บทที่สาม

ขอความช่วยเหลือ

06.00 เช้าวันถัดมา

พลอยไพลินตื่นมาพร้อมกับความสดชื่นหญิงสาวเห็นข้อความจากอีเมลเด้งขึ้นเลยกดดูข้อความในเมลที่ถูกตอบกลับมาทำเอาหญิงสาวแทบอยากจะกระโดดกรี้ดลั่นบ้านแต่ก็ต้องข่มความดีใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้เจ้าก้อนที่กำลังหลับอุตุอยู่ข้างๆได้ยินเสียงกรี้ดแล้วตื่นมาตอนนี้

ข้อความในอีเมลเขียนส่งมาว่าพรุ่งนี้คุณหญิงดวงแขจะเดินทางมาที่บ้านเด็กกำพร้าเพื่อช่วยเหลือตามที่พลอยไพลินได้ร้องขอเมื่อพลอยไพลินได้รับข่าวดีหญิงสาวก็รีบโทรหาแม่น้อยของเธอและบอกข่าวดีทันที

“จริงเหรอลูก คุณหญิงท่านช่างมีเมตตากับเราเหลือเกินขอบใจมากนะลูกที่ไม่ทิ้งแม่กับน้องๆ”  เสียงปลายสายที่ตอบกลับมานั้นดูมีความหวังและสบายใจขึ้นกว่าเดิมแม่น้อยพูดกับพลอยไพลิน พร้อมน้ำตาคลอ เธอไม่เคยผิดคำพูดเลยจริงๆแม่สาวน้อยคนนี้

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พลอยกับลูกแก้วจะไปหาแม่แต่เช้านะคะ แม่สบายใจได้แล้วน้า ไม่ต้องเครียดแล้วนะ..เห็นไหมพลอยบอกแล้วปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ  พลอยรักแม่นะจ้ะ”   มือเรียวปาดน้ำตาแห่งความยินดีลวกๆก่อนที่จะกดวางสายแม่ของเธอ

ไร่บดินทร์เดชา

ไร่นี้เป็นไร่ที่อยู่ทางเหนือมีอาณาเขตพื้นที่สีเขียวหลายร้อยไร่บรรยากาศดีเป็นที่ที่สุด

“คุณหญิง สวัสดีค่ะ จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนล่ะคะ นิดจะได้จัดห้องไว้ให้”  นมนิดหญิงวัยกลางคนที่อยู่ในชุดเสื้อลายลูกไม้สีขาวนุ่งซิ่นสีเทาเหลือบม้วนเก็บผมด้วยตัวหนีบสีดำตัวใหญ่เธอรีบสาวเท้าถี่ๆออกมาจากบ้านเพื่อต้อนรับดวงแขคุณหญิงวัยกลางคนที่ยังดูสาวดูสวยไม่ต่างจากสาววัยแรกรุ่น

“หวัดดีจ้ะนิด ตาพอลเป็นยังไงบ้าง ได้ทำกายภาพบ้างหรือเปล่า”   คุณหญิงดวงแขเดินลงจากรถตู้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมทักทายแม่นมของลูกชายที่เดินมารับอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมถามถึงอาการของลูกชายของเธอว่าการรักษาไปถึงไหนแล้ว

“เอ่อ คุณหญิงเข้าไปดูข้างในเองดีกว่าค่ะ”   นมนิดเอ่ยเสียงอ่อนก่อนที่จะมองเข้าไปในบ้านหลังสีขาวด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

“ฉันเห็นหน้านิดฉันก็รู้และ ลูกชายฉันมันไม่ยอมอีกล่ะสิ เฮ้อ...ฉันล่ะเหนื่อยกับลูกคนนี้จริงๆ”   ดวงแขหวังว่าจะได้รับข่าวดีจากปากคนสนิทแต่เมื่อเธอเห็นหน้าของนมนิดแล้วเธอก็เดาออกได้ทันทีว่าคำตอบมันเป็นแบบไหน

ดวงแขก็รู้ทันทีว่าลูกชายตนเองคงจะอารมณ์ร้ายจนเข้าหน้าใครไม่ติดตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้ลูกชายตัวดีของเขาก็ไม่ออกสังคมขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านไร่แถมอารมณ์ยังขึ้นๆลงๆอีกต่างหาก

“ออกไป ฉันบอกให้ออกไปไงวะ”  

เคร้งๆๆ ปังๆๆๆ 

“ว้ายยย”  

เสียงทุ้มตวาดเสียงดังก่อนจะมีเสียงปาข้าวของดังรวมถึงเสียงร้องโวยวายของพยาบาลสาวจากในบ้านจนไปถึงด้านนอกทำให้นมนิดและดวงแขต้องรีบเดินเข้ามาในบ้านโดยเร็วเพื่อดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“เสียงเอะอะ อะไรนิด”   เมื่อเข้ามาในตัวบ้านได้เสียงโวยวายที่ดังขึ้นเรื่อยๆทำเอาดวงแขต้องยกมือทาบอกหันไปถามนมนิดด้วยสีหน้ากังวลและตกใจ

“เอ่อ คงจะเรื่องเดิมค่ะ คุณหญิง”  นมนิดตอบพร้อมทำสีหน้าระอา ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ว้าย ช่วยด้วยค่ะ เอ่อ คุณนิดคะ หนูไม่รับงานนี้แล้วนะคะ หนูลาล่ะค่ะ”   พยาบาลสาวที่วิ่งตาลีตาเหลือกออกมาจากห้องของแผ่นดิน วิ่งเข้ามาหานมนิดและขอลาออกดวงแขเห็นเช่นนี้ก็รู้เลยว่าพยาบาลคนนี้คงทนฤทธิ์ของลูกชายเธอไม่ไหวแล้วจริงๆก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องของลูกชายเธอเพื่อปรับนิสัยกันรอบที่ล้าน

“อะไรกันตาพอล ใครมารักษาก็อยู่ไม่ถึงวันสักคนแล้วเมื่อไรจะหายใครเข้ามารักษาแกก็ไล่ตะเพิดเขาไปหมด”  คุณหญิงมองลูกชายที่ทำตัวซกมกปล่อยผมเผ้ารุงรังกลิ่นตัวก็มีแต่กลิ่นแอลกอฮอลล์ ที่นั่งพิงหัวเตียงด้วยสายตาระอา

“คุณแม่”  ชายหนุ่มลูกครึ่งที่ตอนนี้หนวดเคราเฟิ้มหันมามองคนที่เข้ามาใหม่เมื่อรู้ว่าเป็นแม่ตนจึงผ่อนความโมโหลง

“คุณแม่ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมาล่ะครับ”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย เมื่อไรจะยอมรักษ.....”

“ผมง่วงครับ ขอพักผ่อนนะครับ”   คุณหญิงดวงแขยังพูดไม่จบประโยคแผ่นดินที่นั่งอยู่บนเตียงก็ทิ้งตัวลงนอนทันที

“นี่...”  ดวงแขที่กำลังจะเดินเข้าไปถึงตัวลูกชายก็โดนนมนิดดึงออกมาซะก่อน

“เอ่อ คุณหญิงคะปล่อยคุณหนูพักผ่อนเถอะค่ะ”  นมนิดเมื่อเห็นท่าไม่ดีเลยดึงคุณหญิงออกมาจากห้องก่อนที่แม่กับลูกจะทะเลาะกันอีกคู่หนึ่ง

“นี่ดูมันนะนิดดูคุณหนูของนิดนะ  หึ่ยยยยยย ฉันละเหนื่อยจริงๆ”  ดวงแขเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นค่อยๆหย่อนก้นลงโซฟาพร้อมบ่นลูกชายตัวดีอุก

“ปล่อยคุณหนูแกไปก่อนเถอะค่ะ คุณหญิง”  นมนิดที่ดูแลแผ่นดินมาตั้งแต่เด็กๆอดสงสารแผ่นดินที่เป็นแบบนี้ไม่ได้นมนิดคิดว่าคงต้องให้เวลาคุณหนูของเธออีกนิด

“เอ่อ แล้วคุณหญิงจะมาอยู่ที่นี่กี่วันคะ”

“ฉันจะอยู่จนกว่าตาพอลจะหาย คอยดูนะนิดฉันจะหาคนที่รักษาตาพอลให้หายจนได้”

คุณหญิงดวงแขทำท่าทางเอาจริง เพราะเธอก็อยากให้ลูกชายหายดีเหมือนกันถึงปากจะบ่นแต่ก็เป็นห่วงลูกชายคนเดียวอยู่ไม่น้อยเพราะเธอเองก็มีลูกชายเพียงคนเดียวแถมสามีก็มาจากไปอย่างรวดเร็วอีกทำให้คุณหญิงดวงแขไม่ค่อยมีเวลาให้กับลูกมากเท่าไรต่อจากนี้เธอจะกลับมาดูแลครอบครัวจริงจังซักที

“เฮ้อ..” นมนิดเห็นท่าทางคุณหญิงแล้วตอนนี้คงจะเอาจริงเล่นมาอยู่ที่นี่จนกว่าคุณหนูของเธอจะหายเธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าใครจะเอาคุณหนูอยู่