“...” หลังจากที่คุณหญิงดวงแขออกไปจากห้องของแผ่นดินแล้วชายหนุ่มก็พยุงตัวเองมาพิงอยู่กับหัวเตียงดังเดิม..พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ปวดร้าวจนลืมไม่ลง
ชายหนุ่มยังนึกถึงใบหน้าหวานที่เขาจดจำไม่อาจลืมอยู่ทุกวันชายนั่งเหม่อเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าเพราะเหตุใดเขาไม่ดีตรงไหนหญิงสาวจึงทิ้งเขาไปมีคนอื่นทั้งที่การคบกันกับเขาและเธอไม่มีวี่แววว่าจะมีเธอมือที่สาม
จนชายหนุ่มถึงขั้นขอเธอแต่งงานแต่เธอกลับปฏิเสธเขาและเธอขอให้เขาและเธอต่างคนต่างอยู่ แผ่นดินเมื่อรู้เช่นนั้นก็หูอื้อตาลายเหมือนโลกหยุดหมุนหัวใจของเขาแตกสลายไปหมดแล้วหลัง
จากที่หญิงสาวบอกเลิกเธอก็หายหน้าหายตาไปเมื่อเขาไปหาเธอที่บ้าน...ป้าเจ้าของบ้านเช่าก็บอกว่าเธอออกไปแล้วและไม่รู้ว่าไปไหนแต่มีจดหมายจากพลอยไพลินฝากไว้ให้เมื่อเขาอ่านก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวมีคนรักอยู่แล้วที่ผ่านมามันคือเรื่องหลอกลวง
เรื่องเลวร้ายที่ได้รับรู้ทำให้เขาดื่มเหล้าจนเมาและขับรถจนเกิดอุบัติเหตุเดินไม่ได้และเขาก็ไม่ยอมรักษาคู่หมั้นของเขาที่บอกว่ารักเขานักหนาเมื่อเห็นสภาพของเขาก็รับไม่ได้จึงขอถอนหมั้นและไม่หันมาแลเขาอีกเลย
ซึ่งข้อนี้ชายหนุ่มไม่สนใจเพราะเขาก็ไม่ได้รักแม่สาวคู่หมั้นที่มีดีแต่หน้าตาอยู่แล้วชายหนุ่มที่เอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน ปล่อยหนวดเครารกรุงรัง กลบความหล่อไปจนหมดใครเห็นก็ต้องตกใจไม่กล้าเข้าใกล้ แม้แต่พยาบาลที่มารักษาก็ยังต้องกลัวคนไข้อย่างเขา
เช้าของอีกวัน
“แอ้ๆ แอ้” หนูน้อยแพรชมพูที่ใส่ชุดกระโปรงสีหวานคาดผมสีชมพูที่มีดอกไม้ติดอยู่นั่งตัวกลมอยู่ในรถเข็นเมื่อเห็นแม่ของตัวเองเดินมาหาก็ส่งเสียงเรียก อ้อแอ้ยิ้มหวานยกใหญ่
“ว่าไงจ้ะชมพู.. โอ้โห..น้าลูกแก้วจับเจ้าก้อนของแม่ใส่ชุดสีชมพูสวยจังเลยมาให้แม่หอมหน่อยซิคนเก่ง” พลอยชมพูทำท่ายื่นมือไปจะอุ้มเจ้าก้อนกลมก็ยื่นแขนป้อมทั้งสองยื่นหาคนเป็นแม่ทันที
“เตรียมของให้ยัยหนูเสร็จแล้วใช่ไหมคะพี่พลอย เดี๋ยวแก้วไปเอารถออกเลยค่ะ”
“พี่เตรียมเรียบร้อยแล้วจ้ะเดี๋ยวเราไปกันเลยเผื่อคุณหญิงไปถึงก่อนให้ผู้ใหญ่รอมันจะดูไม่ดี”
ทั้งสามคนขับรถมาถึงที่บ้านแม่น้อยเป็นเวลาสองโมงเช้าพอดีเมื่อมาถึงพลอยไพลินก็รีบอุ้มเจ้าก้อนชุดชมพูฟูฟ่องเดินเข้ามาในห้องทำงานของแม่น้อยโดยมีลูกแก้วถือสัมภาระของแพรชมพูเดินตามหลังมาด้วย
“มากันแล้วเหรอลูก.. ไหน...คนสวยของยายมาให้ยายอุ้มหน่อยเร็ว” หญิงร่างท้วมเมื่อเห็นพลอยชมพูเดินเข้ามาพร้อมลูกแก้วและเจ้าก้อนกลมก็รีบลุกออกมาต้อนรับ
“สวัสดีคุณยายก่อนเร็ว” ยัยหนูแพรชมพูเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดว่าสวัสดีคุณยาย ก็รีบยกมือป้อมประกบกันอย่างว่าง่าย
“แอ้ๆๆๆ แอ้” เมื่อเห็นคนเป็นยายเอื้อมมือมารับ ยัยหนูก็โผเข้าหาแม่น้อยโดยทันทีส่งเสียง อ้อแอ้ เป็นการทักทายคุณยายอย่างอารมณ์ดี
“เก่งจังเลยลูก สวัสดีเป็นด้วยหมาน้อยของยาย”
“สนใจแต่หลานไม่ทักทายลูกสาวบ้างเลยน้า งอลดีไหมเนี่ยยยย” ลูกแก้วเอ่ยหยอกคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ
“แหม ยัยลูกแก้วนี่ก็ แม่ก็คิดถึงเราเหมือนกันนั่นแหละ ขอเล่นกับหลานก่อนไม่ได้หรือไง”
ระหว่างที่ทั้งสามคุยกันอย่างออกรสไม่นานรถคันหรูของคุณหญิงดวงแขก็ขับเข้ามาจอดที่ด้านหน้าห้องทำงานของแม่น้อย
“อ้าวนั่นไงคุณหญิงมาแล้ว” หญิงร่างท้วมมองผ่านหน้าต่างก็เห็นมีรถตู้มาจอดและเห็นคุณหญิงดวงแขเดินลงมาก็รีบเดินออกมารับโดยที่ยังอุ้มหนูน้อยแพรชมพูอยู่
พลอยไพลินและลูกแก้วได้ยินที่แม่น้อยบอกว่าคุณหญิงมาแล้วทั้งสองก็ลุกเดินตามแม่น้อยออกมาตอนนี้ใจของหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะตื่นเต้นที่จะได้เจอผู้มีพระคุณที่อยากจะเจอมานานจะได้ถือโอกาสขอบคุณคุณหญิงดวงแขที่ส่งเธอเรียนอย่างเป็นทางการสักที
“สวัสดีค่ะ คุณหญิง”
“สวัสดีจะ... แม่น้อย นั่นลูกใครน่ารัก น่าชังจังเลย” ดวงแขเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวกลมสวมชุดสีชมพูที่กำลังส่งยิ้มที่มีแต่เหงือกให้เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าลูกใครช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน
“ลูกของหนูพลอยไพลิน ที่คุณหญิงส่งให้เรียนไงคะ” แม่น้อยคลายความสงสัยให้ดวงแข
“สวัสดีค่ะ คุณหญิงพลอยเองค่ะ วันนี้พลอยดีใจมากเลยค่ะที่มีโอกาสได้เจอกับคุณหญิงเดี๋ยวเชิญคุณหญิงด้านในดีกว่าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงแจ๋วแนะนำตัวก่อนจะเชิญทุกคนเข้าไปคุยกันด้านใน
“จ้า” คุณหญิงดวงแขรับไหว้หญิงสาวทั้งสองที่ยกมือไหว้เธอก่อนจะเดินเข้าไปคุยธุระสำคัญกันด้านใน
เมื่อพูดคุยถึงปัญหากันจบดวงแขก็สั่งให้ลูกน้องเอาเงินไปใช้หนี้เจ้าหนี้ทั้งหมดและได้โฉนดคืนมาและสั่งให้บอดี้การ์ดคอยตรวจตราที่นี่เป็นประจำ เพราะจะได้ป้องกันไม่ให้มีใครมารบกวนที่นี่ได้อีกเมื่อคุยธุระเรื่องบ้านเด็กกำพร้าจบดวงแขก็ถือโอกาสขอคุยกับพลอยไพลินเป็นการส่วนตัว
“พลอยต้องขอขอบคุณคุณหญิงมากๆเลยนะคะที่ไม่ปฏิเสธที่จะช่วยพวกเราค่ะและที่พลอยบอกว่าพลอยจะทำงานใช้หนี้ให้คุณหญิงพลอยพูดจริงนะคะคุณหญิงจะให้พลอยทำอะไรบอกพลอยได้เลยค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยด้วยรอยยิ้มเธอเต็มใจที่จะทำทุกอย่างขอให้ดวงแขบอกมาเท่านั้นตอบแทนที่ดวงแขยอมช่วยบ้านเด็กกำพร้าเอาไว้
“โถ่ หนูพลอย อะไรที่ฉันช่วยได้ฉันก็ช่วยแล้วอีกอย่างแม่น้อยก็เป็นคนดีคนนึงที่ฉันรู้จักฉันพร้อมช่วยคนดีเสมอจะเรื่องทำงานใช้หนี้ไม่ต้องหรอกฉันเต็มใจช่วย”
ดวงแขรู้สึกว่าตัวเองเลือกให้ทุนคนไม่ผิดจริงๆ พลอยไพลินเป็นเด็กที่ขยันเรียนดีแถมยังจิตใจดีอีกต่างหากหน้าตาก็สะสวยถ้าไม่ติดว่าลูกชายเธอตอนนี้ดูไม่ได้ก็จะขอจองตัวเป็นลูกสะใภ้เลยเพราะจากที่ได้คุยกับแม่น้อยเรื่องหนูพลอยว่าท้องไม่มีพ่อแต่เธอก็ยังเลี้ยงลูกคนเดียวได้ดีขนาดนี้ถือเป็นหญิงแกร่งคนนึงเลยถึงพลอยชมพูจะมีลูกแล้วแต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะยัยหนูแพรชมพูก็ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินถ้าได้ทั้งคู่มาเป็นคนในครอบครัวก็คงดี
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณหญิง พลอยพูดคำไหนคำนั้นค่ะ ให้พลอยได้ทำงานให้คุณหญิงนะคะ” ดวงแขเห็นแววตามุ่งมั่นของหญิงสาวตรงหน้าก็คิดว่าคงขัดอะไรไม่ได้คงต้องหาอะไรให้เธอช่วยทำเสียแล้ว“เอ้า เอาอย่างนี้ก็ได้ หนูพลอยเรียนพยาบาลมาใช่ไหมจ้ะ พอดีลูกชายของฉันเค้าประสบอุบัติเหตุตอนนี้เดินไม่ได้มาปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่ยอมทำกายภาพสักทีหนูพอจะช่วยได้ไหม”“ได้ค่ะคุณหญิง พลอยทำกายภาพเป็นค่ะ แล้วให้พลอยเริ่มงานวันไหนดีคะ” สาวเจ้ายิ้มตาเป็นประกายดีใจที่จะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณตามที่ตนหวังไว้“เอ่อ เริ่มน่ะก็เริ่มได้เลยแต่ลูกชายฉันน่ะ อารมณ์ร้ายอยู่พอตัวหนูไหวใช่ไหมจ้ะ”“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณหญิง หนูว่าหนูรับมือไหวค่ะ สู้ค่ะ” พลอยไพลินเอ่ยเสียงชัดแจ๋วจากที่เคยมีประสบการณ์เป็นพยาบาลเธอเจอคนไข้มาทุกประเภทแล้วเธอคิดว่าเธอรับมือไหว“5555555 โอเค” ดวงแขหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของพลอยไพลินเธอเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จริงๆเลยคิดในใจหวังว่าหนูพลอยไพลินคงรับมือลูกชายของเธอได้ดีกว่าพยาบาลคนก่อนๆที่เข้ามา“แต่ว่าหนูต้องอยู่ที่บ้านนั่น24ชั่วโมงเลยนะและไม่ต้องห่วงเรื่องยัยหนูชมพูนะฉันจะให้หนูพลอยกับยัย
เมื่อฐิตาพูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปอย่างคนชนะพลางยิ้มเย้ยหญิงสาวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอย่างสะใจพลอยไพลินทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนร้องให้ ให้กับความโง่ของตัวเองหญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะโต้เถียงกับคนตรงหน้าในเมื่อฐิตาบอกว่าเป็นคู่หมั้นของคนรักของเธอแถมยังมีลูกด้วยกันอีกก็เท่ากับเธอคือมือที่สามคำนี้มันแล่นเข้ามาในสมองทำให้เธอหยุดร้องให้ไม่ได้ในตอนนี้ เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ที่วาดฝันว่ามีรักที่ดี แต่กลับไม่ใช่เลยพลอยไพลินนั่งร้องให้อยู่ที่สวนสักพัก ก็ขอลากลับบ้านครึ่งวันเนื่องจากสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่พร้อมที่จะดูแลคนไข้เธอจึงขอลาพักดีกว่าที่จะงานแบบที่ยังกังวลอยู่หน้าโรงพยาบาลแผ่นดินหนุ่มรูปหล่อร่างสูงที่กำลังถือกุหลาบแดงช่อโตลงมาจากรถเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักก็รีบเดินไปหาทันที“พลอย กำลังจะเดินไปไหนครับ” แผ่นดินทักทายพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มอ่อน“เอ่อ พลอยจะกลับบ้านค่ะ” พลอยไพลินรีบเดินหนีออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาตอนนี้และก็ไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ด้วยเนื่องจากสภาพจิตใจเธอไม่พร้อมรับอะไรทั้งนั้นในตอนนี้แต่ก็โดนมือของเขารั้งไว้อยู่ดี“พลอยฟังพี่นะพี่มีอะไรจะบ
เป็นเวลาสามวันที่แผ่นดินทำใจและวันนี้จะเป็นวันที่เขาจะต้องคุยกับพลอยไพลินให้รู้เรื่องให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นชายหนุ่มตัดสินใจไปหาหญิงสาวที่หน้าบ้านของเธอดีกว่าไปหาที่โรงพยาบาลเพราะหากเกิดการทะเลาะกันที่นั่นคงจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนที่ทำงาน ถึงแม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็จำทางได้แม่นเพราะชายหนุ่มจดจำรายละเอียดของคนรักเกือบทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารการกินว่าชอบกินอะไรหรือไม่ชอบอะไร ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฟ้ามืดแล้วแผ่นดินก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาที่บ้านมีเพียงหญิงสูงวัยเดินออกมาเขาจึงรีบเปิดประตูรถลงไปถามทันทีว่าคนที่อยู่บ้านนี้เค้าทำไมยังไม่กลับกัน หญิงสูงวัยเห็นเป็นคนแปลกหน้าคราแรกแกก็ไม่ไว้ใจแต่พอถามชื่อและได้คำตอบว่าชื่อแผ่นดินตรงกับคนที่พลอยไพลินฝากจดหมายไว้ให้จึงยื่นจดหมายให้กับชายหนุ่มและบอกว่าพลอยไพลินได้ย้ายออกเมื่อสองวันที่แล้วและก็ฝากจดหมายไว้ให้เขา เมื่อหมดธุระของหญิงสูงวัยเธอก็เดินกลับไปบ้านของเธอทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่อย่างนั้นแผ่นดินรีบเข้าไปในรถเปิดจดหมายอ่าน ใจความในจดหมายเขียนว่าพลอยไพลินมีคนรักอยู่แล้วตลอดเ
“แอ้ๆๆๆ”“โอโห ลูกสาวใครเนี่ยธุจ้าสวยจังเลยค่า” “แอร๊ะ..” เจ้าก้อนเหมือนจะรู้ว่ามีคนชมยินคำชมจึงส่งเสียงเอิ้กอ้ากหัวเราะชอบใจใหญ่“รู้ด้วยว่ามีคนชม..หนูรู้ใช่ไหมคะน่าฟัดจริงๆเลยยัยหนู” มือเรียวของดวงแขยื่นขยำพุงพุ้ยแพรชมพูเบาๆด้วยความเอ็นดู“หนูพลอยหนูแก้วทีหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงแล้วนะจ้ะเรียกฉันว่าแม่เถอะจะ” ดวงแขว่าจะคุยกับสองสาวเรื่องนี้ตั้งแต่เจอกันวันนั้นแล้ว“จะดีเหรอคะคุณหญิงคือพลอยคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรค่ะ”“ใช่ค่ะคุณหญิง” สองสาวหันมองหน้ากันด้วยท่าทีที่เกรงใจดวงแขไม่น้อย“ไม่เหมาะอะไรกัน..ก็ฉันน่ะมีลูกชายแค่คนเดียวลูกสาวก็ไม่เคยมีแถมฉันยังอยากได้ยัยหนูชมพูมาเป็นหลานอีกด้วยมาเป็นลูกสาวแม่กันนะถือว่าเห็นใจคนแก่ขี้เหงาที่อยากมีลูกเยอะๆด้วยเถอะ”“ก็ได้ค่ะ..พลอยต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูพวกเรา” สองสาวจำต้องจำนนกับลูกอ้อนของดวงแข“งั้นทีนี้ยัยหนูชมพูก็เป็นหลานยายแล้วสินะ..มาให้ยายอุ้มหน่อยเร็วคนเก่ง” พอสองสาวตอบรับความต้องการได้คุณหญิงก็ยิ้มปลื้มปริ่มก่อนจะยกสองแขนขออุ้มเจ้าก้อนกลมที่น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่กับลูกแก้ว“..อื้มมม..หม่ำๆๆๆๆ” ดูท่าเจ้าก้อนกลมจะเข้
“พลอยรับปากค่ะลูกชายคุณแม่ต้องหายแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วงแล้วห้องเค้าอยู่ทางไหนล่ะคะ” พลอยไพลินรีบปากและอยากให้ดวงแขมั่นใจด้วยว่าเธอจะทำสำเร็จก่อนจะชะเง้อมองหาห้องของลูกชายตัวดีของดวงแข“ห้องถัดจากห้องนั้นไปสองห้องน่ะจะ” ดวงแขพูดพลางชี้ไปที่ห้องของลูกชายเธอให้พลอยไพลินได้รู้“เดี๋ยวแม่พาไป” ดวงแขเอ่ยจบก็รีบลุกขึ้นเดินนำหน้าพลอยไพลินตรงไปที่หน้าห้องของแผ่นดิน“ค่ะ” พลอยไพลินเดินตามหลังดวงแขไปติดๆเธอคิดว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะรักษาคนๆนี้ให้หายให้ได้พลางนึกถึงเรื่องที่ดวงแขเอ่ยเรื่องลูกชายเธอตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเจ้าอารมณ์สุดๆ เรื่องนี้เธอก็แอบหวั่นใจอยู่บ้างแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอที่จะรับมือก๊อกๆๆๆแอ้ดดดดดเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชายดวงแขเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปพลอยไพลินที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆก็ต้องยกมือปิดจมูกเพราะกลิ่นแอลกอฮอลพลางมองไรรอบๆห้องมีแต่ขวดเหล้าวางเกลื่อนไปหมดเหลือบไปมองเห็นผู้ชายร่างใหญ่ผมยาวรุงรังนั่งรถเข็นหันหลังให้เธอและคนเป็นแม่เจ้าตัวอยู่“นี่ตาพอลเมื่อไรจะเลิกดื่มเหล้าหนักสักทีล่ะ...นี่คงจะให้นายสนไปซื้อมาให้อีกล่ะสิแม่เผลอแค
เคร้งๆๆๆสาวเจ้ารีบเก็บขวดเหล้าที่วางอยู่ตามพื้นโยนทิ้งลงในถังขยะแผ่นดินที่ได้ยินเสียงแปลกๆหลังจากที่หญิงสาวเงียบไปเขาจึงหันกลับมาดู ภาพตรงหน้าเขาตอนนี้คือพลอยไพลินกำลังก้มเก็บขวดเหล้าที่เปิดแล้วและยังไม่ได้เปิดโยนทิ้งลงถังขยะหน้าตาเฉยทั้งที่เขายังไม่ได้อนุญาต“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ” คนตัวโตแผดเสียงด้วยความไม่พอใจนึกโมโหหญิงสาวตรงหน้าที่เก็บน้ำเมาของเขาที่เอาไว้กินย้อมใจทิ้งจนเกือบหมด..มือหนาของคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นรีบควานหยิบขวดน้ำเมาที่อยู่ใกล้ๆมากอดไว้ที่ตัวราวกับเด็กที่กำลังหวงของเล่น“พลอยไม่ได้ทำบ้าแต่จะเปลี่ยนคนที่มันบ้าให้มันมีสติขึ้นเท่านั้นเอง” หญิงสาวพูดพร้อมเดินดุ่มๆเข้าไปหาตัวเขาพร้อมแย่งขวดเหล้าในมือชายหนุ่มออกมาแล้วโยนมันลงถังขยะซะ“มันจะมากไปแล้วนะพลอย” แผ่นดินหลุดปากเรียกชื่อที่ตนเองคุ้นเคยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้สลดอะไรกับสิ่งที่เขาดุเธอสักนิด“มันมากไปตรงไหนคะคุณพอลพลอยแค่พยายามที่จะช่วยรักษาคุณเท่านั้นเอง..คุณชอบที่จะพิการไปทั้งชีวิตเหรอแล้วไอ้เหล้านี่อีกกินมันเข้าไปได้ยังไงเยอะขนาดนี้อยากตายเร็วหรือไง” พลอยไพลินพูดเพื่อหวังจะเ
“งั้นตามพลอยมาเลยค่ะ”เมื่อตกลงกันจบทั้งสองจึงเดินกลับมาที่ห้องของแผ่นดินเมื่อชายหนุ่มเห็นพลอยไพลินพานายสนคนขับรถมาก็ทำหน้างงว่าเธอพานายสนมาที่นี่ทำไม“คุณพาลุงสนมาทำไม”“ลุงสนคะเดี๋ยวช่วยพาคุณพอลเข้าไปที่ห้องน้ำเลยนะคะ”“ครับ” แม้นจะเกรงใจแผ่นดินอยู่บ้างแต่นายสนก็ต้องรีบทำตามคำสั่งของพลอยไพลินอย่างรวดเร็วเพื่อภารกิจนี้จะได้จบๆไปเร็วๆ“นี่คุณจะทำอะไรผมไม่ไปไหนทั้งนั้นลุงสนไม่ต้องครับ..มีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ..ลุงสนที่ผมบอกไม่ได้ยินหรือไง” ดวงตาคมหันไปมองค้อนให้หญิงสาวที่กำลังยืนกอดอกยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างขุ่นเคืองทั้งสั่งสนเสียงแข็งให้อย่ามายุ่งกับเขาแต่มีหรือสนจะหยุดเมื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นสิ่งที่ดีต่อตัวแผ่นดินเอง“ลุงสนถอดเสื้อผ้าอาบน้ำให้เค้าเลยค่ะ”“นี่คุณผมไม่อาบปล่อยผมลุงสนนี่ลุงสนเชื่อเธอมากกว่าผมเหรอครับ” ชายหนุ่มเริ่มมีท่าทีหงุดหงิดที่นายสนไม่ยอมฟังเขาแต่กลับฟังคำสั่งของพลอยไพลินแทน“ผมต้องทำตามคำสั่งคุณพลอยครับเพราะคุณหญิงสั่งมาครับผมยังไม่อยากโดนคุณหญิงไล่ออกตอนนี้ครับ” นายสนอ้างว่าต้องทำตามคำสั่งของพลอยไพลินเราะคุณหญิงดวงแขสั่งมาตามที่พลอยไพลินได้นัดคำพูดกันเอาไว
“นี่ก็จะเย็นแล้วงั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะคุณพอลเพราะตอนเย็นพลอยต้องออกไปทำธุระข้างนอกพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะคะ”กว่าจะจัดการกับคนตัวโตจอมเอาแต่ใจได้ก็เล่นหมดเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้จะเย็นแล้วชายหนุ่มทำท่าไม่สนใจกับคำที่เธอพูดส่วนหญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟังเช่นกันเธอต้องการจะพูดให้เขารับรู้ก็เท่านั้นเอง“อ่อ ลุงสนคะช่วงเย็นๆพาคุณพอลออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านบ้างนะคะ..เผื่อมันจะทำให้คุณพอลสดชื่นขึ้นมาบ้าง”“ครับคุณพลอย”“งั้นพลอยไปนะคะ”เมื่อหญิงสาวคุยธุระกับสนจบเธอก็เดินออกไปทันทีเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เย็นแล้วเธอยังไม่มีเวลาได้ปั๊มนมไห้ลูกสาวเธอเลยและยังจะต้องออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้แพรชมพูอีก พลอยไพลินเดินมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตึกใหญ่มากนักมีแค่สวนหญ้าขั้นกลางที่สามารถมองเห็นกันได้เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นทั้งนมนิดทั้งคุณหญิงดวงแขและก็ลูกแก้วกำลังนั่งดูยัยหนูคลานเล่นอยู่ที่สวนกำลังหัวร่าทำให้เธอโล่งใจไปเปราะหนึ่งคิดว่ายัยหนูจะร้องให้หาแม่ซะอีกที่สงสัยคงจะชอบใจที่นี่เพราะสวนนี้ก็ร่มรื่นไม่แพ้ที่บ้านของเธอ“ยัยหนู”“มะ..ม