บทที่ยี่สิบ

“โอเค..เรียบร้อยคุณกลับได้แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”

“แก้วลานะคะ...สวัสดีค่ะ”    หญิงสาวที่นั่งหายใจติดขัดอยู่นานกลัวว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดแล้วโดนชายหนุ่มตำหนิขึ้นมาอีกแต่เปล่าเลยแสดงว่าฝีมือเธอก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน

   เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะวันนี้มีนัดทานข้าวกับที่บ้านของจอมขวัญเพราะเมื่อตอนเย็นจอมขวัญส่งข้อความมาในไลน์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่คิดถึงอยากเจอให้มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเย็นนี้ลูกแก้วตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะหญิงสาวก็กะว่าจะหาเวลาไปสวัสดีพวกท่านอยู่เหมือนกัน

Rrrrrrrrr

“ครับคุณแม่”  พีรพัตรรับสายคนเป็นแม่แถมรู้ได้ทันทีว่าคงโทรมาบอกให้เขากลับบ้านเร็วๆอีกเช่นเคย

“เสร็จงานหรือยังลูกวันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดไว้ให้ลูกเยอะเลยน้าวันนี้ต้องไม่เบี้ยวแม่แล้วนะ”

“ครับคุณแม่ไม่เบี้ยวแน่นอนครับผมกำลังจะกลับพอดีเลย”

“แล้วแม่จะรอนะ”

“ครับแม่”

   เมื่อชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นแม่ได้ก็เตรียมตัวออกไปทันทีเพราะนานๆทีเขาจะว่างทานข้าวกับครอบครัวสักครั้งเพราะงานที่ยุ่งรัดตัวเขาเหลือเกินจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวสักเท่าไรลำพังงานของเขาเองก็เยอะอยู่แล้วและนี่ยังต้องมาดูแลบริษัทของพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเขาอีกทำให้หาเวลาเจอคนในครอบครัวยากเข้าไปใหญ่

ไร่บดินทร์เดชา

หลังจากที่ทุกคนในบ้านทานข้าวเสร็จคุณหญิงดวงแขก็ขอคุยกับแผ่นดินและพลอยไพลินเป็นการส่วนตัวเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสอง

“แม่รู้เรื่องหมดแล้วล่ะจะหนูพลอยแม่ดีใจมากเลยนะที่รู้ว่าหนูเป็นลูกสะใภ้ของแม่ละยัยหนูก็ยังเป็นหลานแท้ๆของแม่อีกด้วยมิน่าล่ะถึงได้ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น”

“คือพลอยต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะที่ไม่ยอมบอกความจริงตั้งแต่แรก”  พลอยไพลินตอนนี้มีสีหน้าสำนึกผิดอย่างเห็นได้ชัดที่เธอรู้ทั้งรู้ว่ายัยหนูเป็นหลานของคุณหญิงแต่ก็ไม่ยอมบอกท่านจนเรื่องมันบานปลายขึ้นมาเองเธอจึงยอมรับ

“ไม่เป็นไรหรอกจะหนูพลอยแม่เข้าใจแม่รู้ว่าหนูมีเหตุผลของหนู”

“ขอบคุณคุณแม่ที่เข้าใจนะคะ”

“เอ่อ..แต่แม่มีเรื่องอยากจะขออีกอย่างนึงได้ไหม”

“เรื่องอะไรเหรอคะคุณแม่”

“คือตาพอลบอกแม่เรื่องที่หนูพลอยจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมเรื่องนี้แม่ขอให้หนูพลอยคิดดูใหม่ได้ไหมแม่อยากจะให้เราทั้งสองลองปรับจูนกันใหม่เพื่อยัยหนูได้ไหมลูก”  หญิงสาวได้ยินคนตรงหน้าขอร้องในเรื่องที่เธอรู้สึกลำบากใจที่จะทำก็ถึงกับไปไม่ถูกชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็นตอนนี้นั่งตัวเกร็งกำมือแน่นใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบจากหญิงสาวจนตอนนี้เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะดูจากสีหน้าหญิงสาวที่คาดเดาคำตอบได้ยากนั้นทำให้ใจเขาเต้นเร็วแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอกแล้ว

“เอ่อ....คือพลอยว่า”  พลอยไพลินที่กำลังเงยหน้าจะตอบปฏิเสธดวงแขไปแต่เมื่อเห็นสีหน้าที่มีความหวังของคนตรงหน้าแล้วเรื่องบุญคุณที่ดวงแขมีต่อเธอก็วิ่งเข้ามาในหัวคำปฏิเสธเลยต้องเก็บเอาไว้ทันที

“นะหนูพลอยแม่ขอให้เราลองปรับจูนกันใหม่ได้ไหมลูกถ้าไม่ไหวจริงๆแม่ก็จะไม่ห้ามหนูพลอยถ้าจะไปจากลูกชายแม่”

ชายหนุ่มมองจ้องแม่ของตนเองที่ตอนนี้เหมือนนักแสดงหญิงที่ตีบทได้แตกจริงๆเพราะดูจากสีหน้าของพลอยไพลินตอนนี้แล้วก็คงจะยอมโอนอ่อนตามแต่โดยดีแน่ๆ

“พลอยจะลองดูก็ได้ค่ะคุณแม่”  แม้นจะลำบากใจแต่หญิงสาวก็ยอมตกลงรับคำขอร้องโดยดี

“จริงเหรอลูกแม่ดีใจที่สุดเลย”  ดวงแขพูดพร้อมเข้าสวมกอดหญิงสาวเธอดีใจจริงๆที่พลอยไพลินยอมตกลงเธอคิดว่าคงช่วยลูกชายได้เท่านี้เพราะมากกว่านี้ก็เกรงใจหญิงสาวเหมือนกันต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของลูกชายเขาต้องจัดการทุกย่างเองแล้ว

ขณะที่หญิงสาวสวมกอดกับดวงแขอยู่พลันสายตาก็มองจ้องไปยังคนที่นั่งรถเข็นอยู่ด้านข้างผู้เป็นแม่หญิงสาวมองจ้องเขาอย่างปนจิกกัดเล็กน้อยพลางคิดในใจถ้าไม่เป็นเพราะแม่ชายหนุ่มขอร้องเธอไม่มีวันยอมใจอ่อนเป็นแน่นี่คงจะเป็นฝีมือเขาสินะที่ใช้แม่เป็นเครื่องมือนี่สินะนิสัยของคนเจ้าเล่ห์

แผ่นดินที่ได้สบสายตาของหญิงสาวโดยบังเอิญก็รีบหันหนีแทบไม่ทันเพราะดูจากแววตาคนตรงหน้าดูจะไม่พอใจเขาอย่างมากเขาจึงแกล้งทำเฉใฉมองไปที่อื่น

   พลอยไพลินอยู่คุยกับดวงแขแผ่นดินเรื่องที่จะไปทำเรื่องจดทะเบียนรับรองบุตรให้ถูกต้องและเรื่องที่จะย้ายของมาที่ตึกใหญ่เพื่อที่จะมาอยู่ห้องเดียวกับชายหนุ่มตามที่เขาเสนอโดยอ้างว่าอยากอยู่ใกล้ลูก

   เรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้พลอยไพลินลำบากใจขึ้นไปอีกแต่ก็ตอบตกลงไปก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยเคลียกับชายหนุ่มทีหลังเมื่อทั้งสามคุยตกลงกันเรียบร้อยแล้วพลอยไพลินก็ขอตัวกลับไปดูลูกสาวตนเพราะเริ่มดึกแล้ว

“แม่ก็ช่วยแกได้เท่านี้นะตาพอล”  หลังจากที่หญิงสาวออกไปแล้วดวงแขก็หันมามองหน้าแผ่นดินก่อนจะเอ่ยว่าเธอคงช่วยได้เท่านี้ต่อไปนี้เรื่องลูกเมียตัวเองก็ต้องจัดการเอง

“ขอบคุณมากครับคุณแม่”  ชายหนุ่มลุกเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่ของทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับสะดุ้งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวอยู่ดีๆพ่อคนตัวโตก็พุ่งพรวดเข้ามากอด

“ให้มันน้อยๆหน่อยตาพอล...แล้วเรื่องขาเราน่ะเมื่อไรจะบอกน้องถ้าน้องโกรธขึ้นมาอีกอันนี้แม่ไม่ช่วยแล้วนะ”

“อีกไม่นานหรอกครับคุณแม่เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ”  ชายหนุ่มเข้าห้องไปอย่างอารมณ์ดีจนผู้เป็นแม่อดขำกับอาการของลูกชายตัวดีไม่ได้เธอเองก็หวังว่าสองคนนั้นจะดีกันได้เร็วๆนี้เหมือนกันเพราะก็อยากจะมีหลานเพิ่มอีกสักคนสองคนไว้แก้เหงาเวลาที่ลูกเต้าออกไปทำงานกันแล้ว