บทที่สามสิบสาม

“อ้าวสองคนนี้ทะเลาะกันอีกแล้ว”  แผ่นดินที่อุ้มลูกสาวตัวกลมของเขาเดินออกมาพร้อมพลอยไพลินเขาเอ่ยแซวเพราะสองพี่น้องคู่นี้คุยดีกันได้ไม่ถึงสิบคำก็จ้องแต่จะหาเรื่องกันทุกทีไม่มีใครยอมใครเลยจริงๆ

“ก็ดูพี่พรีมสิคะพี่พอเอะอะอะไรก็ว่าขวัญ..ชิ..”

“อ้าว..ยัยขวัญ”  พีรพัตรจ้องหน้าน้องสาวตัวเองทันควันสงสัยไม่ค่อยได้อยู่อบรมด้วยนานเดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่แล้วไม่คิดกรงกลัวพี่ชายตัวเองบ้างหรือไง

“พอเหอะ...รีบขึ้นรถกันได้แล้วคุณแม่กับคุณน้านั่งรอนานแล้ว”  แผ่นดินเอ่ยพร้อมเดินอุ้มลูกนำหน้าพลอยไพลินไปขึ้นที่รถตู้ลูกแก้วที่เดินรั้งท้ายทุกคนแอบขำพีรพัตรกับจอมขวัญเพื่อนของเธอเชื่อแล้วว่าสองพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ

  เมื่อรถตู้ขับมาจนถึงท้ายไร่ก็ต้องจอดเพราะสุดทางที่รถจะเข้าไปได้แล้วท้ายไร่ของไร่บดินทร์เดชาจะติดต่อกับภูเขาที่มีน้ำตกที่สวยงามมากอยู่แห่งหนึ่งซึ่งเมื่อก่อนทั้งครอบครัวของดวงแขและพิไลจะชอบมาเที่ยวที่นี่บ่อยๆเมื่อครั้งที่ลูกๆของเขายังเด็กแต่เมื่อลูกๆเริ่มโตก็ไม่ค่อยได้มีโอกาสมาสักเท่าไรเพราะต่างคนต่างยุ่ง

  เมื่อทุกคนเดินมาไม่ไกลมากนักก็มาถึงน้ำตกอันแสนสวยที่เมื่อมองทีไรก็มีแต่ความสดชื่นน้ำใสมีปลาแหวกว่ายสวยงามเมื่อแผ่นดินมาถึงก็อุ้มลูกสาวตัวกลมเดินลงไปในแอ่งน้ำตกที่ไม่ลึกมากแถมน้ำก็ใสน่าเล่นและมีปลาตัวเล็กๆว่ายอยู่

เขาอุ้มยัยหนูเอาขาจุ่มลงไปในน้ำเย็นๆทำเอาเด็กหญิงตัวกลมดิ้นถีบขาดุ๊กดิ๊กๆเล่นน้ำอย่างอารมณ์ดีส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดจนคนที่นั่งจัดพื้นที่นั่งทานอาหารอยู่ถึงกับต้องหันไปมองและหัวเราะด้วยความเอ็นดู

“ดูท่าตาพอลนี่จะหลงยัยหนูเอามากๆเลยนะคะคุณพี่”

“ใช่จะ..ตั้งแต่มียัยหนูกับหนูพลอยเข้ามาตาพอลก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจากก่อนหน้านี้เลยหละแล้วก็ดูเป็นหัวน้าครอบครัวมากขึ้นด้วย”

“น้องอยากจะมีหลานเป็นของตัวเองเร็วๆแล้วสิคะคุณพี่”

“ต้องถามตาพรีมหรือไม่ก็ยัยขวัญแล้วหละ”  ดวงแขพูดพร้อมหันไปหาสองพี่น้องที่กำลังนั่งจัดของกันอยู่

“เอ่อ...ผมคงยังครับคุณป้าเพราะตอนนี้งานยังล้นมืออยู่เลยครับ..ส่วนยัยขวัญผมว่าก็ยังเด็กไปที่จะมีครอบครัวครับ”  พีรพัตรตอบแทนน้องสาวของเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งมองค้อนคนเป็นพี่อยู่คำก็เด็กสองคำก็เด็กเธอล่ะเบื่อจะเถียงกับพี่ชายของเธอเต็มทนแต่ก็ทำได้แค่หันหน้าหนีก็เท่านั้น

“งั้นก็แสดงว่าถ้างานไม่เยอะแล้วก็จะมีครอบครัวได้ใช่ไหมป้าน่ะมีคนเก่งๆพร้อมช่วยงานเยอะเลยให้เค้าไปช่วยงานพรีมไหมล่ะ”

“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับคุณป้าถึงจะงานไม่ยุ่งตอนนี้ผมก็ยังไม่เจอคนที่ใช่อยู่ดีครับคุณป้า”  ดวงแขถามผู้เป็นหลานชายดูซิว่าจะตอบยังไงเมื่อไม่มีเรื่องงานมาอ้างแล้วแต่หลานชายเธอก็ยังแถเอาตัวรอดไปได้อีกนั่นแหละ

“งั้นเดี๋ยวขวัญไปเดินเล่นด้านโน้นก่อนนะคะ”  จอมขวัญหันมาบอกกับแม่และป้าของเธอที่นั่งอยู่ว่าจะไปเดินเล่นตรงที่เธอชอบไปตอนเด็กๆอยู่บ่อยๆ

“นั่นขวัญเค้าจะไปไหนเหรอแก้ว”  พลอยไพลินเห็นจอมขวัญเดินออกไปอีกฝั่งคนเดียวก็หันมาถามลูกแก้วว่าหญิงสาวจะเดินไปที่ไหน

“ยัยขวัญน่าจะเดินเล่นไม่ไกลจากนี่มั้งคะพี่พลอยเพราะถ้าไปไกลคงจะมาชวนแก้วแล้วล่ะค่ะ”

“อ๋อจะ”

  พลอยไพลินและลูกแก้วตอนนี้กำลังง่วนกับการย่างบาบีคิวและเนื้อกันอยู่สองสาวยืนคุยกันตามประสาพี่น้องที่พึ่งเคยห่างกันนานลูกแก้วก็คุยเปิดอกว่าดีใจมากที่วันนี้ได้รู้สักทีว่าใครเป็นพ่อของยัยหนูและก็ดีใจมากด้วยที่เห็นพี่สาวของเธอได้กลับมายิ้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง

  ทางด้านจอมขวัญเดินมายังกระท่อมที่เธอเคยมานั่งตอนเด็กๆแต่หญิงสาวนึกแปลกใจว่าทำไมมันใหม่และสวยกว่าเดิมแต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะคนในไร่มาสร้างไว้ใหม่เป็นแน่

  หญิงสาวจำได้ว่าตอนที่เธอมาเล่นที่นี่ตอนนั้นเธอได้พบกับเด็กผู้ชายใจดีคนนึงเขาเคยกระโดดน้ำช่วยชีวิตพี่ชายของเธอเอาไว้เพราะพี่ชายของเธอว่ายน้ำไม่เป็นหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ทำให้พ่อและแม่ของเธอต้องบังคับพี่ชายของเธอเรียนว่ายน้ำเป็นการด่วน

  เมื่อมาเที่ยวที่นี่ทุกครั้งเธอเองก็จะพบกับเด็กผู้ชายคนนี้อยู่เป็นประจำจอมขวัญจำได้ว่าเขาชื่อวินเป็นลูกขอป้าวารีที่ขายขนมอยู่ข้างๆไร่นี้เองและเด็กชายก็จะมาเล่นที่นี่เป็นประจำจนตอนนั้นทั้งเธอพีรพัตรและแผ่นดินจึงสนิทกับวินมากมาเที่ยวทีไรเธอก็ต้องไปชวนพี่วินของเธอมาเล่นด้วยกันที่นี่ทุกครั้ง

  แต่พักหลังที่เธอมาเที่ยวเธอก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยเห็นคุณป้าของเธอเล่าว่าตั้งแต่ป้าวารีแม่ของเขาเสียชีวิตจากโรคร้ายก็มีคนเป็นป้ามารับเด็กชายไปอยู่ด้วยแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าไปอยู่ไหนเหมือนกัน

  หญิงสาวยังจำได้ว่าพี่วินของเธอมักจะปกป้องเธอเสมอเมื่อโดนพี่ชายของตนเองดุและเมื่อเธอทำตัวไม่น่ารักพี่วินของเธอก็ไม่เคยว่าอะไรเธอสักนิดจนวันนั้นถึงวันนี้เธอก็ยังจำเขาได้ไม่เคยเปลี่ยน

“อยากรู้จังว่าตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างน้า”  จอมขวัญยืนพูดพร้อมอมยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่กระท่อมหลังเล็กหญิงสาวนั่งมองชื่นชมบรรยากาศที่นี่อยู่สักพักก็ลุกเดินหมายจะกลับไปหาทุกคน

พลักกกกก

“อร๊ายย”  เมื่อก้าวยันไม่ทันถึงสามก้าวจอมขวัญกลับเดินสะดุดหินก้อนโตล้มลงไปกองกับพื้น

“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”  จอมขวัญหันหาตามเสียงคนที่มาใหม่ทันที