บทที่สิบสี่

ก๊อกๆๆๆๆๆ

“คุณหนูคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ”  นมนิดที่ถือถาดอาหารเย็นเอามาให้คุณหนูของเธอเป็นแบบนี้เป็นประจำทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เอาอาหารมาให้คุณหนูของเธอเช่นเคย

“เดี๋ยววันนี้ผมออกไปทานข้างนอกครับนม”  นมนิดถึงกับตะลึงนิ่งงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคุณหนูของเธอบอกว่าจะไปทานอาหารข้างนอกวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกแต่เธอก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันคงดีคุณหนูของเธอจะได้กลับมาเป็นคนเดิมเสียทีถึงแม้จะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่มันก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีอีกหนึ่งอย่างคงทำให้คุณหญิงของเธอดีใจไม่น้อยเช่นกัน

“ได้ค่ะคุณหนูเดี๋ยวนมออกไปจัดที่ให้คุณหนูแล้วคุณหนูตามออกมานะคะ”

“ครับนม”

หลังจากที่รับปากคุณหนูเธอเรียบร้อยแล้วนมนิดก็จัดการกลับมาจัดโต๊ะอาหารให้กับคุณหนูของเธออย่างรวดเร็ว

“อ้าวนิด..วันนี้หนูพลอยไม่กลับมาทานไม่ต้องจัดเผื่อหรอกจ้ะ”

“อ่อนิดรู้ค่ะคุณหญิงว่าคุณพลอยไปธุระแต่จัดไว้ให้คุณหนูน่ะค่ะ”  คนจัดเตรียมอาหารทำไปพลางยิ้มปลื้มใจไปพร้อมกัน

“อะไรนะ..ลูกชายฉันน่ะเหรอที่จะออกมาทานข้างนอกตายแล้วฝนจะตกพายุจะมาหรือเปล่าเนี่ยนิด”  ดวงแขพูดไปหัวเราะไปแต่ก็มีทีท่าที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัดว่าลูกชายตนเองเริ่มปรับตัวให้เป็นเหมือนเดิมแล้ว

“ขนาดนั้นเลยเหรอครับคุณแม่ผมแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเท่านั้นเอง”   แผ่นดินนั่งรถออกมาก็ได้ยินที่แม่ของเขาพูดกับนมนิดก็มุ่ยหน้าน้อยใจเล็กน้อยที่ออกมาทานข้างนอกใจจริงก็อยากออกมาเห็นหน้าของหญิงสาวที่จับเขาโกนหนวดเมื่อกลางวันและก็อยากทำตัวให้แม่ของเขาสบายใจขึ้นบ้างเท่านั้นเอง

“หนูแก้วมาแล้วมาทานกันเถอะค่ะ”  นมนิดเห็นลูกแก้วอุ้มยัยหนูชมพูมาแล้วก็เลยเรียกทุกคนทานข้าวกัน

“เดี๋ยวเอาหนูชมพูมาให้นมดีกว่าหนูแก้วไปทานข้าวเถอะ..เดี๋ยวนมป้อนข้าวหนูชมพูเอง”  เมื่อนมนิดทำท่าจะอุ้มเด็กหญิงตัวกลมจากลูกแก้วแต่เจ้าก้อนดันเอี้ยวตัวหลบพลางมองและเอื้อมมือไปหาชายหนุ่มที่นั่งรถเข็นอยู่ฝั่งตรงข้ามทำเอาลูกแก้วหน้าเสียเล็กน้อยที่หลานสาวเธอไม่ว่าง่ายจะไปหาแต่แผ่นดิน

“สงสัยจะหนูชมพูจะถูกชะตากับคุณพอลแล้วล่ะคะ”  นมนิดพูดไปขำกับท่าทางของเด็กหญิงตัวกลมไปที่ทำท่าอ้อนจะให้ชายหนุ่มอุ้ม

“ส่งยัยหนูมาให้ผมก็ได้ครับ”

“เอ่อจะดีเหรอคะคุณพอลจะทานข้าวยังไงล่ะคะ”  ลูกแก้วรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มตรงหน้าเสียจริงที่หลานของเธอทำท่าจะติดเขาเพียงเจอกันได้ไม่นาน

“ไม่เป็นไรครับผมทานได้”  มีเจ้าก้อนมาอยู่บนตักอีกคนไม่ได้ทำให้เขามีปัญหาในการทานอาหารมากนัก

“เดี๋ยวแก้วไปเอาโต๊ะทานข้าวของเด็กมาไว้ข้างคุณพอลนะคะเผื่อเมื่อยจะได้จับยัยหนูวางบนโต๊ะค่ะ”

“ครับ”   ลูกแก้วที่คิดว่ายังไงคนตรงหน้าก็ต้องเมื่อยแน่ๆดูจากน้ำหนักของยัยหนูและท่าทีไม่ค่อยจะอยู่สุขอีกก็เลยรีบไปยกโต้ะนั่งทานข้าวของเด็กมาไว้ข้างๆชายหนุ่ม

“แอ้ๆๆ หม่ำๆๆๆๆๆๆๆ”

“ครับ”

  ชายหนุ่มที่กำลังนั่งป้อนข้าวเด็กหญิงเรียกรอยยิ้มจากคนที่โต๊ะทานข้าวได้ไม่น้อยเมื่อแผ่นดินป้อนข้าวให้เธอไม่ทันก็ส่งเสียงเรียกก็ใครจะไปป้อนทันเล่นป้อนหายป้อนหายแบบนี้

  แผ่นดินรู้สึกว่าเขาได้ทำหน้าที่พ่อจึงรู้สึกมีความสุขแม้เพียงแค่ได้ป้อนข้าวลูกสาวตัวกลมของเขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาได้ดูแลยัยหนูอยู่ตลอดจะมีความสุขขนาดไหนแค่เจอกันแปปเดียวก็ทำให้เขาหลงได้ขนาดนี้แล้ว

  หลังจากป้อนข้าวยัยหนูหมดถ้วยแผ่นดินก็จับเจ้าก้อนนั่งบนโต๊ะกินข้าวเด็กที่วางอยู่ข้างๆและก็วางส้มที่แกะแล้วให้ยัยหนูดูดกินเองส่วนเขาเองก็ลงมือทานข้าวต่อ

“อื้มมมมมม หม่ำๆๆๆๆๆ”

  เด็กหญิงตัวกลมนั่งดูดชิ้นส้มที่นมนิดได้แกเม็ดออกเรียบร้อยแล้วอย่างเอร็ดอร่อยแถมยังหยิบชิ้นใหม่พลางส่งให้ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆอีกทำให้เขาต้องละจากทานข้าวหันมาทานชิ้นส้มที่เจ้าก้อนยืนมือป้อมป้อนให้การกระทำของทั้งสองทำให้ทุกคนบนโต๊ะทานข้าวตอนนี้มองอย่างเอ็นดูต่างก็คิดว่าช่างเป็นเหมือนพ่อที่กำลังดูแลลูกสาวยังไงยังงั้น

  หลังจากทานข้าวเสร็จเจ้าก้อนก็อยู่เล่นกับแผ่นดินจนเหนื่อยก่อนจะร้องกินนมพอจับขวดนมดูดได้สักพักก็หลับทันทีเพราะความเพลีย

  หลังจากหลานสาวหลับลูกแก้วก็รีบอุ้มไปนอนที่เปลก่อนจะกลับมานั่งคุยกับดวงแขเรื่องที่จะย้ายไปอยู่คอนโดที่กรุงเทพเพื่อที่จะได้ไปทำงานที่บริษัทได้สะดวก

เช้าวันต่อมา

   หลังจากล่ำลากับหลานสาวสุดที่รักพักใหญ่ลูกแก้วที่เข้ามาเอ่ยลาคนในบ้านใหญ่ก่อนจะนั่งเครื่องจากเชียงใหม่มาลงที่สนามบินดอนเมืองแล้วนั่งรถไปที่คอนโดที่ดวงแขบอกที่อยู่มาให้

   เมื่อมาถึงคอนโดหญิงสาวเก็บข้าวของเครื่องใช้เข้าที่พลางมองเฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งของคอนโดมันช่างหรูหราจนเธอมองไปมองมาพลางคิดว่ามันไม่ได้เหมาะกับเธอเลยสักนิดถ้าไม่ใช่เพราะความเมตตาของดวงแขเธอเองก็คงไม่มีวาสนาที่จะอยู่ในที่ดีๆแบบนี้เป็นแน่