บทที่ห้าสิบสอง

ครื้นๆๆๆเปรี้ยง

“ว้าย...”   จอมขวัญกรี๊ดลั่นเพราะตกใจกับเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าหญิงสาวเกลียดเสียงฟ้าร้องเป็นที่สุดด้วยความกลัวตั้งแต่เด็กๆหญิงสาวเอามือป้องปิดหูด้วยความตกใจนั่งตัวสั่นทิ้งตัวลงอยู่บนโซฟาด้วยความกลัว

    จอมขวัญที่นั่งรอธาวินอยู่ในบ้านของเขาตั้งแต่เช้าแต่ก็ยังไม่เห็นชายหนุ่มจะกลับมาเสียทีเธอพยายามโทรหาชายหนุ่มอยู่หลายรอบแต่ก็โทรไม่ติดไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปไหนเพราะไม่ได้บอกไว้

   ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ก็ลองเดินเข้าไปในสวนหญิงสาวถามหาชายหนุ่มจากคนงานในสวนที่กำลังทำงานกันอยู่ก็ได้คำตอบมาว่าไม่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มของพวกเขาอยู่ไหนเหมือนกันได้แต่สั่งงานไว้แล้วก็ออกไปตั้งแต่เช้า

“พี่วินนะพี่วินไปไหนของเค้ากันนะไม่บอกกันสักคำ”  หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองที่หน้าบ้านยืนบ่นด้วยสีหน้ากังวลแต่สายตาก็มองหาภาวนาให้ชายหนุ่มกลับมาเสียที

ติ้ดดดดๆๆๆๆ

“หาแบตหมด...โอ้ย..”  จอมขวัญกำลังจะกดโทรศัพท์โทรหาแผ่นดินเพื่อที่จะให้มาเธอรับที่บ้านของธาวินเพราะหญิงสาวคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มคงจะยังไม่กลับมาในเร็วๆนี้แน่

   เธอคิดว่าตอนนี้คนที่บ้านต้องเป็นห่วงถ้าเธอกลับดึกกว่านี้แต่มือถือเจ้ากรรมก็ดันมาแบตหมดเอาดื้อๆตอนนี้เธอเริ่มใจไม่ดีความกลัวเริ่มแล่นเข้ามาในหัวใจจนตอนนี้ได้แต่นั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟาไม่กล้าที่จะลุกเดินไปไหนเมื่อได้ยินฟ้าร้องทีเธอก็สะดุ้งทีภาวนาว่าให้ชายหนุ่มกลับมาที่นี่เร็วๆ

ครืน เปรี้ยง

ฟรึบบ

“ว้าย.. ฮือ..”  เมื่อฝนกระหน่ำตกหนักกว่าเดิมฟ้าร้องเสียงดังประกอบกับฟ้าผ่าทำให้ไฟฟ้าดับในทันทีทำเอาหญิงสาวที่นั่งกลัวอยู่ตอนนี้เริ่มทวีความกลัวหนักขึ้นกว่าเดิมสะดุ้งร้องกรี๊ดเสียงหลงพร้อมกับนั่งร้องให้ในทันที

“ขวัญ...ได้ยินพี่ไหมขวัญพี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะคนดี”   ธาวินเข้ามาในบ้านไฟก็ดับพรึ่บลงพร้อมได้ยินเสียงกรีดร้องและร้องให้สะอึกสะอื้นของจอมขวัญที่ดังออกมา

   เขารีบสาวเท้าเข้าไปหาต้นเสียงแสงจากฟ้าที่แลบเป็นระยะทำให้เขาเห็นตัวหญิงสาวที่นั่งขดตัวร้องให้อยู่ที่โซฟาชัดเจนจึงรีบโผเข้าไปกอดปลอบใจด้วยความรู้สึกผิดที่ปล่อยหญิงสาวอยู่คนเดียวเขาคิดว่าเธอจะกลับไปแล้วเสียอีก

    วันนี้ธาวินกับเมฆินได้รับข่าวจากสายลับว่าวันนี้เสี่ยวันชัยเตรียมตัวที่จะลักลอบขนยาเขาจึงออกไปตั้งแต่เช้าโดยที่ไม่ทันได้บอกจอมขวัญว่าวันนี้เขาจะไม่อยู่บ้านและเธอก็คงจะติดต่อเขาไม่ได้เช่นกันเพราะเขาปิดมือถือแล้ววางไว้ที่หัวเตียงที่ห้องนอนของเขานั่นเอง

    วันนี้ชายหนุ่มเหนื่อยมาทั้งวันแต่ก็รู้สึกคุ้มค่ากับการที่ได้ปฏิบัติภารกิจรับใช้ชาติได้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีเสี่ยวันชัยถูกตำรวจจับกุมได้พร้อมกับของกลางอีกมากมายที่สามารถมัดตัวเสี่ยวันชัยให้ดิ้นไม่หลุดเขาเองก็ต้องอยู่ทำแผลที่เกิดจากการโดนยิงถากๆที่ต้นแขนตอนที่ปะทะกับพวกเสี่ยวันชัยและอยู่ที่โรงพักอีกนานพอสมควรส่วนเมฆินยังอยู่ทำคดีที่โรงพักเมฆินเห็นว่าชายหนุ่มบาดเจ็บจึงขอให้เขากลับมาพักผ่อนก่อนพรุ่งนี้ค่อยลุยต่อ

“อือๆ..พี่วินขวัญกลัววฮือๆๆ”  สาวเจ้าตัวสั่นเป็นลูกนก

“พี่อยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่กับขวัญแล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้านนะ”

“ค่ะ”

ฟรึ่บบบบ

   ธาวินประคองหญิงสาวขึ้นและกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบไฟฉายในลิ้นชักที่อยู่ใกล้ๆพลันไฟก็ติดขึ้นมาทันทีชายหนุ่มจึงปล่อยหญิงสาวให้นั่งรอส่วนเขาก็เดินไปหยิบร่มที่อยู่ตรงห้องเก็บของและเดินพาจอมขวัญไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปส่งเธอที่บ้านเขาคิดว่าที่บ้านของเธอคงจะเป็นห่วงแย่แล้วเพราะนี่มันก็เริ่มดึกมาก

ปังๆๆๆ

เอี๊ยดดดดดด

“ว้าย...”  จากเสียงปืนที่กระหน่ำยิงมาที่รถของธาวินละจอมขวัญทำให้ชายหนุ่มถึงกับเบรกล้อตายทำเอาหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่หัวแทบไปกระแทกกับคอนโซลแต่ยังดีที่มีเข็มขัดนิรภัยรั้งตัวของเธอเอาไว้อยู่ไม่อย่างนั้นคงจะเจ็บหนักกว่านี้แน่

“เป็นอะไรไหมขวัญ”  ชายหนุ่มที่พึ่งเหยียบเบรกกะทันหันเพราะเสียงปืนรีบหันมาดูหญิงสาวที่กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย

“ขวัญไม่ป็นอะไรค่ะพี่วินแล้วเสียงปืนดังมาจากไหนคะ”

ปังๆๆ

“ว้าย..”  ยังไม่ทันที่ธาวินจะได้ตอบอะไรเสียงปืนก็ดังมาอีกรอบตอนนี้ปรากฎร่างของหนุ่มชายชกรรณ์ที่เดินออกมาประมาณสี่ห้าคนหนึ่งในนั้นคือเสี่ยวันชัยธาวินจำได้ดี

“เสี่ยวันชัย”  เมื่อชายหนุ่มเห็นหน้าชัดๆว่าพวกที่ดักยิงเขาเป็นใครก็สบถชื่อของคนผู้นั้นออกมาเบาๆไม่คิดว่าเสี่ยวันชัยจะหลุดมาจากพวกตำรวจที่จับกุมได้คงจะพาพรรคพวกไปแหกคุกออกมาสินะในเมื่อพวกเสี่ยวันชัยมาดักยิงเขาอยู่ที่ก็แสดงว่าคงจะรู้ความจริงแล้วสินะว่าเขาเป็นใคร

“ใครกันคะพี่วินแล้วพวกเค้าจะมายิงเราทำไม”  จอมขวัญที่ไม่คุ้นหน้าคนที่กำลังขวางหน้ารถของเธออยู่ตอนนี้เลยหันไปถามธาวินว่าพวกนั้นป็นใครเพราะเธอคิดว่าตัวเธอเองและธาวินก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหน