บทที่เจ็ด

     เป็นเวลาสามวันที่แผ่นดินทำใจและวันนี้จะเป็นวันที่เขาจะต้องคุยกับพลอยไพลินให้รู้เรื่องให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นชายหนุ่มตัดสินใจไปหาหญิงสาวที่หน้าบ้านของเธอดีกว่าไปหาที่โรงพยาบาลเพราะหากเกิดการทะเลาะกันที่นั่นคงจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนที่ทำงาน

    ถึงแม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็จำทางได้แม่นเพราะชายหนุ่มจดจำรายละเอียดของคนรักเกือบทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารการกินว่าชอบกินอะไรหรือไม่ชอบอะไร

    ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฟ้ามืดแล้วแผ่นดินก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาที่บ้านมีเพียงหญิงสูงวัยเดินออกมาเขาจึงรีบเปิดประตูรถลงไปถามทันทีว่าคนที่อยู่บ้านนี้เค้าทำไมยังไม่กลับกัน

   หญิงสูงวัยเห็นเป็นคนแปลกหน้าคราแรกแกก็ไม่ไว้ใจแต่พอถามชื่อและได้คำตอบว่าชื่อแผ่นดินตรงกับคนที่พลอยไพลินฝากจดหมายไว้ให้จึงยื่นจดหมายให้กับชายหนุ่มและบอกว่าพลอยไพลินได้ย้ายออกเมื่อสองวันที่แล้วและก็ฝากจดหมายไว้ให้เขา

    เมื่อหมดธุระของหญิงสูงวัยเธอก็เดินกลับไปบ้านของเธอทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่อย่างนั้นแผ่นดินรีบเข้าไปในรถเปิดจดหมายอ่าน ใจความในจดหมายเขียนว่าพลอยไพลินมีคนรักอยู่แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอขอโทษที่ไม่ได้บอกและขอให้จบกันด้วยดีอย่าตามหาเธอและขอให้ชายหนุ่มลืมเรื่องราวระหว่างเธอและเขาไปเสีย

     เมื่ออ่านจบมือหนาก็กำกระดาษแน่นเขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่คนหนึ่งที่เคยเป็นเสือยอมถอดเล็บสยบให้กับผู้หญิงคนนี้เขาให้ทั้งความรักความหวังดีให้กับเธอมาโดยตลอดแต่ผลตอบแทนที่เธอได้ให้กับเขาคือความเจ็บปวดเจ็บแบบไม่เคยเจ็บมาก่อนถึงแม้จะไม่มีแผลแต่ตอนนี้เหมือนหัวใจเขาโดนเฉือนโดยน้ำมือของหญิงคนรักไปแล้ว

  แผ่นดินขับรถมาที่ผับดื่มเหล้าย้อมใจจนเมาแถมมีเรื่องชกต่อยกับคนในผับก่อนกลับ...เหตุการณ์ดันไม่จบแค่นั้นด้วยความเมาแล้วขับทำให้เขาเกิดอุบัติเหตุจนพิการเดินไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเป็นเดือนหลังจากนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนไม่ค่อยยอมพูดจากับใครงานที่บริษัทก็ไม่สนใจจนคนเป็นแม่ต้องเจียดเวลามาดูกิจการให้ทั้งที่งานตัวเองก็ยุ่งดีที่ยังมีลูกพี่ลูกน้องของเขาดูแลบริษัทของแผ่นดินแทนไปก่อน

    ส่วนแผ่นดินเองก็ย้ายไปอยู่บ้านไร่ที่ต่างจังหวัดและยังขลุกอยู่แต่ในห้องไม่ยอมรักษาหมอคนไหนที่มารักษาก็โดนคนเจ้าอารมณ์ไล่ตะเพิดไปหมดฐิตาที่เคยติดเขาแจยังรับสภาพที่เขาเป็นตอนนี้ไม่ได้เลยยอมถอนหมั้นและไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีกเลย

   21.00 น.

   เป็นเวลาสองวันแล้วที่คุณหญิงดวงแขให้เวลาพลอยไพลินเตรียมตัวเพื่อที่จะย้ายไปอยู่เรือนเล็กที่ไร่บดินทร์เดชา หญิงสาวรู้สึกใจหายเหมือนกันที่ต้องจากบ้านหลังน้อยอันแสนอบอุ่นของเธอแม้จะชั่วคราวก็ตาม

“พี่พลอยทำไมยังไม่นอนอีกคะ”  ลูกแก้วที่กำลังเดินเข้ามาในครัวเพื่อจะมาหานมอุ่นๆดื่มก่อนนอนเธอเห็นพลอยไพลินนั่งอยู่ตรงระเบียงใกล้ๆห้องครัวหญิงสาวเลยเดินมาหาพี่สาวของเธอก่อน

“อ้าว ลูกแก้วพี่ว่าจะมาดูว่าเก็บของเล่นยัยหนูไปหมดหรือยังน่ะ อีกเดี๋ยวก็จะไปนอนแล้วล่ะจะ”

“ของยัยหนูแก้วเก็บเรียบร้อยหมดแล้วจะ พี่พลอยสบายใจได้”

“แล้วของลูกแก้วเก็บเรียบร้อยแล้วใช่ไหมมีตรงไหนให้พี่ช่วยเก็บอีกหรือเปล่า”

“เรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้วจ้ะพี่พลอย งั้นเดี๋ยวแก้วขอตัวไปหานมกินก่อนนะพี่พลอยก็อย่านอนดึกล่ะ “

“จ้า”

   สองสาวนั่งคุยกันสักพักก็เข้านอนพลอยไพลินถึงจะใจหายที่ต้องจากบ้านนี้ไปแต่ก็ดีใจที่จะได้ช่วยเหลือลูกชายของคุณหญิงดวงแขเพื่อที่จะได้ตอบแทนบุญคุณที่คุณหญิงได้ส่งเสียเธอเรียนและยังช่วยเหลือเรื่องที่เธอเดือดร้อนอีกถึงแม้จะได้ยินกิตติศัพท์ในความโมโหร้ายของลูกชายคุณหญิงจากปากนมนิดและคุณหญิง พลอยไพลินก็ไม่หวั่นในเมื่อเธอตั้งใจว่ายังไงก็จะรักษาคนคนๆนี้ให้หายต่อให้เจอเรื่องอะไรเธอก็จะไม่ย่อท้อเด็ดขาด

เช้าวันต่อมา

“แอ้ๆๆ”

“ว่าไงจ้ะชมพู คุณลุงเขาแค่จะช่วยย้ายเปลให้เราไงคะ”

  ยัยหนูชมพูที่นั่งอยู่บนรถเข็นสีชมพูที่หน้าบ้านเมื่อเห็นคนส่งของยกเปลสีชมพูของตัวเองขึ้นรถก็ส่งเสียงอ้อแอ้ประท้วงแล้วหันไปมองหน้าแม่ของตัวเองเหมือนกับจะฟ้องว่าแม่จ๋าผู้ชายคนนั้นเขายกเปลหนูไปแล้วนะช่างเป็นภาพที่น่าเอ็นดูเสียจริง

  เมื่อรถกระบะขนของเต็มรถแล้วก็ขับไปส่งจุดหมายปลายทางที่เรือนเล็กไร่บดินทร์เดชาที่นั่นมีนมนิดรอรับของอยู่ก่อนแล้ว พลอยไพลินและลูกแก้วเมื่อตรวจตราความเรียบร้อยที่บ้านเรียบร้อยแล้วก็ขับรถตามมาที่ไร่ทีหลังกว่าจะมาถึงกันก็เย็นเกือบมืดพอดีคุณหญิงเลยให้ทั้งสามพักผ่อนและจัดแจงเก็บของให้เรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมาเจอกันที่เรือนใหญ่

เช้าวันต่อมา

08.00 น.

“อ้าวหนูพลอยมาแต่เช้าเลยรอนานไหมจ้ะ”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหญิง พลอยรอไม่นานค่ะพึ่งมาถึงเหมือนกัน”

  คุณหญิงดวงแขเห็นพลอยไพลินนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกไม่คิดว่าหญิงสาวจะมาแต่เช้าเลยออกมาช้านิดหน่อยเพราะมัวแต่ไปปลุกลูกชายตัวดีด้วยตัวเองจะได้มาทำความรู้จักกับพลอยไพลินที่กำลังจะมารักษาเจ้าตัวแต่ลูกชายของเธอก็ไม่ยอมตื่นแถมบอกว่าจะไม่ยอมรักษาอีกต่างหาก

“แล้วหนูแก้วกับยัยหนูล่ะ “

“อ่อ ลูกแก้วพายัยหนูออกไปเดินเล่นที่สวนน่ะค่ะ นั่นไงกลับมาแล้ว”  พลอยไพลินที่ชะเง้อมองออกไปข้างนอกเห็นว่าลูกแก้วกำลังอุ้มยัยหนูเดินเข้ามาพอดี

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหญิง..ชมพูธุจ้าคุณหญิงก่อนเร็วคนเก่ง”  เมื่อน้าบอกให้ธุจ้าเจ้าก้อนกลมก็ยกสองมือประกบกันพร้อมยิ้มปากบานส่งเสียงอ้อแอ้ทักทายคนตรงหน้าด้วยความอารมณ์ดี