บทที่ห้าสิบสี่

เช้าวันต่อมา

“คุณขวัญครับ....คุณขวัญ”

“อืม..”  หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนที่เธอไม่คุ้นหู

“คุณเป็นใครคะ”   เมื่อจอมขวัญเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธอชัดก็ถึงกับต้องถดตัวหนีอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าจะเป็นคนร้าย

“เอ่อไม่ต้องตกใจครับครับพอดีพี่วินบอกให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านผมหมวดจักรพงษ์เรียกผมว่าหมวดพงษ์ก็ได้ครับ”  จักรพงษ์ยิ้มให้หญิงสาวที่ดูจะกลัวเขาเหลือเกินเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใครก็เริ่มตั้งสติได้แล้วถามหาธาวินผู้เป็นหัวหน้าของเขาทันที

    ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คงเป็นคนที่สำคัญต่อหัวหน้าของเขามากถึงขนาดเจ็บปางตายยังนึกห่วงบอกให้เขามาดูแลเธออย่าให้คลาดสายตาและยังห้ามบอกอีกว่าเขาบาดเจ็บสาหัสให้โกหกเธอว่าอะไรก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“ค่ะ..เอ่อ....แล้วพี่วินล่ะคะ”

“คุณวินสั่งให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านครับแต่ไม่ได้บอกว่าเค้าอยู่ไหน”

“ค่ะ”  จอมขวัญพยักหน้ารับแล้วเดินก้มหน้าตามนายตำรวจหนุ่มออกมาจากฐานลับแล้วเดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่ห่างออกจากฐานพอสมควรแล้วหมวดหนุ่มก็พาหญิงสาวกลับบ้านทันที

“ยัยขวัญกลับมาแล้วตาพรีม”  พิไลมองออกไปดูว่ารถใครมาจอดที่หน้าบ้านเมื่อเห็นว่าใครลงรถมาก็เรียกลูกชายของเธอยกใหญ่

“คุณแม่ขา”

“เป็นอะไรลูก”  จอมขวัญเห็นหน้าคนป็นแม่ก็โผเข้ากอดทันทีหลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาทำให้เธอคิดถึงคนเป็นแม่มากที่สุด

“ทำไมกลับมาสภาพนี้ยัยขวัญ”  พีรพัตรเดินมาถามน้องสาวของเขาเพราะเห็นจากสภาพที่กลับมาแล้วดูไม่ได้

     พีรพัตรเมื่อรู้เรื่องเมื่อเช้าว่าน้องสาวยังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนก็เริ่มหัวเสียกำลังจะออกไปตามน้องสาวเขาที่บ้านของธาวินอยู่พอดีแต่เธอก็กลับมาซะก่อนยิ่งเห็นกลับมากับชายหนุ่มแปลกหน้ายิ่งทำให้เขาโมโหน้องสาวของเขาไปใหญ่

“แล้วคุณเป็นใคร”   พีรพัตรหันหน้ามาถามชายหนุ่มแปลกหน้าที่มาพร้อมกับจอมขวัญด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไร

“สวัสดีครับผมชื่อหมวดพงษ์เป็นลูกน้องของพี่วินครับ”

“ห้ะ..ลูกน้องของวินแล้ววินไปไหน”

“เอ่อ..ผมว่าตอนนี้ให้คุณขวัญไปอาบน้ำอาบท่าพักผ่อนก่อนเถอะครับแล้วเดี๋ยวผมจะเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้ฟังครับ”

    พีรพัตรรู้สึกงงกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าว่าเขาเป็นหมวดแล้วจะมาเป็นลูกน้องของธาวินได้ยังไงเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆในเมื่อผู้หมวดหน้าอ่อนคนนี้บอกว่าค่อยคุยก็คงจะมีเรื่องที่ต้องอธิบายยาวแน่ๆเขาจึงไม่ถามอะไรต่อให้เสียเวลาเมื่อเห็นสภาพน้องสาวของเขาก็เห็นด้วยกับหมวดที่ว่าให้จอมขวัญไปพักก่อนจะดีกว่าเขาจึงให้แม่ของเขาพาน้องสาวที่เนื้อตัวมอมแมมไปพักผ่อนก่อนแล้วจึงมานั่งคุยเค้นเอาเรื่องราวจากหมวดจักรพงษ์ต่อ

“ผมอยากรู้ว่าทำไมยัยขวัญถึงกลับมาสภาพนี้”

“เอ่อ..คือว่า”

“ยัยขวัญกลับมาแล้วเหรอพรีม”  เมื่อหมวดจักรพงษ์กำลังที่จะเริ่มเล่าเรื่องราวให้กับพีรพัตรฟังแผ่นดินก็เดินอุ้มลูกสาวตัวกลมของเขามาพร้อมกับพลอยไพลินด้วยความเป็นห่วงจึงโพล่งถามพีรพัตรโดยที่ลืมดูว่ามีชายแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย

“อ้าวแล้วคุณเป็นใคร”

“หมวดพงษ์น่ะพี่มาก็ดีแล้วมานั่งคุยกันตรงนี้เลย”   พีรพัตรถือโอกาสแนะนำตัวของหมวดพงษ์แทนอย่างกระชับเพราะเขาต้องการที่จะรู้เรื่องเร็วๆแล้วเมื่อเห็นแผ่นดินเดินมาพอดีจึงขอให้นั่งอยู่ด้วยกัน

“เดี๋ยวพี่พอลเอาลูกมาให้พลอยก็ได้ค่ะเชิญคุยกันตามสบายเลยนะคะ”  พลอยไพลินดูออกว่าสถานการณ์ตอนนี้น่าจะเคร่งเครียดเธอจึงขอตัวเอาลูกออกมาด้านนอกดีกว่าปล่อยให้หนุ่มๆเขาคุยกันตามลำพัง

“มีเรื่องอะไรเหรอ”

“งั้นผมเริ่มเล่าเลยนะครับ”    จักรพงษ์เห็นว่าทุกคนพร้อมแล้วจึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดว่าธาวินป็นใครและมาอยู่ที่นี่เพื่อทำอะไรและเมื่อคืนธาวินและจอมขวัญเจออะไรกันมาพร้อมย้ำกับทั้งสองว่าห้ามบอกจอมขวัญเด็ดขาดว่าธาวินอาการสาหัสอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นห่วงแค่เหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้เธอตกใจกลัวแย่แล้ว

    เมื่อคืนกว่าหน่วยเสริมจะมาถึงธาวินก็จัดการกับพวกมันเกือบหมดด้วยตัวคนเดียวแต่ก็มาพลาดท่าให้กับวิเวียนที่อยู่ดีๆเธอก็ถือปืนมายิงชายหนุ่มเพื่อที่จะช่วยพ่อของเธอเมื่อกองกำลังเสริมมาถึงก็พบว่าธาวินได้นอนจมกองเลือดอยู่แล้ว

   ชายหนุ่มบอกให้กองกำลังเสริมรีบตามเสี่ยวันชัยกับวิเวียนไปเพราะน่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกลพร้อมสั่งให้หมวดพงษ์เข้าไปรับจอมขวัญแทนเขาเมื่อเสร็จงานนี้แล้วพร้อมกำชับว่าห้ามบอกเรื่องที่เขาบาดเจ็บกับจอมขวัญอีกต่างหาก

   เสี่ยวันชัยโดนตำรวจวิสามัญเพราะเขายิงต่อสู้กับตำรวจส่วนวิเวียนเมื่อเห็นคนเป็นพ่อโดนยิงต่อหน้าต่อตาก็เกิดอาการเสียสติตอนนี้ก็ส่งให้หมอจิตเวชตรวจอาการของเธออยู่

   ตัวเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงหัวหน้าของเขาอยู่เหมือนกันที่ป่วยอยู่ตอนนี้แต่ก็ไม่ยอมให้แจ้งกับญาติให้มาดูอาการแถมยังไม่อยากบอกให้ใครรู้อีกเขาเองไม่ได้ผิดสัญญาที่รับปากว่าจะไม่บอกกับจอมขวัญแต่เขาก็ไม่ได้รับปากนี่ว่าจะไม่บอกพี่ชายของเธอ

“แล้วตอนนี้วินเป็นยังไงบ้าง”   พีรพัตรที่กำลังตะลึงกับเรื่องราวที่นายตำรวจคนนี้เล่าให้ฟังไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้นึกเป็นห่วงเพื่อนของเขาที่ทำงานรับใช้ชาติจนตัวเองต้องเจ็บปางตายเพราะคนร้ายแค้นที่ธาวินทำให้พวกมันต้องถูกจับ

“ตั้งแต่เข้าห้องผ่าตัดเอากระสุนออกเมื่อถึงโรงพยาบาลของหน่วยเมื่อคืนตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นเลยครับ..อาการ50...50 ครับ”

“แล้วตอนนี้วินอยู่ที่โรงพยาบาลไหนครับ”

“ตอนนี้หัวหน้ารักษาอยู่ที่หน่วยแพทย์ขององค์กรเราครับเพื่อความปลอดภัยทางเราไม่สามารถให้หัวหน้าเข้ารักษากับโรงพยาบาลทั่วไปได้ครับและผมก็ไม่สามารถบอกที่รักษาของหัวหน้าได้ด้วยครับเพราะเป็นความลับขององค์กรเรา”

   ชายหนุ่มตอบความจริงเพราะเรื่องที่รักษาไม่สามารถเปิดเผยได้จริงๆถึงจะเป็นถึงพ่อและแม่ของผู้บาดเจ็บของคนในหน่วยทางองค์กรของเขาก็ไม่สามารถเปิดเผยสถานที่ได้จริงๆ

“โอเคพวกผมเข้าใจ”  พีรพัตรเข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงบอกเรื่องที่รักษาของธาวินไม่ได้