บทที่ห้าสิบสาม

“ขวัญฟังพี่นะจับมือพี่ไว้ห้ามปล่อยเข้าใจไหม..ใส่ไอ้นี่เอาไว้แล้วขวัญจะปลอดภัย”  ธาวินยังไม่ยอมเปิดประตูรถเขานั่งอยู่ในรถหยิบเสื้อเกราะให้หญิงสาวใส่พร้อมกำชับกับเธอว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นห้ามปล่อยมือเขาเด็ดขาดเขาหยิบรีบปืนออกมาจากหลังรถและจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่น

“นี่มันอะไรกันคะพี่วิน”   จอมขวัญถามธาวินหน้าตาตื่นเมื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มมีเสื้อเกราะติดรถไว้แล้วหยิบมาให้เธอใส่แถมในหลังรถยังมีอาวุธปืนอีกตอนนี้เธอสับสนไปหมดในใจเธอคิดว่าชายหนุ่มแค่ทำสวนจะต้องมีอาวุธครบมือขนาดนี้เชียวเหรอ

“พี่ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว..เราต้องรีบหนี”

“เดี๋ยวค่ะทำไมเราไม่ขับฝ่าเข้าบ้านขวัญไปเลยล่ะคะ”

“ไม่ได้ขวัญเดี๋ยวคนอื่นจะเป็นอันตรายไปด้วย”  เพื่อความปลอดภัยของทุกคนชายหนุ่มไม่เลือกใช้วิธีที่หญิงสาวบอกแน่ๆ

ปังๆๆๆๆ

“ลงมาเดี๋ยวนี้แสบนักนะแก”   เสี่ยวันชัยเมื่อไม่เห็นคนบนรถลงมากันสักทีทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าหนีพวกเขาไม่รอดเพราะเขาได้สั่งลูกน้องล้อมเอาไว้หมดแล้วเขาแค้นใจยิ่งนักที่หลงไว้ใจไม่คิดว่าธาวินจะเป็นหอกข้างแคร่ที่คอยทิ่มแทงเขาอยู่ตลอดเวลาโดยที่เขาไม่นึกเอะใจซ้ำยังลูกสาวของเขาเองยังหลงธาวินหัวปลักหัวปลำอีกต่างหาก

    ดีที่ช่วงหลังเขานึกระแคะระคายว่าทำไมตำรวจถึงรู้ความเคลื่อนไหวของเขาบ่อยเกินจนผิดสังเกตุจึงใช้อิทธิพลที่เขามีบังคับขู่นายตำรวจชั้นผู้น้อยนายหนึ่งและให้เงินจำนวนห้าแสนเป็นการแลกกับคำตอบเกี่ยวกับความลับที่เขาอยากรู้เงินแค่นี้เขาถือว่าเล็กน้อยและมันก็คุ้มค่ากับคำตอบที่เขาได้รับมาถึงจะรู้แค่ว่ามีหน่วยสืบราชการลับมาทำคดีนี้เองถึงยังไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ก็คิดว่าเรื่องนี้คงสืบได้ไม่ยากถ้ามีเงินซะอย่างอะไรๆมันก็ดูง่ายไปหมด

“ไปขวัญ”

ปังๆๆ

    ธาวินดึงมือจอมขวัญลงมาจากรถอย่างรวดเร็วและใช้ปืนที่ถืออยู่ในมือยิงสกัดกลุ่มคนของเสี่ยวันชัยไว้แล้ววิ่งหนีเข้าไปในป่าเขาคิดว่าจะมุ่งหน้าไปที่ฐานลับที่ได้สร้างเอาไว้เมื่อมีการดักซุ่มดูพวกกระบวนการค้ายาหรือตัดไม้ทำลายป่า

ปังๆ ปัง

“ว้าย...”  จอมขวัญที่วิ่งตามธาวินเมื่อได้ยินเสียงปืนก็ต้องยกมือปิดป้องหูตัวเองเอาไว้พร้อมส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

“โอ้ยยย”  จอมขวัญสะดุดกับท่อนไม้จนรู้สึกเจ็บขาระบมไปหมดเพราะที่นี่ก็มืดมากแทบไม่มีแสงให้เห็นนอกจากแสงของฟ้าที่แลบมาเป็นระยะๆฝนก็ยังตกพรำลงมาอีกด้วยเธอจึงวิ่งเหยียบไปโดยที่ไม่รู้ว่าเหยียบอะไรไปบ้างในใจก็กลัวว่าจะเป็นงูหรือว่าสัตว์มีพิษแต่ก็ยังต้องฝืนวิ่งไปเพราะเธอกลัวปืนมากกว่า

“ไหวไหมขวัญ”

“ไหวค่ะ”  ชายหนุ่มนึกห่วงจอมขวัญที่เขาพาเธอมาลำบากด้วยเขาได้ยินทั้งเสียงกรีดร้องที่หญิงสาวตกใจกลัวเสียงปืนและเสียงร้องที่คงเป็นเพราะความเจ็บที่น่าจะไปเหยียบโดนอะไรจึงหันมาถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงแต่เมื่อได้คำตอบว่าหญิงสาวยังไหวที่จะไปต่อเขาจึงวิ่งต่อโดยไม่ห่วงอะไรและอยากให้ไปถึงที่หมายไวๆ

ปังๆๆๆๆ

“วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ได้....พวกเอ็งจับตัวมันได้เมื่อไรฆ่ามันทั้งคู่”  เสี่ยวันชัยโมโหหนักขึ้นที่เขายังจัดการกับชายหนุ่มไม่ได้ความแค้นที่มันคับแน่นอยู่ในอกตอนนี้มันสามารถที่จะฉีกเนื้อชายหนุ่มให้เป็นชิ้นๆได้เลยที่บังอาจมาล้วงคองูเห่าอย่างเขาได้แถมยังทำให้ชีวิตเขาละลูกสาวพังอีกต่างหาก

   ธาวินพาจอมขวัญวิ่งมาจนถึงกระท่อมหลังธารน้ำตกที่เขาเคยเล่นกันตอนเด็กๆธาวินใช้เท้าเขี่ยที่พื้นอยู่สักครู่ก็ก้มลงไปเปิดฝาแล้วเดินลงบันไดไปด้านล่างพร้อมบอกให้หญิงสาวตามเขาลงมา

“ขวัญตามพี่มา”

“ที่นี่ที่ไหนคะพี่วิน”  เมื่อจอมขวัญเดินลงมาที่ด้านล่างระหว่างทางเดินจากข้างบนลงมาด้านล่างก็ลึกพอสมควรพอลงมาถึงด้านล่างธาวินก็เปิดไฟทำให้เธอมองเห็นอะไรๆชัดขึ้นเธอมองสำรวจไปรอบๆพบว่าที่นี่เป็นเหมือนฐานลับที่มีห้องปฏิบัติการอยู่ตรงกลางและเมื่อเดินเข้าไปด้านในก็มีห้องส่วนตัวน่าจะประมาณสองถึงสามห้องธาวินพาเธอเดินมาถึงห้องลึกสุดแล้วเปิดประตูพาเธอเข้าไปพักที่ด้านใน

    ข้างในห้องมีทั้งเครื่องปรับอากาศอาหารแห้งและเสื้อผ้าที่น่าจะเป็นของชายหนุ่มอีกสองสามชุดวางอยู่และมีเตียงนอนสำหรับหนึ่งคนจอมขวัญรู้สึกตื่นตาตื่นใจที่คิดว่าที่แบบนี้จะมีแต่ในหนังซะอีกแต่เธอก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าตกลงพี่วินที่เธอรู้จักที่เป็นคนทำสวนจริงๆแล้วเขาเป็นใครกันแน่

“ที่นี่เป็นฐานลับของหน่วยพี่เองอยู่ที่นี่แล้วขวัญจะปลอดภัย”

“เอ่อแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันคะมีคนตามฆ่าพวกเราพี่วินยังมีอาวุธครบมืออีกแถมยังมีฐานปฏิบัติการอะไรของพี่นี่อีกขวัญงงไปหมดแล้วค่ะ”  จอมขวัญถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ร้อนใจเพราะในใจเธอคิดไว้แล้วว่าชายหนุ่มต้องมีอะไรปิดบังเธออยู่อย่างแน่นอน

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่กลับมาเล่าให้ฟังนะขวัญ...ตอนนี้พี่ต้องรีบไปแล้ว”

“พี่วินจะไปไหนคะ”

“ขวัญนอนพักรอพี่อยู่ที่นี่แล้วปลอดภัยพี่ต้องรีบไปสะสางเรื่องคนที่มันไล่ยิงเราให้เรียบร้อยเสียก่อนเดี๋ยวพี่กลับมารับนะจำไว้อย่าออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าพี่จะกลับมา”

“แล้วพี่วินจะสู้กับพวกมันไหวเหรอคะ”

“เชื่อใจพี่นะพี่ไม่เป็นอะไรหรอก”

“ค่ะแล้วขวัญจะรอนะคะ”

    ธาวินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวที่ตอนนี้เนื้อตัวมอมแมมนั่งน้ำตาคลออยู่บนเตียงพร้อมจูบไปที่หน้าผากของเธอหนึ่งทีแล้วรีบเดินออกมาด้านนอกเขารีบส่งสัญญาณหาเมฆินให้ส่งกองกำลังมาเสริมเขาจะยื้อเวลาพวกเสี่ยวันชัยอยู่ที่นี่ก่อนชายหนุ่มเดินไปหยิบกระสุนปืนใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกมาจากฐานเพื่อจะไปจัดการกับพวกของเสี่ยวันชัย