บทที่ยี่สิบเก้า

“พรีมคะไหนบอกริต้าว่าให้มารอที่ด้านล่างแล้วเราจะไปสนุกต่อด้วยกันไงคะริต้ารอคุณตั้งนานคุณก็ไม่ลงมาแล้วอีนังเลขาคุณก็โทรให้รถพยาบาลโรคจิตมาจับตัวริต้าไปอีกริต้าไม่ยอมนะคะพรีม...ริต้าไม่ยอมมม..”

“นี่คุณไม่อายคนอื่นเค้าหรือไงมายืนโวยวายอยู่ได้”  พีรพัตรตอนนี้รู้สึกระอาหญิงสาวที่ยืนโวยวายอย่างมากไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่อีก

“อย่าบอกนะว่าคุณกับอีนังเลขานี่ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วอะถึงได้มานั่งกินข้าวด้วยกันกระหนุงกระหนิงแบบนี้แถมเมื่อตอนที่ริต้าไปหาคุณคุณก็ไม่ยอมออกมาพบริต้าอีก”

“โอ้ย..คุณก็เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงผู้ชายเค้าถึงไม่เอาคุณอะ”  ลูกแก้วที่ตอนนี้ทนฟังเสียงแสบแก้วหูของริต้าไม่ไหวละยังมากล่าวหาจนเธออีกเธอเลยหมดความอดทนจึงโวยใส่ริต้าเหมือนกัน

“แกไม่ต้องมายุ่งฉันจะคุยกับพรีมกับแฟนฉัน”

“ผมไม่ใช่แฟนคุณไปกันเถอะลูกแก้ว”  พีรพัตรดึงมือลูกแก้วเดินออกไปทันทีหวังจะหนีคนที่โวยวายอยู่ไปให้พ้นแต่คนจอมโวยวายก็ยังตามเขาไม่เลิก

“กรี๊ดดด..หยุดเดี๋ยวนี้นะพรีมม”

“คุณพรีมคะเออ ออ ไปตามแก้วนะคะ”

“อะไรเหรอลูกแก้ว”

“อย่าพึ่งถามตอนนี้ค่ะ”  ลูกแก้วที่ชักทนไม่ไหวกับยัยริต้าอะไรนี่เต็มทนจึงคิดแผนอะไรบางอย่างออกเธอรีบบอกให้ชายหนุ่มเออออตามแผนของเธอทันทีเพื่อที่จะเขี่ยผู้หญิงน่ารำคาญคนนี้ออกไปซะที

“ทุกคนคะมาดูยัยผู้หญิงคนนี้สิคะมาตามราวีฉันกับผัวอยู่ได้” ลูกแก้วแสร้งทำเป็นยืนกอดกับพีรพัตรแล้วแกล้งร้องให้สะอึกสะอื้นก่อนจะบอกว่าชายหนุ่มเป็นผัวของเธอทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือกทันทีแต่พอตั้งสติได้ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“อร๊ายย..อีบ้า..พรีมไปเป็นผัวแกตั้งแต่เมื่อไรยะเค้าคือผัวฉันเค้าคือของฉัน”  ริต้าปรี่เข้ามาหาลูกแก้วหมายจะลงไม้ลงมือกับเธอแต่ด้วยความไวของพีรพัตรชายหนุ่มใช้ร่างตัวเองบังลูกแก้วเอาไว้และกันริต้าออกไป

“ทุกคนคะดูสิคะนี่ขนาดฉันท้องอยู่เธอยังจะมาทำร้ายฉันเลยนะคะฮืออ..ๆๆๆ” ลูกแก้วบีบน้ำตาขอความเห็นใจจากคนที่ยืนมุงดูแถวนั้นบางคนก็ยืนถ่ายคลิปบางคนก็ทำท่าจะเข้ามาช่วย

“ต๊ายย..หน้าตาแต่งตัวก็ดีทำไมคิดจะแย่งผัวคนอื่นแบบนี้ล่ะแม่หนูเมียเค้าก็ท้องอยู่เธอนี่มันใจบาปจริงๆเลยนะ”

“ใช่ๆ/ช่ายยยยย”  เสียงหญิงชราที่ยืนดูพวกเธอทะเลาะกันอยู่ทนไม่ไหวเลยว่าริต้าว่าใจบาปไม่น่าคิดแย่งผัวคนอื่นเลยพลันคนแถวนั้นก็เห็นด้วยกันใหญ่รุมมองริต้าด้วยสายตารังเกียจแถมบางคนก็ไปตามยามมาให้จัดการกับหญิงสาวจอมโวยวายอีกด้วย

“โอ้ย..ผัวขาเมียจะเป็นลมเรากลับกันเถอะค่ะ” ลูกแก้วรีบออกอาการอ่อนแอยกมือเรียวกุมขมับเซถลาเข้าไปที่อกของพีรพัตรจนเขาจำต้องเล่นตามบทที่หญิงสาววางไว้ให้..ใจจริงเขาก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีของเธอเท่าไรกลัวว่าเธอจะมาเสียหายเพราะช่วยเขาเปล่าๆหลังจากที่ยามมาลากตัวริต้าออกไปทั้งสองก็กลับกันทันที

  

คอนโดXXXX

“คุณพรีมคะไม่คิดจะขอบคุณแก้วสักคำเหรอคะ”  พอกลับมาถึงคอนโดได้ลูกแก้วเอ่ยก็เริ่มเอ่ยปากพูดกับพีรพัตรก่อนเพราะเห็นชายหนุ่มทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาตั้งแต่ขับรถกลับมาแล้ว

“ขอบคุณ...ขอบคุณเรื่องอะไร” 

“อ้าวก็เรื่องที่แก้วช่วยคุณจากยัยริต้าอะไรนั่นไงคะ”

“นี่คุณคิดยังไงไปบอกคนอื่นว่าผมเป็นผัวคุณแถมท้องอยู่อีกคุณไม่กลัวตัวเองเสียหายบ้างเหรอ”

“อ้าวนี่คุณพรีมนี่แก้วอุตส่าห์ช่วยคุณนะคะดันมาว่ากันอีก”  ลูกแก้วทำหน้าเซ็งเล็กน้อยที่อุตส่าห์คิดหาวิธีช่วยเขาแต่ดันโดนเขาว่ากลับอีก

“เอาล่ะๆ....เอาเป็นว่าผมขอบคุณแต่ทีหลังจะทำอะไรบอกผมสักนิดก็ยังดี”

“โอเคค่ะ”

   หลังจากคุยกันเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองลูกแก้วพลางนึกถึงเรื่องวันนี้ก็รู้สึกอายขึ้นมาเหมือนกันยิ่งพอนึกถึงตอนที่บอกว่าชายหนุ่มเป็นผัวของตนเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่และทำไปได้อย่างไรเธอยิ่งนั่งคิดก็ยิ่งขำตัวเอง

   ทางด้านพีรพัตรก็เช่นกันในขณะที่อ่านข่าวธุรกิจอยู่พลันในหัวก็นึกถึงเรื่องวันนี้เช่นกันเขาคิดว่าผู้หญิงอะไรไม่ได้กลัวตัวเองเสียหายเลยแถมคิดแผนออกอย่างไวเจ้าเล่ห์จริงๆผู้หญิงคนนี้ยิ่งเขาคิดถึงหญิงสาวก็ยิ่งฉีกยิ้มกว้างอยู่คนเดียวออกมาอย่างไม่รู้ตัวดั่งเช่นเคยเป็นเมื่อกลางวัน

เช้าวันต่อมา

ไร่บดินทร์เดชา

ฟอดด

“ตื่นเร็วที่รักวันนี้เรามีนัดกันออกไปข้างนอกนะคะ”  แผ่นดินก้มลงไปหอมแก้มภรรยาที่วันนี้ตื่นสายเป็นพิเศษก็จะไม่ให้หญิงสาวตื่นสายได้ยังไงกันล่ะก็เมื่อคืนเขาเล่นรังแกเธอกว่าจะได้นอนก็ปาไปเกือบเช้าตั้งแต่ปรับความเข้าใจกันได้เขาก็ให้คนขนของเธอกับลูกมาอยู่ที่ห้องเขาทันที

“อืมมม..กี่โมงแล้วคะคุณพอล”  พลอยไพลินรู้สึกถึงสัมผัสของสามีก็มีสึกสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อเห็นแสงแดดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาก็รู้ตัวทันทีว่าตนเองตื่นสายซะแล้ววันนี้

“เกือบเก้าโมงเช้าแล้วพลอยแล้วก็เลิกเรียกพี่ว่าคุณได้แล้วเดี๋ยวบอกให้เรียกพี่ไงเดี๋ยวก็โดนจับลงโทษแบบเมื่อคืนหรอก”

“เอ่อ..พลอยไม่ไหวแล้วค่ะ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมโผเข้าไปนอนกอดร่างบางจนเธอต้องปรามเขาอย่างรวดเร็ว

“ตายแล้ว.....แล้วยัยหนูล่ะคะ”  พลอยไพลินนึกขึ้นได้ว่าตนเองตื่นสายป่านนี้ยังไม่ได้ป้อนข้าวอาบน้ำให้ลูกเลย

“นมนิดมารับไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะพลอยไม่ต้องห่วงหรอก...รีบไปอาบน้ำแล้วเราจะได้ออกไปข้างนอกกัน”

“ค่ะ”

  วันนี้ทั้งสองนัดกันว่าจะไปซื้อของใช้ของยัยหนูที่จะหมดที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองกันพลอยไพลินใช้เวลาเพียงไม่นานก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเพราะหญิงสาวไม่ได้แต่ตัวหรือแต่งหน้าอะไรมากมายเป็นปกติเวลาออกไปไหนอยู่แล้วทั้งคู่ไม่ได้พายัยหนูไปด้วยเพราะกะว่าจะรีบไปรีบกลับ