บทที่สิบเจ็ด

    ดวงแขตัดสินใจให้ครอบครัวของน้องสาวเธอดูแลกิจการที่เมืองนอกแทนทั้งหมดเพราะตอนนี้หลานชายเธอก็โตและสามารถบริหารงานได้แล้วแถมยังทำงานเก่งมากอีกด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมายขอเกษียณตัวเองอยู่กับบ้านและใจเธอเองก็อยากอยู่ดูลูกชายของเธอจนหายดีถึงลูกชายของเธอจะโตเพียงใดเธอก็ยังเห็นเขาเป็นเด็กในสายตาเธออยู่ดียิ่งตอนนี้เขายิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเธอก็ยิ่งห่วง

“แม่ครับ”

“ว่าไงตาพอลวันนี้นึกยังไงตื่นแต่เช้าเนี่ยพ่อตัวดี”

ชายหนุ่มที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับหลังจากที่ได้รับเมลจากเพื่อนของเขาเมื่อคืนเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็เอาแต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและคิดตำหนิตัวเองที่เห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมัวจมปลักอยู่กับเรื่องที่เสียใจจนไม่มีสติทิ้งการทิ้งงานดื่มแต่เหล้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบข้างที่เป็นห่วง

เขาคิดว่าต่อไปนี่เขาจะเป็นคนใหม่เพื่อที่จะได้เป็นพ่อที่ดีเป็นแบบอย่างให้กับลูกได้ความรักที่พ่อมีต่อลูกมันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองเขาได้เข้าใจลึกซึ้งก็เมื่อได้คลุกคลีอยู่กับยัยหนูนี่แหละแม้จะไม่ได้มีใครยืนยันว่าเป็นลูกของเขาแต่เขาก็มั่นใจเต็มอกว่ายัยหนูชมพูเป็นลูกของเขาแน่นอน

“วันนี้อากาศดีนะครับคุณแม่”  คำทักทายชายหนุ่มทำเอาดวงแขที่กำลังจิบกาแฟอยู่ต้องชะงักและชำเลืองมองลูกชายตนเองอย่างสงสัยว่าทำไมวันนี้ลูกชายของเธอมาแปลก

“มีอะไรจะพูดกับแม่หรือเปล่าตาพอล”

“เอ่อ แม่ครับตลอดเวลาที่ผ่านมาผมต้องขอโทษแม่ด้วยนะครับที่ทำตัวไม่ดี”

“ตาพอล”  ดวงแขถึงกับตกใจปนดีใจที่ลูกชายตัวเองจู่ๆก็ลุกจากรถเข็นลงมาก้มกราบที่เท้าของเธอ

“ลุกขึ้นเถอะลูกแล้วนี่หายตั้งแต่เมื่อไรทำไมไม่บอกแม่ปล่อยให้แม่เป็นห่วงอยู่ได้ตั้งนาน”  ดวงแขเอ่ยเสียงน้อยใจที่ลูกชายของเธอหายเมื่อไรก็ไม่ยอมบอก

“คุณแม่ไม่ต้องทำเป็นดุผมหรอกครับผมรู้นะครับว่าคุณแม่เป็นห่วงผมมาก”

“ไหนใครเคยบอกว่าแม่ไม่เคยห่วงไม่เคยรักกันนะ”  ดวงแขมีน้ำตาคลอออกมาเล็กๆจึงรีบหันหน้าหนีแผ่นดินม่าอยากให้ลุกชายเห็นน้ำตาของเธอเท่าไร

“โถ...คุณแม่ครับผมขอโทษแล้วนี่ไงครับแน่ะแอบร้องให้อีกแล้ว”  แผ่นดินที่ชะโงกตัวหันดูแม่ของตนที่นั่งหันข้างให้ก็เห็นได้ว่าแม่ของตนแอบมีน้ำตาไหลออกมา

“ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีกแล้วครับ”  คนตัวโตเข้าไปกอดคนเป็นแม่เอาไว้หลวมๆ

“ให้มันจริงเถอะ”

  ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจตามประสาแม่ลูกและนั่งกอดกันอยู่สักพักแผ่นดินก็ขึ้นมานั่งบนรถเข็นดังเดิมโดยให้เหตุผลว่ากลัวคนในบ้านจะมาเห็นเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาหายนานแล้ว

  พร้อมกับบอกความจริงเรื่องของเขาละพลอยไพลินให้กับผู้เป็นแม่ของตนเองได้ฟังทั้งบอกให้แม่ของเขาเก็บเป็นความลับไปก่อนเขาขอจัดการเรื่องตามง้อแม่ของลูกเองส่วนเรื่องงานตอนนี้ชายหนุ่มยังไม่พร้อมที่จะกลับไปทำงานตามเดิมเพราะอยากจัดการเรื่องครอบครัวของตนเองให้เรียบร้อยเสียก่อน

“จริงเหรอ...ตาพอลแบบนี้ยัยหนูชมพูก็เป็นหลานแม่จริงๆน่ะสิ”

“ครับคุณแม่ตั้งแต่ผมได้รู้ว่ามีลูกผมก็เข้าใจเลยครับว่าแม่รักผมแค่ไหน”

“เข้าใจก็ดีแล้วล่ะลูก..พ่อแม่ทุกคนไม่มีหรอกไม่รักลูกมีแต่จะทำทุกอย่างให้ลูกได้สบายที่สุด”

ดวงแขพูดไปพลางลูบหัวลูกชายของเธอไปวันนี้เธอรู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่ลูกชายของเธอกลับมาเป็นเด็กชายที่น่ารักของเธอเหมือนเดิมแถมตอนนี้ลูกชายตรงหน้าก็ได้เป็นพ่อคนและมีหลานที่น่ารักให้เธออีกด้วย

“ตาถึงเหมือนกันนะเราน่ะที่เลือกหนูพลอยมาเป็นสะใภ้แม่...ตอนนี้ก็เหลือแต่ต้องปรับความเข้าใจกันให้เร็วที่สุดแล้วนะเพราะแม่อยากจะมีหลานอีกสักสองคนแล้ว”

“ครับคุณแม่”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่”

“อ้าวหนูพลอย..พายัยหนูเดินเล่นแต่เช้าเลยนะ”

“ค่ะ”

หญิงสาวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมตอบพลางส่งยิ้มหวานให้กับดวงแขพลันสายตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มกำลังมองเธออยู่ก็หุบยิ้มทันทีแล้วหันไปเล่นกับยัยหนูต่อ

“....”   แผ่นดินหน้าเจื่อนในทันทีเมื่อเห็นอาการของพลอยไพลินที่มองมาทางเขาคิดแล้วมันน่าโมโหนักแค่รอยยิ้มนิดเดียวยังยิ้มให้เขาไม่ได้เลยหรือไง

  พลอยไพลินปล่อยลูกสาวตัวกลมของเธอคลานเล่นที่สวนเมื่อเจ้าก้อนถูกคนเป็นแม่ปล่อยให้คลานเล่นก็คลานตัวกลมเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นทันทีพร้อมเข้าไปเกาะขาของเขาดึงตัวป้อมๆของตัวเองยืนขึ้น

  ทำเอาชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวต้องรีบก้มตัวลงมาประคองเด็กหญิงพุงย้วยตาแป๋วเพราะกลัวจะล้มลงไปด้วยดูท่าจะยังเกาะยืนไม่แข็งเท่าไร

พลอยไพลินที่เห็นเช่นนั้นก็ตกใจกับลูกสาวตัวเองเหมือนกันที่จู่ๆก็ไปเกาะขาคนตรงหน้าแล้วยืนขึ้นพลันหญิงสาวก็รีบเข้าไปประคองลูกตนเองเหมือนกันทำให้ตอนนี้หน้าทั้งสองอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบโดยมีเจ้าก้อนกลมอยู่ตรงกลาง..พลันจู่ๆสายตาของทั้งสองก็ประสานกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจทำเอาพลอยไพลินและชายหนุ่มเองตัวแข็งกันไปชั่วขณะทั้งคู่

“แอ้ะ แอ้ะ ๆๆๆ อื้อออมมมม”   ยัยหนูชมพูเมื่อรู้สึกอึดอัดก็ส่งเสียงออกมาทันทีอย่างไม่พอใจเพราะเจ้าตัวตอนนี้อยากจะปีนขึ้นไปหาคนบนรถใจจะขาดแต่ก็โดนมือของทั้งสองคนจับเอาไว้เสียงร้องของลุกสาวตัวกลมทำให้พลอยไพลินต้องผละออกมาจากตรงนั้นเพราะเห็นว่าลูกเธอเริ่มอึดอัดและร้องท้วงเสียแล้ว

“เอ่อ...เดี๋ยวแม่ขอตัวไปในบ้านก่อนนะหนูพลอย..อยู่คุยเป็นเพื่อนพี่เค้าไปก่อนละกันนะ”  ดวงแขเห็นว่าว่าตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะให้ทั้งสองอยู่คุยกันเธอจึงแสร้งทำเป็นขอตัวกลับเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะให้ทั้งสองได้อยู่คุยกันตามลำพัง

แผ่นดินที่ตอนนี้อุ้มยัยหนูชมพูอยู่ในอ้อมแขนเด็กหญิงตัวกลมที่ดูจะชอบผมที่ยาวๆของเขามากๆดูจากการที่อยู่ใกล้เขาทีไรเป็นต้องกำผมเขาเล่นทุกทีไป