“ต้องยกความดีความชอบให้ขวัญแล้วหละที่คอยดูแลเอาใจใส่จนมันออกลูกมาดกขนาดนี้” ธาวินเห็นหญิงสาวยืนยิ้มภาคภูมิใจกับสิ่งที่หญิงสาวลงมือทำเองจนประสบผลสำเร็จก็อดชมไม่ได้
“ก็ขวัญใช้หัวใจดูแลไงคะ..รู้ไหมคะตั้งแต่ขวัญมาดูแลสวนให้พี่วินขวัญรู้สึกต้นไม้ในสวนมากเลยค่ะ” จอมขวัญรู้สึกรักและก็ผูกพันธ์กับสิ่งที่เธอทำเธอไม่รู้ว่าเธอชอบที่จะตากแดดตากลมทำงานในสวนตั้งแต่เมื่อไรแต่มารู้ตัวอีกเธอก็รู้สึกว่ามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ในสวนผลไม้นี้ไปแล้ว
“พี่ก็รัก....รักมากด้วย” ธาวินพูดคำว่ารักออกมาก่อนจะมองไปทางหญิงสาวด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มทำเอาคนที่ยืนยิ้มมาทางชายหนุ่มถึงกับหลบสายตาที่ส่งมาแทบไม่ทันถึงจะคิดว่าเขาคงพูดว่ารักสวนผลไม้ก็เถอะแต่เธอก็เขินกับคำที่เขาพูดว่ารักอยู่ดี
“เอ่อ...พี่วินพึ่งกลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวขวัญไปหยิบน้ำมาให้นะคะ” หญิงสาวรีบชิงบอกว่าจะไปหยิบน้ำให้ชายหนุ่มเพื่อแก้อาการเขินเธอรีบวิ่งเข้าไปในครัวอย่างรุกรี้รุกลนเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นว่าเธอเขินอยู่แต่มันก็ไม่ทันแล้วหน้าเธอออกจะแดงขนาดนั้นเขาแค่แกล้งนิดเดียวเอง
ที่เขาพูดว่าพี่ก็รักเขาหมายถึงรักสวนนี้เหมือนกันแต่ที่บอกว่ารักมากด้วยคำนั้นเขาหมายถึงเธอ
“น้ำค่ะพี่วิน” จอมขวัญเข้าไปสงบอาการเขินของเธอได้สักครู่ก็หยิบน้ำออกมาให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เธอยื่นน้ำให้เขาเสร็จแล้วจึงนั่งลงคุยกับเขาต่อ
“เอ่อ...ในเมื่อพี่วินลาออกจากราชการแล้วพี่วินจะกลับไปช่วยงานคุณป้าตอนไหนเหรอคะ” จอมขวัญจำได้ว่าป้าของชายหนุ่มขอร้องให้เขาออกจากราชการแล้วให้ไปช่วยงานที่อิตาลีในเมื่อชายหนุ่มลาออกแล้วยังไงก็ต้องไปช่วยงานที่อิตาลีตามที่ป้าของเขาได้ร้องขอเอาไว้แน่เธอทำใจเอาไว้แล้วแต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเขาจะไปเมื่อไรเท่านั้นเองเธอจะได้เตรียมใจไว้จริงๆสักที
“อืม..พี่คงยังไม่ได้ไปตอนนี้หรอกขวัญพี่ต้องแต่งงานก่อนแล้วค่อยย้ายไปทีเดียวเพราะคุณป้าพี่เธอไปขอหมั้นคนที่พี่จะแต่งด้วยเอาไว้แล้ว” จอมขวัญได้ยินที่ธาวินพูดว่าหมั้นกับคนที่จะแต่งด้วยเรียบร้อยแล้วเธอถึงกับอึ้งชะงักไปชั่วขณะรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจขึ้นมาทันทีตอนนี้ขอบตาเธอเริ่มร้อนผ่าวแต่ก็ยังพยายามที่จะทำใจแข็งกลั้นเอาไว้
“แล้วพี่วินจะแต่งเมื่อไรคะ”
“ก็พี่รอเจ้าสาวพร้อมแล้วก็จะแต่งเลยพี่จะได้รีบกลับไปช่วยงานคุณป้าด้วย” หญิงสาวทำใจแข็งถามถึงเรื่องแต่งงานของชายหนุ่มเมื่อสิ่งที่เธอได้รับคำตอบมาทำให้เธอถึงกับจุกแน่นในอกเข้าไปอีกเธอรู้ตัวว่าถ้าเธอยังขืนนั่งอยู่ตรงนี้เธอจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหวเป็นแน่
“เอ่อ..คือนี่มันก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวขวัญขอตัวกลับก่อนนะคะพี่วิน” ว่าจบก็รีบลุกแล้วหันหลังวิ่งไปที่รถของเธอทันทีเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอรีบวิ่งกลับไปก็ถึงกับต้องนั่งอมยิ้มให้กับหญิงสาวที่อยู่ดีๆก็วิ่งกลับไปซะงั้นเขากะว่าจะขอแกล้งเธออีกสักนิดก็จะบอกความจริงแล้ว
เขาเองที่ไม่ตามเพราะเขากะว่าจะไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยไปคุยที่บ้านของเธอทีเดียวคราแรกว่าจะคุยกับเธอให้รู้เรื่องก่อนแล้วค่อยไปคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งเธอนึกตำหนิตัวเองที่เรื่องมันจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าเขาไม่ไปแกล้งเธอป่านนี้คงเข้าใจกันแล้ว
“อ้าวยัยขวัญนั่นจะรีบไปไหนลูก” พิไลหันไปเรียกลูกสาวที่พึ่งวิ่งเข้าบ้านมาแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไปนึกแปลกใจที่ทำไมลูกสาวเธอถึงรีบวิ่งขึ้นห้องไปแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหันมาดูทีวีต่อคิดว่าเดี๋ยวลูกสาวเธออารมณ์ดีก็คงจะลงมาเอง
ทางด้านจอมขวัญเมื่อมาถึงห้องก็กระโดดขึ้นเตียงกอดหมอนแล้วปล่อยโฮทันทีเธอไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกปวดหัวใจแปลกๆนี่ละมั้งที่เขาเรียกว่าอาการอกหัก
คิดว่ายังไงเขาก็คงเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้นยิ่งคิดนึกน้อยใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งความรู้สึกทั้งการกระทำของเธอมันไม่ทำให้เขารับรู้บ้างหรือไงว่าเธอไม่ได้คิดกับเขาแค่พี่ชาย
เขานะจอมขวัญ” เมื่อหญิงสาวอาบน้ำเสร็จและกำลังนั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจกก็พลางนึกถึงเรื่องที่ชายหนุ่มพูดกับเธอเมื่อเย็นนี้ขึ้นมา
หญิงสาวมองไปที่หน้ากระจกแล้วยิ้มให้ตัวเองเบาๆด้วยสายตาที่ยังมีความเศร้าปนอยู่หญิงสาวคิดว่าตัวเองจะมานั่งเสียใจอยู่ทำไมในเมื่อคนที่เธอรักมีความสุขเธอก็ควรจะยินดีกับเขาสิถึงจะถูก
“อ้าวยัยขวัญจะไปไหนเหรอลูก” พิศิษฐ์เมื่อเห็นลูกสาวของเขาพึ่งเดินออกมาจากห้องก็รีบทักขึ้น
“คุณพ่อมาตั้งแต่เมื่อไรคะ” เมื่อหญิงสาวเห็นหน้าผู้แป็นพ่อก็กระโจนเข้าไปกอดทันทีเธอคิดว่าพ่อของเธอจะมาถึงพรุ่งนี้เสียอีก
“แล้วนี่จะไปไหนล่ะ”
“ขวัญว่าจะเดินไปสูดอากาศหน้าบ้านซะหน่อยน่ะค่ะ”
“งั้นลงไปข้างล่างพร้อมพ่อเลยไหมลูกเห็นพ่อวินว่าจะมาคุยเรื่องแต่งงา...” พิศิษย์เห็นว่าลูกสาวของเขาจะลงไปด้านล่างพอดีเลยถือโอกาศให้ไปนั่งคุยเรื่องแต่งงานซะเลยเพราะเขาก็กำลังจะลงไปหาธาวินที่นั่งอยู่กับภรรยาเขาอยู่พอดีถ้าจอมขวัญนั่งคุยด้วยกันเลยก็ดีจะได้คุยเรื่องแต่งงานให้มันเรียบร้อย
“เอ่อ...ขวัญรู้สึกปวดหัวขอนอนพักก่อนนะคะ” หญิงสาวคิดว่าธาวินคงจะมาบอกข่าวดีเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่คุณป้าของเขาหมั้นหมายไว้ให้
ซึ่งเรื่องนี้เธอไม่ค่อยอยากได้ยินสักเท่าไรขอให้เวลาเธอทำใจสักพักเลยแกล้งบอกคนเป็นพ่อไปว่าปวดหัวอยากพักผ่อนทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับขมวดคิ้วเมื่อกี้บอกว่าอยากสูดอากาศข้างนอกอยู่เลยอยู่ดีๆปวดหัวอยากพักผ่อนเสียอย่างนั้น
จอมขวัญพูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องปิดประตูอย่างรวดเร็วนึกขอโทษชายหนุ่มที่ไม่ได้ไปนั่งคุยด้วยแต่เธอยังไม่อยากรับฟังเรื่องนี้จากปากชายหนุ่มซ้ำสองจริงๆขอเวลาให้เธอได้ทำใจสักแล้วกัน
หลังจากธาวินได้คุยกับทั้งพ่อและแม่ของจอมขวัญทำให้ท่านทั้งสองพอจะเดาอาการออกว่าทำไมลูกสาวของพวกเขามีอาการแบบนั้นจึงบอกให้ชายหนุ่มรีบทำความเข้าใจกันโดยด่วน
ก๊อกๆๆๆ“อ้าวพี่วินขึ้นมาทำอะไรคะ” จอมขวัญได้ยินเสียงเคาะประตูเลยเดินออกมาเปิดทั้งที่ยังไม่ทันได้มองตาแมวว่าเป็นใครเพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนในบ้านมาตามไปทานข้าวแน่ๆแต่เมื่อเห็นเป็นชายหนุ่มเธอจึงตกใจไม่คิดว่าเขาจะขึ้นมาหาเธอถึงที่ห้อง“พี่มาดูขวัญไงเห็นคุณพ่อขวัญบอกว่าขวัญไม่สบายพี่เลยขึ้นมาดู...พี่เข้าไปข้างในได้ไหม” ธาวินเห็นสีหน้าหญิงสาวที่ดูจะไม่ค่อยดีนักเขาจึงขอเข้าไปคุยกับเธอด้านในชายหนุ่มเห็นอาการซึมของหญิงสาวก็พอจะดูออกว่าที่ซึมๆอยู่เนี่ยคงจะเป็นเพราะผลจากที่เขาแกล้งเธอแน่ๆอยากจะต่อยหน้าตัวเองชะมัดที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง“เอ่อ...ค่ะ” ธาวินเดินเข้ามาในห้องของจอมขวัญเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงบนเตียงเขาก็ถือวิสาสะยื่นหลังมือไปแตะที่หน้าผากของเธอทันทีเพื่อดูว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา...ป่วยการเมืองหรือเปล่าเราอะ” ธาวินอมยิ้มแลัวมองหน้าหญิงสาวจอมเจ้าเล่ห์เขารู้ว่าที่เธอแกล้งป่วยกะทันหันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลงไปเจอเขาแน่ๆ“ตกลงพี่วินมาหาขวัญมีอะไรคะ” จอมขวัญไม่ได้ตอบปฏิเสธอะไรจากคำกล่าวหาของเขาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะมองหน้าของเขาด้วยซ้ำเลยเร่งถามคนตรงหน้าว่าที่มามีธุร
“คิดถึงแต่คุณย่าใหญ่เหรอคะไม่คิดถึงคุณย่าเล็กบ้างเลยเหรอแบบนี้ย่าก็น้อยใจแย่เลยนะเนี่ย” พิไลเมื่อเห็นยัยหนูชมพูเข้ามากอดหอมผู้เป็นพี่สาวของตัวเองก็อดหยอกหลานตัวน้อยที่กำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ตอนนี้ไม่ได้“ชมพูก็คิดถึงคุณย่าเล็กเหมือนกันค่ะ”ฟอดดดดดเด็กหญิงตัวกลมผละจากคุณย่าใหญ่แล้วเข้าไปกอดคุณย่าเล็กของเธอพร้อมหอมฟอดใหญ่ๆแบบเท่าเทียมกัน“ว่าไงคุณพ่อลูกสอง” พีรพัตรเอ่ยหยอกผู้เป็นพี่ชายที่กำลังเดินจูงลูกชายคนเล็กเข้ามาในบ้านพร้อมพลอยไพลินชายหนุ่มพอจะเดาออกที่พี่ชายเขามาช้าก็คงจะเป็นเพราะสองแสบนี่อีกล่ะสิ“เออ..เหนื่อยดี” แผ่นดินได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับพีรพัตรให้น้องของเขาเห็นว่าว่ามีลูกสองแล้วมันเป็นยังไงแต่ถึงเหนื่อยแต่เขาก็มีรอยยิ้มได้ทุกวันก็เพราะลูกสองคนนี้แหละทำงานเสร็จปุ้ปต้องรีบกลับมาหาลูกหาเมียทันที“แล้วนี่ลูกแก้วกับตาเก้าไปไหนล่ะ” แผ่นดินว่าจะให้ลูกชายของเขาไปเล่นกับหลานชายสักหน่อยแต่ไม่เห็นทั้งแม่และลูกก็เลยถามหา“เมื่อกี้แก้วพาตาเก้าไปเข้าห้องน้ำน่ะเดี๋ยวก็มา......นั่นไงมาพอดีเลยเก้ามาพาฌอนไปเล่นหน่อยสิลูก”“ได้ฮะคุณพ่อ” พีรพัตรเห็นลูกแก้วเดินจูงลูกเข้ามาพอ
บ่ายแก่ๆ ของวันศุกร์“แอ้ๆ” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยที่พึ่งตื่นและกำลังพลิกคว่ำพลิกหงายเล่นอยู่บนเปลเมื่อตื่นมามองไม่เห็นใครก็ส่งเสียงเล็กๆแหลมๆร้องอ้อแอ้ เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าหนูตื่นแล้วน้า..และก็กำลังหิวอยู่ด้วยพลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็รีบละกิจกรรมทุกอย่างเดินมาหาเจ้าก้อนกลมอย่างรวดเร็ว“ตื่นแล้วเหรอคะคนเก่ง หิวแล้วล่ะสิ” พลอยไพลินที่กำลังจ้องมองยัยหนูแพรชมพูที่ยัดกำปั้นอวบๆเข้าปาก ก็รีบยกยัยหนูออกมาจากเปลเมื่อเห็นแม่ยกตัวเองออกมาจากเปลก็ละจากกำปั้นหันมาส่งยิ้มให้แม่แทนและก็รีบตะกุยไปที่ทรวงอกของผู้เป็นแม่พร้อมส่งเสียงเอิ้กอ้ากชอบใจที่รู้ว่าจะได้กินนมอุ่นๆจากเต้าแล้ว“หนูหิวมากเลยใช่ไหมคะชมพู ชมพูจ๋า ยิ้มให้แม่ก่อนเร็วคนเก่ง” พลอยไพลินหยอกล้อลูกเล่นก่อนที่จะให้กินนมเด็กหญิงก็น่าจะอยากเล่นกับแม่ด้วยก็ส่งเสียง อ้อแอ้เอิ้กอ้ากใหญ่แต่มือก็จ้องแต่จะตะปปไปที่นมอย่างเดียวพลอยไพลินเลยเปิดเต้าอวบอิ่มให้เจ้าก้อนกลมได้ดูดก่อนที่เสียงหัวเราะของลูกน้อยจะกลายเป็นเสียงร้องแทนระหว่างที่ยัยหนูชมพูดูดนมคนเป็นแม่แม่อยู่นั้นมือทั้งสองข้างก็คอยประคองนมเต้าที่ดูดเอาไว้กลัวว่ามันจะหายไปไหน...พ
บ้านเด็กกำพร้าพลอยไพลินขับรถมาถึงที่บ้านเด็กกำพร้าที่แม่น้อยดูแลอยู่เมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของแม่น้อยทันที“แม่จ๋า” เมื่อพลอยไพลินเห็นหญิงร่างท้วมนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะทำงานหญิงสาวก็รีบวิ่งไปกอดแม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กทันที“พลอย มาแล้วเหรอลูก” หญิงชราร่างท้วมที่นั่งกุมขมับอยู่เงยหน้ามาทักพลอยไพลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“แล้วเจ้าหนี้ที่เราไปกู้เค้ามาเค้าว่ายังไงบ้างจ้ะแม่” พลอยไพลินมาถึงด้วยความใจร้อนเลยถามแม่น้อยเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้“เค้าบอกว่าถ้าเราไม่รีบเอาเงินไปคืนเค้า...เค้าจะยึดที่นี่ทำลายทิ้งแล้วสร้างรีสอร์ทแทนน่ะลูกแม่จนหนทางมากเลยตอนนี้แม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ฮือๆๆๆๆ แม่ไม่อยากทิ้งเด็กๆ ไปเลยพลอย” หญิงร่างท้วมถึงกับปล่อยโฮออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนเพราะเด็กกำพร้าที่บ้านตอนนี้ก็มีมากขึ้นทุกวันค่าใช้จ่ายมันก็สูงขึ้นเรื่อยๆเงินที่มีคนบริจาคมามันก็ไม่พอเพราะไหนจะเลี้ยงเด็กในบ้านไหนจะต้องจ่ายดอกเบี้ยที่แสนโหดจากเจ้าหนี้ที่เอาที่ดินไปจำนองไว้อีก“แม่ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ยังไงพลอยก็ไม่ยอมให้ใครมายึดที่นี่ได้หรอกจ้ะ
ขอความช่วยเหลือ06.00 เช้าวันถัดมาพลอยไพลินตื่นมาพร้อมกับความสดชื่นหญิงสาวเห็นข้อความจากอีเมลเด้งขึ้นเลยกดดูข้อความในเมลที่ถูกตอบกลับมาทำเอาหญิงสาวแทบอยากจะกระโดดกรี้ดลั่นบ้านแต่ก็ต้องข่มความดีใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้เจ้าก้อนที่กำลังหลับอุตุอยู่ข้างๆได้ยินเสียงกรี้ดแล้วตื่นมาตอนนี้ข้อความในอีเมลเขียนส่งมาว่าพรุ่งนี้คุณหญิงดวงแขจะเดินทางมาที่บ้านเด็กกำพร้าเพื่อช่วยเหลือตามที่พลอยไพลินได้ร้องขอเมื่อพลอยไพลินได้รับข่าวดีหญิงสาวก็รีบโทรหาแม่น้อยของเธอและบอกข่าวดีทันที“จริงเหรอลูก คุณหญิงท่านช่างมีเมตตากับเราเหลือเกินขอบใจมากนะลูกที่ไม่ทิ้งแม่กับน้องๆ” เสียงปลายสายที่ตอบกลับมานั้นดูมีความหวังและสบายใจขึ้นกว่าเดิมแม่น้อยพูดกับพลอยไพลิน พร้อมน้ำตาคลอ เธอไม่เคยผิดคำพูดเลยจริงๆแม่สาวน้อยคนนี้“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พลอยกับลูกแก้วจะไปหาแม่แต่เช้านะคะ แม่สบายใจได้แล้วน้า ไม่ต้องเครียดแล้วนะ..เห็นไหมพลอยบอกแล้วปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ พลอยรักแม่นะจ้ะ” มือเรียวปาดน้ำตาแห่งความยินดีลวกๆก่อนที่จะกดวางสายแม่ของเธอไร่บดินทร์เดชาไร่นี้เป็นไร่ที่อยู่ทางเหนือมีอาณาเขตพื้นที่สีเขียวหลายร้อยไร่บรรยากาศดี
“...” หลังจากที่คุณหญิงดวงแขออกไปจากห้องของแผ่นดินแล้วชายหนุ่มก็พยุงตัวเองมาพิงอยู่กับหัวเตียงดังเดิม..พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ปวดร้าวจนลืมไม่ลงชายหนุ่มยังนึกถึงใบหน้าหวานที่เขาจดจำไม่อาจลืมอยู่ทุกวันชายนั่งเหม่อเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าเพราะเหตุใดเขาไม่ดีตรงไหนหญิงสาวจึงทิ้งเขาไปมีคนอื่นทั้งที่การคบกันกับเขาและเธอไม่มีวี่แววว่าจะมีเธอมือที่สามจนชายหนุ่มถึงขั้นขอเธอแต่งงานแต่เธอกลับปฏิเสธเขาและเธอขอให้เขาและเธอต่างคนต่างอยู่ แผ่นดินเมื่อรู้เช่นนั้นก็หูอื้อตาลายเหมือนโลกหยุดหมุนหัวใจของเขาแตกสลายไปหมดแล้วหลังจากที่หญิงสาวบอกเลิกเธอก็หายหน้าหายตาไปเมื่อเขาไปหาเธอที่บ้าน...ป้าเจ้าของบ้านเช่าก็บอกว่าเธอออกไปแล้วและไม่รู้ว่าไปไหนแต่มีจดหมายจากพลอยไพลินฝากไว้ให้เมื่อเขาอ่านก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวมีคนรักอยู่แล้วที่ผ่านมามันคือเรื่องหลอกลวงเรื่องเลวร้ายที่ได้รับรู้ทำให้เขาดื่มเหล้าจนเมาและขับรถจนเกิดอุบัติเหตุเดินไม่ได้และเขาก็ไม่ยอมรักษาคู่หมั้นของเขาที่บอกว่ารักเขานักหนาเมื่อเห็นสภาพของเขาก็รับไม่ได้จึงขอถอนหมั้นและไม่หันมาแลเขาอีกเลยซึ่งข้อนี้ชายหนุ่มไม่สนใจเพราะเขาก็ไม่ได้รักแม่สา
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณหญิง พลอยพูดคำไหนคำนั้นค่ะ ให้พลอยได้ทำงานให้คุณหญิงนะคะ” ดวงแขเห็นแววตามุ่งมั่นของหญิงสาวตรงหน้าก็คิดว่าคงขัดอะไรไม่ได้คงต้องหาอะไรให้เธอช่วยทำเสียแล้ว“เอ้า เอาอย่างนี้ก็ได้ หนูพลอยเรียนพยาบาลมาใช่ไหมจ้ะ พอดีลูกชายของฉันเค้าประสบอุบัติเหตุตอนนี้เดินไม่ได้มาปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่ยอมทำกายภาพสักทีหนูพอจะช่วยได้ไหม”“ได้ค่ะคุณหญิง พลอยทำกายภาพเป็นค่ะ แล้วให้พลอยเริ่มงานวันไหนดีคะ” สาวเจ้ายิ้มตาเป็นประกายดีใจที่จะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณตามที่ตนหวังไว้“เอ่อ เริ่มน่ะก็เริ่มได้เลยแต่ลูกชายฉันน่ะ อารมณ์ร้ายอยู่พอตัวหนูไหวใช่ไหมจ้ะ”“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณหญิง หนูว่าหนูรับมือไหวค่ะ สู้ค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยเสียงชัดแจ๋วจากที่เคยมีประสบการณ์เป็นพยาบาลเธอเจอคนไข้มาทุกประเภทแล้วเธอคิดว่าเธอรับมือไหว“5555555 โอเค” ดวงแขหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของพลอยไพลินเธอเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จริงๆเลยคิดในใจหวังว่าหนูพลอยไพลินคงรับมือลูกชายของเธอได้ดีกว่าพยาบาลคนก่อนๆที่เข้ามา“แต่ว่าหนูต้องอยู่ที่บ้านนั่น24ชั่วโมงเลยนะและไม่ต้องห่วงเรื่องยัยหนูชมพูนะฉันจะให้หนูพลอยกับยัย
เมื่อฐิตาพูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปอย่างคนชนะพลางยิ้มเย้ยหญิงสาวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอย่างสะใจพลอยไพลินทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนร้องให้ ให้กับความโง่ของตัวเองหญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะโต้เถียงกับคนตรงหน้าในเมื่อฐิตาบอกว่าเป็นคู่หมั้นของคนรักของเธอแถมยังมีลูกด้วยกันอีกก็เท่ากับเธอคือมือที่สามคำนี้มันแล่นเข้ามาในสมองทำให้เธอหยุดร้องให้ไม่ได้ในตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ที่วาดฝันว่ามีรักที่ดี แต่กลับไม่ใช่เลยพลอยไพลินนั่งร้องให้อยู่ที่สวนสักพัก ก็ขอลากลับบ้านครึ่งวันเนื่องจากสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่พร้อมที่จะดูแลคนไข้เธอจึงขอลาพักดีกว่าที่จะงานแบบที่ยังกังวลอยู่หน้าโรงพยาบาลแผ่นดินหนุ่มรูปหล่อร่างสูงที่กำลังถือกุหลาบแดงช่อโตลงมาจากรถเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักก็รีบเดินไปหาทันที“พลอย กำลังจะเดินไปไหนครับ” แผ่นดินทักทายพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มอ่อน“เอ่อ พลอยจะกลับบ้านค่ะ” พลอยไพลินรีบเดินหนีออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาตอนนี้และก็ไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ด้วยเนื่องจากสภาพจิตใจเธอไม่พร้อมรับอะไรทั้งนั้นในตอนนี้แต่ก็โดนมือของเขารั้งไว้อยู่ดี“พลอยฟังพี่นะพี่มีอะไรจะบ