บทที่หกสิบสอง

ก๊อกๆๆๆ

“อ้าวพี่วินขึ้นมาทำอะไรคะ”   จอมขวัญได้ยินเสียงเคาะประตูเลยเดินออกมาเปิดทั้งที่ยังไม่ทันได้มองตาแมวว่าเป็นใครเพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนในบ้านมาตามไปทานข้าวแน่ๆแต่เมื่อเห็นเป็นชายหนุ่มเธอจึงตกใจไม่คิดว่าเขาจะขึ้นมาหาเธอถึงที่ห้อง

“พี่มาดูขวัญไงเห็นคุณพ่อขวัญบอกว่าขวัญไม่สบายพี่เลยขึ้นมาดู...พี่เข้าไปข้างในได้ไหม”   ธาวินเห็นสีหน้าหญิงสาวที่ดูจะไม่ค่อยดีนักเขาจึงขอเข้าไปคุยกับเธอด้านในชายหนุ่มเห็นอาการซึมของหญิงสาวก็พอจะดูออกว่าที่ซึมๆอยู่เนี่ยคงจะเป็นเพราะผลจากที่เขาแกล้งเธอแน่ๆอยากจะต่อยหน้าตัวเองชะมัดที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง

“เอ่อ...ค่ะ”   ธาวินเดินเข้ามาในห้องของจอมขวัญเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งลงบนเตียงเขาก็ถือวิสาสะยื่นหลังมือไปแตะที่หน้าผากของเธอทันทีเพื่อดูว่าเธอป่วยจริงหรือเปล่า

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา...ป่วยการเมืองหรือเปล่าเราอะ”   ธาวินอมยิ้มแลัวมองหน้าหญิงสาวจอมเจ้าเล่ห์เขารู้ว่าที่เธอแกล้งป่วยกะทันหันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลงไปเจอเขาแน่ๆ

“ตกลงพี่วินมาหาขวัญมีอะไรคะ”   จอมขวัญไม่ได้ตอบปฏิเสธอะไรจากคำกล่าวหาของเขาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะมองหน้าของเขาด้วยซ้ำเลยเร่งถามคนตรงหน้าว่าที่มามีธุระอะไรจะได้รีบคุยแล้วก็รีบกลับไป

“พี่จะมาคุยกับขวัญเรื่องแต่งงาน”   ธาวินพูดพร้อมจ้องหน้าหญิงสาว

“ก็พี่…พ…พี่วินคุยแล้วนี่คะขวัญรู้แล้วค่ะพี่วินกลับไปได้แล้วค่ะขวัญอยากพักผ่อน”   จอมขวัญพูดติดๆขัดๆเธอรู้แล้วว่าเขาจะแต่งงานแต่เธอไม่เข้าใจว่าจะมาย้ำให้เธอเจ็บทำไมเธอบอกกับเขาว่าอยากพักผ่อนพร้อมเดินหนีเขาไปที่ระเบียงหลังห้อง

“เดี๋ยวสิขวัญ”    ธาวินเห็นหญิงสาวกำลังหันหลังเดินหนีเขาไปชายหนุ่มจึงรวบตัวเธอมากอดจากด้านหลังทันทีทำเอาหญิงสาวยืนตัวเกร็ง

“พี่วินปล่อยขวัญนะจะมากอดขวัญทำไมเนี่ยปล่อย....”   จอมขวัญตัวเกร็งไปชั่วขณะนึกอยากทุบเขาให้แหลกคามือนักจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้วยังจะมากอดเธอให้เธอรู้สึกหวั่นไหวอีก

“พี่ไม่ปล่อยถ้าพี่ยังคุยกับขวัญไม่รู้เรื่องมีหวังพี่ไม่ได้แต่งงานกันพอดี”   จอมขวัญเริ่มที่จะต่อต้านเขาทำให้ชายหนุ่มกอดเธอแน่นขึ้น

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับขวัญด้วยล่ะคะเรื่องที่จะแต่งหรือไม่แต่ง”  จอมขวัญเริ่มดิ้นต่อต้านแรงขึ้นรู้สึกรำคาญรื่องแต่งงานนี้เต็มทนจะมาพูดกรอกหูอะไรเธอนักหนาก็ไม่รู้

“ก็คนที่ป้าพี่มาขอหมั้นแล้วคนที่พี่กำลังจะแต่งงานด้วยคือคนที่พี่กอดอยู่นี่ไงขวัญ”   หญิงสาวถึงกับหยุดดิ้นแล้วหันกลับมามองหน้าชายหนุ่มหญิงสาวคิดว่าเมื่อกี้ที่เธอได้ยินเธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

“หมายความว่าไงคะ”

“แต่งงานกับพี่นะขวัญตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ผิดเองที่ไม่เฉยชากับขวัญไม่ใช่ว่าพี่ไม่รักขวัญแต่เพราะพี่คิดว่าพี่ไม่คู่ควรกับขวัญต่างหากแต่วันนี้พี่ไม่กลัวที่จะบอกรักขวัญแล้วหลังจากเหตุการณ์วันนั้นทำให้พี่รู้ว่าพี่เสียขวัญไปไม่ได้และพี่ก็อยากจะใช้ชีวิตกับคนที่พี่รักทำทุกวินาทีให้มันมีค่าที่สุดมาเป็นเจ้าสาวของพี่นะคนดี”

    ชายหนุ่มร่ายยายทำเอาหญิงสาวที่ฟังอยู่ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ในที่สุดเธอก็สมหวังในความรักเสียทีต่อจากนี้เธอก็จะได้อยู่กับเขาทั้งตอนหลับแล้วก็ตอนตื่นแล้วสินะ

“แต่งค่ะพี่วิน…เราไปลองชุดแต่งงานกันวันนี้เลยไหมคะ”   หญิงสาวรีบพยักหน้ารับคำชายหนุ่มเพราะเธอรอเวลานี้มานานแล้ว

“หืมมไปวันนี้เลยเหรอนี่มันจะมืดแล้วนะพรุ่งนี้พี่ว่าก็ยังทันนะ”

“อ้อ…ลืมไปก็ขวัญรีบนี่คะ”

“แล้วหายงอนพี่แล้วเหรอ”

“งอนอะไรขวัญไม่ได้งอนซะหน่อย...”  หญิงสาวลากเสียงยาวพร้อมเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มแล้วเดินลงมาด้านล่างพร้อมกันเพื่อที่จะมาคุยกับพ่อและแม่ของเธอให้เรียบร้อยเสียที

“คงจะเข้าใจกันแล้วล่ะคุณ”   พิศิษฐ์เห็นธาวินเดินโอบไหล่ของลูกสาวของตนก็หันไปอมยิ้มกับภรรยาในเมื่อเดินโอบกันลงมาแบบนี้ก็น่าจะเคลียกันรู้เรื่องแล้วหละ

2ปีผ่านไป

  หลังจากเสร็จงานแต่งงานของจอมขวัญธาวินก็พาเธอไปอยู่ที่อิตาลีด้วยทันทีเพื่อไปสานต่อธุรกิจและใช้ชีวิตครอบครัวอยู่ที่นั่นด้วยทางด้านของแผ่นดินก็พาพลอยไพลินและลูกๆขึ้นมาอยู่ที่กรุงเทพเช่นเดียวกับพีรพัตรและลูกแก้วเพราะต่างคนก็ต่างต้องกลับไปทำหน้าที่ที่ต้องดูแลธุรกิจของตัวเองเมื่อถึงเทศกาลปีใหม่ทุกคนก็ต่างนัดรวมตัวกันที่ไร่บดินทร์เดชาเป็นประจำ

“คุณพ่อขาเร็วๆสิคะ”    ยัยหนูชมพูที่ดูจะตื่นเต้นที่ได้มาหาคุณย่าของเธอที่ไร่ซะเหลือเกินเพราะหนูน้อยเคยรบเร้าให้พ่อของเธอพามาหลายครั้งแต่ก็หาเวลาว่างยากมากพอได้มาก็จะดูตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษเมื่อลงรถได้ก็วิ่งนำหน้าไม่รอใครเลย

“เดี๋ยวสิลูกรอน้องก่อน”   แผ่นดินที่กำลังเดินจูงมือน้องฌอนลูกชายคนเล็กที่พึ่งจะขวบครึ่งเมื่อได้ยินลูกสาวของเขาเร่งให้เข้ามาในบ้านเร็วๆก็ต้องบอกให้รอกันหน่อยเพราะลูกชายของเขายังไม่สามารถวิ่งเร็วได้แบบคนเป็นพี่สาว

“คุณย่าขาชมพูคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ”   แผ่นดินเดินเข้าบ้านมาในบ้านก็เห็นทุกคนมากันครบแล้วนี่เขามาช้ากว่าทุกคนสินะก็เพราะทั้งสองแสบลูกของเขานั่นแหละกว่าจะปราบกันได้ไหนจะต้องเตรียมของให้ลูกทั้งสองอีกเลยทำให้มาช้ากว่าคนอื่นอย่างที่เห็น