บทที่ยี่สิบห้า

ครู่ต่อมา

  พลอยไพลินพาชายหนุ่มไปส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็ขอตัวมาอาบน้ำที่ห้องของเธอเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงมานั่งรอชายหนุ่มที่ตึกใหญ่อยู่ตรงโซนรับแขกเธอนั่งดูเวลาก็เห็นว่ามันนานผิดปกติแล้วยังไม่ออกมาหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกคนข้างใน

ก๊อกๆๆ

“คุณพอลคะ คุณพอลเสร็จหรือยังคะพลอยรอนานแล้วนะคะ”  ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวก็รีบนอนลงที่เตียงทันที

“คุณพอลคะทำไมยังไม่ออกมาซะทีล่ะคะ”   เมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบรับอะไรสาวเจ้าก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไรไปแต่ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงส่งเสียงโอดโอยเบาๆ

“โอ้ยยยย” 

“คุณพอลเป็นอะไรคะ”

“พี่ปวดท้องมากเลยพลอย โอ้ยยย...”

พลอยไพลินรีบเดินไปยังคนที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวงอหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเป็นห่วงคนที่กำลังป่วยอย่างเห็นได้ชัด

“เดี๋ยวพลอยโทรเรียกรถพยาบาลนะคะ..คุณพอลรอพลอยแปปนึงนะคะ”

“ว้ายย...”  ระหว่างที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาก่อนเพราะอยู่ดีๆชายหนุ่มก็มารวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเหมือนครั้งก่อนที่เขาเคยทำ

“คุณพอล..นี่...ขาคุณ”  พลอยไพลินรีบหันตัวกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มตาขวางทันทีตอนนี้หญิงสาวกำลังดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนที่กอดอยู่จะปล่อยแถมรัดแน่นขึ้นด้วยซ้ำ

“ขาคุณหายตั้งแต่เมื่อไร”   หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

“อืมม..ไม่รู้สินานแล้วมั้ง”  คำตอบที่ยียวนกวนประสาทของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวโกรธจนหน้าดำหน้าแดงที่เห็นเธอเป็นตัวอะไรถึงหลอกได้หลอกดีซะเหลือเกิน

“ไอ้คนหลอกลวง..ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“พี่ไม่ปล่อยพี่ขอคุยเรื่องของเราอีกครั้งได้ไหมพลอย...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ”  ชายหนุ่มกอดหญิงสาวแนบแน่นพร้อมพูดขอร้องเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงหวังว่าจะให้คนในอ้อมกอดยอมโอนอ่อนและฟังที่เขาพูดบ้าง

“ไม่ พลอยไม่ฟังอะไรทั้งนั้นปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”  ร่างบางยังดิ้นไม่ยอมหยุดและเธอก็จะไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้

“ว้าย...ไอ้คนบ้า”  คนตัวโตเหวี่ยงคนในอ้อมกอดของเขาลงบนเตียงพร้อมกระโดดลงเตียงขึ้นไปกอดหญิงสาวเอาไว้ก่อนจะใช้ร่างของเขาทับขึงเธอเอาไว้ไม่ยอมให้ดิ้นไปไหน

“บ้าเหรอ...พี่จะบ้าให้ดูมากกว่านี้อีกถ้าพลอยไม่ยอมฟังกันดีๆแล้วจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้นะพลอย”  แผ่นดินตอนนี้ได้นอนก่ายร่างหญิงสาวอยู่ถึงแม้ว่าคนใต้ร่างจะหยุดดิ้นแต่เธอก็ไม่ยอมหันหน้ามามองเขาอยู่ดีคิดในใจว่าใบหน้าเขาตอนนี้มันไม่น่ามองขนาดนั้นเลยหรือไง

“มองหน้าพี่”

“ไม่...มีอะไรจะพูดก็พูดมา”  พลอยไพลินยังคงรั้นไม่ฟังคำสั่งของคนเจ้าเล่ห์

“ได้..พี่ว่าคุยดีๆก็คงจะไม่รู้เรื่องงั้นพี่ขอใช้วิธีนี้เลยละกัน”

“อื้มม..อื้อ..”   คนตัวโตไม่มัวรอให้หญิงสาวได้มีโอกาสเอ่ยปากถามว่าเขาจะใช้วิธีอะไรเขารีบใช้ริมฝีปาดหนาประกบจูบไปที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มของเธออย่างโหยหา

  ทำเอาคนใต้ร่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัวต้องใช้ฝ่ามืออันน้อยนิดทุบตีที่แผงอกแกร่งของเขาเพื่อเป็นการประท้วงแต่มีหรือที่คนตัวโตจะสะท้านกับแรงอันน้อยนิดของเธอเขาค่อนข้างพอใจมากที่รสจูบของเขาทำให้เธอเคลิบเคลิ้มและยอมโอนอ่อนกับเขาแต่โดยดี

พลั้กกกกกก

“โอ้ยยย.....พลอยย”  ที่หญิงสาวดูท่าจะยอมโอนอ่อนตามเขานั้นไม่ใช่เพราะเคลิ้มไปกับรสสัมผัสแต่ต้องการแก้เผ็ดเขาต่างหากเมื่อได้โอกาสตอนคนตัวโตเผลอเธอก็ผลักเขาจนตกเตียงและรีบวิ่งหนีไปที่ประตูแต่ก็ยังไม่ทันได้เปิดก็โดนมือหนาของเขารวบตัวไว้ได้ซะก่อน

“แสบนักนะที่รักชอบความรุนแรงก็ไม่บอกสงสัยอยากมีน้องให้ยัยหนูแน่ๆ”  คนตัวโตเอ่ยด้วยรอยยิ้มกริ่มเมื่อครู่นับว่าเขาประมาทเธอจนเกินไป

“อย่ามายุ่งกับพลอยนะไอ้คนไม่มีความจริงใจชอบหลอกลวง”   หญิงสาวยังไม่วายที่จะต่อว่าเขาทั้งที่ตอนนี้ตัวเธอเองก็ขัดขืนอะไรเขาไม่ได้ยังติดแหง็กอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไม่มีทางจะหลุด

“พี่ไม่เคยอยากหลอกลวงพลอยแต่ที่พี่ทำไปเป็นมันเพราะความจำเป็น”

“จำเป็นแบบไหน..แบบที่ให้พลอยดูเหมือนคนโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรือเปล่า”  ดวงตากลมโตไหวระริกก่อนจะมีน้ำตาเอ่อคลอด้วยความน้อยใจ

“ถ้าพี่บอกพลอยไปตั้งแต่ตอนแรกแล้วพลอยจะอยู่ดูแลพี่แบบนี้ไหมล่ะ..แล้วถ้าพี่บอกพลอยไปพี่ก็คงจะไม่ได้นอนกอดไม่ได้อยู่กับยัยหนูแน่ๆ..พี่เชื่อว่าพลอยต้องพาลูกไปจากพี่แน่นอน”

   ร่างบางได้ฟังที่ชายหนุ่มพูดเธอก็ถึงกับนิ่งเงียบไม่ได้โต้เถียงอะไรมันก็จริงอย่างที่เขาพูดถ้าเธอรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรตั้งแต่เจอตอนแรกเธอก็คงไม่ได้อยู่ดูแลเขาและเขาก็ไม่รู้แน่ๆว่าเขามียัยหนูเป็นลูก

   เธอคงไม่อยู่ที่นี่ทรมานหัวใจตัวเองแบบนี้ด้วยและไม่ต้องมาคอยข่มใจว่าไม่ให้มันอ่อนให้เขาเหมือนอย่างเคยอยู่ทุกวันเพราะคิดว่าตัวเธอเองไม่คู่ควรกับเขาเธอมันแค่เด็กกำพร้าคนนึงเท่านั้น

    ตอนนั้นที่คบกับชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะมีหน้าตาทางสังคมมากขนาดนี้แล้วเธอล่ะเป็นใครถ้าออกสังคมด้วยกันเขาจะอายแค่ไหนในเมื่อภรรยาของเขาเป็นคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ายิ่งคิดมันก็ยิ่งทำให้น้ำตาเธอไหลพรากออกมาเพราะน้อยเนื้อต่ำใจอย่างหยุดไม่ได้

“พี่ขอโทษนะพลอย....พี่รักพลอยมาก...แล้วก็รักลูกของเรามากด้วยกลับมาเป็นเหมือนเดิมอยู่เป็นภรรยาของพี่เถอะนะพี่ขอร้อง”

แผ่นดินเอ่ยขอโทษและขอร้องกับหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบาพร้อมจุมพิตไปที่หน้าผากของเธอพลอยไพลินที่ตอนนี้ไม่ได้ขัดขืนอะไรได้แต่ยืนให้เขากอดแล้วปล่อยให้น้ำตามันไหลตามความรู้สึกออกมา

“พลอยยกโทษให้ค่ะ”  หญิงสาวหันหน้าหนีคนที่กำลังจ้องเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เมื่อกี้พลอยว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มก้มลงมามองคนในอ้อมกอดด้วยความใจชื้น