ครื้นๆๆๆเปรี้ยง
“ว้าย...” จอมขวัญกรี๊ดลั่นเพราะตกใจกับเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าหญิงสาวเกลียดเสียงฟ้าร้องเป็นที่สุดด้วยความกลัวตั้งแต่เด็กๆหญิงสาวเอามือป้องปิดหูด้วยความตกใจนั่งตัวสั่นทิ้งตัวลงอยู่บนโซฟาด้วยความกลัว
จอมขวัญที่นั่งรอธาวินอยู่ในบ้านของเขาตั้งแต่เช้าแต่ก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มจะกลับมาเสียทีเธอพยายามโทรหาชายหนุ่มอยู่หลายรอบแต่ก็โทรไม่ติดไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปไหนเพราะไม่ได้บอกไว้
ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ก็ลองเดินเข้าไปในสวนหญิงสาวถามหาชายหนุ่มจากคนงานในสวนที่กำลังทำงานกันอยู่ก็ได้คำตอบมาว่าไม่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มของพวกเขาอยู่ไหนเหมือนกันได้แต่สั่งงานไว้แล้วก็ออกไปตั้งแต่เช้า
“พี่วินนะพี่วินไปไหนของเค้ากันนะไม่บอกกันสักคำ” หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองที่หน้าบ้านยืนบ่นด้วยสีหน้ากังวลแต่สายตาก็มองหาภาวนาให้ชายหนุ่มกลับมาเสียที
ติ้ดดดดๆๆๆๆ
“หาแบตหมด...โอ้ย..” จอมขวัญกำลังจะกดโทรศัพท์โทรหาแผ่นดินเพื่อที่จะให้มาเธอรับที่บ้านของธาวินเพราะหญิงสาวคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มคงจะยังไม่กลับมาในเร็วๆนี้แน่
เธอคิดว่าตอนนี้คนที่บ้านต้องเป็นห่วงถ้าเธอกลับดึกกว่านี้แต่มือถือเจ้ากรรมก็ดันมาแบตหมดเอาดื้อๆตอนนี้เธอเริ่มใจไม่ดีความกลัวเริ่มแล่นเข้ามาในหัวใจจนตอนนี้ได้แต่นั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟาไม่กล้าที่จะลุกเดินไปไหนเมื่อได้ยินฟ้าร้องทีเธอก็สะดุ้งทีภาวนาว่าให้ชายหนุ่มกลับมาที่นี่เร็วๆ
ครืน เปรี้ยง
ฟรึบบ
“ว้าย.. ฮือ..” เมื่อฝนกระหน่ำตกหนักกว่าเดิมฟ้าร้องเสียงดังประกอบกับฟ้าผ่าทำให้ไฟฟ้าดับในทันทีทำเอาหญิงสาวที่นั่งกลัวอยู่ตอนนี้เริ่มทวีความกลัวหนักขึ้นกว่าเดิมสะดุ้งร้องกรี๊ดเสียงหลงพร้อมกับนั่งร้องให้ในทันที
“ขวัญ...ได้ยินพี่ไหมขวัญพี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะคนดี” ธาวินเข้ามาในบ้านไฟก็ดับพรึ่บลงพร้อมได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องให้สะอึกสะอื้นของจอมขวัญที่ดังออกมา
เขารีบสาวเท้าเข้าไปหาต้นเสียงแสงจากฟ้าที่แลบเป็นระยะทำให้เขาเห็นตัวหญิงสาวที่นั่งขดตัวร้องให้อยู่ที่โซฟาชัดเจนจึงรีบโผเข้าไปกอดปลอบใจด้วยความรู้สึกผิดที่ปล่อยหญิงสาวอยู่คนเดียวเขาคิดว่าเธอจะกลับไปแล้วเสียอีก
วันนี้ธาวินกับเมฆินได้รับข่าวจากสายลับว่าวันนี้เสี่ยวันชัยเตรียมตัวที่จะลักลอบขนยาเขาจึงออกไปตั้งแต่เช้าโดยที่ไม่ทันได้บอกจอมขวัญว่าวันนี้เขาจะไม่อยู่บ้านและเธอก็คงจะติดต่อเขาไม่ได้เช่นกันเพราะเขาปิดมือถือแล้ววางไว้ที่หัวเตียงที่ห้องนอนของเขานั่นเอง
วันนี้ชายหนุ่มเหนื่อยมาทั้งวันแต่ก็รู้สึกคุ้มค่ากับการที่ได้ปฏิบัติภารกิจรับใช้ชาติได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีเสี่ยวันชัยถูกตำรวจจับกุมได้พร้อมกับของกลางอีกมากมายที่สามารถมัดตัวเสี่ยวันชัยให้ดิ้นไม่หลุดเขาเองก็ต้องอยู่ทำแผลที่เกิดจากการโดนยิงถากๆที่ต้นแขนตอนที่ปะทะกับพวกเสี่ยวันชัยและอยู่ที่โรงพักอีกนานพอสมควรส่วนเมฆินยังอยู่ทำคดีที่โรงพักเมฆินเห็นว่าชายหนุ่มบาดเจ็บจึงขอให้เขากลับมาพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้ค่อยลุยต่อ
“อือๆ..พี่วินขวัญกลัววฮือๆๆ” สาวเจ้าตัวสั่นเป็นลูกนก
“พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่กับขวัญแล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้านนะ”
“ค่ะ”
ฟรึ่บบบบ
ธาวินประคองหญิงสาวขึ้นและกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบไฟฉายในลิ้นชักที่อยู่ใกล้ๆพลันไฟก็ติดขึ้นมาทันทีชายหนุ่มจึงปล่อยหญิงสาวให้นั่งรอส่วนเขาก็เดินไปหยิบร่มที่อยู่ตรงห้องเก็บของและเดินพาจอมขวัญไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปส่งเธอที่บ้านเขาคิดว่าที่บ้านของเธอคงจะเป็นห่วงแย่แล้วเพราะนี่มันก็เริ่มดึกมาก
ปังๆๆๆ
เอี๊ยดดดดดด
“ว้าย...” จากเสียงปืนที่กระหน่ำยิงมาที่รถของธาวินละจอมขวัญทำให้ชายหนุ่มถึงกับเบรกล้อตายทำเอาหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่หัวแทบไปกระแทกกับคอนโซลแต่ยังดีที่มีเข็มขัดนิรภัยรั้งตัวของเธอเอาไว้อยู่ไม่อย่างนั้นคงจะเจ็บหนักกว่านี้แน่
“เป็นอะไรไหมขวัญ” ชายหนุ่มที่พึ่งเหยียบเบรกกะทันหันเพราะเสียงปืนรีบหันมาดูหญิงสาวที่กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย
“ขวัญไม่ป็นอะไรค่ะพี่วินแล้วเสียงปืนดังมาจากไหนคะ”
ปังๆๆ
“ว้าย..” ยังไม่ทันที่ธาวินจะได้ตอบอะไรเสียงปืนก็ดังมาอีกรอบตอนนี้ปรากฎร่างของหนุ่มชายชกรรณ์ที่เดินออกมาประมาณสี่ห้าคนหนึ่งในนั้นคือเสี่ยวันชัยธาวินจำได้ดี
“เสี่ยวันชัย” เมื่อชายหนุ่มเห็นหน้าชัดๆว่าพวกที่ดักยิงเขาเป็นใครก็สบถชื่อของคนผู้นั้นออกมาเบาๆไม่คิดว่าเสี่ยวันชัยจะหลุดมาจากพวกตำรวจที่จับกุมได้คงจะพาพรรคพวกไปแหกคุกออกมาสินะในเมื่อพวกเสี่ยวันชัยมาดักยิงเขาอยู่ที่ก็แสดงว่าคงจะรู้ความจริงแล้วสินะว่าเขาเป็นใคร
“ใครกันคะพี่วินแล้วพวกเค้าจะมายิงเราทำไม” จอมขวัญที่ไม่คุ้นหน้าคนที่กำลังขวางหน้ารถของเธออยู่ตอนนี้เลยหันไปถามธาวินว่าพวกนั้นป็นใครเพราะเธอคิดว่าตัวเธอเองและธาวินก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน
“ขวัญฟังพี่นะจับมือพี่ไว้ห้ามปล่อยเข้าใจไหม..ใส่ไอ้นี่เอาไว้แล้วขวัญจะปลอดภัย” ธาวินยังไม่ยอมเปิดประตูรถเขานั่งอยู่ในรถหยิบเสื้อเกราะให้หญิงสาวใส่พร้อมกำชับกับเธอว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นห้ามปล่อยมือเขาเด็ดขาดเขาหยิบรีบปืนออกมาจากหลังรถและจับมือหญิงสาวเอาไว้แน่น“นี่มันอะไรกันคะพี่วิน” จอมขวัญถามธาวินหน้าตาตื่นเมื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มมีเสื้อเกราะติดรถไว้แล้วหยิบมาให้เธอใส่แถมในหลังรถยังมีอาวุธปืนอีกตอนนี้เธอสับสนไปหมดในใจเธอคิดว่าชายหนุ่มแค่ทำสวนจะต้องมีอาวุธครบมือขนาดนี้เชียวเหรอ“พี่ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว..เราต้องรีบหนี”“เดี๋ยวค่ะทำไมเราไม่ขับฝ่าเข้าบ้านขวัญไปเลยล่ะคะ”“ไม่ได้ขวัญเดี๋ยวคนอื่นจะเป็นอันตรายไปด้วย” เพื่อความปลอดภัยของทุกคนชายหนุ่มไม่เลือกใช้วิธีที่หญิงสาวบอกแน่ๆปังๆๆๆๆ“ลงมาเดี๋ยวนี้แสบนักนะแก” เสี่ยวันชัยเมื่อไม่เห็นคนบนรถลงมากันสักทีทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าหนีพวกเขาไม่รอดเพราะเขาได้สั่งลูกน้องล้อมเอาไว้หมดแล้วเขาแค้นใจยิ่งนักที่หลงไว้ใจไม่คิดว่าธาวินจะเป็นหอกข้างแคร่ที่คอยทิ่มแทงเขาอยู่ตลอดเวลาโดยที่เขาไม่นึกเอะใจซ้ำยังลูกสาวของเขาเองยังหลงธาวินหัวปลักหัวปลำอีกต่างหาก
เช้าวันต่อมา“คุณขวัญครับ....คุณขวัญ”“อืม..” หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนที่เธอไม่คุ้นหู“คุณเป็นใครคะ” เมื่อจอมขวัญเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของเธอชัดก็ถึงกับต้องถดตัวหนีอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าจะเป็นคนร้าย“เอ่อไม่ต้องตกใจครับครับพอดีพี่วินบอกให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านผมหมวดจักรพงษ์เรียกผมว่าหมวดพงษ์ก็ได้ครับ” จักรพงษ์ยิ้มให้หญิงสาวที่ดูจะกลัวเขาเหลือเกินเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใครก็เริ่มตั้งสติได้แล้วถามหาธาวินผู้เป็นหัวหน้าของเขาทันที ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้านี้คงเป็นคนที่สำคัญต่อหัวหน้าของเขามากถึงขนาดเจ็บปางตายยังนึกห่วงบอกให้เขามาดูแลเธออย่าให้คลาดสายตาและยังห้ามบอกอีกว่าเขาบาดเจ็บสาหัสให้โกหกเธอว่าอะไรก็ได้เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง“ค่ะ..เอ่อ....แล้วพี่วินล่ะคะ”“คุณวินสั่งให้ผมมารับคุณไปส่งที่บ้านครับแต่ไม่ได้บอกว่าเค้าอยู่ไหน”“ค่ะ” จอมขวัญพยักหน้ารับแล้วเดินก้มหน้าตามนายตำรวจหนุ่มออกมาจากฐานลับแล้วเดินมาขึ้นรถที่จอดอยู่ห่างออกจากฐานพอสมควรแล้วหมวดหนุ่มก็พาหญิงสาวกลับบ้านทันที“ยัยขวัญกลับมาแล้วตาพรีม” พิไลมองออกไปดูว่ารถใครมาจอดที่หน้าบ้านเมื่อเ
“ถ้าพวกคุณอยากรู้อาการของหัวหน้าเดี๋ยวผมจะแจ้งเรื่องมาเป็นระยะๆนะครับ” จักรพงษ์เห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองดูเป็นห่วงหัวหน้าของตนมากเลยอาสาจะรายงานอาการของหัวหน้าของเขาให้ชายหนุ่มทั้งสองเป็นระยะๆ“ขอบคุณมากครับหมวด”“ถ้าเรียบร้อยแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” หลังจากจักรพงษ์คุยธุระเสร็จก็ขอตัวกลับในทันทีเพราะเขาก็อยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะนานแล้วต้องรีบกลับไปเคลียคดีที่ค้างไว้ต่อแล้วเขาก็จะรีบไปดูอาการของผู้เป็นหัวหน้าที่นอนเจ็บปางตายด้วย เขาเองนับถือชายหนุ่มจริงๆที่ลุยเดี่ยวกับพวกที่มีฝีมือทางการต่อสู้ป็นสิบแบบไม่กลัวตายแถมยังดวงแข็งที่กระสุนเจาะร่างเกือบพรุนยังใจแข็งรอดมาได้อีกเป็นเขาคงตายตั้งแต่ต่อสู้กับไอ้พวกสิบกว่าคนนั้นแล้วห้าวันต่อมา“อ้าวหายดีแล้วเหรอยัยขวัญแล้วตื่นมาทำไมแต่เช้า” คุณหญิงดวงแขที่นั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านตอนเช้าเป็นประจำเห็นหลานสาวที่ดูว่าพึ่งจะฟื้นจากไข้ตื่นมาแต่เช้าก็นึกเป็นห่วงอยากจะให้พักผ่อนนานๆแต่หลานสาวเธอดันตื่นเช้าพอจะเดาออกว่าทำไมหลานสาวเธอถึงรีบตื่นมาขนาดนี้“ขวัญโอเคแล้วค่ะคุณป้าคุณแม่อยู่ไหนเหรอคะ” จอมขวัญที่พึ่งฟื้นไข้เมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเธอดีขึ้น
“ค่ะ” พีรพัตรคิดว่าถ้าน้องสาวเขาได้อยู่กับภรรยาของเขาเธอคงจะคุยกันตามประสาเพื่อนสาวคงจะลืมนึกถึงเรื่องของธาวินได้บ้างเพราะเขาเองเมื่อเห็นอาการของจอมขวัญก็ไม่อยากจะเข้าไปอยู่ใกล้น้องสาวเขาเท่าไรแค่นี้ก็คงจะเหม็นขี้หน้าพี่ชายคนนี้เต็มทนแล้วละมั้งที่ออกคำสั่งยื่นคำขาดกับเธอขนาดนั้นก๊อกๆๆๆๆ“ขวัญนี่ฉันเอง”“เข้ามาเลยประตูไม่ได้ล็อค” จอมขวัญได้ยินว่าเป็นเสียงของเพื่อนสาวจึงบอกให้เข้ามาได้หวังว่าพี่ชายตัวดีของเธอจะไม่ตามมาด้วยนะ“แกมาคนเดียวใช่ป่ะ” จอมขวัญชะเง้อมองว่าจะมีใครตามเธอเข้ามาด้วยหรือเปล่าถ้ามีคนนั้นตามมาแบบที่เธอคิดจริงๆคงทำให้เธออารมณ์บูดอีกเป็นแน่“ก็ใช่น่ะสิแกว่าใครจะตามมาด้วยล่ะ” ลูกแก้วเห็นท่าชะเง้อของจอมขวัญแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้คงคิดว่าสามีเธอจะตามมาด้วยล่ะสิ“ป๊าวววว” จอมขวัญตอบปฏิเสธเสียงสูงทันที“แค่นี้ต้องเสียงสูงด้วย”“แก้วหลานฉันเป็นยังไงบ้างฉันอยากให้หลานคลอดแย่แล้ว” จอมขวัญนอนคว่ำใช้แขนทั้งสองข้างชันหน้าขึ้นแล้วหันมาคุยกับลูกแก้วเธอรู้เรื่องของลูกแก้วกับพี่ชายของเธอตั้งแต่ที่ลูกแก้วมาเยี่ยมเธอตอนนอนป่วยแล้ว เมื่อเห็นหน้าท้องของเพื่อนสาวยื่นออกมาก็เกิดการ
“ยัยขวัญน่าจะได้ยินที่พี่คุยกับหมวดพงษ์เรื่องวินน่ะสิ” พีรพัตรตอบคนเป็นภรรยาพร้อมชะเง้อมองนองสาวตัวเองขับรถออกไปอย่างร้อนใจ“งั้นไม่ต้องตามค่ะ” เมื่อลูกแก้วรู้สาเหตุว่าทำไมจอมขวัญถึงวิ่งหนีออกไปแบบนั้นเธอก็สั่งผู้เป็นสามีทันทีว่าไม่ต้องตามเพราะถ้าเธอเป็นจอมขวัญเธอก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน“ทำไมล่ะคุณ” พีรพัตรหน้าเสียกับคำสั่งของลูกแก้วที่อยู่ดีๆก็มาห้ามเขาตามน้องสาวไปเสียอย่างนั้นไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องยุ่งบ้างหรืออย่างไร“เชื่อลูกแก้วเถอะค่ะคุณพรีมพลอยว่าปล่อยจอมขวัญไปเถอะค่ะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเดี๋ยวพลยขอไปดูยัยหนูก่อนนะคะ”พลอยไพลินช่วยพูดอีกเสียงเพราะถ้าเป็นเธอก็คงจะปวดใจมากเหมือนกันที่คนรักของตัวเองบาดเจ็บสาหัสแต่ตัวเองไม่มีสิทที่จะรู้เลยหญิงสาวพูดจบก็ขอตัวออกมาเพราะอยากจะให้ทั้งสองพูดคุยกันเองเธอไม่อยากให้ทั้งสองรู้สึกอึดอัด“จริงอย่างที่พี่พลอยพูดนะคะคุณพรีมอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะคะ”“แต่มันจะวุ่นวายไปกันใหญ่นะคุณ” พีรพัตรไม่เข้าใจว่าสองพี่น้องคนนี้พวกเธอคิดอะไรกันอยู่ในเมื่อรู้อยู่ว่าถ้าจอมขวัญรู้มันต้องวุ่นวายแน่ๆเพราะเขารู้นิสัยน้องสาวของเขาดี“ลองคิดตามแก้วนะคะถ้าแก้วเกิดหา
จักรพงษ์เอ่ยเรื่องราวทั้งหมดให้จอมขวัญได้ฟังเขาไม่กลัวว่าจะโดนคนเป็นหัวหน้าตำหนิแล้วในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แค่ขอให้จอมขวัญเก็บเรื่องสถานที่ที่นี่เป็นความลับพอซึ่งจอมขวัญก็รับปากทุกอย่างขอแค่ให้เธอได้อยู่คอยดูแลธาวินเท่านั้นเอง“เชิญครับคุณขวัญหัวหน้าหลับเพราะฤทธิ์ยาน่ะครับคุณขวัญอยู่ที่นี่ตามสบายเลยนะครับเดี๋ยวผมจะโทรบอกทางบ้านคุณให้เอง”“ขอบคุณค่ะ” จักรพงษ์พาจอมขวัญไปเยี่ยมธาวินที่ในห้องหญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อเห็นสภาพของชายหนุ่มเธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นหนักขนาดนี้แต่ก็ยังดีที่ยังรอดกลับมา จอมขวัญเทียวไปเทียวมาอยู่หลายครั้งร่วมเดือนจนธาวินเริ่มดีขึ้นจึงย้ายกลับมาที่บ้านของเขาหญิงสาวเฝ้าดูแลชายหนุ่มอยู่ไม่ห่างจนแผลตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากเดินเหินก็สะดวกมากขึ้นแต่ก็ยังต้องมีคนดูแลอย่างดีเพราะตอนนี้ชายหนุ่มอยู่บ้านคนเดียวแล้ว หลังจากจบคดีของเสี่ยวันชัยเมฆินก็โดนเรียกตัวไปช่วยคดีอื่นต่อจึงทำให้ธาวินพักรักษาตัวอยู่คนเดียวหญิงสาวจึงตามดูแลธาวินอยู่ไม่ห่างทั้งดูงานในสวนสั่งงานลูกน้องของธาวินเองหาตลาดส่งผลใหม่ เพราะว่าโรงงานของวิเวียนได้ปิดตัวลงแล้วหญิงสาวดูงานในสว
“งั้นเราทานข้าวก่อนเถอะจะได้ทานยา” วรรณาที่คุยกับหลานชายเรียบร้อยก็เห็นว่านี่มันจะเลยเวลาทานข้าวเช้าแล้วจึงรีบบอกให้หลานชายทานข้าวจะได้ทานยาเพราะกับข้าวที่หญิงสาวทำก็ดูว่าจะเริ่มเย็นแล้วเดี๋ยวมันจะไม่อร่อย“เดี๋ยวขวัญไปตักข้าวต้มมาให้คุณป้าแล้วทานด้วยกันเลยนะคะ” จอมขวัญเห็นว่าป้าของชายหนุ่มมาแต่เช้าท่าทางจะยังไม่ได้ทานอะไรมาแน่ๆหญิงสาวจึงเอ่ยปากจะไปตักข้าวต้มมาให้“ขอบใจจะ” วรรณายิ้มรับคำของจอมขวัญนึกเอ็นดูคนตรงหน้าที่ดูจะเป็นแม่ศรีเรือนคนนี้เสียจริง“หืมอร่อยมากเลยหนูขวัญ..แบบนี้ป้าต้องฝากท้องกับหนูขวัญบ่อยๆแล้วล่ะจะ”“ขอบคุณค่ะคุณป้า...สูตรนี้เป็นของนมนิดที่อยู่ที่บ้านไร่ของป้าขวัญเองค่ะ” ทั้งสามทานข้าวกันไปด้วยนั่งคุยกันไปด้วยจนวรรณารู้ว่าทั้งสองรู้จักกันด้อย่างไรและจอมขวัญเป็นลูกเต้าเหล่าใครด้วยเสียงที่เจื้อยแจ้วและพูดเก่งของจอมขวัญที่หาเรื่องคุยได้ตลอดเวลาทำเอาวรรณายิ้มไม่หุบเธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลานชายของเธอจึงดูสดใสทั้งที่ยังมีอาการเจ็บอยู่น่าจะเป็นเพราะหญิงสาวคนนี้นี่แหละ จะว่าไปเธอคงจะต้องไปคุยอะไรกับหลานชายเธอหน่อยแล้วที่ลูกสาวบ้านอื่นมาตามเฝ้าถึงที่แล้วคนเ
“อ้าวคุณน้าสวัสดีครับ” แผ่นดินที่กำลังเดินจูงมือยัยหนูชมพูที่เริ่มเดินได้แข็งแล้วเมื่อเห็นผู้เป็นน้าเขยก็รีบยกมือสวัสดีทำเอายัยหนูชมพูยกมือขึ้นสวัสดีตาม“จ้า” ยัยหนูชมพูยกสองมือป้อมๆตามผู้เป็นพ่อแล้วส่งเสียงสวัสดีตามที่ผู้เป็นแม่เคยสอนแต่ก็ดันพูดออกมาได้คำเดียวว่าจ้าทำเอาทุกคนที่ยืนอยู่ต่างขำกับท่าทีของเด็กหญิงตัวกลมคนนี้กันยกใหญ่“โอ้โหหลานปู่ไหว้สวยจังเลยค่ามาให้ปู่หอมหน่อยเร็ว” พอพิศิษฐ์ได้เห็นท่าทางของหลานก็รู้สึกเอ็นดูลูกของหลานชายเขาทำไมถึงได้จ้ำม่ำน่าฟัดขนาดนี้เขาทำท่าชูสองแขนให้ยัยหนูมาหาเมื่อยัยหนูเดินมาหาเขาก็อุ้มก่อนที่เขาหอมที่แก้มย้วยๆไปหนึ่งฟอด“ลูกเราพูดได้หลายคำหรือยังเนี่ยตาพอล” เมื่อสักครู่พิศิษฐ์เห็นหลานพูดจ้าได้ก็เลยอยากรู้ว่าหลานสาวเขาพูดได้กี่คำแล้ว“ตอนนี้ก็พูดได้ทีละคำครับแต่ก็ยังได้ไม่เยอะเรียกพ่อกับแม่กับหม่ำๆได้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับ” แผ่นดินดีใจมากตอนที่ได้ยินว่ายัยหนูเรียกพ่อกับแม่ได้ตอนนั้นเขารู้สึกไม่เชื่อหูตัวเองเลยเค้นให้ยัยหนูพูดอยู่หลายรอบจนพลอยไพลินต้องปรามอาการเห่อที่ลูกพูดได้ของเขายกใหญ่ไม่อย่างนั้นคงให้ลูกพูดทั้งวันไม่หยุดแน่ๆ“ไหนลองเ