“ชั้นนี้เป็นชั้นที่พี่กับคุณพรีมทำงานอยู่แค่สองคนแต่ส่วนมากคุณพรีมก็จะเข้าๆออกๆไม่ค่อยได้อยู่บริษัทเท่าไรน่ะจะเพราะคุณพรีมต้องดูแลหลายที่”
“ค่ะ”
ติ๊งงงงงงง
ทั้งสองสาวหันไปมองเสียงลิฟท์ที่พึ่งดังขึ้นมาเมื่อลิฟท์เปิดออกมาก็มีชายหนุ่มใส่สูทสีเทาผิวแทนหน้าคมเหมือนลูกครึ่งกำลังก้าวเท้ายาวๆออกมาจากลิฟท์
“สวัสดีค่ะคุณพรีม..วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”
“สวัสดีครับพี่สา..วันนี้ผมต้องไปทานข้าวกับที่บ้านตอนเย็นน่ะครับเลยต้องรีบดูงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ”
“นี่ฉัตรนลินค่ะที่คุณหญิงให้มาเป็นเลขาให้คุณพรีมน่ะค่ะ”
“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายตรงหน้าแต่คนตรงหน้าดันทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านเธอไปเข้าห้องทำงานเสียอย่างนั้นทำเอาหญิงสาวต้องหันไปมองหน้าสาวิตรีอย่างแปลกใจ
“เอ่อ...ช่วงนี้คุณพรีมน่าจะเครียดๆน่ะลูกแก้วไม่ต้องคิดมากน้ะจ้ะ” สาวิตรีที่ชินกับอาการของชายหนุ่มคิดว่าอีกหน่อยหญิงสาวก็คงจะชินเช่นกันเพราะเมื่อเจ้านายหนุ่มเครียดๆอาการก็จะเป็นเช่นนี้
“เอ่อ...พี่สาคะคุณพรีมเค้ายังปกติดีอยู่ใช่ไหมคะ...แฮร่ๆๆๆๆๆ”
“เข้าใจแซวนะเราน่ะ” สาวิตรีที่อดขำที่หญิงสาวตรงหน้าพูดไม่ได้เพราะเธอเองก็เคยคิดเช่นนี้เหมือนกัน
“ตรงนั้นจะเป็นโต๊ะทำงานของลูกแก้วนะขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้เลยส่วนเอกสารพวกบัญชีพี่วางไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้วล่ะจะ”
“ขอบคุณค่ะพี่สา”
“เอกสารบัญชีเราเคยทำอยู่แล้วใช่ไหม”
“ใช่ค่ะคุณแม่บอกเรื่องเอกสารมาคร่าวๆบ้างแล้วเดี๋ยวแก้วดูอีกทีค่ะถ้าตรงไหนที่แก้วไม่เข้าใจเดี๋ยวแก้วเข้าไปถามพี่สานะคะ”
“โอเคจะ...งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวเคลียร์เอกสารก่อนนะพี่อยู่ในห้องมีอะไรเรียกได้เลยนะ”
หลังจากที่สาวิตรีเดินเข้าห้องไปแล้วลูกแก้วก็เดินมาที่โต๊ะหน้าห้องของพีรพัตรเพื่อที่จะนั่งดูเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะว่ามันมีอะไรบ้าง
พีรพัตรที่ตอนนี้กำลังนั่งกุมขมับอยู่ที่ห้องทำงานของเขาพลางคิดถึงเด็กสาวที่คุณป้าของเขาส่งมาช่วยงานไม่รู้ว่าตกลงคุณป้าของเขาจะหาคนช่วยงานเขาหรือหาภาระให้เขากันแน่เขาไม่เข้าใจป้าเขาเลยจริงๆว่าส่งเด็กที่น่าจะยังมีประสบการณ์ไม่มากนักมารับตำแหน่งใหญ่แบบนี้ได้ยังไง
Rrrrrrrrrrrrrrr
ลูกแก้วที่ตอนนี้กำลังนั่งดูเอกสารอย่างใจจดใจจ่อเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ต้องละจากเอกสารมารับโทรศัพท์จากคนข้างในห้องหญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเพราะกำลังทำงานอยู่เพลินๆจะต้องมีอะไรมาขัดจังหวะ
“ค่า..คุณพรีม”
“เข้ามาหาผมหน่อย”
“คุณพรีมมีอะไรหรือเปล่าคะพอดี...แก้วยังเคลียเอกสารไม่เสร็จค่ะ”
“นี่คุณ.. ตอนนี้ผมเป็นเจ้านายคุณนะแล้วคุณก็เป็นเลขาผมเพราะฉะนั้นคุณต้องฟังคำสั่งผมสิ” ให้ตายสิคุณป้าเลือกคนแบบไหนมาเป็นเลขาเขาเนี่ยชายหนุ่มสบถในใจ
“เอ่อ...โอเคค่ะเดี๋ยวแก้วจะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาววางสายด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนักพลางคิดในใจว่ามีเรื่องด่วนอะไรนักหนาเดินออกมาหาข้างนอกไม่ได้หรือไงงานเธอก็ยังเคลียไม่เสร็จนี่งานเลขามันชักจะเริ่มดูยุ่งยากสำหรับเธอซะแล้วสิแล้วยิ่งมาเจอเจ้านายที่ดูจะเอาแต่ใจแบบนี้อีก
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามาได้” หญิงสาวเดินไปยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงหน้าคนที่โทรเรียกเธอมาทั้งทำตัวไม่ถูกเพราะคนตรงหน้าก็เอาแต่ก้มหน้าดูเอกสาร
“นั่งสิคุณ” พีรพัตรต้องเลยหน้าบอกให้คนตรงหน้านั่งลงด้วยเห็นเธอยืนไม่รู้หน้าที่อยู่ครู่หนึ่งแล้ว
“เอ่อ..ค่ะ”
“นี่เอกสารบัญชีของปีที่แล้วกับปีนี้รบกวนทำสรุปให้ผมก่อนห้าโมงเย็นด้วย”
“หา..อะไรนะคะเย็นนี้” ลูกแก้วถึงกับเบิกตาโพรงเมื่อเห็นกองเอกสารที่คนตรงหน้าเลื่อนมาให้เธอแอบคิดว่านี่มันแกล้งกันชัดๆแต่ลูกแก้วซะอย่างไม่ยอมให้ใครมาหยามง่ายๆหรอกรู้จักลูกแก้วน้อยไปซะแล้วอีตาลุงหน้าตาย
“ได้ค่ะ...เสร็จทันแน่นอนงั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวเอาเอกสารออกไปเลยนะคะ”
“จะไปไหน นั่งทำในห้องนี้แหละ” พีรพัตรเองไม่คิดว่าหญิงสาวตรงหน้าจะตบปากรับคำเขาง่ายๆเอกสารกองโตขนาดนี้ระดับคนเซียนยังว่างานหินเลยแต่หญิงสาวตรงหน้าเขาดูท่าจะมั่นอกมั่นใจเอามากๆว่าจะทำเสร็จแน่นอนเขาก็อยากเห็นคนตรงหน้าตอนทำงานเหมือนกันว่าจะเก่งแต่ปากหรือเปล่า
ลูกแก้วนั่งสรุปเอกสารจนถึงเที่ยงหญิงสาวมองกองเอกสารที่พึ่งหมดไปแค่ครึ่งกองแต่ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงเธอยังหวังว่าตนเองจะต้องทำเสร็จทันหญิงสาวจึงไม่ยอมพักทานข้าวเกรงว่าจะเสียเวลามากเกินไปอีกอย่างเธอก็ทำงานอดข้าวแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“ไม่พักทานข้าวเหรอคุณ”
“ไม่ค่ะแก้วยังไม่หิว”
พีรพัตรละจากหน้าจอคอมหันมาถามหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งง่วนอยู่กับกองเอกสารตรงหน้าเขารู้สึกทึ่งที่เด็กคนนี้สามารถที่จะจัดการกับกองเอกสารตรงหน้าได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้แต่เขาก็ยังชั่งใจอยู่ว่าถึงจะทำงานเร็วแต่งานที่ออกมาเรียบร้อยหรือเปล่านั่นก็อีกเรื่องนึงในเมื่อหญิงสาวไม่ยอมทานอะไรเขาเองซึ่งเป็นเจ้านายก็นั่งทำงานกับเลขาของเขาจนเย็นโดยที่ไม่ได้ทานอะไรเช่นกัน
“เสร็จเรียบร้อยแล้ว...แก้วส่งไปในเมลคุณพรีมเรียบร้อยแล้วค่ะ” ลูกแก้วทำท่าภูมิใจที่ตนเองสามารถทำงานเสร็จได้ตามเวลาพอดีหญิงสาวส่งไฟล์สรุปงานให้กับพีรพัตรที่ตอนนี้ก็นั่งจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมจดจ่ออยู่กับการทำงานอย่างเคร่งเครียด
“เอ่อ.....คือถึงเวลาเลิกงานแล้วเดี๋ยวแก้วขอตัวกลับก่อนเลยนะคะ”
“เดี๋ยวขอผมตรวจงานสักครู่” พีรพัตรที่ตอนนี้กำลังเปิดดูไฟล์งานที่หญิงสาวส่งมาให้ในเมลก็ยอมรับเลยว่าเขาสบประมาทหญิงสาวตรงหน้าของเขาเกินไปเขาต้องยอมรับเลยว่าเธอเก่งจริงงานที่เธอสรุปมาถูกต้องทุกอย่างแถมยังทำเอกสารมาให้เข้าใจง่ายอีกด้วยนี่สินะคุณป้าถึงไว้ใจให้เด็กคนนี้มาเป็นเลขาของเขา
“โอเค..เรียบร้อยคุณกลับได้แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”“แก้วลานะคะ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวที่นั่งหายใจติดขัดอยู่นานกลัวว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดแล้วโดนชายหนุ่มตำหนิขึ้นมาอีกแต่เปล่าเลยแสดงว่าฝีมือเธอก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะวันนี้มีนัดทานข้าวกับที่บ้านของจอมขวัญเพราะเมื่อตอนเย็นจอมขวัญส่งข้อความมาในไลน์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่คิดถึงอยากเจอให้มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเย็นนี้ลูกแก้วตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะหญิงสาวก็กะว่าจะหาเวลาไปสวัสดีพวกท่านอยู่เหมือนกันRrrrrrrrr“ครับคุณแม่” พีรพัตรรับสายคนเป็นแม่แถมรู้ได้ทันทีว่าคงโทรมาบอกให้เขากลับบ้านเร็วๆอีกเช่นเคย“เสร็จงานหรือยังลูกวันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดไว้ให้ลูกเยอะเลยน้าวันนี้ต้องไม่เบี้ยวแม่แล้วนะ”“ครับคุณแม่ไม่เบี้ยวแน่นอนครับผมกำลังจะกลับพอดีเลย”“แล้วแม่จะรอนะ”“ครับแม่” เมื่อชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นแม่ได้ก็เตรียมตัวออกไปทันทีเพราะนานๆทีเขาจะว่างทานข้าวกับครอบครัวสักครั้งเพราะงานที่ยุ่งรัดตัวเขาเหลือเกินจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวสักเท่าไรลำพังงานของเขาเองก็เยอะอยู่แล้วและนี่ยังต้องมาดูแลบริษั
เรือนเล็กหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูกครู่ต่อมา“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ” แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสน
“ว้ายยยยยยย”ฟอดดดด ขณะที่หญิงสาวหมุนตัวกำลังที่จะเดินกลับไปนอนอยู่ดีๆก็มีมือของชายหนุ่มดึงเธอลงมานอนที่ตียงแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกดจมูกไปที่แก้มของเธอแล้วหอมฟอดใหญ่“เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย...ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวไม่กล้าดุชายหนุ่มเสียงดังมากนักกลัวว่าคนบนเปลจะตื่นขึ้นมาอีกจึงทำได้แค่พยายามดึงแขนของเขาที่รัดลำตัวเธออยู่ออกไปให้ได้“ไม่ปล่อยอยากทำให้พี่รู้สึกตัวทำไมล่ะ..แบบนี้พลอยต้องรับผิดชอบต้องให้พี่กอดจนหลับเข้าใจไหม”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาทข้างพวงแก้มของหญิงสาวก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มของหญิงสาวแบบแรงๆอีกครั้ง“อื้มม...ชื่นใจ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ“นี่คุณพอลมันจะมากไปแล้วนะ” พลอยไพลินเริ่มเสียงแข็ง“มากไปตรงไหนพี่แค่จะหอมเมียตัวเองมันไม่มากไปหรอกพลอย” เขายังไม่หยุดที่จะใช้น้ำเสียงกวนประสาทหญิงสาวยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไรเขาเองก็ยิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้นเขาไม่เข้าใจว่าเธอทำไมต้องปฏิเสธเขาขนาดนี้ด้วยแต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปถ้าไม่ติดว่ากลัวหญิงสาวจะรู้เรื่องที่ขาตนเองหายดีแล้วเขาคงทำมากกว่าแค่กอดเป็นแน่สาวเจ้าจะได้เลิกพยศเขาสักที“ขอพี่นอนก
“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ” พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพ
เช้าวันต่อมาไร่บดินทร์เดชา มือหนาของแผ่นดินควานหาร่างบางที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่มันกลับว่างเปล่าเขาจึงชันตัวขึ้นพิงที่หัวเตียงพลางมองไปที่เปลของลูกสาวของตนพบว่ายัยหนูชมพูยังหลับปุ๋ยในท่านอนคว่ำตัวกลมแก้มเทลงมากองลงข้างที่หันหน้ามาเขาอยากจะเข้าไปฟัดลูกสาวตัวกลมของเขาตอนนี้ชะมัดแต่ติดอยู่ที่ว่ากลัวลูกจะตื่นและก็ไม่รู้ด้วยว่าภรรยาของเขาอยู่ที่ไหนถ้าขืนเดินทะเล่อทะล่าอยู่ในนี้เธอมาเห็นมันจะเป็นเรื่องเป็นแน่เขายังไม่พร้อมให้เธอรู้ความจริงตอนนี้“อ้าวคุณพอลตื่นแล้วเหรอคะ”“ออกไปตอนไหนทำไมไม่ปลุกผมก่อน”“คือพลอยต้องไปทำอาหารให้ยัยหนูน่ะค่ะเกรงใจนมนิดถ้าต้องมาทำข้าวต้มให้ยัยหนูทานทุกวันพลอยเลยไปเรียนสูตรทำข้าวต้มกับนมนิดมาน่ะค่ะจะได้ทำให้ยัยหนูทานเองได้” หญิงสาวตอบพร้อมเดินไปที่เปลของยัยหนูโดยที่ไม่มองหน้าผู้เป็นสามีเพราะยังรู้สึกเขินอายเรื่องเมื่อคืนอยู่“เดี๋ยวพลอยขอปลุกยัยหนูพาไปอาบน้ำสักครู่นะคะวันนี้คุณแม่กับนมนิดจะพายัยหนูไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะน่ะคะถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพลอยจะพาคุณกลับไปที่ห้องนะคะคุณจะได้ไปจัดการธุระส่วนตัวของคุณให้เรียบร้อยแล้วเรามาเริ่มฝึกเดินกันค่ะ” พลอยไพลินก้
ครู่ต่อมา พลอยไพลินพาชายหนุ่มไปส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็ขอตัวมาอาบน้ำที่ห้องของเธอเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงมานั่งรอชายหนุ่มที่ตึกใหญ่อยู่ตรงโซนรับแขกเธอนั่งดูเวลาก็เห็นว่ามันนานผิดปกติแล้วยังไม่ออกมาหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกคนข้างในก๊อกๆๆ“คุณพอลคะ คุณพอลเสร็จหรือยังคะพลอยรอนานแล้วนะคะ” ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวก็รีบนอนลงที่เตียงทันที“คุณพอลคะทำไมยังไม่ออกมาซะทีล่ะคะ” เมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบรับอะไรสาวเจ้าก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไรไปแต่ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงส่งเสียงโอดโอยเบาๆ“โอ้ยยยย” “คุณพอลเป็นอะไรคะ”“พี่ปวดท้องมากเลยพลอย โอ้ยยย...”พลอยไพลินรีบเดินไปยังคนที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวงอหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเป็นห่วงคนที่กำลังป่วยอย่างเห็นได้ชัด“เดี๋ยวพลอยโทรเรียกรถพยาบาลนะคะ..คุณพอลรอพลอยแปปนึงนะคะ”“ว้ายย...” ระหว่างที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาก่อนเพราะอยู่ดีๆชายหนุ่มก็มารวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ใน
“พลอยบอกว่าพลอยยกโทษให้ค่ะ... แต่... เรื่องที่คุณพอลขอให้เราเป็นเหมือนเดิมพลอยว่ามันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆค่ะ”หญิงสาวปาดน้ำตาพร้อมบอกกับคนตรงหน้าไป..ตอนนี้เธอคุยด้วยเหตุผลไม่ได้ใช้อารมณ์เธอหวังว่าคนตรงหน้าคงจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดซะที“อื้อ..อื้มมม”เมื่อหญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิมเสียงแข็งชายหนุ่มเองถึงกับต้องถอนหายใจในความใจแข็งของเธอในเมื่อเธอยืนยันคำเดิมว่ากลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้เขาเองก็จะขอเลือกวิธีจัดการกับเธอวิธีเดิมเลยละกัน สองมือหนาของแผ่นดินดึงใบหน้าหวานของพลอยไพลินมาบดจูบอีกครั้งโดยที่เธอไม่ได้ทันตั้งตัวครั้งนี้ถึงแม้หญิงสาวจะดิ้นรนมากมายเพียงใดเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอรอดมือเขาไปได้ ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการจัดการเสื้อผ้าของเขาและเธอเหวี่ยงออกไปนอกเตียงครั้งนี้แม้นหญิงสาวตบจะข่วนตัวเขาประท้วงเพียงใดยังไงวันนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เธอกลับมาเป็นภรรยาที่น่ารักของเขาให้จนได้แม้นต้องแลกด้วยการขัดขืนใจเธอก็ตาม“ปล่อยได้แล้วพลอยจะกลับห้องของพลอย”“ไม่พี่ไม่ปล่อย”หลังจากที่กิจกรรมรักของทั้งสองจบลงโดยที่หญิงสาวไม่ได้เต็มใจเท่าไรนักชายหนุ่มก็นอนกอดเธอไม่ยอมปล่อยให้ขยับไปไหน“เรื่อง
เวลาเขาออกงานสังคมเธอก็เที่ยวเปล่าประกาศไปทั่วว่าเธอเป็นคู่นอนของเขาเป็นแฟนของเขาเมื่อเขายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเธอก็ตามไปจัดการทั้งหมดจนเขาต้องเลิกยุ่งกับเธอแต่เธอก็ไม่ยอมยังคอยตามจิกเขาไปทุกที่ขนาดเขามาเมืองไทยแบบเงียบๆเธอยังตามมาได้อีกเขาไม่รู้จะสลัดผู้หญิงคนนี้ออกไปยังไงจริงๆ“คืออย่างนี้นะลูกแก้ว” พีรพัตรใช้เวลาไม่นานเล่ารายละเอียดเรื่องริต้ากับเขาให้เธอฟังพร้อมบอกให้หญิงสาวช่วยทำยังไงก็ได้ให้ผู้หญิงที่ชื่อริต้าออกไปจากที่นี่ทีหรือเลิกยุ่งกับเขาได้เลยยิ่งดี“หืม..คุณพรีมคะแก้วขอไม่ยุ่งละกันนะคะเรื่องนี้แค่เรื่องงานแก้วก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมหันหลังให้กับชายหนุ่มหมายจะเดินออกไปนอกห้อง“ผมให้ห้าหมื่นทำยังไงก็ได้ให้เธอไม่ต้องมายุ่งกับผม” พีรพัตรเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าไม่สนใจไม่คิดจะช่วยเขาเลยคิดอะไรบางอย่างออกเพราะเคยได้ยินน้องสาวของเขาพูดถึงเรื่องของลูกแก้วอยู่บ่อยๆว่าเพื่อนของเธอขยันเลิกเรียนก็ทำแต่งานหาเงินเพราะขี้งกเขาจึงลองใช้วิธีนี้ดึงเธอไว้ดูว่าจะใช้ได้ผลหรือเปล่าและมันก็ได้ผลจริงๆหญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมาทันทีเมื่อได้ยินเขาเสนอเงินให้“อืม..ห้าหมื่นเหร