บทที่สิบเจ็ด

ดวงแขตัดสินใจให้ครอบครัวของน้องสาวเธอดูแลกิจการที่เมืองนอกแทนทั้งหมดเพราะตอนนี้หลานชายเธอก็โตและสามารถบริหารงานได้แล้วแถมยังทำงานเก่งมากอีกด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมายขอเกษียณตัวเองอยู่กับบ้านและใจเธอเองก็อยากอยู่ดูลูกชายของเธอจนหายดีถึงลูกชายของเธอจะโตเพียงใดเธอก็ยังเห็นเขาเป็นเด็กในสายตาเธออยู่ดียิ่งตอนนี้เขายิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเธอก็ยิ่งห่วง

“แม่ครับ”

“ว่าไงตาพอลวันนี้นึกยังไงตื่นแต่เช้าเนี่ยพ่อตัวดี”

ชายหนุ่มที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับหลังจากที่ได้รับเมลจากเพื่อนของเขาเมื่อคืนเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็เอาแต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและคิดตำหนิตัวเองที่เห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมัวจมปลักอยู่กับเรื่องที่เสียใจจนไม่มีสติทิ้งการทิ้งงานดื่มแต่เหล้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบข้างที่เป็นห่วง

เขาคิดว่าต่อไปนี่เขาจะเป็นคนใหม่เพื่อที่จะได้เป็นพ่อที่ดีเป็นแบบอย่างให้กับลูกได้ความรักที่พ่อมีต่อลูกมันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองเขาได้เข้าใจลึกซึ้งก็เมื่อได้คลุกคลีอยู่กับยัยหนูนี่แหละแม้จะไม่ได้มีใครยืนยันว่าเป็นลูกของเขาแต่เข