บทที่แปด

“แอ้ๆๆๆ”

“โอโห ลูกสาวใครเนี่ยธุจ้าสวยจังเลยค่า” 

“แอร๊ะ..”  เจ้าก้อนเหมือนจะรู้ว่ามีคนชมยินคำชมจึงส่งเสียงเอิ้กอ้ากหัวเราะชอบใจใหญ่

“รู้ด้วยว่ามีคนชม..หนูรู้ใช่ไหมคะน่าฟัดจริงๆเลยยัยหนู”  มือเรียวของดวงแขยื่นขยำพุงพุ้ยแพรชมพูเบาๆด้วยความเอ็นดู

“หนูพลอยหนูแก้วทีหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงแล้วนะจ้ะเรียกฉันว่าแม่เถอะจะ”  ดวงแขว่าจะคุยกับสองสาวเรื่องนี้ตั้งแต่เจอกันวันนั้นแล้ว

“จะดีเหรอคะคุณหญิงคือพลอยคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรค่ะ”

“ใช่ค่ะคุณหญิง”  สองสาวหันมองหน้ากันด้วยท่าทีที่เกรงใจดวงแขไม่น้อย

“ไม่เหมาะอะไรกัน..ก็ฉันน่ะมีลูกชายแค่คนเดียวลูกสาวก็ไม่เคยมีแถมฉันยังอยากได้ยัยหนูชมพูมาเป็นหลานอีกด้วยมาเป็นลูกสาวแม่กันนะถือว่าเห็นใจคนแก่ขี้เหงาที่อยากมีลูกเยอะๆด้วยเถอะ”

“ก็ได้ค่ะ..พลอยต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูพวกเรา”  สองสาวจำต้องจำนนกับลูกอ้อนของดวงแข

“งั้นทีนี้ยัยหนูชมพูก็เป็นหลานยายแล้วสินะ..มาให้ยายอุ้มหน่อยเร็วคนเก่ง”  พอสองสาวตอบรับความต้องการได้คุณหญิงก็ยิ้มปลื้มปริ่มก่อนจะยกสองแขนขออุ้มเจ้าก้อนกลมที่น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่กับลูกแก้ว

“..อื้มมม..หม่ำๆๆๆๆ”  ดูท่าเจ้าก้อนกลมจะเข้าใจผิดคิดว่าคนขออุ้มจะยื่นอะไรให้เลยเอ่ยหม่ำๆขอของกินก่อนจะยัดกำปั้นเข้าปากเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนในที่นี้ได้เป็นอย่างดี

“สงสัยจะหิวสินะ...ดูซิเนี่ยกินเก่งจนตัวกลมหมดแล้ว”  ดวงแขนึกเอ็นดูแพรชมพูเสมือนหลานเธอจริงๆจึงรู้สึกกระชุ่มกระชวยไม่น้อยที่จะมีหลานเล็กมาอยู่ด้วยต่อไปนี้เธอก็จะไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว

ทั้งพลอยไพลินและลูกแก้วต่างเกรงใจคุณหญิงดวงแขที่มาอาศัยบ้านเขายังไม่พอแถมจะยกฐานะให้พวกเธออีกทั้งสองเห็นว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรเพราะกลัวว่าคนในบ้านจะมองไม่ดีจึงตอบปฏิเสธคุณหญิงไปแต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของคุณหญิงที่ดูว่าจะเหงาจริงๆทั้งสองจึงต้องจำใจยอมตอบตกลงคำขอของคุณหญิงดวงแขจนได้

ครู่ต่อมา

“ฉันว่าเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะเดี๋ยวจะสาย”  ดวงแขเอ่ยปากชวนทุกคนทานข้าววันนี้มีกับข้าวมากปกติเพราะทำเผื่อทุกคนที่มาอยู่ใหม่ด้วย

“หนูพลอยทานเลยนะคะ เดี๋ยวนมจะป้อนข้าวหนูชมพูให้เองค่ะ”

“จะดีเหรอคะนมนิดเดี๋ยวพลอยป้อนข้าวยัยหนูก่อนแล้วค่อยทานก็ได้ค่ะ”  จากที่เกรงใจดวงแขมากแล้วตอนนี้ยังต้องมาเกรงใจนมนิดอีก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..นมกินตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะแล้วอีกอย่างคุณพลอยก็ต้องไปดูคุณพอลต่ออีกนมทำข้าวต้มหมูไว้ให้หนูชมพูแล้วด้วยค่ะ”  พลอยไพลินเห็นมีจะขัดอะไรไม่ได้เพราะกลัวจะถูกหาว่าเธอหวงลูกอีกอย่างวันนี้หรือวันต่อๆไปนมนิดก็ต้องคอยดูแลลูกของเธออยู่แล้วจะสร้างความคุ้นเคยไว้ก็ไม่เสียหายอะไร

“งั้นต้องรบกวนนมนิดด้วยนะคะ”

“ยินดีค่ะ”  พูดจบนมนิดก็ไปอุ้มเจ้าก้อนมานั่งที่รถเข็นเด็กข้างๆโต๊ะทานข้าวแล้วก็ตักข้าวต้มที่กลิ่นหอมฉุยพลางใช้ปากเป่าให้ข้าวต้มเย็นลงก่อนป้อน..ยัยหนูชมพูดูท่าจะชอบข้าวต้มฝีมือนมนิดเอามากซะด้วยสิดูได้จากการประท้วงเมื่อนมนิดป้อนไม่ทันแล้วเจ้าตัวกลมก็เด้งตัวขย่มรถที่ตัวเองนั่งภาพตรงหน้าทำเอาคุณหญิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เอ็นดูหลานคนใหม่คนนี้จริงๆ

“หนูชมพูนี่เหมือนคุณพอลตอนเด็กๆเลยนะคะคุณหญิง...ชอบกินข้าวต้มหมูพอป้อนไม่ทันก็ประท้วงน่าเอ็นดูจริงๆค่ะ”

พลอยไพลินชะงักค้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าพอลแต่คิดว่าคงไม่น่าจะใช่คนๆเดียวกับที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเพราะป่านนี้เขาคงแต่งงานเลี้ยงลูกมีความสุขกับคู่หมั้นของเขาไปแล้ว

“ก็ข้าวต้มของนมนิดทั้งอร่อยทั้งหอมเด็กคนไหนก็ชอบทานทั้งนั้นแหละจะ”  ดวงแขเอ่ยเรื่องจริง

“อย่าว่าแต่เด็กเลยค่ะ แก้วได้กลิ่นแก้วยังอยากทานเลยค่ะ”  ลูกแก้วที่ได้ชิมข้าวต้มในถ้วยแล้วจึงเอ่ยเสริมขึ้นมา

“หืม หนูแก้วปากหวานเดี๋ยวพรุ่งนี้นมจะทำหม้อใหญ่เผื่อทุกคนไปเลยค่ะ”  โต๊ะอาหารวันนี้ดูสดชื่นกว่าทุกวันมีเสียงหัวเราะเฮฮาเพราะขำกับเด็กผู้หญิงตัวกลมบ้างและก็คุยกันบ้าง

  ทำให้สีหน้าคุณหญิงวันนี้มีแต่รอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัดทั้งลูกแก้วและพลอยไพลินเห็นคุณหญิงมีรอยยิ้มก็ใจชื้นขึ้นมาที่ทำให้คนที่เครียดกับลูกชายมีรอยยิ้มขึ้นมาได้บ้างและหวังว่าที่คุณหญิงจะได้เลี้ยงและได้อยู่กับยัยหนูชมพูคงทำให้คุณหญิงลืมเรื่อเครียดๆไปได้บ้างเหมือนกัน

   ถึงวันนี้พลอยไพลินจะไม่เห็นลูกชายของคุณหญิงมาทานข้าวที่นี่แต่ก็รู้ว่าชื่อพอลเพราะได้ยินจากที่นมนิดเรียกและก็ไม่ได้คิดจะถามด้วยว่าทำไมลูกชายคุณหญิงถึงไม่มาทานข้าวก็คงจะเป็นอย่างที่คุณหญิงละนมนิดพูดจริงๆที่ลูกชายตัวดีของคุณหญิงเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องเธออยากจะเห็นหน้าชายคนนี้จริงๆวันๆอยู่ไปได้ยังไงแต่ในห้องดีแต่ทำตัวให้แม่เป็นห่วง

   หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็ขอตัวกลับมาปั๊มนมให้ลูกสาวตัวกลมพร้อมบอก Stock นมกับนมนิดว่าอยู่ตรงไหนจะได้หยิบถูกเมื่อลูกสาวของเธอร้องหิวนม

ครู่ต่อมา

  พอจัดการธุระเสร็จแล้วเธอก็ปล่อยให้ลูกแก้วอยู่กับนมนิดช่วยกันเลี้ยงแพรชมพูส่วนเธอก็เข้ามาหาดวงแขเพื่อที่จะเข้ามาดูอาการลูกชายของคุณหญิงว่าอยู่ขั้นไหนและจะรักษาอย่างไรถึงเธอจะเป็นแค่พยาบาลแต่เพราะความใฝ่รู้เธอจึงชำนาญการรักษาทางกายภาพบำบัดและรักษาด้านอื่นๆเธอก็รักษาได้ดีอีกด้วย

“เรียบร้อยแล้วเหรอหนูพลอย” 

“ค่ะคุณแม่พลอยพร้อมแล้วค่ะ”   พลอยไพลินเอ่ยด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

“ก่อนที่หนูพลอยจะเข้าไปเจอตาพอลแม่ขอพูดอะไรอย่างนึงได้ไหม”  ดวงแขยื่นมือไปจับมือเรียวของพลอยไพลิน

“ไม่ว่าลูกชายแม่จะไม่ยอมยังไงขอให้หนูพลอยรักษาพี่เค้าให้หายได้ไหมแม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว” ดวงตาของดวงแขตอนนี้เริ่มไหวระริกเมื่อมองไปที่พลอยไพลินเธอหวังเป็นอย่างมากว่าพลอยไพลินจะรักษาลูกชายเธอจนหาย

“....”  พลอยไพลินสัมผัสได้ถึงความห่วงลูกชายอย่างสุดหัวใจลูกชายของดวงแขคิดในใจว่านี่สินะความรู้สึกของแม่คนนึงแล้วลูกชายตัวปัญหาตอนนี้จะรู้ไหมว่าที่คนเป็นแม่ต้องเครียดอยู่ทุกวันนี้เพราะใคร