บทที่เก้า

“พลอยรับปากค่ะลูกชายคุณแม่ต้องหายแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วงแล้วห้องเค้าอยู่ทางไหนล่ะคะ”  พลอยไพลินรีบปากและอยากให้ดวงแขมั่นใจด้วยว่าเธอจะทำสำเร็จก่อนจะชะเง้อมองหาห้องของลูกชายตัวดีของดวงแข

“ห้องถัดจากห้องนั้นไปสองห้องน่ะจะ” ดวงแขพูดพลางชี้ไปที่ห้องของลูกชายเธอให้พลอยไพลินได้รู้

“เดี๋ยวแม่พาไป”  ดวงแขเอ่ยจบก็รีบลุกขึ้นเดินนำหน้าพลอยไพลินตรงไปที่หน้าห้องของแผ่นดิน

“ค่ะ”  พลอยไพลินเดินตามหลังดวงแขไปติดๆเธอคิดว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะรักษาคนๆนี้ให้หายให้ได้พลางนึกถึงเรื่องที่ดวงแขเอ่ยเรื่องลูกชายเธอตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเจ้าอารมณ์สุดๆ เรื่องนี้เธอก็แอบหวั่นใจอยู่บ้างแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอที่จะรับมือ

ก๊อกๆๆๆ

แอ้ดดดดด

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชายดวงแขเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปพลอยไพลินที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆก็ต้องยกมือปิดจมูกเพราะกลิ่นแอลกอฮอลพลางมองไรรอบๆห้องมีแต่ขวดเหล้าวางเกลื่อนไปหมดเหลือบไปมองเห็นผู้ชายร่างใหญ่ผมยาวรุงรังนั่งรถเข็นหันหลังให้เธอและคนเป็นแม่เจ้าตัวอยู่

“นี่ตาพอลเมื่อไรจะเลิกดื่มเหล้าหนักสักทีล่ะ...นี่คงจะให้นายสนไปซื้อมาให้อีกล่ะสิแม่เผลอแค่แปปเดียวให้คนไปซื้อมาอีกแล้ว”

เมื่อดวงแขเห็นขวดเหล้าเกลื่อนห้องของลูกชายก็รู้ทันทีว่าพึ่งจะให้นายสนคนขับรถไปซื้อมาให้แถมยังรู้ด้วยว่าลูกชายเธอเองดื่มเหล้าแทนข้าวเช้าไปแล้วด้วย

“หันมาหาแม่เดี๋ยวนี้นะ...นี่หนูพลอยจะเป็นคนมารักษาและทำกายภาพบำบัดให้แก”  เสียงคำสั่งที่ปนโมโหของดวงแขทำเอาลูกชายตัวดีที่กำลังถือขวดน้ำเมาถึงกับหันรถเข็นกลับมาแทบไม่ทัน

ชายหนุ่มที่ผมเผ้ารุงรังหนวดเคราเต็มหน้าหันมาได้ก็เงยหน้ามองคนเป็นแม่ด้วยความชะงักงันเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวทียืนข้างแม่ของเขา..หญิงสาวคนนี้..คนที่สวยที่สุดในใจของเขาและก็สร้างบาดแผลในใจของเขาด้วยเช่นกันยิ่งมองหน้าเธอภาพเก่าๆและเรื่องเก่าๆมันย้อนเข้ามาในหัวสมอง

“พลอย” คำพูดแผ่วเบาที่ออกมาจากปากชายหนุ่มที่แทบจะไม่ได้ยินเสียงพูดชื่อหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เธอก็จ้องหน้าเขาด้วยความตกใจอยู่เหมือนกัน

“...”   พลอยไพลินไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ที่ต้องมาเจอกับคนที่เธอเคยหนีเขามาถึงแม้ตอนนี้คนตรงหน้าจะเปลี่ยนไปมากแต่แววตาคู่นั้นเธอยังจำมันได้ดี..เธอไม่คิดว่าเธอจะมาเจอแผ่นดินที่นี่และในสภาพแบบนี้ด้วยซ้ำและถ้าเค้ารู้เรื่องลูกมันจะเป็นอย่างไรตอนนี้เธอคิดวนไปวนมาตีกันอยู่ในหัว

“นี่หนูพลอยจะเธอเรียนจบพยาบาลมาแม่ต้องการให้เค้ามารักษาแกตาพอล”

“ผมไม่รักษาและผมก็ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้มารักษาผมด้วย”  แผ่นดินตั้งสติได้ก็ตะโกนชัดถ้อยชัดคำพร้อมมองจ้องที่หน้าของพลอยไพลินอย่างจริงจังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยังเก็บอาการไว้

  ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้อารมณ์โมโหที่เธอไม่เคยเห็นด้านนี้ของเขามันทำให้ใจของเธอรู้สึกเจ็บอยู่นิดๆที่เขาปฏิเสธที่จะมีเธอเป็นคนรักษาเสียงแข็ง

“นี่ตาพอลแม่ขอล่ะเรื่องอารมณ์แกเบาๆลงบ้างเถอะ”

“ถึงคุณพอลจะไม่ยอมให้พลอยรักษาแต่พลอยขอยืนยันตรงนี้เลยนะคะว่าพลอยจะรักษาคุณพอลให้กลับมาเดินได้อีกครั้ง”

หญิงสาวยืนยันเสียงหนักแน่นโดยที่ไม่หันไปมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอเพราะกลัวน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาแสดงความอ่อนแอให้คนใจร้ายเห็น..คำถามต่างๆในหัวของเธอผุดออกมามากมายว่าทำไมเขาถึงอยู่ในสภาพนี้และลูกเมียเขาไปไหนถึงไม่มาดูแลแต่กระนั้นเธอก็ไม่อยากจะสนใจในเมื่อตอนนี้หน้าที่ของเธอคือแค่รักษาคนตรงหน้าให้หายดีเท่านั้น

“หึ..ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน”  ชายหนุ่มกัดฟันกรอดไม่ได้โมโหที่เธอพูดท้าทายเขาแต่มันนึกโมโหตรงพูดแล้วไม่ยอมมองหน้าเขาต่างหากตอนนี้ใบหน้าเขามันไม่น่ามองขนาดนั้นเชียวหรือแถมคำพูดและน้ำเสียงที่ดูเหินห่างนั่นอีกทำให้เขาโมโหหนักเข้าไปใหญ่

“...”  ดวงแขเมื่อเห็นว่าพลอยไพลินกล้าที่จะเถียงกับลูกชายอย่างไม่เกรงกลัวเธอเองจึงคิดว่าเลือกถูกคนละยิ่งเห็นกิริยาที่ลูกชายเธอไม่ได้ต่อต้านอะไรมากมายยิ่งดีไปใหญ่เพราะปกติถ้ามีใครมากล้าเถียงหรือท้าทายถ้าไม่ใช่เธอหรือนมนิดก็จะโดนปาข้าวของใส่ไปแล้ว

“คุณแม่คะเดี๋ยวพลอยจัดการเองค่ะไม่ต้องห่วงคุณแม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

“แน่ใจเหรอหนูพลอย”  ดวงแขมองหน้าหญิงสาวพร้อมถามเธอให้แน่ใจอีกครั้ง

“แน่ใจค่ะพลอยว่าพลอยจัดการกับอารมณ์คนตรงหน้าได้ค่ะเพื่อนพลอยเป็นจิตแพทย์พลอยเคยรู้เรื่องการจัดการกับคนที่เป็นไบโพล่ามาบ้างค่ะ”

พลอยไพลินจงใจเน้นคำว่าไบโพล่าให้คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นได้ยินเธอขอเอาคืนหนึ่งดอกละกันในโทษฐานที่ตะคอกใส่เธอเมื่อครู่นี้

“ไบโพล่าเหรอ..นี่คุณผมไม่ได้เป็นไบโพล่านะ”  แผ่นดินรู้สึกว่าคนตัวเล็กที่ถูกแม่ของเขาให้ท้ายหน่อยก็เอาใหญ่

“หนูพลอยจะทำอะไรกับเจ้าลูกคนนี้ก็ตามสบายเลยนะแม่อนุญาต..แม่ขอไปหายัยหนูก่อนล่ะ”  ดวงแขเห็นท่าว่าคงจะปล่อยให้พลอยไพลินอยู่กับลูกชายเธอตามลำพังได้ก็กระซิบข้างหูหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไป

“ค่ะคุณแม่”  หลังจากที่ดวงแขออกไปแล้วทั้งสองจ้องตากันอย่างไม่กระพริบต่างคนต่างประหม่าจึงเป็นหญิงสาวที่ตัดสินใจชิงพูดก่อน

“คุณพอลคะพลอยขอถามคุณอย่างนึงได้ไหมว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมรักษา”  แม้นจะประหม่าอยู่บ้างแต่หญิงสาวก็ต้องรวบรวมความกล้าทำทุกอย่างให้เป็นปกติถามชายหนุ่มที่นั่งรถเข็นตรงหน้าเพราะอยากรู้ถึงเหตุผลที่เขาไม่ยอมรักษา

“ผมไม่รักษาและยิ่งมาเป็นคุณที่ดูแลผมผมยิ่งไม่อยากรักษาเข้าไปใหญ่”  ชายหนุ่มสวนกลับทันควันด้วยท่าทีที่กวนประสาทและหมุนรถเข็นหันหลังให้กับหญิงสาวพลางทำท่าไม่ใส่ใจ

“หา..”  คิ้วบางได้รูปขมวดขึ้นเป็นปมไม่เข้าใจความคิดของชายหนุ่มตรงหน้าเสียจริงมีแต่คนเค้าอยากจะรักษาให้ร่างกายเป็นปกติแต่ชายหนุ่มตรงหน้าเธออยากจะพิการไปตลอดเสียอย่างนั้นไหนจะกินเหล้าหนักทำลายสุขภาพตัวเองอีกหญิงสาวเห็นว่าไม่ได้การเธอคงต้องทำอะไรสักอย่างเมื่อคิดได้ดังนั้นพลอยไพลินก็จัดการทันที