บทที่ยี่สิบแปด

“แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะครับคุณแก้ว”

“ตอนนี้เธอน่าจะอยู่ที่ห้องรับแขกของบริษัทค่ะ..อ่ออีกเรื่องนึงคือเธอชอบพูดว่าตัวเองเป็นแฟนคุณพรีมด้วยนะคะแล้วเธอก็ชอบตามคุณพรีมอยู่ตลอดด้วยคือเธอเป็นคล้ายๆโรคจิตค่ะถ้าปล่อยให้เธอเข้ามาก็อาจจะมาทำร้ายคนในบริษัทได้ค่ะถ้าพี่ชัยเห็นผู้หญิงคนนี้มาป้วนเปี้ยนที่นี่อีกอย่าให้เธอเข้ามาเป็นอันขาดนะคะ”

“ได้ครับคุณพลอยเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ครับไม่ต้องเป็นห่วง”

“ขอบคุณมากค่ะพี่ชัย”  หลังจากลูกแก้ววางหนูจากชัยเธอก็นั่งทำงานต่ออย่างอารมณ์ดีไม่คิดว่าการทำงานแค่นี้จะได้เงินก้อนโตมาแบบง่ายๆแถมไม่ต้องไปลงแรงอะไรมากด้วยใช้แค่สมองอันชาญฉลาดของเธอจัดการก็เท่านั้นเองแต่เมื่อนึกถึงเรื่องเงินเธอจำได้ว่าเธอยังไม่ได้ส่งเลขบัญชีให้กับคนที่จ้างงานเธอเลยคิดได้ดังนั้นเธอก็ส่งเลขบัญชีผ่านไลน์ไปให้พีรพัตรทันที

ตึ๊งงงงง

“งานเรียบร้อยแล้วค่ะ นี่เลขบัญชีของแก้วค่ะ XXXXXXXXXX รบกวนโอนก่อนสองทุ่มของวันนี้ด้วยนะคะ”

“โอเค...เดี๋ยวผมโอนให้ตอนนี้เลยเงินแค่นี้ผมไม่เบี้ยวคุณหรอก”

“ขอบคุณมากค่า.....”  บทสนทนาจบหญิงสาวก็ส่งสติ้กเกอร์กราบให้กับคนที่อ่านไลน์อยู่ทำเอาคนที่นั่งจ้องมือถืออยู่ถึงกับหลุดขำออกมาทันทีพลันเรื่องงานในหัวที่เครียดมาทั้งวันก็หายเครียดชายหนุ่มที่ยิ้มยากกลับยิ้มออกง่ายๆเพราะคนหน้าห้องของเขาเขาไม่รู้จริงๆว่าทำไมเวลาที่อยู่ใกล้เธอมันรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

  พีรพัตรนั่งทำงานอีกพักใหญ่ก็หันมาดูเวลาพบว่าตอนนี้มันเลยเวลาเลิกงานมาเกือบชั่วโมงแล้วเขาจึงรีบเก็บของกลับทันทีเพราะเกรงว่าคนหน้าห้องจะรอเขานาน

“คุณ..ทำไมถึงเวลาเลิกงานแล้วไม่เข้าไปเรียกผม”

“เอ่อ...คือแก้วรอได้ค่ะไม่ได้รีบ”

“หิวหรือเปล่า..ผมว่าจะแวะหาอะไรทานก่อนกลับ”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวแก้วกลับไปทานข้าวที่ห้องก็ได้ค่ะ”

“ผมเลี้ยงเอง”

“โอเคค่ะ...ถ้าฟรีแก้วก็โอเค”

  พีรพัตรรู้ดีว่าคนตรงหน้าคงจะหิวดูจากตอนแรกที่เขาเดินออกมานอกห้องเห็นเธอนั่งกินขนมจนหมดกล่องเขาเลยจะแวะหาอะไรทานก่อนกลับ

  ถึงคอนโดจะอยู่ใกล้กับที่ทำงานก็จริงแต่เวลานี้รถก็ติดหนักกว่าจะกลับถึงก็คงอีกพักใหญ่เขารู้ว่าถ้าเขาไม่เอ่ยปากบอกว่าเลี้ยงเองหญิงสาวคงไม่ยอมไปทานข้าวแน่ๆ

   พีรพัตรเลือกไปร้านอาหารที่อยู่ในห้างแถวๆบริษัทขับรถไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงทั้งสองจอดรถที่ชั้นใต้ดินแล้วขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นฟู้ดฮอลล์

“จะไปไหนแก้วร้านอาหารอยู่ด้านนี้”  พีรพัตรเรียกลูกแก้วให้เดินตามมาทางร้านอาหารหรูอีกฝั่งของฟู้ดฮอลล์

“ก็จะไปแลกบัตรไงคะแก้วจะทานที่ฟู้ดฮอลล์ร้านทางด้านโน้นมีแต่ของแพงๆแถมไม่ค่อยถูกปากแก้วด้วยถึงคุณพรีมจะเลี้ยงแก้วแต่แก้วก็ไม่เอาเปรียบให้คุณมาจ่ายค่าอาหารแพงๆให้แก้วหรอกค่ะของที่ฟู้ดฮอลล์คุณพรีมทานได้ใช่ไหมคะ”

“อืมมก็ได้ผมทานได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

“ดีค่ะ..งั้นเดี๋ยวแก้วไปต่อแถวแลกบัตรก่อนนะคะ”  พีรพัตรยืนอมยิ้มที่เธอช่างดูแปลกแตกต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอซะเหลือเกินถ้าเป็นคนอื่นคงเลือกร้านอาหารหรูๆแพงๆไปแล้วดีไม่ดีให้เขาพาไปซื้อกระเป๋ารองเท้าให้อีกและท่าทางคำพูดคำจาที่ดูโก๊ะๆเปิ่นๆนั่นอีกดูแล้วเธอไม่ได้รู้สึกเขินอายเวลาแสดงออกมันมาเลยสักนิด

  ลูกแก้วเลือกซื้อผัดไทยหอยทอดมาทั้งสองจานส่วนพีรพัตรก็ทานข้าวหมูแดงทั้งสองนั่งทานกันไปคุยกันไปเหมือนคนละโลกกับการอยู่ที่ทำงานเพราะทั้งสองเริ่มเปิดใจที่จะคุยอย่างสนิทสนมกันมากขึ้น

“นี่คุณผมไม่ได้มานั่งทานอาหารแบบนี้นานมากแล้วนึกถึงสมัยเรียนม.ปลายผมชอบมานั่งทานกับพวกเพื่อนๆแบบนี้เป็นประจำเลย”

“จริงเหรอคะคุณพรีม..ยัยขวัญบอกว่าคุณน่ะงานยุ่งมากๆส่วนมากกจะยุ่งอยู่กับงานที่ต่างประเทศคุณคงจะได้ทานแต่อาหารฝรั่งสินะคะ”

“อืมมมใช่”

“คุณพรีมรู้ไหมคะตอนแก้วเด็กๆแก้วอยากทานอาหารฝรั่งอย่างที่พวกคนมีเงินเค้าทานบ้างพอแก้วทำงานมีเงินแก้วก็เลยลองไปซื้อพิซซ่ามาทานรู้ไหมคะแก้วโคตรเสียดายเงินเลยรสชาติมันไม่ใช่แบบที่แก้วชอบเลยคิดถึงอาหารฝีมือแม่น้อยมากๆเลยค่ะตอนนั้น”

“ฮ่าๆๆ.. จริงเหรอคุณนี่ก็ตลกดีนะ”

“ฮ่าๆๆตอนนั้นแก้วก็ตลกตัวเองอยู่เหมือนกันค่ะ”

ทั้งสองนั่งคุยกันหัวเราะร่าทำเอาคนที่นั่งทานอาหารอยู่รอบๆต่างก็มองมาที่คนทั้งสองพลางมองด้วยสายตาที่ชื่นชมคิดว่าสองคนนี้คงเป็นแฟนที่พากันมาทานอาหารดูกระหนุงกระหนิงน่าดู

“นี่แกนั่นมันคุณพรีมของเธอรึเปล่า”

“ไหน”   ริต้าที่มาทานข้าวกับเพื่อนของเธอหลังจากที่โทรหาเพื่อนให้ไปช่วยยืนยันที่โรงพยาบาลว่าเธอไม่ได้เป็นโรคจิตเมื่อเสร็จธุระแล้วก็พากันมาทานอาหารที่ห้างสรรพสินค้าพอทั้งสองทานอาหารเสร็จก็กำลังจะเดินกลับเพื่อนเธอก็ดันตาดีเห็นพีรพัตรนั่งทานอาหารกับใครบางคนอยู่พอดี

“แล้วเค้านั่งอยู่กับใครน่ะแก”

“อ๋อยัยเลขาหน้าห้องนี่เองแสบนักนะ..ยัยนี่แหละมิเชลที่มันบอกให้ยามโทรหาโรงพยาบาลโลกจิตน่ะฉันจะไปจัดการมัน”

“นี่แกใจเย็นๆ”  ริต้ารีบสาวเท้าเดินตรงมายังทั้งสองที่นั่งทานอาหารอยู่อย่างว่องไว

“นี่ยัยเลขาแกกล้าดียังไงมาให้ยามจับฉันส่งโรงพยาบาลคนโลคจิตห้ะ.......”

“อ้าวนี่คุณนึกว่านอนอยู่โรงพยาบาลสบายไปซะแล้ว”  ลูกแก้วเมื่อได้ยินเสียงแว้ดๆก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงใครแต่ก็โต้ตอบโดยที่ไม่ได้หันไปสนใจแต่ดูท่าข้าวมื้อนี้ของเธอคงจะไม่อร่อยซะแล้วสิ