บทที่สามสิบสี่

“เอ่อ…พี่วิน”  จอมขวัญเห็นชายหนุ่มตรงหน้าก็จำได้ทันทีว่าเป็นพี่ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงเขาอยู่ตลอดถึงแม้เวลามันจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตามดวงตาอ่อนโยนคู่นี้เธอยังจำมันได้ดี

เมื่อจอมขวัญหันไปเห็นชายหนุ่มตรงหน้าก็จำได้ทันทีว่าเป็นพี่ชายที่เธอเฝ้าคิดถึงเขาอยู่ตลอดถึงแม้เวลามันจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตามดวงตาคู่นั้นเธอยังจำมันได้ดี

“พี่วิน..นี่ขวัญเองจำขวัญได้ไหม..โอ้ยย..”  จอมขวัญที่ดีใจจนลืมเจ็บหญิงสาวรีบดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อที่จะเข้าไปหาชายหนุ่มแต่ก็ยังไม่ทันยืนได้สุดตัวก็ต้องล้มลงไปอีกยังดีที่ชายหนุ่มช่วยรับไว้ทันตอนนี้หน้าของทั้งสองใกล้กันจนจอมขวัญอยู่ดีๆก็ถึงกับหน้าแดงหายใจผิดจังหวะดื้อๆเอาซะงั้นก็พี่วินของเธอไม่ใช่เด็กชายธาวินแบบเมื่อก่อนตอนที่ยังเป็นเด็กๆกันอยู่นี่ตอนนี้คนตรงหน้าเธอทั้งหล่อทั้งล่ำแล้วก็ยังดูดีมากๆอีกด้วย

“เจ็บตรงไหนบอกพี่มาซิ”

“ขวัญเจ็บที่ข้อเท้าค่ะพี่วิน”

“แล้วนี่มากับใครทำไมถึงมาเดินอยู่ตรงนี้คนเดียวไม่รู้เหรอว่ามันอันตราย”

“ว้ายย..”  ธาวินอุ้มหญิงสาวขึ้นโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัวเพราะดูจากแผลที่ข้อเท้าแล้วเธอคงเดินเองไม่ไหวแน่ๆ

“พี่วินจะอุ้มขวัญก็บอกกันก่อนสิคะตกใจหมดเลย”  ธาวินไม่ได้โต้ตอบอะไรแค่อมยิ้มให้กับเธอเท่านั้น

“เอ่อ…..แล้วพี่วินไปอยู่ไหนมาคะทำไมไม่ติดต่อหาพวกเราบ้างเลยรู้ไหมขวัญคิดถึงพี่วินมากที่สุดเลย”  จอมขวัญกระชับกอดคนที่อุ้มเธออยู่ทำเอาชายหนุ่มต้องหยุดเดินกระทันหันไม่คิดว่าหญิงสาวจะมากอดเขาแบบนี้คิดในใจว่าเธอไม่รู้บ้างหรือไงว่าเธอน่ะโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วจะมากอดผู้ชายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้แต่ก็แปลกที่หัวใจของเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อโดนคนในอ้อมแขนนั้นกระชับกอด

“พี่วินหยุดทำไมคะ”

“เอ่อ…….พี่จะถามว่าขวัญมากับใครเมื่อกี้ยังไม่ได้ตอบพี่เลย”

“อ่อ ..แก้วลืมไปเลยมัวแต่ดีใจที่ได้เจอพี่วิน..คือแก้วมากับคุณแม่แล้วก็คุณป้าพี่พอลกับพี่พรีมก็มาด้วยนะคะมากันเยอะเลยค่ะอยู่ที่น้ำตกน่ะค่ะ”

“โอเค”  ธาวินจำหญิงสาวได้ตั้งแต่เธอเดินมาตั้งแต่แรกแต่เพราะเขาเองไม่อยากเจอใครในตอนนี้และไม่อยากให้ใครรู้ด้วยว่าเขากลับมาอยู่ที่นี่แต่เพราะเห็นหญิงสาวหกล้มด้วยความเป็นห่วงเขาเองจึงต้องออกมาช่วยเธอเหมือนที่เขาทำเป็นประจำเมื่อตอนเด็กๆเขาเองจะดูแลเธออย่างดีเมื่อโดนแกล้งหรือโดนพี่ชายของเธอดุจะเป็นเขาที่คอยปกป้องและปลอบใจเธอเวลาที่ร้องให้

“อ้าวนั่นใครอุ้มยัยขวัญมาน่ะตาพรีม..ไปดูน้องหน่อยซิลูก”  พีรพัตรหันไปมองตามเสียงที่ผู้เป็นแม่ของตนบอกเมื่อชายหนุ่มหันไปเห็นคนที่อุ้มน้องสาวของตนเดินมาทางด้านนี้อยู่เขารู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้เหลือเกินแต่ทำไมคิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

“ยัยขวัญเป็นอะไร....ปล่อยเธอมาให้ผม”  พีรพัตรรีบเดินไปหาคนที่ยืนอุ้มน้องของตนเองอยู่แล้วขออุ้มน้องสาวของเขาเองเพราะถ้าปล่อยให้ชายแปลกหน้าอุ้มน้องสาวของเขานานมันจะดูไม่ดีอีกอย่างเขาเองก็หวงน้องสาวของเขาด้วย

ธาวินส่งจอมขวัญให้กับพีรพัตรเขาเดินตามชายหนุ่มที่อุ้มน้องสาวมาวางที่เตียงสนามที่แผ่นดินพึ่งเอามากางเมื่อสักครู่นี้

“ไม่เจอกันนานเลยนะพรีมนายก็ดูหล่อขึ้นเยอะเลยนะพอล”  ธาวินเอ่ยทักทายสองหนุ่มจนตอนนี้ทั้งสองทำหน้างงจ้องหน้ากันไปมาอย่างสงสัยแล้วก็พลันนึกออกในทันทีว่าชายหนุ่มแปลกหน้าผู้มาใหม่คนนี้เป็นใคร

“เฮ้ยยวิน/วิน”

“นายไปอยู่ที่ไหนมาไม่เห็นติดต่อพวกเราบ้างเลย”  แผ่นดินเป็นฝ่ายเริ่มเปิดประเด็นเอ่ยถามเรื่องที่เขาคาใจมานานกับธาวิน

“จริงด้วยขวัญถามพี่วินเมื่อกี้พี่วินยังไม่ได้ตอบขวัญเลย”  จอมขวัญเมื่อรู้ว่าแผ่นดินอยากรู้เรื่องที่เธออยากรู้เหมือนกันเธอจึงเอ่ยเสริม

   ดวงแขเดินมาดูจอมขวัญกับพิไลคราแรกก็ไม่ได้สนใจว่าชายหนุ่มที่อุ้มหลานสาวตนมานั้นเป็นใครแต่เมื่อได้ยินที่ทั้งสามคุยกันก็นึกออกทันทีเด็กชายคนนั้นลูกของวารีที่ขายขนมอยู่ใกล้ๆกับไร่ของเธอนั่นเองเมื่อครั้งนั้นที่เธอรู้ข่าวว่าวารีเสียชีวิตเธอเองก็ยังอยู่ที่ไร่นี้อยู่เหมือนกันตอนแรกเธอคุยกับสามีเธอว่าจะรับเด็กชายมาเลี้ยงเพราะเห็นว่าไม่มีญาติที่ไหนแต่เมื่อรู้ว่ามีญาติมารับเด็กชายไปเลี้ยงแล้วเธอก็สบายใจ

“อ้าวนี่วินลูกวารีเองเหรอโตขึ้นแล้วหล่อไม่เบาเลยนะเราแล้วหายไปไหนมาซะตั้งนานล่ะ”

“นี่วินเหรอเนี่ยตายแล้วโตขึ้นฉันจำไม่ได้เลยนะเนี่ยรู้ไหมน้องตอนนั้นชอบงอแงว่าจะมาเที่ยวที่ไร่มาเล่นกับพี่วินท่าเดียวเลย”

   ทั้งดวงแขและพิไลเมื่อรู้ว่าเป็นเด็กชายวินเมื่อตอนนั้น..ตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้วหล่อจนจำไม่ได้ต่างก็เอ่ยชมกันยกใหญ่พิไลยังเล่าเรื่องที่จอมขวัญเอาแต่ร้องหาเด็กชายอีกด้วย

“คือตั้งแต่ที่แม่ผมเสียคุณป้าผมก็รับไปอยู่ด้วยที่อิตาลีน่ะครับคุณหญิง……พอดีคุณลุงสามีคุณป้าท่านมีบริษัทอยู่ที่อิตาลีผมเลยได้เรียนที่นั่นพอเรียนจบก็อยู่ช่วยงานพวกท่านสักพักแล้วก็ขอกลับมาอยู่ที่นี่ครับ”

“อย่างนี้นี่เองงั้นคุยกันต่อเถอะพวกฉันไม่กวนแล้วแล้วนี่ขายัยขวัญเป็นอย่างไรบ้างพิไล”

“ทายาสักหน่อยคงหายบวมน่ะค่ะคุณพี่”  พิไลตอบผู้เป็นพี่ขณะที่นั่งทายาที่ขาของลูกสาวเธออยู่

“งั้นเราไปดูยัยหนูกันเถอะปล่อยให้เด็กๆได้คุยกัน”

“ค่ะคุณพี่”

  

   เมื่อจำกันได้ทั้งสามก็ยืนคุยกันพักใหญ่จงบจนเป็นเวลาเย็นธาวินจึงขอตัวกลับโดยบอกทุกคนว่าต้องไปทำธุระต่อทำเอาจอมขวัญหน้าหงิกหน้างอยกใหญ่เพราะไม่อยากให้ธาวินกลับ