“คิดถึงแต่คุณย่าใหญ่เหรอคะไม่คิดถึงคุณย่าเล็กบ้างเลยเหรอแบบนี้ย่าก็น้อยใจแย่เลยนะเนี่ย” พิไลเมื่อเห็นยัยหนูชมพูเข้ามากอดหอมผู้เป็นพี่สาวของตัวเองก็อดหยอกหลานตัวน้อยที่กำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ตอนนี้ไม่ได้
“ชมพูก็คิดถึงคุณย่าเล็กเหมือนกันค่ะ”
ฟอดดดดด
เด็กหญิงตัวกลมผละจากคุณย่าใหญ่แล้วเข้าไปกอดคุณย่าเล็กของเธอพร้อมหอมฟอดใหญ่ๆแบบเท่าเทียมกัน
“ว่าไงคุณพ่อลูกสอง” พีรพัตรเอ่ยหยอกผู้เป็นพี่ชายที่กำลังเดินจูงลูกชายคนเล็กเข้ามาในบ้านพร้อมพลอยไพลินชายหนุ่มพอจะเดาออกที่พี่ชายเขามาช้าก็คงจะเป็นเพราะสองแสบนี่อีกล่ะสิ
“เออ..เหนื่อยดี” แผ่นดินได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับพีรพัตรให้น้องของเขาเห็นว่าว่ามีลูกสองแล้วมันเป็นยังไงแต่ถึงเหนื่อยแต่เขาก็มีรอยยิ้มได้ทุกวันก็เพราะลูกสองคนนี้แหละทำงานเสร็จปุ้ปต้องรีบกลับมาหาลูกหาเมียทันที
“แล้วนี่ลูกแก้วกับตาเก้าไปไหนล่ะ” แผ่นดินว่าจะให้ลูกชายของเขาไปเล่นกับหลานชายสักหน่อยแต่ไม่เห็นทั้งแม่และลูกก็เลยถามหา
“เมื่อกี้แก้วพาตาเก้าไปเข้าห้องน้ำน่ะเดี๋ยวก็มา......นั่นไงมาพอดีเลยเก้ามาพาฌอนไปเล่นหน่อยสิลูก”
“ได้ฮะคุณพ่อ” พีรพัตรเห็นลูกแก้วเดินจูงลูกเข้ามาพอดีจึงเรียกลูกชายของตนให้มาพาหลานชายของเขาไปเล่นด้วยกันตามประสาเด็กผู้ชายเพราะถ้าจะให้เล่นกับยัยหนูชมพูมีหวังพาเล่นหม้อข้าวหม้อแกงอีกแน่ปล่อยให้ยัยหนูชมพูอยู่กับพวกย่าๆของเธอแหละดีแล้ว
เมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาบรรดาสาวๆก็พากันเตรียมทำอาหารไว้สังสรรค์กันเย็นนี้หนุ่มๆก็สังสรรค์ดื่มกันบ้างตามประสาผู้ชายส่วนหลานๆก็ปล่อยให้ผู้เป็นปู่และย่าที่บ่นคิดถึงหลานให้ดูหลานกันไป
“มีครอบครัวมันดีอย่างนี้เองนะพี่พอล” พีรพัตรพูดกับคนที่เป็นพี่ชายเพราะเขารู้สึกว่าเขารู้สึกมีความสุขมากตั้งแต่มีครอบครัวถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ใช่...มันเป็นความสุขแบบที่อธิบายไม่ถูก” แผ่นดินพูดพร้อมหันหน้าไปมองพีพัตรก่อนจะยกแก้วชนกันแล้วดื่มกันต่อ
“นายเองก็รีบมีทายาทล่ะจะได้ทันพวกเรา” แผ่นดินหันไปบอกกับกับธาวินที่แต่งงานมาเกือบสองปีแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกสักที
“ใครบอกว่ายังไม่มีกันเล่า...3เดือนกว่าแล้ว” ธาวินกะว่าจะบอกกับทุกคนว่าจอมขวัญท้องแล้วในคืนนี้แต่เมื่อถามกันก่อนก็เลยบอกซะเลยเดี๋ยวจะว่าเขาไม่มีน้ำยา
“จริงเหรอนี่ยัยขวัญท้องแล้วเหรอ...หนอยไม่คิดจะบอกข่าวดีพวกเราบ้างเลยนะต้องรอให้ถาม” พีรพัตรที่ทำหน้าน้อยใจนิดหน่อยที่น้องสาวของเขากำลังท้องอยู่แท้ๆแต่ไม่คิดจะบอกพี่ชายคนนี้สักนิดต้องรอให้ถามก่อนถึงจะยอมบอก
“ก็กะว่าจะบอกคืนนี้พร้อมกับทุกๆคนนี่แหละแต่พวกนายถามก่อนก็เลยบอกซะเลย”
20.00 น.
ทางด้านสามสาว
กว่าทั้งสามจะทำอาหารเสร็จก็เป็นเวลาที่จะเริ่มฉลองปีใหม่กันพอดีเมื่อทุกคนรู้ว่าจอมขวัญมีน้องก็ดีใจกันยกใหญ่โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่ของหญิงสาวที่ดีใจว่าลูกสาวของเธอจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆเสียที
ตอนนี้ทุกคนกำลังทานอาหารกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนานอบอวลไปด้วยความสุขและความอบอุ่นที่นานๆทีจะได้มานั่งถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน
กว่าทุกคนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อนก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าทางด้านปู่และย่าเล็กย่าใหญ่ก็เลยขอตัวพาหลานๆไปนอนก่อนตั้งแต่สามทุ่มกว่าๆแล้วปล่อยให้หนุ่มๆสาวๆเขาฉลองกันต่อ
ที่ต้องแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะสามสาวเห็นว่าทั้งสามหนุ่มดื่มกันมามากแล้วขืนพวกเธอที่เป็นภรรยายังปล่อยให้คนเป็นสามีดื่มกันต่อมีหวังสลบเหมือดอยู่ตรงนี้เป็นแน่
“อืมมมม...พลอยยย..พี่ยังไม่เมาสักหน่อย” แผ่นดินโดนหญิงสาวลากให้เข้าห้องมาพักผ่อนเพราะคิดว่าตัวเขาเมาก็ต้องรีบปฏิเสธว่าไม่ได้เมาเขานั่งดื่มอยู่กับทั้งธาวินและพีรพัตรจริงแต่เหล้าแค่นั้นก็ไม่ได้ทำให้คนคอแข็งอย่างเขาเมาขึ้นมาได้หรอกและเขาก็เชื่อว่าชายหนุ่มทั้งสองก็ไม่มีท่าทีว่าจะเมาเหมือนกันมีแต่บรรดาภรรยาของพวกเขานี่แหละที่คิดกันไปเองว่าพวกเขาจะเมากัน
“ไม่เมาอะไรกันล่ะคะดื่มกันไปตั้งเยอะ”
“ดูหน้าพี่สิพลอยยังเป็นปกติอยู่เลยนี่ไงๆ”
“หืมพี่พอลเอาหน้าไปไกลๆเลยค่ะเหม็นเหล้า” แผ่นดินแกล้งยื่นหน้าไปใกล้ๆคนเป็นภรรยาพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ทำเอาหญิงสาวเขินจนต้องหลบหันหน้าไปทางอื่นแสร้งผลักหน้าชายหนุ่มให้ออกห่าอ้างว่าเหม็นกลิ่นเหล้า
“แล้วนี่ลูกเราอยู่ไหนกันล่ะพลอย” ชายหนุ่มไม่เห็นทั้งลูกสาวและลูกชายของตนอยู่ในห้องก็ถามหา
“คืนนี้คุณแม่ให้พวกเค้าไปนอนด้วยค่ะเห็นบ่นว่าคิดถึงอยากนอนกอดหลาน”
“ยังงั้นเองเหรอคงจะคิดถึงหลานมากสินะ” ชายหนุ่มคิดว่าแม่ของเขาคงจะคิดถึงหลานๆมากเพราะนานๆเขาจะมีเวลาพาลูกๆมาหาสักที
“คืนนี้ดาวสวยนะพลอยมาดูสิ” ชายหนุ่มหันไปเห็นท้องฟ้าที่กำลังส่องแสงเข้ามาในห้องพอดีเลยดันตัวหญิงสาวให้ออกมาดูดาวที่ระเบียงพร้อมกอดอยู่ด้านหลังและแหงนมองดาวอยู่ด้วยกัน
“สวยจริงๆด้วยค่ะพี่พอล” พลอยไพลินแหงนมองดวงดาวตามที่สามีเธอบอกคืนนี้ดวงดาวส่องแสงสุกไสวเป็นพิเศษหญิงสาวคิดว่าเธอเองไม่ได้มองดาวที่สวยแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว
“พลอยดาวตกขอพรเร็ว” แผ่นดินเห็นว่ามีดาวตกเลยรีบบอกภรรยาของเขาว่าให้รีบขอพรโดยด่วน
“พี่พอลขอว่าอะไรคะ” หญิงสาวขอพรเสร็จเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นคนเป็นสามีขอพรเรียบร้อยแล้วก็เลยอยากรู้ว่าสามีของเธอขอพรอะไรทำไมถึงไวจัง
“พี่ก็ขอให้เราสองคนมีความสุขแบบนี้ตลอดไปและขอให้พี่น้องของเรารักกันเหมือนทุกวันนี้ตลอดไปแล้วก็.......”
“ก็อะไรคะ” หญิงสาวจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างใจจดใจจ่อรอฟังคำตอบ
“ขอให้พลอยมีลูกให้พี่อีกสักสองคน”
“ถ้าพลอยท้องลูกอีกสองคนมีหวังพลอยหุ่นพังเหมือนแม่หมีไม่รู้ว่าพี่พอลจะรักอยู่หรือเปล่าน้า” หญิงสาวแสร้งถามคนเป็นสามีว่าถ้าเธอไม่สวยเป็นนังเพิ้งเลี้ยงลูกอยู่บ้านเขาจะยังรักเธออยู่หรือเปล่า
“ถึงพลอยจะตัวเท่าช้างพี่ก็รัก....”
“ขอบคุณนะคะที่พี่พอลรักพลอยและลูกมากขนาดนี้พลอยเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลยค่ะ” หญิงสาวพูดออกมาจากความรู้สึกเธอไม่ผิดหวังเลยที่เธอตัดสินใจให้โอกาสชายหนุ่มครั้งนั้นเพราะชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกว่าเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกที่ได้เขาเป็นสามี
และก็คิดว่าทั้งลูกแก้วและจอมขวัญก็คงเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดเหมือนเธออีกเหมือนกันที่โชคชะตาพัดพาให้เธอและน้องของเธอเจอแต่คู่ชีวิตที่ดีๆหญิงสาวคิดว่าชีวิตต่อจากนี้เธอก็จะขอใช้ชีวิตครอบครัวที่มีแต่ความสุขถ้ามีเรื่องทุกข์เข้ามาเธอก็พร้อมที่จะยอมรับมันแค่ขอให้เธอได้อยู่กับสามีและลูกๆของเธอตลอดไปแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
...........................จบบริบูรณ์......................
บ่ายแก่ๆ ของวันศุกร์“แอ้ๆ” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยที่พึ่งตื่นและกำลังพลิกคว่ำพลิกหงายเล่นอยู่บนเปลเมื่อตื่นมามองไม่เห็นใครก็ส่งเสียงเล็กๆแหลมๆร้องอ้อแอ้ เพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าหนูตื่นแล้วน้า..และก็กำลังหิวอยู่ด้วยพลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องก็รีบละกิจกรรมทุกอย่างเดินมาหาเจ้าก้อนกลมอย่างรวดเร็ว“ตื่นแล้วเหรอคะคนเก่ง หิวแล้วล่ะสิ” พลอยไพลินที่กำลังจ้องมองยัยหนูแพรชมพูที่ยัดกำปั้นอวบๆเข้าปาก ก็รีบยกยัยหนูออกมาจากเปลเมื่อเห็นแม่ยกตัวเองออกมาจากเปลก็ละจากกำปั้นหันมาส่งยิ้มให้แม่แทนและก็รีบตะกุยไปที่ทรวงอกของผู้เป็นแม่พร้อมส่งเสียงเอิ้กอ้ากชอบใจที่รู้ว่าจะได้กินนมอุ่นๆจากเต้าแล้ว“หนูหิวมากเลยใช่ไหมคะชมพู ชมพูจ๋า ยิ้มให้แม่ก่อนเร็วคนเก่ง” พลอยไพลินหยอกล้อลูกเล่นก่อนที่จะให้กินนมเด็กหญิงก็น่าจะอยากเล่นกับแม่ด้วยก็ส่งเสียง อ้อแอ้เอิ้กอ้ากใหญ่แต่มือก็จ้องแต่จะตะปปไปที่นมอย่างเดียวพลอยไพลินเลยเปิดเต้าอวบอิ่มให้เจ้าก้อนกลมได้ดูดก่อนที่เสียงหัวเราะของลูกน้อยจะกลายเป็นเสียงร้องแทนระหว่างที่ยัยหนูชมพูดูดนมคนเป็นแม่แม่อยู่นั้นมือทั้งสองข้างก็คอยประคองนมเต้าที่ดูดเอาไว้กลัวว่ามันจะหายไปไหน...พ
บ้านเด็กกำพร้าพลอยไพลินขับรถมาถึงที่บ้านเด็กกำพร้าที่แม่น้อยดูแลอยู่เมื่อมาถึงหญิงสาวก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ห้องทำงานของแม่น้อยทันที“แม่จ๋า” เมื่อพลอยไพลินเห็นหญิงร่างท้วมนั่งกุมขมับอยู่บนโต๊ะทำงานหญิงสาวก็รีบวิ่งไปกอดแม่ที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กทันที“พลอย มาแล้วเหรอลูก” หญิงชราร่างท้วมที่นั่งกุมขมับอยู่เงยหน้ามาทักพลอยไพลินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“แล้วเจ้าหนี้ที่เราไปกู้เค้ามาเค้าว่ายังไงบ้างจ้ะแม่” พลอยไพลินมาถึงด้วยความใจร้อนเลยถามแม่น้อยเรื่องที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ตอนนี้“เค้าบอกว่าถ้าเราไม่รีบเอาเงินไปคืนเค้า...เค้าจะยึดที่นี่ทำลายทิ้งแล้วสร้างรีสอร์ทแทนน่ะลูกแม่จนหนทางมากเลยตอนนี้แม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว ฮือๆๆๆๆ แม่ไม่อยากทิ้งเด็กๆ ไปเลยพลอย” หญิงร่างท้วมถึงกับปล่อยโฮออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนเพราะเด็กกำพร้าที่บ้านตอนนี้ก็มีมากขึ้นทุกวันค่าใช้จ่ายมันก็สูงขึ้นเรื่อยๆเงินที่มีคนบริจาคมามันก็ไม่พอเพราะไหนจะเลี้ยงเด็กในบ้านไหนจะต้องจ่ายดอกเบี้ยที่แสนโหดจากเจ้าหนี้ที่เอาที่ดินไปจำนองไว้อีก“แม่ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ ยังไงพลอยก็ไม่ยอมให้ใครมายึดที่นี่ได้หรอกจ้ะ
ขอความช่วยเหลือ06.00 เช้าวันถัดมาพลอยไพลินตื่นมาพร้อมกับความสดชื่นหญิงสาวเห็นข้อความจากอีเมลเด้งขึ้นเลยกดดูข้อความในเมลที่ถูกตอบกลับมาทำเอาหญิงสาวแทบอยากจะกระโดดกรี้ดลั่นบ้านแต่ก็ต้องข่มความดีใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้เจ้าก้อนที่กำลังหลับอุตุอยู่ข้างๆได้ยินเสียงกรี้ดแล้วตื่นมาตอนนี้ข้อความในอีเมลเขียนส่งมาว่าพรุ่งนี้คุณหญิงดวงแขจะเดินทางมาที่บ้านเด็กกำพร้าเพื่อช่วยเหลือตามที่พลอยไพลินได้ร้องขอเมื่อพลอยไพลินได้รับข่าวดีหญิงสาวก็รีบโทรหาแม่น้อยของเธอและบอกข่าวดีทันที“จริงเหรอลูก คุณหญิงท่านช่างมีเมตตากับเราเหลือเกินขอบใจมากนะลูกที่ไม่ทิ้งแม่กับน้องๆ” เสียงปลายสายที่ตอบกลับมานั้นดูมีความหวังและสบายใจขึ้นกว่าเดิมแม่น้อยพูดกับพลอยไพลิน พร้อมน้ำตาคลอ เธอไม่เคยผิดคำพูดเลยจริงๆแม่สาวน้อยคนนี้“เดี๋ยวพรุ่งนี้ พลอยกับลูกแก้วจะไปหาแม่แต่เช้านะคะ แม่สบายใจได้แล้วน้า ไม่ต้องเครียดแล้วนะ..เห็นไหมพลอยบอกแล้วปัญหาทุกอย่างมีทางออกเสมอ พลอยรักแม่นะจ้ะ” มือเรียวปาดน้ำตาแห่งความยินดีลวกๆก่อนที่จะกดวางสายแม่ของเธอไร่บดินทร์เดชาไร่นี้เป็นไร่ที่อยู่ทางเหนือมีอาณาเขตพื้นที่สีเขียวหลายร้อยไร่บรรยากาศดี
“...” หลังจากที่คุณหญิงดวงแขออกไปจากห้องของแผ่นดินแล้วชายหนุ่มก็พยุงตัวเองมาพิงอยู่กับหัวเตียงดังเดิม..พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ปวดร้าวจนลืมไม่ลงชายหนุ่มยังนึกถึงใบหน้าหวานที่เขาจดจำไม่อาจลืมอยู่ทุกวันชายนั่งเหม่อเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าเพราะเหตุใดเขาไม่ดีตรงไหนหญิงสาวจึงทิ้งเขาไปมีคนอื่นทั้งที่การคบกันกับเขาและเธอไม่มีวี่แววว่าจะมีเธอมือที่สามจนชายหนุ่มถึงขั้นขอเธอแต่งงานแต่เธอกลับปฏิเสธเขาและเธอขอให้เขาและเธอต่างคนต่างอยู่ แผ่นดินเมื่อรู้เช่นนั้นก็หูอื้อตาลายเหมือนโลกหยุดหมุนหัวใจของเขาแตกสลายไปหมดแล้วหลังจากที่หญิงสาวบอกเลิกเธอก็หายหน้าหายตาไปเมื่อเขาไปหาเธอที่บ้าน...ป้าเจ้าของบ้านเช่าก็บอกว่าเธอออกไปแล้วและไม่รู้ว่าไปไหนแต่มีจดหมายจากพลอยไพลินฝากไว้ให้เมื่อเขาอ่านก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวมีคนรักอยู่แล้วที่ผ่านมามันคือเรื่องหลอกลวงเรื่องเลวร้ายที่ได้รับรู้ทำให้เขาดื่มเหล้าจนเมาและขับรถจนเกิดอุบัติเหตุเดินไม่ได้และเขาก็ไม่ยอมรักษาคู่หมั้นของเขาที่บอกว่ารักเขานักหนาเมื่อเห็นสภาพของเขาก็รับไม่ได้จึงขอถอนหมั้นและไม่หันมาแลเขาอีกเลยซึ่งข้อนี้ชายหนุ่มไม่สนใจเพราะเขาก็ไม่ได้รักแม่สา
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณหญิง พลอยพูดคำไหนคำนั้นค่ะ ให้พลอยได้ทำงานให้คุณหญิงนะคะ” ดวงแขเห็นแววตามุ่งมั่นของหญิงสาวตรงหน้าก็คิดว่าคงขัดอะไรไม่ได้คงต้องหาอะไรให้เธอช่วยทำเสียแล้ว“เอ้า เอาอย่างนี้ก็ได้ หนูพลอยเรียนพยาบาลมาใช่ไหมจ้ะ พอดีลูกชายของฉันเค้าประสบอุบัติเหตุตอนนี้เดินไม่ได้มาปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่ยอมทำกายภาพสักทีหนูพอจะช่วยได้ไหม”“ได้ค่ะคุณหญิง พลอยทำกายภาพเป็นค่ะ แล้วให้พลอยเริ่มงานวันไหนดีคะ” สาวเจ้ายิ้มตาเป็นประกายดีใจที่จะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณตามที่ตนหวังไว้“เอ่อ เริ่มน่ะก็เริ่มได้เลยแต่ลูกชายฉันน่ะ อารมณ์ร้ายอยู่พอตัวหนูไหวใช่ไหมจ้ะ”“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณหญิง หนูว่าหนูรับมือไหวค่ะ สู้ค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยเสียงชัดแจ๋วจากที่เคยมีประสบการณ์เป็นพยาบาลเธอเจอคนไข้มาทุกประเภทแล้วเธอคิดว่าเธอรับมือไหว“5555555 โอเค” ดวงแขหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของพลอยไพลินเธอเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จริงๆเลยคิดในใจหวังว่าหนูพลอยไพลินคงรับมือลูกชายของเธอได้ดีกว่าพยาบาลคนก่อนๆที่เข้ามา“แต่ว่าหนูต้องอยู่ที่บ้านนั่น24ชั่วโมงเลยนะและไม่ต้องห่วงเรื่องยัยหนูชมพูนะฉันจะให้หนูพลอยกับยัย
เมื่อฐิตาพูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปอย่างคนชนะพลางยิ้มเย้ยหญิงสาวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอย่างสะใจพลอยไพลินทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนร้องให้ ให้กับความโง่ของตัวเองหญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะโต้เถียงกับคนตรงหน้าในเมื่อฐิตาบอกว่าเป็นคู่หมั้นของคนรักของเธอแถมยังมีลูกด้วยกันอีกก็เท่ากับเธอคือมือที่สามคำนี้มันแล่นเข้ามาในสมองทำให้เธอหยุดร้องให้ไม่ได้ในตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ที่วาดฝันว่ามีรักที่ดี แต่กลับไม่ใช่เลยพลอยไพลินนั่งร้องให้อยู่ที่สวนสักพัก ก็ขอลากลับบ้านครึ่งวันเนื่องจากสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่พร้อมที่จะดูแลคนไข้เธอจึงขอลาพักดีกว่าที่จะงานแบบที่ยังกังวลอยู่หน้าโรงพยาบาลแผ่นดินหนุ่มรูปหล่อร่างสูงที่กำลังถือกุหลาบแดงช่อโตลงมาจากรถเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักก็รีบเดินไปหาทันที“พลอย กำลังจะเดินไปไหนครับ” แผ่นดินทักทายพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มอ่อน“เอ่อ พลอยจะกลับบ้านค่ะ” พลอยไพลินรีบเดินหนีออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาตอนนี้และก็ไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ด้วยเนื่องจากสภาพจิตใจเธอไม่พร้อมรับอะไรทั้งนั้นในตอนนี้แต่ก็โดนมือของเขารั้งไว้อยู่ดี“พลอยฟังพี่นะพี่มีอะไรจะบ
เป็นเวลาสามวันที่แผ่นดินทำใจและวันนี้จะเป็นวันที่เขาจะต้องคุยกับพลอยไพลินให้รู้เรื่องให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นชายหนุ่มตัดสินใจไปหาหญิงสาวที่หน้าบ้านของเธอดีกว่าไปหาที่โรงพยาบาลเพราะหากเกิดการทะเลาะกันที่นั่นคงจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนที่ทำงาน ถึงแม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็จำทางได้แม่นเพราะชายหนุ่มจดจำรายละเอียดของคนรักเกือบทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารการกินว่าชอบกินอะไรหรือไม่ชอบอะไร ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฟ้ามืดแล้วแผ่นดินก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาที่บ้านมีเพียงหญิงสูงวัยเดินออกมาเขาจึงรีบเปิดประตูรถลงไปถามทันทีว่าคนที่อยู่บ้านนี้เค้าทำไมยังไม่กลับกัน หญิงสูงวัยเห็นเป็นคนแปลกหน้าคราแรกแกก็ไม่ไว้ใจแต่พอถามชื่อและได้คำตอบว่าชื่อแผ่นดินตรงกับคนที่พลอยไพลินฝากจดหมายไว้ให้จึงยื่นจดหมายให้กับชายหนุ่มและบอกว่าพลอยไพลินได้ย้ายออกเมื่อสองวันที่แล้วและก็ฝากจดหมายไว้ให้เขา เมื่อหมดธุระของหญิงสูงวัยเธอก็เดินกลับไปบ้านของเธอทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่อย่างนั้นแผ่นดินรีบเข้าไปในรถเปิดจดหมายอ่าน ใจความในจดหมายเขียนว่าพลอยไพลินมีคนรักอยู่แล้วตลอดเ
“แอ้ๆๆๆ”“โอโห ลูกสาวใครเนี่ยธุจ้าสวยจังเลยค่า” “แอร๊ะ..” เจ้าก้อนเหมือนจะรู้ว่ามีคนชมยินคำชมจึงส่งเสียงเอิ้กอ้ากหัวเราะชอบใจใหญ่“รู้ด้วยว่ามีคนชม..หนูรู้ใช่ไหมคะน่าฟัดจริงๆเลยยัยหนู” มือเรียวของดวงแขยื่นขยำพุงพุ้ยแพรชมพูเบาๆด้วยความเอ็นดู“หนูพลอยหนูแก้วทีหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงแล้วนะจ้ะเรียกฉันว่าแม่เถอะจะ” ดวงแขว่าจะคุยกับสองสาวเรื่องนี้ตั้งแต่เจอกันวันนั้นแล้ว“จะดีเหรอคะคุณหญิงคือพลอยคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรค่ะ”“ใช่ค่ะคุณหญิง” สองสาวหันมองหน้ากันด้วยท่าทีที่เกรงใจดวงแขไม่น้อย“ไม่เหมาะอะไรกัน..ก็ฉันน่ะมีลูกชายแค่คนเดียวลูกสาวก็ไม่เคยมีแถมฉันยังอยากได้ยัยหนูชมพูมาเป็นหลานอีกด้วยมาเป็นลูกสาวแม่กันนะถือว่าเห็นใจคนแก่ขี้เหงาที่อยากมีลูกเยอะๆด้วยเถอะ”“ก็ได้ค่ะ..พลอยต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูพวกเรา” สองสาวจำต้องจำนนกับลูกอ้อนของดวงแข“งั้นทีนี้ยัยหนูชมพูก็เป็นหลานยายแล้วสินะ..มาให้ยายอุ้มหน่อยเร็วคนเก่ง” พอสองสาวตอบรับความต้องการได้คุณหญิงก็ยิ้มปลื้มปริ่มก่อนจะยกสองแขนขออุ้มเจ้าก้อนกลมที่น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่กับลูกแก้ว“..อื้มมม..หม่ำๆๆๆๆ” ดูท่าเจ้าก้อนกลมจะเข้