เมื่อฐิตาพูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปอย่างคนชนะพลางยิ้มเย้ยหญิงสาวที่กำลังร้องให้สะอึกสะอื้นอย่างสะใจพลอยไพลินทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ยืนร้องให้ ให้กับความโง่ของตัวเองหญิงสาวไม่มีแรงแม้แต่จะโต้เถียงกับคนตรงหน้าในเมื่อฐิตาบอกว่าเป็นคู่หมั้นของคนรักของเธอแถมยังมีลูกด้วยกันอีกก็เท่ากับเธอคือมือที่สามคำนี้มันแล่นเข้ามาในสมองทำให้เธอหยุดร้องให้ไม่ได้ในตอนนี้
เธอรู้สึกเหมือนคนโง่ที่วาดฝันว่ามีรักที่ดี แต่กลับไม่ใช่เลยพลอยไพลินนั่งร้องให้อยู่ที่สวนสักพัก ก็ขอลากลับบ้านครึ่งวันเนื่องจากสภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่พร้อมที่จะดูแลคนไข้เธอจึงขอลาพักดีกว่าที่จะงานแบบที่ยังกังวลอยู่
หน้าโรงพยาบาล
แผ่นดินหนุ่มรูปหล่อร่างสูงที่กำลังถือกุหลาบแดงช่อโตลงมาจากรถเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักก็รีบเดินไปหาทันที
“พลอย กำลังจะเดินไปไหนครับ” แผ่นดินทักทายพลอยไพลินด้วยรอยยิ้มอ่อน
“เอ่อ พลอยจะกลับบ้านค่ะ” พลอยไพลินรีบเดินหนีออกมาจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาตอนนี้และก็ไม่อยากคุยอะไรตอนนี้ด้วยเนื่องจากสภาพจิตใจเธอไม่พร้อมรับอะไรทั้งนั้นในตอนนี้แต่ก็โดนมือของเขารั้งไว้อยู่ดี
“พลอยฟังพี่นะพี่มีอะไรจะบอก” ชายหนุ่มคุกเข่าตรงหน้าพลอยไพลินโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวทั้งยื่นกุหลาบช่อโตให้เธอก่อนที่จะเอ่ยคำบางคำออกมา
“พลอยแต่งงานกับพี่นะ” ชายหนุ่ม ถึงกับงงในสีหน้าของพลอยไพลินที่ไม่มีอาการตกใจสักนิดแถมทำสีหน้าไม่พอใจใส่เขาอีกด้วยทั้งที่ตอนนี้หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดีใจร้องให้กอดเขาไปแล้ว
“พลอยว่าเราเลิกกันเถอะค่ะต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่พลอยขอให้เรื่องของเราจบลงด้วยดีนะคะ” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้นมือเรียวยกปาดน้ำตาลวกๆ
เมื่อหญิงสาวพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปโบกแท็กซี่แล้วขึ้นรถไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มที่กำลังคุกเข่าอยู่อึ้งทำอะไรไม่ถูก...เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพลอยไพลินในวันที่เขารักเธอหมดหัวใจในวันที่เขาเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคนเพื่อมาคบกับเธอและในวันที่เขาขอเธอแต่งงานเธอกลับปฏิเสธเขาอย่างหมดเยื่อใยโดยไม่บอกเหตุผลมันคืออะไรกัน
ยังไงเขาก็ต้องได้คำตอบจากปากเธอให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วได้แต่ยืนอึ้งถือดอกกุหลาบช่อโตอยู่แบบนั้นผู้คนในโรงพยาบาลตอนนี้เริ่มมองมาทางเขาเป็นตาเดียวแต่ชายหนุ่มไม่สนใจอะไรแล้วตอนนี้
หลังจากที่ฐิตาคุยกับพลอยไพลินเรียบร้อยแล้วเธอก็ไม่ได้เดินไปไหนไกลคอยเฝ้าสังเกตการว่าพลอยไพลินนั้นจะฟูมหายแค่ไหนด้วยความสาแก่ใจและชอตเด็ดที่เธอไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นไม่คิดว่าแผ่นดินนั้นจะเลือกมาขอพลอยไพลินแต่งงานในวันนี้แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอกระวนกระวายอะไรมากนักเมื่อเห็นพลอยไพลินปฏิเสธชายหนุ่มโดยไม่เหลือเยื่อใยนับว่าวันนี้ที่เธอมาที่นี่นั้นได้มาถูกเวลาจริงๆ
“ช่วยไม่ได้นะพอล คุณเป็นคนทำให้ฉันเจ็บก่อนเองนะ..นังนั่นมันไม่เหมาะสมกับคุณสักนิดฉันสิที่เหมาะสมกับคุณ” ฐิตาสบถอย่างเย้ยหยัน
เธอหวังว่าการที่เธอมาหาพลอยไพลินและจัดการกับหญิงสาวที่มายุ่งกับแผ่นดินแบบนี้ก็เหมือนกับที่เคยจัดการผู้หญิงของแผ่นดินมาแล้วทุกคนเมื่อผู้หญิงคนนี้รู้ว่าคนรักของตัวเองมีคู่หมั้นและกำลังจะแต่งงานก็จะเลิกยุ่งไปเอง
ฐิตาไม่ยอมบอกเรื่องที่แผ่นดินขอถอนหมั้นกับเธอกับครอบครัวของเธอเพราะคิดว่าเมื่อพลอยไพลินเลิกยุ่งกับแผ่นดินแล้วชายหนุ่มก็จะเป็นฝ่ายกลับมาหาเธอเองและเธอก็รู้ด้วยว่าแผ่นดินคงยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับคุณหญิงดวงแขเหมือนกันเพราะแผ่นดินไม่ค่อยได้ติดต่อกับแม่ของเขาเท่าไรนัก
แผ่นดินหมั้นกับฐิตาเพราะธุรกิจแต่เพราะหญิงสาวพยายามที่จะเสนอตัวให้เขาแต่เขาไม่เล่นด้วยเนื่องจากเขาไม่ได้สนใจฐิตาสักนิดและรู้สึกไม่ชอบที่เธอพยายามเสนอตัวให้เขาหลายต่อหลายครั้งจนหล่อนถอดใจและไปคั่วกับผู้ชายคนอื่นเอง
เมื่อแผ่นดินรู้ก็ใช้เป็นข้ออ้างที่จะถอนหมั้นกับเธอเพื่อที่เขาจะได้ไม่เป็นฝ่ายผิดในการขอถอนหมั้นแต่จนถึงตอนนี้ฐิตาก็ไม่ยอมถอนหมั้นสักทีแม้นจะเป็นเช่นนี้แผ่นดินเองก็ไม่ได้สนใจอะไร
ถึงฐิตาจะไม่ยอมถอนหมั้นแต่ชายหนุ่มก็ยืนยันกับเธอแล้วว่าคนที่ชายหนุ่มจะแต่งงานด้วยมีแค่พลอยไพลินเท่านั้นทำให้ฐิตาแค้นพลอยไพลินอย่างมาก
ในส่วนของพลอยไพลินเมื่อขึ้นรถแท็กซี่มาได้ก็ปล่อยโฮออกมาทันที เธอทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจที่โดนหลอกต่อไปนี้เธอจะไม่ขอเจอหน้าผู้ชายคนนี้อีก ในเมื่อเขากำลังจะมีลูกแล้วยังจะหน้าด้านมาขอเธอแต่งงานแบบนี้เธอรับไม่ได้กับการกระทำของเขาจริงๆ
“ฮือๆๆๆ..” หญิงสาวกลับมาถึงบ้านก็เอาแต่ร้องให้และนอนหลับไปถึงเช้าของอีกวัน
วันต่อมาที่เธอไปทำงานก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะมีการแชร์คลิปในไลน์กลุ่มของโรงพยาบาลตอนที่เธอคุยกับฐิตาเมื่อวานและในคลิปก็เขียนว่าเมียหลวงหอบลูกทวงผัวคืนจากเมียน้อยซึ่งคนทั้งโรงพยาบาลเมื่อเห็นเธอเดินมาต่างก็ซุบซิบนินทาจนเธออยากจะมุดดินหนี
เท่านั้นยังไม่พอเหตุการณ์เลวร้ายมากขึ้นเพราะเธอโดน ผอ.โรงพยาบาลเรียกไปตักเตือนซึ่งเธอก็ขอรับผิดชอบโดยการลาออกที่ทำให้โรงพยาบาลเสื่อมเสียชื่อเสียง
หลังจากพลอยไพลินลาออกจากโรงพยาบาลแล้วด้วยความที่ไม่อยากอยู่ที่นี่เพราะอยากลืมภาพความทรงจำเก่าๆที่เคยมีหญิงสาวจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดโดยมีลูกแก้วย้ายตามไปด้วยฐิตาเมื่อรู้ข่าวว่าพลอยไพลินอับอายจนต้องลาออกจากโรงพยาบาลแถมยังย้ายที่อยู่อีกด้วยก็รู้สึกสะใจที่เป็นไปตามแผนที่วางไว้
ฐิตารู้ดีว่าหลังจากนี้แผ่นดินยังไงก็ต้องตามหาพลอยไพลินอยู่ดีเธอจึงจ้างให้คนแกล้งเป็นญาติของพลอยไพลินและเอาจดหมายที่เธอเขียนไปฝากไว้กับคนที่ให้พลอยไพลินเช่าบ้านโดยบอกว่าเมื่อมีผู้ชายที่ชื่อแผ่นดินมาหาพลอยไพลินให้นำจดหมายฉบับนี้ให้กับแผ่นดินและบอกว่าพลอยไพลินฝากไว้ให้
เป็นเวลาสามวันที่แผ่นดินทำใจและวันนี้จะเป็นวันที่เขาจะต้องคุยกับพลอยไพลินให้รู้เรื่องให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นชายหนุ่มตัดสินใจไปหาหญิงสาวที่หน้าบ้านของเธอดีกว่าไปหาที่โรงพยาบาลเพราะหากเกิดการทะเลาะกันที่นั่นคงจะทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนที่ทำงาน ถึงแม้ว่าเขาจะเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็จำทางได้แม่นเพราะชายหนุ่มจดจำรายละเอียดของคนรักเกือบทุกอย่างแม้กระทั่งอาหารการกินว่าชอบกินอะไรหรือไม่ชอบอะไร ตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ฟ้ามืดแล้วแผ่นดินก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครมาที่บ้านมีเพียงหญิงสูงวัยเดินออกมาเขาจึงรีบเปิดประตูรถลงไปถามทันทีว่าคนที่อยู่บ้านนี้เค้าทำไมยังไม่กลับกัน หญิงสูงวัยเห็นเป็นคนแปลกหน้าคราแรกแกก็ไม่ไว้ใจแต่พอถามชื่อและได้คำตอบว่าชื่อแผ่นดินตรงกับคนที่พลอยไพลินฝากจดหมายไว้ให้จึงยื่นจดหมายให้กับชายหนุ่มและบอกว่าพลอยไพลินได้ย้ายออกเมื่อสองวันที่แล้วและก็ฝากจดหมายไว้ให้เขา เมื่อหมดธุระของหญิงสูงวัยเธอก็เดินกลับไปบ้านของเธอทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มยืนอึ้งกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่อย่างนั้นแผ่นดินรีบเข้าไปในรถเปิดจดหมายอ่าน ใจความในจดหมายเขียนว่าพลอยไพลินมีคนรักอยู่แล้วตลอดเ
“แอ้ๆๆๆ”“โอโห ลูกสาวใครเนี่ยธุจ้าสวยจังเลยค่า” “แอร๊ะ..” เจ้าก้อนเหมือนจะรู้ว่ามีคนชมยินคำชมจึงส่งเสียงเอิ้กอ้ากหัวเราะชอบใจใหญ่“รู้ด้วยว่ามีคนชม..หนูรู้ใช่ไหมคะน่าฟัดจริงๆเลยยัยหนู” มือเรียวของดวงแขยื่นขยำพุงพุ้ยแพรชมพูเบาๆด้วยความเอ็นดู“หนูพลอยหนูแก้วทีหลังไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหญิงแล้วนะจ้ะเรียกฉันว่าแม่เถอะจะ” ดวงแขว่าจะคุยกับสองสาวเรื่องนี้ตั้งแต่เจอกันวันนั้นแล้ว“จะดีเหรอคะคุณหญิงคือพลอยคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรค่ะ”“ใช่ค่ะคุณหญิง” สองสาวหันมองหน้ากันด้วยท่าทีที่เกรงใจดวงแขไม่น้อย“ไม่เหมาะอะไรกัน..ก็ฉันน่ะมีลูกชายแค่คนเดียวลูกสาวก็ไม่เคยมีแถมฉันยังอยากได้ยัยหนูชมพูมาเป็นหลานอีกด้วยมาเป็นลูกสาวแม่กันนะถือว่าเห็นใจคนแก่ขี้เหงาที่อยากมีลูกเยอะๆด้วยเถอะ”“ก็ได้ค่ะ..พลอยต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เอ็นดูพวกเรา” สองสาวจำต้องจำนนกับลูกอ้อนของดวงแข“งั้นทีนี้ยัยหนูชมพูก็เป็นหลานยายแล้วสินะ..มาให้ยายอุ้มหน่อยเร็วคนเก่ง” พอสองสาวตอบรับความต้องการได้คุณหญิงก็ยิ้มปลื้มปริ่มก่อนจะยกสองแขนขออุ้มเจ้าก้อนกลมที่น่ารักน่าเอ็นดูที่อยู่กับลูกแก้ว“..อื้มมม..หม่ำๆๆๆๆ” ดูท่าเจ้าก้อนกลมจะเข้
“พลอยรับปากค่ะลูกชายคุณแม่ต้องหายแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วงแล้วห้องเค้าอยู่ทางไหนล่ะคะ” พลอยไพลินรีบปากและอยากให้ดวงแขมั่นใจด้วยว่าเธอจะทำสำเร็จก่อนจะชะเง้อมองหาห้องของลูกชายตัวดีของดวงแข“ห้องถัดจากห้องนั้นไปสองห้องน่ะจะ” ดวงแขพูดพลางชี้ไปที่ห้องของลูกชายเธอให้พลอยไพลินได้รู้“เดี๋ยวแม่พาไป” ดวงแขเอ่ยจบก็รีบลุกขึ้นเดินนำหน้าพลอยไพลินตรงไปที่หน้าห้องของแผ่นดิน“ค่ะ” พลอยไพลินเดินตามหลังดวงแขไปติดๆเธอคิดว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะรักษาคนๆนี้ให้หายให้ได้พลางนึกถึงเรื่องที่ดวงแขเอ่ยเรื่องลูกชายเธอตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเจ้าอารมณ์สุดๆ เรื่องนี้เธอก็แอบหวั่นใจอยู่บ้างแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอที่จะรับมือก๊อกๆๆๆแอ้ดดดดดเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชายดวงแขเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปพลอยไพลินที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆก็ต้องยกมือปิดจมูกเพราะกลิ่นแอลกอฮอลพลางมองไรรอบๆห้องมีแต่ขวดเหล้าวางเกลื่อนไปหมดเหลือบไปมองเห็นผู้ชายร่างใหญ่ผมยาวรุงรังนั่งรถเข็นหันหลังให้เธอและคนเป็นแม่เจ้าตัวอยู่“นี่ตาพอลเมื่อไรจะเลิกดื่มเหล้าหนักสักทีล่ะ...นี่คงจะให้นายสนไปซื้อมาให้อีกล่ะสิแม่เผลอแค
เคร้งๆๆๆสาวเจ้ารีบเก็บขวดเหล้าที่วางอยู่ตามพื้นโยนทิ้งลงในถังขยะแผ่นดินที่ได้ยินเสียงแปลกๆหลังจากที่หญิงสาวเงียบไปเขาจึงหันกลับมาดู ภาพตรงหน้าเขาตอนนี้คือพลอยไพลินกำลังก้มเก็บขวดเหล้าที่เปิดแล้วและยังไม่ได้เปิดโยนทิ้งลงถังขยะหน้าตาเฉยทั้งที่เขายังไม่ได้อนุญาต“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ” คนตัวโตแผดเสียงด้วยความไม่พอใจนึกโมโหหญิงสาวตรงหน้าที่เก็บน้ำเมาของเขาที่เอาไว้กินย้อมใจทิ้งจนเกือบหมด..มือหนาของคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นรีบควานหยิบขวดน้ำเมาที่อยู่ใกล้ๆมากอดไว้ที่ตัวราวกับเด็กที่กำลังหวงของเล่น“พลอยไม่ได้ทำบ้าแต่จะเปลี่ยนคนที่มันบ้าให้มันมีสติขึ้นเท่านั้นเอง” หญิงสาวพูดพร้อมเดินดุ่มๆเข้าไปหาตัวเขาพร้อมแย่งขวดเหล้าในมือชายหนุ่มออกมาแล้วโยนมันลงถังขยะซะ“มันจะมากไปแล้วนะพลอย” แผ่นดินหลุดปากเรียกชื่อที่ตนเองคุ้นเคยออกมาทำให้หญิงสาวชะงักครู่หนึ่งแต่ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ได้สลดอะไรกับสิ่งที่เขาดุเธอสักนิด“มันมากไปตรงไหนคะคุณพอลพลอยแค่พยายามที่จะช่วยรักษาคุณเท่านั้นเอง..คุณชอบที่จะพิการไปทั้งชีวิตเหรอแล้วไอ้เหล้านี่อีกกินมันเข้าไปได้ยังไงเยอะขนาดนี้อยากตายเร็วหรือไง” พลอยไพลินพูดเพื่อหวังจะเ
“งั้นตามพลอยมาเลยค่ะ”เมื่อตกลงกันจบทั้งสองจึงเดินกลับมาที่ห้องของแผ่นดินเมื่อชายหนุ่มเห็นพลอยไพลินพานายสนคนขับรถมาก็ทำหน้างงว่าเธอพานายสนมาที่นี่ทำไม“คุณพาลุงสนมาทำไม”“ลุงสนคะเดี๋ยวช่วยพาคุณพอลเข้าไปที่ห้องน้ำเลยนะคะ”“ครับ” แม้นจะเกรงใจแผ่นดินอยู่บ้างแต่นายสนก็ต้องรีบทำตามคำสั่งของพลอยไพลินอย่างรวดเร็วเพื่อภารกิจนี้จะได้จบๆไปเร็วๆ“นี่คุณจะทำอะไรผมไม่ไปไหนทั้งนั้นลุงสนไม่ต้องครับ..มีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ..ลุงสนที่ผมบอกไม่ได้ยินหรือไง” ดวงตาคมหันไปมองค้อนให้หญิงสาวที่กำลังยืนกอดอกยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างขุ่นเคืองทั้งสั่งสนเสียงแข็งให้อย่ามายุ่งกับเขาแต่มีหรือสนจะหยุดเมื่อสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เป็นสิ่งที่ดีต่อตัวแผ่นดินเอง“ลุงสนถอดเสื้อผ้าอาบน้ำให้เค้าเลยค่ะ”“นี่คุณผมไม่อาบปล่อยผมลุงสนนี่ลุงสนเชื่อเธอมากกว่าผมเหรอครับ” ชายหนุ่มเริ่มมีท่าทีหงุดหงิดที่นายสนไม่ยอมฟังเขาแต่กลับฟังคำสั่งของพลอยไพลินแทน“ผมต้องทำตามคำสั่งคุณพลอยครับเพราะคุณหญิงสั่งมาครับผมยังไม่อยากโดนคุณหญิงไล่ออกตอนนี้ครับ” นายสนอ้างว่าต้องทำตามคำสั่งของพลอยไพลินเราะคุณหญิงดวงแขสั่งมาตามที่พลอยไพลินได้นัดคำพูดกันเอาไว
“นี่ก็จะเย็นแล้วงั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะคุณพอลเพราะตอนเย็นพลอยต้องออกไปทำธุระข้างนอกพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะคะ”กว่าจะจัดการกับคนตัวโตจอมเอาแต่ใจได้ก็เล่นหมดเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้จะเย็นแล้วชายหนุ่มทำท่าไม่สนใจกับคำที่เธอพูดส่วนหญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟังเช่นกันเธอต้องการจะพูดให้เขารับรู้ก็เท่านั้นเอง“อ่อ ลุงสนคะช่วงเย็นๆพาคุณพอลออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านบ้างนะคะ..เผื่อมันจะทำให้คุณพอลสดชื่นขึ้นมาบ้าง”“ครับคุณพลอย”“งั้นพลอยไปนะคะ”เมื่อหญิงสาวคุยธุระกับสนจบเธอก็เดินออกไปทันทีเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เย็นแล้วเธอยังไม่มีเวลาได้ปั๊มนมไห้ลูกสาวเธอเลยและยังจะต้องออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้แพรชมพูอีก พลอยไพลินเดินมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตึกใหญ่มากนักมีแค่สวนหญ้าขั้นกลางที่สามารถมองเห็นกันได้เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นทั้งนมนิดทั้งคุณหญิงดวงแขและก็ลูกแก้วกำลังนั่งดูยัยหนูคลานเล่นอยู่ที่สวนกำลังหัวร่าทำให้เธอโล่งใจไปเปราะหนึ่งคิดว่ายัยหนูจะร้องให้หาแม่ซะอีกที่สงสัยคงจะชอบใจที่นี่เพราะสวนนี้ก็ร่มรื่นไม่แพ้ที่บ้านของเธอ“ยัยหนู”“มะ..ม
“..แอ้..” เจ้าก้อนกลมที่มาอยู่ในอ้อมอกของแผ่นดินได้ก็ซบลงบนบ่าของเขาด้วยท่าทีออดอ้อนส่งเสียงอ้อแอ้อารมณ์ดีสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนที่มองและให้กับเสือยิ้มยากที่กำลังอุ้มอยู่ด้วย“สงสัยจะชอบลุงพอลใช่ไหมคะ...หนูชอบลุงพอลใช่ไหม” ดวงแขอดที่จะเอ่ยหยอกเจ้าก้อนกลมเสียงเล็กเสียงน้อยด้วยความเอ็นดูไม่ได้พลางคิดว่าถ้าเป็นลูกของลูกชายเธอจริงๆก็คงจะดีเพราะคงจะสร้างสีสันในชีวิตให้แผ่นดินไม่น้อย“เอ่อแล้วพ่อของเจ้าก้อนนี่อยู่ไหนล่ะครับคุณแม่” แผ่นดินแสร้งถามถึงพ่อของของแพรชมพูเพราะไม่เห็นจะมีผู้ชายอยู่ตรงนี้สักคนด้วยอบากจะเห็นหน้าสามีของพลอยไพลินนักว่าจะดีกว่าเขาสักแค่ไหน“คือ..” ดวงแขได้ยินคำถามจากลูกชายก็หน้าเสียทันทีพลางหันไปมองหน้าของลูกแก้วซึ่งตอนนี้ก็มีสีหน้าที่เจื่อนลงเช่นกัน“เอ่อ......คือ......พ่อของยัยหนูเป็นใครลูกแก้วก็ไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ” ที่ลูกแก้วยอมเล่าเรื่องที่ดูจะส่วนตัวให้กับแผ่นดินฟังก็เห็นว่ามันคงไม่เสียหายอะไรเพราะในเมื่อชายตรงหน้าเป็นลูกของคุณหญิงดวงแขก็เท่ากับว่าเป็นพี่ชายของเธอเหมือนกันเพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรต้องปิดบัง“...” คำตอบของลูกแก้วทำเอาแผ่นดินทำสีหน้าแปลกใจอยู่
ก๊อกๆๆๆๆๆ“คุณหนูคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” นมนิดที่ถือถาดอาหารเย็นเอามาให้คุณหนูของเธอเป็นแบบนี้เป็นประจำทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เอาอาหารมาให้คุณหนูของเธอเช่นเคย“เดี๋ยววันนี้ผมออกไปทานข้างนอกครับนม” นมนิดถึงกับตะลึงนิ่งงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคุณหนูของเธอบอกว่าจะไปทานอาหารข้างนอกวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกแต่เธอก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันคงดีคุณหนูของเธอจะได้กลับมาเป็นคนเดิมเสียทีถึงแม้จะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่มันก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีอีกหนึ่งอย่างคงทำให้คุณหญิงของเธอดีใจไม่น้อยเช่นกัน“ได้ค่ะคุณหนูเดี๋ยวนมออกไปจัดที่ให้คุณหนูแล้วคุณหนูตามออกมานะคะ”“ครับนม”หลังจากที่รับปากคุณหนูเธอเรียบร้อยแล้วนมนิดก็จัดการกลับมาจัดโต๊ะอาหารให้กับคุณหนูของเธออย่างรวดเร็ว“อ้าวนิด..วันนี้หนูพลอยไม่กลับมาทานไม่ต้องจัดเผื่อหรอกจ้ะ”“อ่อนิดรู้ค่ะคุณหญิงว่าคุณพลอยไปธุระแต่จัดไว้ให้คุณหนูน่ะค่ะ” คนจัดเตรียมอาหารทำไปพลางยิ้มปลื้มใจไปพร้อมกัน“อะไรนะ..ลูกชายฉันน่ะเหรอที่จะออกมาทานข้างนอกตายแล้วฝนจะตกพายุจะมาหรือเปล่าเนี่ยนิด” ดวงแขพูดไปหัวเราะไปแต่ก็มีทีท่าที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัดว่าลูกชายต