอยจะไม่ขอยุ่งกับคนนิสัยเสียแบบนี้เด็ดขาด..คุณไม่รู้หรอกว่าคนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกเจ็บแม่ย่อมเจ็บกว่าเสมอเพราะพลอยก็เป็นแม่คนเหมือนกัน”
“ม..แม่เหรอ” คำว่าพลอยก็เป็นแม่คนเหมือนกันทำเอาแผ่นดินหน้าเสียขึ้นมาทันทีถึงจะเลิกลากันมานานแล้วก็เถอะแต่ความรู้สึกที่เขายังมีต่อเธอมันยังอยู่ในใจเขาเสมอเพียงแต่ต้องทำไม่สนใจเธอเท่านั้นเอง
“ใช่ค่ะพลอยเป็นแม่คนและพลอยก็รู้ด้วยว่าแม่ย่อมทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบายและเมื่อเห็นลูกเจ็บแม่ก็จะเจ็บกว่าหลายเท่าหวังว่าที่พลอยพูดคุณคงจะคิดได้บ้างนะคะคุณพอล”
ที่หญิงสาวยอมยกเรื่องที่เป็นแม่คนมาพูดให้เขาฟังเพื่อที่เขาจะได้ว่าเธอไม่ได้ในเรื่องเธอจะพูดเรื่องความรักของแม่ลูกเพราะเธอก็มีลูกที่เธอรักเหมือนกันและพร้อมจะทำทุกอย่างให้ลูกสาวของเธอได้อยู่อย่างสุขสบายด้วยและหวังว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะลดทิฐิเรื่องแม่ของเขาลงได้บ้าง
“แล้วคุณก็ไม่ต้องกลัวด้วยว่าคุณจะเห็นหน้าพลอยนานเพราะเมื่อพลอยรักษาคุณหายดีแล้วพลอยก็จะกลับไปอยู่บ้านของพลอย” หญิงสาวไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าโกรธเกลียดอะไรเธอนักหนาดูจากตอนแรกที่เจอเธอคำพูดที่ว่าไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนี้รักษายังลอยอยู่ในหัวของเธออยู่ตลอด
เธอสิสมควรจะโกรธเขามากกว่าที่มีคู่หมั้นแล้วไม่ยอมบอกไหนจะมาหลอกคบกับเธออีกแต่หญิงสาวก็ไม่ได้คิดโวยวายอะไรไหนๆก็จบกันไปแล้วและเรื่องมันก็นานมาแล้วด้วยและตอนนี้เธอก็สนแค่เรื่องลูกเท่านั้นและไม่ได้คิดจะบอกเรื่องที่ยัยหนูเป็นลูกของเขาด้วย
“ในเมื่ออยากรักษาผมก็จะให้คุณรักษาเพราะถ้าผมหายเร็วคุณก็จะไปจากที่นี่เร็วเหมือนกัน”
คนตัวโตกัดฟันกรอดนึกขุ่นเคืองหญิงสาวอยู่ไม่น้อยเหมือนกันหนีเขากับชายชู้ยังไม่พอกลับมาเจอกันยังมาบอกกับเขาว่าเป็นแม่คนแล้วอีกเธอจะทำให้เขาเจ็บไปถึงไหน
ชายหนุ่มคิดว่าที่เธอยอมรับปากแม่ของเขาเรื่องการรักษาเพราะแม่ของเขามีบุญคุณต่อหญิงสาวเท่านั้นและถ้าเขาไม่ยอมรักษาอยู่อย่างนี้เขาต้องอยู่เห็นหน้าเธอนานขึ้นไปอีกสู้รักษาซะตอนนี้ให้หายแล้วไม่ต้องเห็นหน้าเธออีกเป็นดีที่สุดเพราะมันคงทำให้เขาเจ็บน้อยที่สุดเหมือนกัน
“ก็ดีค่ะงั้นเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยพลอยก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานเหมือนกันเริ่มจากตอนนี้ทำความสะอาดตัวคุณก่อนละกันเดี๋ยวคุณพอลรอพลอยแปปนะคะเดี๋ยวพลอยมา” พูดเสร็จสาวเจ้าก็จ้ำอ้าวเดินออกไปจากห้องของแผ่นดิน..สร้างคำถามให้กับชายหนุ่มว่าเธอกำลังจะไปไหนและไปทำอะไร
“ลุงสนคะว่างหรือเปล่าคะ” พลอยไพลินเดินมาหานายสนที่กำลังยืนเช็ดรถอยู่ที่โรงจอดรถ
“อ่อ ว่างครับคุณพลอยมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอิ่ม พลอยมีเรื่องให้ช่วยนิดหน่อยน่ะค่ะ” ริมฝีปากบางยิ้มกริ่มเมื่อตอนนี้มีผู้ช่วยแล้ว
“คือ..” พลอยไพลินบอกเรื่องที่ต้องการให้ช่วยกับนายสนเรื่องที่หญิงสาวให้นายสนช่วยดูจะสร้างความลำบากใจให้กับนายสนอยู่ไม่น้อย
“จะดีเหรอครับคุณพลอย” ชายวัยกลางคนถึงกับหน้าถอดสีเมื่อได้ฟังคำขอของหญิงสาว
“ไม่เป็นไรค่ะลุงสนถ้ามีปัญหาอะไรพลอยรับผิดชอบเองค่ะ”
“ก็ได้ครับ” เมื่อมีคนรับผิดชอบนายสนจึงค่อยโล่งใจ
“งั้นตามพลอยมาเลยค่ะ”เมื่อตกลงกันจบทั้งสองจึงเดินกลับมาที่ห้องของแผ่นดินเมื่อชายหนุ่มเห็นพลอยไพลินพานายสนคนขับรถมาก็ทำหน้างงว่าเธอพานายสนมาที่นี่ทำไม“คุณพาลุงสนมาทำไม”“ลุงสนคะเดี๋ยวช่วยพาคุณพอลเข้าไปที่ห้องน้ำเลยนะคะ”“ครับ” แม้นจะเกรงใจแผ่นดินอยู่บ้างแต่นายสนก็ต้องรีบทำตามคำสั่งของพลอยไพลินอย่างรวดเร็วเพื่อภารกิจนี้จะได้จบๆไปเร็วๆ“นี่คุณจะทำอะไรผมไม่ไปไหนทั้งนั้นลุงสนไม่ต้องครับ..มีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ..ลุงสนที่ผมบอกไม่ได้ยินหรือไง” ดวงตาคมหันไปมองค้อนให้หญิงสาวที่กำลังยืนกอดอกยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างขุ่นเคืองทั้งสั่งสนเสียงแข็งให้อย่ามายุ่งกับเขาแต่มีหรือสนจะหยุดเมื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นสิ่งที่ดีต่อตัวแผ่นดินเอง“ลุงสนถอดเสื้อผ้าอาบน้ำให้เค้าเลยค่ะ”“นี่คุณผมไม่อาบปล่อยผมลุงสนนี่ลุงสนเชื่อเธอมากกว่าผมเหรอครับ” ชายหนุ่มเริ่มมีท่าทีหงุดหงิดที่นายสนไม่ยอมฟังเขาแต่กลับฟังคำสั่งของพลอยไพลินแทน“ผมต้องทำตามคำสั่งคุณพลอยครับเพราะคุณหญิงสั่งมาครับผมยังไม่อยากโดนคุณหญิงไล่ออกตอนนี้ครับ” นายสนอ้างว่าต้องทำตามคำสั่งของพลอยไพลินเราะคุณหญิงดวงแขสั่งมาตามที่พลอยไพลินได้นัดคำพูดกันเอาไว
“นี่ก็จะเย็นแล้วงั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะคุณพอลเพราะตอนเย็นพลอยต้องออกไปทำธุระข้างนอกพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะคะ”กว่าจะจัดการกับคนตัวโตจอมเอาแต่ใจได้ก็เล่นหมดเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้จะเย็นแล้วชายหนุ่มทำท่าไม่สนใจกับคำที่เธอพูดส่วนหญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟังเช่นกันเธอต้องการจะพูดให้เขารับรู้ก็เท่านั้นเอง“อ่อ ลุงสนคะช่วงเย็นๆพาคุณพอลออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านบ้างนะคะ..เผื่อมันจะทำให้คุณพอลสดชื่นขึ้นมาบ้าง”“ครับคุณพลอย”“งั้นพลอยไปนะคะ”เมื่อหญิงสาวคุยธุระกับสนจบเธอก็เดินออกไปทันทีเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เย็นแล้วเธอยังไม่มีเวลาได้ปั๊มนมไห้ลูกสาวเธอเลยและยังจะต้องออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้แพรชมพูอีก พลอยไพลินเดินมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตึกใหญ่มากนักมีแค่สวนหญ้าขั้นกลางที่สามารถมองเห็นกันได้เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นทั้งนมนิดทั้งคุณหญิงดวงแขและก็ลูกแก้วกำลังนั่งดูยัยหนูคลานเล่นอยู่ที่สวนกำลังหัวร่าทำให้เธอโล่งใจไปเปราะหนึ่งคิดว่ายัยหนูจะร้องให้หาแม่ซะอีกที่สงสัยคงจะชอบใจที่นี่เพราะสวนนี้ก็ร่มรื่นไม่แพ้ที่บ้านของเธอ“ยัยหนู”“มะ..ม
“..แอ้..” เจ้าก้อนกลมที่มาอยู่ในอ้อมอกของแผ่นดินได้ก็ซบลงบนบ่าของเขาด้วยท่าทีออดอ้อนส่งเสียงอ้อแอ้อารมณ์ดีสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนที่มองและให้กับเสือยิ้มยากที่กำลังอุ้มอยู่ด้วย“สงสัยจะชอบลุงพอลใช่ไหมคะ...หนูชอบลุงพอลใช่ไหม” ดวงแขอดที่จะเอ่ยหยอกเจ้าก้อนกลมเสียงเล็กเสียงน้อยด้วยความเอ็นดูไม่ได้พลางคิดว่าถ้าเป็นลูกของลูกชายเธอจริงๆก็คงจะดีเพราะคงจะสร้างสีสันในชีวิตให้แผ่นดินไม่น้อย“เอ่อแล้วพ่อของเจ้าก้อนนี่อยู่ไหนล่ะครับคุณแม่” แผ่นดินแสร้งถามถึงพ่อของของแพรชมพูเพราะไม่เห็นจะมีผู้ชายอยู่ตรงนี้สักคนด้วยอบากจะเห็นหน้าสามีของพลอยไพลินนักว่าจะดีกว่าเขาสักแค่ไหน“คือ..” ดวงแขได้ยินคำถามจากลูกชายก็หน้าเสียทันทีพลางหันไปมองหน้าของลูกแก้วซึ่งตอนนี้ก็มีสีหน้าที่เจื่อนลงเช่นกัน“เอ่อ......คือ......พ่อของยัยหนูเป็นใครลูกแก้วก็ไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ” ที่ลูกแก้วยอมเล่าเรื่องที่ดูจะส่วนตัวให้กับแผ่นดินฟังก็เห็นว่ามันคงไม่เสียหายอะไรเพราะในเมื่อชายตรงหน้าเป็นลูกของคุณหญิงดวงแขก็เท่ากับว่าเป็นพี่ชายของเธอเหมือนกันเพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรต้องปิดบัง“...” คำตอบของลูกแก้วทำเอาแผ่นดินทำสีหน้าแปลกใจอยู่
ก๊อกๆๆๆๆๆ“คุณหนูคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” นมนิดที่ถือถาดอาหารเย็นเอามาให้คุณหนูของเธอเป็นแบบนี้เป็นประจำทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เอาอาหารมาให้คุณหนูของเธอเช่นเคย“เดี๋ยววันนี้ผมออกไปทานข้างนอกครับนม” นมนิดถึงกับตะลึงนิ่งงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคุณหนูของเธอบอกว่าจะไปทานอาหารข้างนอกวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกแต่เธอก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันคงดีคุณหนูของเธอจะได้กลับมาเป็นคนเดิมเสียทีถึงแม้จะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่มันก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีอีกหนึ่งอย่างคงทำให้คุณหญิงของเธอดีใจไม่น้อยเช่นกัน“ได้ค่ะคุณหนูเดี๋ยวนมออกไปจัดที่ให้คุณหนูแล้วคุณหนูตามออกมานะคะ”“ครับนม”หลังจากที่รับปากคุณหนูเธอเรียบร้อยแล้วนมนิดก็จัดการกลับมาจัดโต๊ะอาหารให้กับคุณหนูของเธออย่างรวดเร็ว“อ้าวนิด..วันนี้หนูพลอยไม่กลับมาทานไม่ต้องจัดเผื่อหรอกจ้ะ”“อ่อนิดรู้ค่ะคุณหญิงว่าคุณพลอยไปธุระแต่จัดไว้ให้คุณหนูน่ะค่ะ” คนจัดเตรียมอาหารทำไปพลางยิ้มปลื้มใจไปพร้อมกัน“อะไรนะ..ลูกชายฉันน่ะเหรอที่จะออกมาทานข้างนอกตายแล้วฝนจะตกพายุจะมาหรือเปล่าเนี่ยนิด” ดวงแขพูดไปหัวเราะไปแต่ก็มีทีท่าที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัดว่าลูกชายต
เมื่อจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วสาวเจ้าก็ยกมือถือกดโทรหาเพื่อนเธอทันทีRrrrrrrrrr“ว่าไงวันนี้นึกยังไงโทรหาฉันได้ล่ะยัยแก้ว” จอมขวัญคุณหนูไฮโซสาวเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับลูกแก้วเธอทั้งดีใจและแปลกใจพอๆกันที่จู่ๆเพื่อนเธอก็มาโทรหา“ขวัญวันนี้แกว่างไหมตอนนี้ฉันคอนโดXXXX”“นี่แกอยู่กรุงเทพแล้วเหรอแล้วแกไปร่ำรวยมาจากไหนถึงได้อยู่คอนโดแพงขนาดนั้นอะหรือมีเสี่ยเลี้ยง”“แกจะบ้าหรือไงยัยขวัญฉันเลี้ยงตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมีใครมาเลี้ยง”“ตกลงแกจะมาไหมขวัญ”“ไปสิอีกสิบนาทีเจอกันฉันอยู่แถวนี้พอดี” หลังจากที่ลูกแก้ววางสายจากจอมขวัญเธอก็เตรียมตัวอาบน้ำอาบท่ารอเพื่อนสาวมาหาที่คอนโดและทั้งสองกะว่าจะออกไปเดินเล่นหาอะไรทานกันตอนเย็นด้วยจอมขวัญเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยที่กรุงเทพจอมขวัญเป็นลูกสาวเศรษฐีระดับไฮโซคนหนึ่งเลยก็ว่าได้แต่จอมขวัญไม่เคยรังเกียจที่จะคบกับเธอเลยสักนิดอีกทั้งพ่อแม่ของจอมขวัญก็รักลูกแก้วเหมือนลูกสาวอีกหนึ่งคนเลยด้วยซ้ำท่านทั้งสองชอบที่ลูกแก้วเป็นคนขยันเรียนดีและไม่อายใครที่จะบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า ตอนที่เรียนมหาลัยลูกแก้วจะไปมาหาสู่กับที่บ้านจอมขวัญตลอดเพื่อที่จะติวหนังสือให
อีกอย่างก็เพื่อจะดูว่าใครที่คบเค้าแบบจริงใจบ้างขนาดคู่หมั้นที่ว่ารักเขานักหนาในเมื่อรับสภาพเขาไม่ได้เธอจึงยอมตัดใจถอนหมั้นไปเองตอนที่เขาดีๆอยากจะถอนหมั้นกับเธอแทบตายกลับไม่ยอมเพื่อนฝูงที่เคยคบพอรู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลบริษัทใหญ่โตแถมยังพิการก็หนีหายกันหมดนี่แหละที่เขาเรียกว่าเพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายากแล้วเขาก็ชักจะพอใจกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ซะแล้วมันวัดอะไรได้หลายอย่างจริงๆ“คุณพอลเป็นอะไรหรือเปล่าคะพลอยเห็นหน้าซีดๆ” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นห่วงเธอเห็นตั้งแต่เขาออกจากห้องมาก็สีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไร“เปล่าหรอก...ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะผมอยากพัก”“โอเคค่ะ..งั้นเดี๋ยวพลอยโทรให้ลุงสนขับรถมารับตรงนี้ละกัน” กว่าจะถึงบ้านก็บ่ายพอดีเมื่อทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็พาชายหนุ่มออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านพร้อมให้ชายหนุ่มใช้เท้าเปล่าเหยียบพื้นดินพื้นหญ้าและค่อยๆเดินบนราวที่สั่งให้คนมาทำไว้ให้เพื่อทำกายภาพโดยเฉพาะ ความตั้งอกตั้งใจของที่จะรักษาชายหนุ่มที่หญิงสาวมีนั้นชายหนุ่มเห็นว่ามันมีมากซะเหลือเกินใจนึงก็แอบคิดว่าหญิงสาวยังรักตนอยู่แต่อีกใจก็แอบคิดว่าหรือที่เธอทำเพราะอยากให้เขาหายไว
ดวงแขตัดสินใจให้ครอบครัวของน้องสาวเธอดูแลกิจการที่เมืองนอกแทนทั้งหมดเพราะตอนนี้หลานชายเธอก็โตและสามารถบริหารงานได้แล้วแถมยังทำงานเก่งมากอีกด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมายขอเกษียณตัวเองอยู่กับบ้านและใจเธอเองก็อยากอยู่ดูลูกชายของเธอจนหายดีถึงลูกชายของเธอจะโตเพียงใดเธอก็ยังเห็นเขาเป็นเด็กในสายตาเธออยู่ดียิ่งตอนนี้เขายิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเธอก็ยิ่งห่วง“แม่ครับ”“ว่าไงตาพอลวันนี้นึกยังไงตื่นแต่เช้าเนี่ยพ่อตัวดี”ชายหนุ่มที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับหลังจากที่ได้รับเมลจากเพื่อนของเขาเมื่อคืนเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็เอาแต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและคิดตำหนิตัวเองที่เห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมัวจมปลักอยู่กับเรื่องที่เสียใจจนไม่มีสติทิ้งการทิ้งงานดื่มแต่เหล้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบข้างที่เป็นห่วงเขาคิดว่าต่อไปนี่เขาจะเป็นคนใหม่เพื่อที่จะได้เป็นพ่อที่ดีเป็นแบบอย่างให้กับลูกได้ความรักที่พ่อมีต่อลูกมันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองเขาได้เข้าใจลึกซึ้งก็เมื่อได้คลุกคลีอยู่กับยัยหนูนี่แหละแม้จะไม่ได้มีใครยืนยันว่าเป็นลูกของเขาแต่เข
“พลอย”หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหันมาตามเสียงเรียกที่ชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกเขานึกยังไงถึงเรียกชื่อเธอกันทั้งสีหน้าแววตาที่มองเธอแปลกไปจากเมื่อวานอีกเธอจึงเริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเป็นแน่“พี่ขอถามอะไรอย่างนึงสิ..พลอยหนีพี่ไปทำไม” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเขาจึงเริ่มถามคำถามที่อยากรู้“แล้ว.....ยัยหนูเป็นลูกของพี่ใช่ไหม” พลอยไพลินที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้กับเธอหญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรในตัวเธอแล้วด้วยซ้ำแล้วทำไมวันนี้จู่ๆถึงมาถามเรื่องนี้กับเธออีกล่ะพลันคิดได้แบบนั้นอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา“พี่รู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้วนะพลอย..เรื่องคลิปนั่นอีกพี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่ามันไม่เป็นความจริงเลยผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่ก็จริงแต่พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยนะ” พลอยไพลินที่ยืนฟังเขาพูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนหยุดไม่ได้ปากก็พูดอะไรไม่ค่อยจะออกอีกเธอละเบื่ออาการที่ตนเองร้องให้ทีไรเป็นหยุดยากทุกที“ถึง...ค..พี่พอลจะไม่ได้...ยุ่งกับเธอแต่คุณก็ไม่เคยบอกพลอยเรื่องที่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วกับพลอยเลยพี่เห็นพลอย