เช้าวันต่อมา
“คุณขวัญครับ....คุณขวัญ”
“อืม..” หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนที่เธอไม่คุ้นหู
“คุณเป็นใครคะ” เมื่อจอมขวัญเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธอชัดก็ถึงกับต้องถดตัวหนีอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าจะเป็นคนร้าย
“เอ่อไม่ต้องตกใจครับครับพอดีพี่วินบอกให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านผมหมวดจักรพงษ์เรียกผมว่าหมวดพงษ์ก็ได้ครับ” จักรพงษ์ยิ้มให้หญิงสาวที่ดูจะกลัวเขาเหลือเกินเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใครก็เริ่มตั้งสติได้แล้วถามหาธาวินผู้เป็นหัวหน้าของเขาทันที
ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คงเป็นคนที่สำคัญต่อหัวหน้าของเขามากถึงขนาดเจ็บปางตายยังนึกห่วงบอกให้เขามาดูแลเธออย่าให้คลาดสายตาและยังห้ามบอกอีกว่าเขาบาดเจ็บสาหัสให้โกหกเธอว่าอะไรก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
“ค่ะ..เอ่อ....แล้วพี่วินล่ะคะ”
“คุณวินสั่งให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านครับแต่ไม่ได้บอกว่าเค้าอยู่ไหน”
“ค่ะ” จอมขวัญพยักหน้ารับแล้วเดินก้มหน้าตามนายตำรวจหนุ่มออกมาจากฐานลับแล้วเดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่ห่างออกจากฐานพอสมควรแล้วหมวดหนุ่มก็พาหญิงสาวกลับบ้านทันที
“ยัยขวัญกลับมาแล้วตาพรีม” พิไลมองออกไปดูว่ารถใครมาจอดที่หน้าบ้านเมื่อเห็นว่าใครลงรถมาก็เรียกลูกชายของเธอยกใหญ่
“คุณแม่ขา”
“เป็นอะไรลูก” จอมขวัญเห็นหน้าคนป็นแม่ก็โผเข้ากอดทันทีหลังจากเหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาทำให้เธอคิดถึงคนเป็นแม่มากที่สุด
“ทำไมกลับมาสภาพนี้ยัยขวัญ” พีรพัตรเดินมาถามน้องสาวของเขาเพราะเห็นจากสภาพที่กลับมาแล้วดูไม่ได้
พีรพัตรเมื่อรู้เรื่องเมื่อเช้าว่าน้องสาวยังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนก็เริ่มหัวเสียกำลังจะออกไปตามน้องสาวเขาที่บ้านของธาวินอยู่พอดีแต่เธอก็กลับมาซะก่อนยิ่งเห็นกลับมากับชายหนุ่มแปลกหน้ายิ่งทำให้เขาโมโหน้องสาวของเขาไปใหญ่
“แล้วคุณเป็นใคร” พีรพัตรหันหน้ามาถามชายหนุ่มแปลกหน้าที่มาพร้อมกับจอมขวัญด้วยสีหน้าที่ไม่เป็นมิตรสักเท่าไร
“สวัสดีครับผมชื่อหมวดพงษ์เป็นลูกน้องของพี่วินครับ”
“ห้ะ..ลูกน้องของวินแล้ววินไปไหน”
“เอ่อ..ผมว่าตอนนี้ให้คุณขวัญไปอาบน้ำอาบท่าพักผ่อนก่อนเถอะครับแล้วเดี๋ยวผมจะเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้ฟังครับ”
พีรพัตรรู้สึกงงกับคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าว่าเขาเป็นหมวดแล้วจะมาเป็นลูกน้องของธาวินได้ยังไงเรื่องนี้มันมีอะไรแปลกๆในเมื่อผู้หมวดหน้าอ่อนคนนี้บอกว่าค่อยคุยก็คงจะมีเรื่องที่ต้องอธิบายยาวแน่ๆเขาจึงไม่ถามอะไรต่อให้เสียเวลาเมื่อเห็นสภาพน้องสาวของเขาก็เห็นด้วยกับหมวดที่ว่าให้จอมขวัญไปพักก่อนจะดีกว่าเขาจึงให้แม่ของเขาพาน้องสาวที่เนื้อตัวมอมแมมไปพักผ่อนก่อนแล้วจึงมานั่งคุยเค้นเอาเรื่องราวจากหมวดจักรพงษ์ต่อ
“ผมอยากรู้ว่าทำไมยัยขวัญถึงกลับมาสภาพนี้”
“เอ่อ..คือว่า”
“ยัยขวัญกลับมาแล้วเหรอพรีม” เมื่อหมวดจักรพงษ์กำลังที่จะเริ่มเล่าเรื่องราวให้กับพีรพัตรฟังแผ่นดินก็เดินอุ้มลูกสาวตัวกลมของเขามาพร้อมกับพลอยไพลินด้วยความเป็นห่วงจึงโพล่งถามพีรพัตรโดยที่ลืมดูว่ามีชายแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย
“อ้าวแล้วคุณเป็นใคร”
“หมวดพงษ์น่ะพี่มาก็ดีแล้วมานั่งคุยกันตรงนี้เลย” พีรพัตรถือโอกาสแนะนำตัวของหมวดพงษ์แทนอย่างกระชับเพราะเขาต้องการที่จะรู้เรื่องเร็วๆแล้วเมื่อเห็นแผ่นดินเดินมาพอดีจึงขอให้นั่งอยู่ด้วยกัน
“เดี๋ยวพี่พอลเอาลูกมาให้พลอยก็ได้ค่ะเชิญคุยกันตามสบายเลยนะคะ” พลอยไพลินดูออกว่าสถานการณ์ตอนนี้น่าจะเคร่งเครียดเธอจึงขอตัวเอาลูกออกมาด้านนอกดีกว่าปล่อยให้หนุ่มๆเขาคุยกันตามลำพัง
“มีเรื่องอะไรเหรอ”
“งั้นผมเริ่มเล่าเลยนะครับ” จักรพงษ์เห็นว่าทุกคนพร้อมแล้วจึงเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดว่าธาวินป็นใครและมาอยู่ที่นี่เพื่อทำอะไรและเมื่อคืนธาวินและจอมขวัญเจออะไรกันมาพร้อมย้ำกับทั้งสองว่าห้ามบอกจอมขวัญเด็ดขาดว่าธาวินอาการสาหัสอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นห่วงแค่เหตุการณ์เมื่อคืนก็ทำให้เธอตกใจกลัวแย่แล้ว
เมื่อคืนกว่าหน่วยเสริมจะมาถึงธาวินก็จัดการกับพวกมันเกือบหมดด้วยตัวคนเดียวแต่ก็มาพลาดท่าให้กับวิเวียนที่อยู่ดีๆเธอก็ถือปืนมายิงชายหนุ่มเพื่อที่จะช่วยพ่อของเธอเมื่อกองกำลังเสริมมาถึงก็พบว่าธาวินได้นอนจมกองเลือดอยู่แล้ว
ชายหนุ่มบอกให้กองกำลังเสริมรีบตามเสี่ยวันชัยกับวิเวียนไปเพราะน่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกลพร้อมสั่งให้หมวดพงษ์เข้าไปรับจอมขวัญแทนเขาเมื่อเสร็จงานนี้แล้วพร้อมกำชับว่าห้ามบอกเรื่องที่เขาบาดเจ็บกับจอมขวัญอีกต่างหาก
เสี่ยวันชัยโดนตำรวจวิสามัญเพราะเขายิงต่อสู้กับตำรวจส่วนวิเวียนเมื่อเห็นคนเป็นพ่อโดนยิงต่อหน้าต่อตาก็เกิดอาการเสียสติตอนนี้ก็ส่งให้หมอจิตเวชตรวจอาการของเธออยู่
ตัวเขาเองก็รู้สึกเป็นห่วงหัวหน้าของเขาอยู่เหมือนกันที่ป่วยอยู่ตอนนี้แต่ก็ไม่ยอมให้แจ้งกับญาติให้มาดูอาการแถมยังไม่อยากบอกให้ใครรู้อีกเขาเองไม่ได้ผิดสัญญาที่รับปากว่าจะไม่บอกกับจอมขวัญแต่เขาก็ไม่ได้รับปากนี่ว่าจะไม่บอกพี่ชายของเธอ
“แล้วตอนนี้วินเป็นยังไงบ้าง” พีรพัตรที่กำลังตะลึงกับเรื่องราวที่นายตำรวจคนนี้เล่าให้ฟังไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้นึกเป็นห่วงเพื่อนของเขาที่ทำงานรับใช้ชาติจนตัวเองต้องเจ็บปางตายเพราะคนร้ายแค้นที่ธาวินทำให้พวกมันต้องถูกจับ
“ตั้งแต่เข้าห้องผ่าตัดเอากระสุนออกเมื่อถึงโรงพยาบาลของหน่วยเมื่อคืนตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นเลยครับ..อาการ50...50 ครับ”
“แล้วตอนนี้วินอยู่ที่โรงพยาบาลไหนครับ”
“ตอนนี้หัวหน้ารักษาอยู่ที่หน่วยแพทย์ขององค์กรเราครับเพื่อความปลอดภัยทางเราไม่สามารถให้หัวหน้าเข้ารักษากับโรงพยาบาลทั่วไปได้ครับและผมก็ไม่สามารถบอกที่รักษาของหัวหน้าได้ด้วยครับเพราะเป็นความลับขององค์กรเรา”
ชายหนุ่มตอบความจริงเพราะเรื่องที่รักษาไม่สามารถเปิดเผยได้จริงๆถึงจะเป็นถึงพ่อและแม่ของผู้บาดเจ็บของคนในหน่วยทางองค์กรของเขาก็ไม่สามารถเปิดเผยสถานที่ได้จริงๆ
“โอเคพวกผมเข้าใจ” พีรพัตรเข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงบอกเรื่องที่รักษาของธาวินไม่ได้
“ถ้าพวกคุณอยากรู้อาการของหัวหน้าเดี๋ยวผมจะแจ้งเรื่องมาเป็นระยะๆนะครับ” จักรพงษ์เห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองดูเป็นห่วงหัวหน้าของตนมากเลยอาสาจะรายงานอาการของหัวหน้าของเขาให้ชายหนุ่มทั้งสองเป็นระยะๆ“ขอบคุณมากครับหมวด”“ถ้าเรียบร้อยแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” หลังจากจักรพงษ์คุยธุระเสร็จก็ขอตัวกลับในทันทีเพราะเขาก็อยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะนานแล้วต้องรีบกลับไปเคลียคดีที่ค้างไว้ต่อแล้วเขาก็จะรีบไปดูอาการของผู้เป็นหัวหน้าที่นอนเจ็บปางตายด้วย เขาเองนับถือชายหนุ่มจริงๆที่ลุยเดี่ยวกับพวกที่มีฝีมือทางการต่อสู้ป็นสิบแบบไม่กลัวตายแถมยังดวงแข็งที่กระสุนเจาะร่างเกือบพรุนยังใจแข็งรอดมาได้อีกเป็นเขาคงตายตั้งแต่ต่อสู้กับไอ้พวกสิบกว่าคนนั้นแล้วห้าวันต่อมา“อ้าวหายดีแล้วเหรอยัยขวัญแล้วตื่นมาทำไมแต่เช้า” คุณหญิงดวงแขที่นั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านตอนเช้าเป็นประจำเห็นหลานสาวที่ดูว่าพึ่งจะฟื้นจากไข้ตื่นมาแต่เช้าก็นึกเป็นห่วงอยากจะให้พักผ่อนนานๆแต่หลานสาวเธอดันตื่นเช้าพอจะเดาออกว่าทำไมหลานสาวเธอถึงรีบตื่นมาขนาดนี้“ขวัญโอเคแล้วค่ะคุณป้าคุณแม่อยู่ไหนเหรอคะ” จอมขวัญที่พึ่งฟื้นไข้เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเธอดีขึ้น
“ค่ะ” พีรพัตรคิดว่าถ้าน้องสาวเขาได้อยู่กับภรรยาของเขาเธอคงจะคุยกันตามประสาเพื่อนสาวคงจะลืมนึกถึงเรื่องของธาวินได้บ้างเพราะเขาเองเมื่อเห็นอาการของจอมขวัญก็ไม่อยากจะเข้าไปอยู่ใกล้น้องสาวเขาเท่าไรแค่นี้ก็คงจะเหม็นขี้หน้าพี่ชายคนนี้เต็มทนแล้วละมั้งที่ออกคำสั่งยื่นคำขาดกับเธอขนาดนั้นก๊อกๆๆๆๆ“ขวัญนี่ฉันเอง”“เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค” จอมขวัญได้ยินว่าเป็นเสียงของเพื่อนสาวจึงบอกให้เข้ามาได้หวังว่าพี่ชายตัวดีของเธอจะไม่ตามมาด้วยนะ“แกมาคนเดียวใช่ป่ะ” จอมขวัญชะเง้อมองว่าจะมีใครตามเธอเข้ามาด้วยหรือเปล่าถ้ามีคนนั้นตามมาแบบที่เธอคิดจริงๆคงทำให้เธออารมณ์บูดอีกเป็นแน่“ก็ใช่น่ะสิแกว่าใครจะตามมาด้วยล่ะ” ลูกแก้วเห็นท่าชะเง้อของจอมขวัญแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้คงคิดว่าสามีเธอจะตามมาด้วยล่ะสิ“ป๊าวววว” จอมขวัญตอบปฏิเสธเสียงสูงทันที“แค่นี้ต้องเสียงสูงด้วย”“แก้วหลานฉันเป็นยังไงบ้างฉันอยากให้หลานคลอดแย่แล้ว” จอมขวัญนอนคว่ำใช้แขนทั้งสองข้างชันหน้าขึ้นแล้วหันมาคุยกับลูกแก้วเธอรู้เรื่องของลูกแก้วกับพี่ชายของเธอตั้งแต่ที่ลูกแก้วมาเยี่ยมเธอตอนนอนป่วยแล้ว เมื่อเห็นหน้าท้องของเพื่อนสาวยื่นออกมาก็เกิดการ
“ยัยขวัญน่าจะได้ยินที่พี่คุยกับหมวดพงษ์เรื่องวินน่ะสิ” พีรพัตรตอบคนเป็นภรรยาพร้อมชะเง้อมองนองสาวตัวเองขับรถออกไปอย่างร้อนใจ“งั้นไม่ต้องตามค่ะ” เมื่อลูกแก้วรู้สาเหตุว่าทำไมจอมขวัญถึงวิ่งหนีออกไปแบบนั้นเธอก็สั่งผู้เป็นสามีทันทีว่าไม่ต้องตามเพราะถ้าเธอเป็นจอมขวัญเธอก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน“ทำไมล่ะคุณ” พีรพัตรหน้าเสียกับคำสั่งของลูกแก้วที่อยู่ดีๆก็มาห้ามเขาตามน้องสาวไปเสียอย่างนั้นไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องยุ่งบ้างหรืออย่างไร“เชื่อลูกแก้วเถอะค่ะคุณพรีมพลอยว่าปล่อยจอมขวัญไปเถอะค่ะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเดี๋ยวพลยขอไปดูยัยหนูก่อนนะคะ”พลอยไพลินช่วยพูดอีกเสียงเพราะถ้าเป็นเธอก็คงจะปวดใจมากเหมือนกันที่คนรักของตัวเองบาดเจ็บสาหัสแต่ตัวเองไม่มีสิทที่จะรู้เลยหญิงสาวพูดจบก็ขอตัวออกมาเพราะอยากจะให้ทั้งสองพูดคุยกันเองเธอไม่อยากให้ทั้งสองรู้สึกอึดอัด“จริงอย่างที่พี่พลอยพูดนะคะคุณพรีมอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะคะ”“แต่มันจะวุ่นวายไปกันใหญ่นะคุณ” พีรพัตรไม่เข้าใจว่าสองพี่น้องคนนี้พวกเธอคิดอะไรกันอยู่ในเมื่อรู้อยู่ว่าถ้าจอมขวัญรู้มันต้องวุ่นวายแน่ๆเพราะเขารู้นิสัยน้องสาวของเขาดี“ลองคิดตามแก้วนะคะถ้าแก้วเกิดหา
จักรพงษ์เอ่ยเรื่องราวทั้งหมดให้จอมขวัญได้ฟังเขาไม่กลัวว่าจะโดนคนเป็นหัวหน้าตำหนิแล้วในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แค่ขอให้จอมขวัญเก็บเรื่องสถานที่ที่นี่เป็นความลับพอซึ่งจอมขวัญก็รับปากทุกอย่างขอแค่ให้เธอได้อยู่คอยดูแลธาวินเท่านั้นเอง“เชิญครับคุณขวัญหัวหน้าหลับเพราะฤทธิ์ยาน่ะครับคุณขวัญอยู่ที่นี่ตามสบายเลยนะครับเดี๋ยวผมจะโทรบอกทางบ้านคุณให้เอง”“ขอบคุณค่ะ” จักรพงษ์พาจอมขวัญไปเยี่ยมธาวินที่ในห้องหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มเธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นหนักขนาดนี้แต่ก็ยังดีที่ยังรอดกลับมา จอมขวัญเทียวไปเทียวมาอยู่หลายครั้งร่วมเดือนจนธาวินเริ่มดีขึ้นจึงย้ายกลับมาที่บ้านของเขาหญิงสาวเฝ้าดูแลชายหนุ่มอยู่ไม่ห่างจนแผลตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากเดินเหินก็สะดวกมากขึ้นแต่ก็ยังต้องมีคนดูแลอย่างดีเพราะตอนนี้ชายหนุ่มอยู่บ้านคนเดียวแล้ว หลังจากจบคดีของเสี่ยวันชัยเมฆินก็โดนเรียกตัวไปช่วยคดีอื่นต่อจึงทำให้ธาวินพักรักษาตัวอยู่คนเดียวหญิงสาวจึงตามดูแลธาวินอยู่ไม่ห่างทั้งดูงานในสวนสั่งงานลูกน้องของธาวินเองหาตลาดส่งผลใหม่ เพราะว่าโรงงานของวิเวียนได้ปิดตัวลงแล้วหญิงสาวดูงานในสว
“งั้นเราทานข้าวก่อนเถอะจะได้ทานยา” วรรณาที่คุยกับหลานชายเรียบร้อยก็เห็นว่านี่มันจะเลยเวลาทานข้าวเช้าแล้วจึงรีบบอกให้หลานชายทานข้าวจะได้ทานยาเพราะกับข้าวที่หญิงสาวทำก็ดูว่าจะเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวมันจะไม่อร่อย“เดี๋ยวขวัญไปตักข้าวต้มมาให้คุณป้าแล้วทานด้วยกันเลยนะคะ” จอมขวัญเห็นว่าป้าของชายหนุ่มมาแต่เช้าท่าทางจะยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆหญิงสาวจึงเอ่ยปากจะไปตักข้าวต้มมาให้“ขอบใจจะ” วรรณายิ้มรับคำของจอมขวัญนึกเอ็นดูคนตรงหน้าที่ดูจะเป็นแม่ศรีเรือนคนนี้เสียจริง“หืมอร่อยมากเลยหนูขวัญ..แบบนี้ป้าต้องฝากท้องกับหนูขวัญบ่อยๆแล้วล่ะจะ”“ขอบคุณค่ะคุณป้า...สูตรนี้เป็นของนมนิดที่อยู่ที่บ้านไร่ของป้าขวัญเองค่ะ” ทั้งสามทานข้าวกันไปด้วยนั่งคุยกันไปด้วยจนวรรณารู้ว่าทั้งสองรู้จักกันด้อย่างไรและจอมขวัญเป็นลูกเต้าเหล่าใครด้วยเสียงที่เจื้อยแจ้วและพูดเก่งของจอมขวัญที่หาเรื่องคุยได้ตลอดเวลาทำเอาวรรณายิ้มไม่หุบเธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลานชายของเธอจึงดูสดใสทั้งที่ยังมีอาการเจ็บอยู่น่าจะเป็นเพราะหญิงสาวคนนี้นี่แหละ จะว่าไปเธอคงจะต้องไปคุยอะไรกับหลานชายเธอหน่อยแล้วที่ลูกสาวบ้านอื่นมาตามเฝ้าถึงที่แล้วคนเ
“อ้าวคุณน้าสวัสดีครับ” แผ่นดินที่กำลังเดินจูงมือยัยหนูชมพูที่เริ่มเดินได้แข็งแล้วเมื่อเห็นผู้เป็นน้าเขยก็รีบยกมือสวัสดีทำเอายัยหนูชมพูยกมือขึ้นสวัสดีตาม“จ้า” ยัยหนูชมพูยกสองมือป้อมๆตามผู้เป็นพ่อแล้วส่งเสียงสวัสดีตามที่ผู้เป็นแม่เคยสอนแต่ก็ดันพูดออกมาได้คำเดียวว่าจ้าทำเอาทุกคนที่ยืนอยู่ต่างขำกับท่าทีของเด็กหญิงตัวกลมคนนี้กันยกใหญ่“โอ้โหหลานปู่ไหว้สวยจังเลยค่ามาให้ปู่หอมหน่อยเร็ว” พอพิศิษฐ์ได้เห็นท่าทางของหลานก็รู้สึกเอ็นดูลูกของหลานชายเขาทำไมถึงได้จ้ำม่ำน่าฟัดขนาดนี้เขาทำท่าชูสองแขนให้ยัยหนูมาหาเมื่อยัยหนูเดินมาหาเขาก็อุ้มก่อนที่เขาหอมที่แก้มย้วยๆไปหนึ่งฟอด“ลูกเราพูดได้หลายคำหรือยังเนี่ยตาพอล” เมื่อสักครู่พิศิษฐ์เห็นหลานพูดจ้าได้ก็เลยอยากรู้ว่าหลานสาวเขาพูดได้กี่คำแล้ว“ตอนนี้ก็พูดได้ทีละคำครับแต่ก็ยังได้ไม่เยอะเรียกพ่อกับแม่กับหม่ำๆได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับ” แผ่นดินดีใจมากตอนที่ได้ยินว่ายัยหนูเรียกพ่อกับแม่ได้ตอนนั้นเขารู้สึกไม่เชื่อหูตัวเองเลยเค้นให้ยัยหนูพูดอยู่หลายรอบจนพลอยไพลินต้องปรามอาการเห่อที่ลูกพูดได้ของเขายกใหญ่ไม่อย่างนั้นคงให้ลูกพูดทั้งวันไม่หยุดแน่ๆ“ไหนลองเ
“ต้องยกความดีความชอบให้ขวัญแล้วหละที่คอยดูแลเอาใจใส่จนมันออกลูกมาดกขนาดนี้” ธาวินเห็นหญิงสาวยืนยิ้มภาคภูมิใจกับสิ่งที่หญิงสาวลงมือทำเองจนประสบผลสำเร็จก็อดชมไม่ได้“ก็ขวัญใช้หัวใจดูแลไงคะ..รู้ไหมคะตั้งแต่ขวัญมาดูแลสวนให้พี่วินขวัญรู้สึกต้นไม้ในสวนมากเลยค่ะ” จอมขวัญรู้สึกรักและก็ผูกพันธ์กับสิ่งที่เธอทำเธอไม่รู้ว่าเธอชอบที่จะตากแดดตากลมทำงานในสวนตั้งแต่เมื่อไรแต่มารู้ตัวอีกเธอก็รู้สึกว่ามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ในสวนผลไม้นี้ไปแล้ว“พี่ก็รัก....รักมากด้วย” ธาวินพูดคำว่ารักออกมาก่อนจะมองไปทางหญิงสาวด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มทำเอาคนที่ยืนยิ้มมาทางชายหนุ่มถึงกับหลบสายตาที่ส่งมาแทบไม่ทันถึงจะคิดว่าเขาคงพูดว่ารักสวนผลไม้ก็เถอะแต่เธอก็เขินกับคำที่เขาพูดว่ารักอยู่ดี“เอ่อ...พี่วินพึ่งกลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวขวัญไปหยิบน้ำมาให้นะคะ” หญิงสาวรีบชิงบอกว่าจะไปหยิบน้ำให้ชายหนุ่มเพื่อแก้อาการเขินเธอรีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรุกรี้รุกลนเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นว่าเธอเขินอยู่แต่มันก็ไม่ทันแล้วหน้าเธอออกจะแดงขนาดนั้นเขาแค่แกล้งนิดเดียวเองที่เขาพูดว่าพี่ก็รักเขาหมายถึงรักสวนนี้เหมือนกันแต่ที่บอกว่ารักมากด้วยคำนั
ก๊อกๆๆๆ“อ้าวพี่วินขึ้นมาทำอะไรคะ” จอมขวัญได้ยินเสียงเคาะประตูเลยเดินออกมาเปิดทั้งที่ยังไม่ทันได้มองตาแมวว่าเป็นใครเพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนในบ้านมาตามไปทานข้าวแน่ๆแต่เมื่อเห็นเป็นชายหนุ่มเธอจึงตกใจไม่คิดว่าเขาจะขึ้นมาหาเธอถึงที่ห้อง“พี่มาดูขวัญไงเห็นคุณพ่อขวัญบอกว่าขวัญไม่สบายพี่เลยขึ้นมาดู...พี่เข้าไปข้างในได้ไหม” ธาวินเห็นสีหน้าหญิงสาวที่ดูจะไม่ค่อยดีนักเขาจึงขอเข้าไปคุยกับเธอด้านในชายหนุ่มเห็นอาการซึมของหญิงสาวก็พอจะดูออกว่าที่ซึมๆอยู่เนี่ยคงจะเป็นเพราะผลจากที่เขาแกล้งเธอแน่ๆอยากจะต่อยหน้าตัวเองชะมัดที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง“เอ่อ...ค่ะ” ธาวินเดินเข้ามาในห้องของจอมขวัญเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงบนเตียงเขาก็ถือวิสาสะยื่นหลังมือไปแตะที่หน้าผากของเธอทันทีเพื่อดูว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา...ป่วยการเมืองหรือเปล่าเราอะ” ธาวินอมยิ้มแลัวมองหน้าหญิงสาวจอมเจ้าเล่ห์เขารู้ว่าที่เธอแกล้งป่วยกะทันหันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลงไปเจอเขาแน่ๆ“ตกลงพี่วินมาหาขวัญมีอะไรคะ” จอมขวัญไม่ได้ตอบปฏิเสธอะไรจากคำกล่าวหาของเขาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะมองหน้าของเขาด้วยซ้ำเลยเร่งถามคนตรงหน้าว่าที่มามีธุร