บทที่ห้าสิบห้า

“ถ้าพวกคุณอยากรู้อาการของหัวหน้าเดี๋ยวผมจะแจ้งเรื่องมาเป็นระยะๆนะครับ”   จักรพงษ์เห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองดูเป็นห่วงหัวหน้าของตนมากเลยอาสาจะรายงานอาการของหัวหน้าของเขาให้ชายหนุ่มทั้งสองเป็นระยะๆ

“ขอบคุณมากครับหมวด”

“ถ้าเรียบร้อยแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”   หลังจากจักรพงษ์คุยธุระเสร็จก็ขอตัวกลับในทันทีเพราะเขาก็อยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะนานแล้วต้องรีบกลับไปเคลียคดีที่ค้างไว้ต่อแล้วเขาก็จะรีบไปดูอาการของผู้เป็นหัวหน้าที่นอนเจ็บปางตายด้วย

    เขาเองนับถือชายหนุ่มจริงๆที่ลุยเดี่ยวกับพวกที่มีฝีมือทางการต่อสู้ป็นสิบแบบไม่กลัวตายแถมยังดวงแข็งที่กระสุนเจาะร่างเกือบพรุนยังใจแข็งรอดมาได้อีกเป็นเขาคงตายตั้งแต่ต่อสู้กับไอ้พวกสิบกว่าคนนั้นแล้ว

ห้าวันต่อมา

“อ้าวหายดีแล้วเหรอยัยขวัญแล้วตื่นมาทำไมแต่เช้า”  คุณหญิงดวงแขที่นั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านตอนเช้าเป็นประจำเห็นหลานสาวที่ดูว่าพึ่งจะฟื้นจากไข้ตื่นมาแต่เช้าก็นึกเป็นห่วงอยากจะให้พักผ่อนนานๆแต่หลานสาวเธอดันตื่นเช้าพอจะเดาออกว่าทำไมหลานสาวเธอถึงรีบตื่นมาขนาดนี้

“ขวัญโอเคแล้วค่ะคุณป้าคุณแม่อยู่ไหนเหรอคะ”   จอมขวัญที่พึ่งฟื้นไข้เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเธอดีขึ้นแล้วจึงตื่นเช้าวันนี้เธอคิดว่าจะลงมาทำอาหารแล้วจะไปดูพี่วินของเธอที่บ้านสี่ห้าวันแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อเธอมาเลยวันนี้เธออยากคุยเรื่องที่ค้างคาใจกับเขาให้รู้เรื่อง

“ค่ะคุณป้า”   จอมขวัญยิ้มรับปากผู้เป็นป้าแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวพลางได้กลิ่นอาหารของโปรดของเธอลอยมาก็รู้สึกหิวขึ้นทันที

“คุณแม่ขาทำอะไรเหรอคะหอมไปถึงหน้าบ้านเลย”  จอมขวัญยื่นหน้าทำจมูกหอมๆอยู่ที่หน้าประตูห้องครัว

“ขาหมูพะโล้ของโปรดลูกไงได้กลิ่นก็น่าจะจำได้แล้วมั้ง..แล้วนี่ค่อยยังชั่วแล้วเหรอลูก”  พิไลเห็นสีหน้าลูกสาวของเธอว่ามีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างแล้วไหนจะเสียงเจื้อยแจ้วที่ส่งมาหาเธอนั่นอีกแบบนี้ก็คงจะดีขึ้นแล้ว

“ดีขึ้นแล้วค่ะคุณแม่...วันนี้ขวัญขอไปหาพี่วินนะคะขวัญรู้สึกเป็นห่วงสี่ห้าวันแล้วไม่เห็นพี่วินติดต่อมาหาขวัญเลยค่ะ”

“ไม่ได้พี่ไม่อนุญาติ”   พีรพัตรเอ่ยปรามน้องสาวของเขาเสียงแข็งเพราะยังไม่อยากให้น้องสาวของเขาไปที่บ้านของธาวินแล้วไม่เจอชายหนุ่มเรื่องมันก็จะไปกันใหญ่เขาจึงจำเป็นต้องเล่นบทเป็นพี่ชายที่โหดอีกครั้ง

“ทำไมคะพี่พรีม..ขวัญอยากไปหาพี่วินวันนั้นพี่วินเป็นคนช่วยขวัญไว้นะคะ”  จอมขวัญเริ่มหน้าเสียน้ำตาคลอที่ดูพี่ชายเธอจะไม่เข้าใจหัวอกเธอเอาเสียเลย

“ยังไงพี่ก็ขอยืนยันคำเดิมว่าห้ามไปที่บ้านธาวินเด็ดขาดไม่งั้นพี่จะพาแกกลับกรุงเทพแล้วไม่ให้มาที่นี่อีกเลย”  พีรพัตรพูดโดยไม่มองหน้าน้องสาวเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องเขาสักเท่าไรเขานึกขอโทษจอมขวัญในใจเขาเองไม่อยากทำแบบนี้แต่มันจำเป็น

“พี่พรีมใจร้าย..พี่วินเค้าสัญญาว่าจะกลับมารับขวัญแต่เค้าหายไปเลยพี่พรีมไม่ห่วงเค้าบ้างหรือไงคนใจร้ายไม่มีเหตผลเอาซะเลยฮือๆๆ”  จอมขวัญได้ยินคำขาดของพีรพัตรว่าห้ามไปที่บ้านของธาวินหญิงสาวจากที่น้ำตาคลอก็เริ่มน้ำตาพรั่งพรูรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็วนึกเคืองพี่ชายของเธอที่ไม่รู้สึกเป็นห่วงธาวินบ้างเลยหรือไงเขาเป็นคนที่ช่วยเหลือเธอไว้แท้ๆป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ไม่เคยติดต่อมาเลยซ้ำพี่ชายเธอยังมาห้ามไม่ให้ไปหาเขาอีก

“ขวัญลูก....”   พิไลที่ยืนมองเหตุการณ์ของสองพี่น้องทะเลาะกันเธอก็นึกอึดอัดใจเหลือเกินเธอเข้าใจว่าทำไมลูกชายเธอถึงทำแบบนี้แต่อีกใจก็นึกสงสารลูกสาวเธออยู่เหมือนกันแต่ก็จะทำยังไงได้ก็ต้องปล่อยให้สถานการณ์มันเป็นอย่างนี้ไปก่อน

    หลังจากที่คนทั้งบ้านได้ยินเรื่องราวของธาวินจากปากของพีรพัตรและแผ่นดินทุกคนต่างตกตะลึงเพราะไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะซับซ้อนขนาดนี้ทุกคนต่างแอบสงสารธาวินอยู่เหมืนกันเพราะงานที่เขาทำอยู่เขาจะเป็นหรือตายก็ต้องเป็นความลับ

    แถมเมื่อเจ็บป่วยญาติหรือใครก็ห้ามรับรู้อีกด้วยดีนะที่หมวดจักรพงษ์เห็นใจแล้วยอมบอกอาการของธาวินกับแผ่นดินและพีรพัตรแต่ก็ไม่สามารถเปิดเผยได้อีกว่าอยู่ที่ไหน

“คุณแม่ขึ้นไปดูยัยขวัญเถอะครับ”   พีรพัตรที่ยืนทำสีหน้ากังวลบอกให้ผู้เป็นแม่ของตนให้ตามไปดูแลน้องสาวเพราะถ้ามีแม่อยู่เป็นเพื่อนจอมขวัญก็คงจะหายเศร้าได้บ้าง

“เฮ้อแล้วเราจะบอกเรื่องนี้กับยัยขวัญเมื่อไรลูก”

“คงต้องรอให้วินหายดีแล้วมาบอกยัยขวัญเองนั่นแหละครับ”  พีรพัตรตอบตามที่เขาคิดเพราะเขากลัวถ้าบอกจอมขวัญเร็วเกินไปคงไม่พ้นยัยน้องสาวตัวแสบของเขาจะต้องไปสืบเสาะหาว่าธาวินอยู่ที่ไหนเป็นแน่ถ้าเป็นแบบนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ยุ่งขึ้นมาจริงๆ

“อีกหน่อยน้องก็ต้องเข้าใจแม่ไปดูน้องก่อนนะลูก”

“ครับ”  พิไลเห็นสีหน้าของลูกชายเธอก็ดูออกว่าเป็นห่วงน้องสาวมากขาดไหนแล้วตอนนี้ก็ดูออกอีกว่าลูกชายเธอกังวลมากๆเช่นกันเธอจึงขอพูดให้กำลังใจลูกสักหน่อยเป็นการให้กำลังใจ

บ่ายแก่ๆ ของวันต่อมา

“คุณพรีมคะแก้วว่าจะไปดูยัยขวัญสักหน่อยค่ะ”   ลูกแก้วคิกว่าเธอจะไปดูเพื่อนสาวของเธอหน่อยเห็นนอนซมร้องให้ตั้งแต่เมื่อวานเธอคิดว่าจะปล่อยให้เพื่อนของเธอเป็นแบบนี้อยู่ไม่ได้

“ไปสิผมว่ามีคุณอยู่กับยัยขวัญก็ดีนะเผื่อน้องสาวผมจะลืมคิดเรื่องธาวินได้บ้าง”