บทที่ห้าสิบเจ็ด

“ยัยขวัญน่าจะได้ยินที่พี่คุยกับหมวดพงษ์เรื่องวินน่ะสิ”  พีรพัตรตอบคนเป็นภรรยาพร้อมชะเง้อมองนองสาวตัวเองขับรถออกไปอย่างร้อนใจ

“งั้นไม่ต้องตามค่ะ”   เมื่อลูกแก้วรู้สาเหตุว่าทำไมจอมขวัญถึงวิ่งหนีออกไปแบบนั้นเธอก็สั่งผู้เป็นสามีทันทีว่าไม่ต้องตามเพราะถ้าเธอเป็นจอมขวัญเธอก็จะทำแบบนี้เหมือนกัน

“ทำไมล่ะคุณ”  พีรพัตรหน้าเสียกับคำสั่งของลูกแก้วที่อยู่ดีๆก็มาห้ามเขาตามน้องสาวไปเสียอย่างนั้นไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องยุ่งบ้างหรืออย่างไร

“เชื่อลูกแก้วเถอะค่ะคุณพรีมพลอยว่าปล่อยจอมขวัญไปเถอะค่ะอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเดี๋ยวพลยขอไปดูยัยหนูก่อนนะคะ”

พลอยไพลินช่วยพูดอีกเสียงเพราะถ้าเป็นเธอก็คงจะปวดใจมากเหมือนกันที่คนรักของตัวเองบาดเจ็บสาหัสแต่ตัวเองไม่มีสิทที่จะรู้เลยหญิงสาวพูดจบก็ขอตัวออกมาเพราะอยากจะให้ทั้งสองพูดคุยกันเองเธอไม่อยากให้ทั้งสองรู้สึกอึดอัด

“จริงอย่างที่พี่พลอยพูดนะคะคุณพรีมอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะคะ”

“แต่มันจะวุ่นวายไปกันใหญ่นะคุณ”   พีรพัตรไม่เข้าใจว่าสองพี่น้องคนนี้พวกเธอคิดอะไรกันอยู่ในเมื่อรู้อยู่ว่าถ้าจอมขวัญรู้มันต้องวุ่นวายแน่ๆเพราะเขารู้นิสัยน้องสาวของเขาดี

“ลองคิดตามแก้วนะคะถ้าแก้วเกิดหายไปหลายวันแล้วไม่มีใครให้คำตอบคุณพรีมว่าแก้วหายไปไหนคุณพรีมจะรู้สึกยังไงคะ”  ชายหนุ่มลองคิดตามคนที่เป็นภรรยาพูดเขาก็ถึงกับพูดไม่ออกเอาแต่ยืนก้มหน้าแล้วถอนหายใจ

“ไม่มีใครอยู่เฉยๆได้หรอกนะคะถ้ารู้ว่าคนรักของตัวเองหายเงียบไปเป็นตายยังไงก็ยังไม่รู้”  ลูกแก้วลองยกตัวอย่างให้เขาได้คิดตามอีกรอบเมื่อเห็นคนเป็นสามีเริ่มอ่อนลง

“เดี๋ยวนะคนรัก”  พีรพัตรเงยหน้ามาถามภรรยาของเขาเพราะสะดุดคำว่าคนรักแล้วใครรักใครเขาไม่เข้าใจ

“นี่คุณพรีมดูไม่ออกเหรอคะว่ายัยขวัญรักคุณธาวินขนาดไหน...ไม่สังเกตุท่าทีที่เปลี่ยนไปของน้องสาวคุณบ้างเหรอคะ”

ชายหนุ่มยิ่งได้ฟังที่ภรรยาเขาพูดและลองคิดตามใช่สิเขายังแปลกใจกับนิสัยที่เปลี่ยนไปของน้องสาวเขาอยู่เลยทั้งที่เคยนอนตื่นสายกลับมานอนตื่นเช้าจากทำอาหารไม่เป็นก็ลุกขึ้นมาแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารจากทนแดดทนร้อนไม่ค่อยจะได้กลับช่วยธาวินทำงานในสวนแถมยังไม่แต่งตัวจัดแบบเมื่อก่อนอีกเขาเริ่มรู้แล้วว่าเป็นเพราะอะไร

“รู้แล้วใช่ไหมคะ”    ลูกแก้วที่เห็นคนเป็นสามีทำท่าครุ่นคิดก็ถึงกับยิ้มออกเพราะคิดว่าสามีของเธอคงจะคิดออกแล้วว่าเพราะอะไรเพราะถ้าเขาไม่คิดแบบเธอคงแย้งมาตั้งแต่ทีแรกแล้ว

  ชายหนุ่มพยักหน้ารับคนเป็นภรรยาแล้วกอดไหล่หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านเป็นสัญญาณที่ส่งมาแทนคำพูดว่าเข้าใจแล้วปล่อยจอมขวัญน้องสาวตัวแสบไปก่อนก็ได้

     จอมขวัญขับรถมุ่งหน้าไปที่สถานีตำรวจในอำเภอเธอคิดว่าหมวดจักรพงษ์ต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆวันนี้เธอต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่แล้วธาวินอยู่ที่ไหนทำไมพี่ชายเธอต้องปิดบังเธอด้วยในเมื่อไม่มีใครให้คำตอบเธอได้เธอก็ขอลุยหาคำตอบเองเลยแล้วกัน

     จอมขวัญขับรถมาถึงที่โรงพักเมื่อเธอกำลังจะลงจากรถก็เห็นหมวดจักรพงษ์เดินออกมาพอดีเธอคิดถูกว่าหมวดต้องอยู่ที่นี่เธอจึงกลับขึ้นไปบนรถแล้วลองสังเกตการณ์ดูว่าหมดจักรพงษ์จะไปไหนต่อ

     หมวดจักรพงษ์ขับรถออกจากโรงพักเพื่อที่จะไปดูอาการของหัวหน้าของเขาที่เซฟเฮ้าท์หัวหน้าของเขาออกจากห้อง ICU แล้วจึงมาพักรักษาตัวอยู่ที่นั่น ถึงจะพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ชายหนุ่มก็ยังมีแผลฉกรรณ์อยู่ตามตัวหลายที่ทั้งรอยมีดรอยผ่าตัดอากระสุนปืนออกที่ยังต้องรักษากันอีกนาน

      จอมขวัญขับรถตามนายตำรวจหนุ่มอยู่ห่างๆคิดว่าชายหนุ่มคงไม่รู้ตัวว่ามีคนตามเพราะรถที่ขับอยู่บนถนนก็ค่อนข้างที่จะเยอะพอสมควรเมื่อหมวดจักรพงษ์ขับเข้ามาในซอยลึกก็นึกเอะใจว่ามีแสงไฟจากรถข้างหลังได้อย่างไรเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่ใครก็ไม่ได้จะเข้ามาง่ายๆเขาเองก็นึกชะล่าใจไม่ได้ดูให้ดีตั้งแต่ทีแรกนึกตำหนิตัวเองที่ไม่ระวังตัว

     จักรพงษ์หยุดรถและเดินถือปืนลงมาทำให้หญิงสาวต้องเหยียบเบรกกะทันหันเพราะตกใจไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรู้ตัวหญิงสาวนั่งหลับตาปี๋กัดปากตัวเองอย่างเจ็บใจทีทำให้ไก่ตื่นจนได้

ก๊อกๆๆๆ

    จักรพงษ์เคาะกระจกรถคันที่จอดอยู่อย่างเอาเรื่องถ้าเปิดมาเป็นคนร้ายเขาก็พร้อมที่จะต่อสู้แบบไม่ยั้งมือเหมือนกัน

“คุณจอมขวัญ”   พอจักรพงษ์เห็นว่าเป็นใครที่นั่งอยู่บนรถก็อุทานเรียกชื่อออกมาอย่างดังไม่คิดว่าหญิงสาวจะตามเขามาถึงที่นี่ได้ชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวตามเขามาถึงที่นี่จะปิดเรื่องของหัวหน้าของเขาก็คงจะลำบากไหนๆก็มาจนะถึงหน้าเซฟเฮ้าท์แล้ว

     เขาจึงให้เธอเข้าไปคุยกันข้างในบ้านเลยแล้วกันเผื่อหัวหน้าเขาเจอหน้าจอมขวัญแล้วอาการจะดีขึ้นอย่างรวดเร็วบ้างยิ่งเห็นหัวหน้าเขานอนเป็นผักไร้คนรักหรือญาติมิตรดูแลอยู่อย่างนี้เขาเองก็สงสารจับใจ

“ทานน้ำก่อนครับคุณจอมขวัญ”   จักรพงษ์พาจอมขวัญมานั่งที่ห้องรับแขกพร้อมหาน้ำหาท่ามาเสริฟหญิงสาว

“เอ่อคือขวัญได้ยินเรื่องที่หมวดคุยกับพี่พรีมน่ะค่ะตกลงพี่วินอยู่ไหนคะแล้วเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ทำไมทุกคนต้องปิดบังขวัญกันด้วยล่ะคะ”    จอมขวัญเมื่อเห็นจักรพงษ์นั่งลงแล้วจึงโพล่งถามคำถามที่อยากรู้ขึ้นมาทันทีตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้วยังไงวันนี้เธอก็ต้องรู้เรื่องทุกอย่างให้ได้