“นี่ก็จะเย็นแล้วงั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะคุณพอลเพราะตอนเย็นพลอยต้องออกไปทำธุระข้างนอกพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะคะ”
กว่าจะจัดการกับคนตัวโตจอมเอาแต่ใจได้ก็เล่นหมดเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้จะเย็นแล้ว
ชายหนุ่มทำท่าไม่สนใจกับคำที่เธอพูดส่วนหญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟังเช่นกันเธอต้องการจะพูดให้เขารับรู้ก็เท่านั้นเอง
“อ่อ ลุงสนคะช่วงเย็นๆพาคุณพอลออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านบ้างนะคะ..เผื่อมันจะทำให้คุณพอลสดชื่นขึ้นมาบ้าง”
“ครับคุณพลอย”
“งั้นพลอยไปนะคะ”
เมื่อหญิงสาวคุยธุระกับสนจบเธอก็เดินออกไปทันทีเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เย็นแล้วเธอยังไม่มีเวลาได้ปั๊มนมไห้ลูกสาวเธอเลยและยังจะต้องออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้แพรชมพูอีก
พลอยไพลินเดินมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตึกใหญ่มากนักมีแค่สวนหญ้าขั้นกลางที่สามารถมองเห็นกันได้เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นทั้งนมนิดทั้งคุณหญิงดวงแขและก็ลูกแก้วกำลังนั่งดูยัยหนูคลานเล่นอยู่ที่สวนกำลังหัวร่าทำให้เธอโล่งใจไปเปราะหนึ่งคิดว่ายัยหนูจะร้องให้หาแม่ซะอีกที่สงสัยคงจะชอบใจที่นี่เพราะสวนนี้ก็ร่มรื่นไม่แพ้ที่บ้านของเธอ
“ยัยหนู”
“มะ..มา....” เด็กหญิงตัวกลมเห็นผู้เป็นแม่เดินมาก็ส่งเสียงเรียกพร้อมคลานดุ๊กดิ๊กรีบเข้าไปหาแม่ของเธอ..ตัวพลอยไพลินเห็นลูกสาวตนเองกำลังคลานมาหาก็หยุดเดินเพื่อให้ยัยหนูชมพูคลานมาให้ถึงเธอก่อนจะจับอุ้มขึ้นมากอดฟัดไปที่พุงกลมๆจนเจ้าก้อนหัวเราะเอิ้กอ้ากยกใหญ่จากนั้นหญิงสาวก็ปล่อยให้ลูกเธอคลานเล่นต่อ
“หนูพลอยจ้ะวันนี้เป็นยังไงบ้างไหวไหม” ดวงแขเห็นพลอยไพลินกลับมาซะเกือบเย็นก็นึกเป็นห่วงว่าลูกชายตัวดีของเธอจะยอมให้พลอยไพลินรักษาแต่โดยดีหรือเปล่า
“ไหวค่ะคุณแม่สบายมากค่ะ..พรุ่งนี้ตอนเช้าพลอยจะพาคุณพอลไปให้หมอที่โรงพยาบาลที่พลอยรู้จักตรวจอีกทีนึงค่ะว่าอาการตอนนี้อยู่ขั้นไหนและต้องดูแลรักษาอย่างไร”
“ดีแล้วล่ะลูก..แม่รู้อย่างนี้ก็สบายใจขาดเหลืออะไรบอกแม่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ..เดี๋ยวเย็นนี้พลอยจะออกไปซื้อของใช้ของยัยหนูแล้วพลอยจะไปทำธุระข้างนอกนะคะคุณแม่ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะวันนี้พลอยคงกลับดึกค่ะ”
“จ้า ให้นายสนขับรถไปให้ไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวพลอยขับรถไปเองค่ะ” หลังจากที่พลอยไพลินคุยกับคุณหญิงดวงแขเสร็จเธอก็เข้ามาอาบน้ำและก็ปั๊มนมเก็บไว้ในสต็อกเอาไว้ให้ลูกสาวสุดที่รักและเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก
ทางด้านแผ่นดินหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งมองใบหน้าของตัวเองในกระจกพลางคิดในใจว่านานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้ส่องกระจกดูตัวเองเมื่อก่อนเขาห่วงภาพลักษณ์ตัวเองเป็นที่สุดแต่ดูตอนนี้สิอย่างกับคนละคนนึกขำตนเองไม่น้อย
“เอ่อคุณพอลจะออกไปข้างนอกไหมครับ”
“ลุงสนมีอะไรทำก็ไปเถอะเดี๋ยวผมนั่งรถออกไปเอง”
“เอ่อ ครับๆ”
สนออกมาจากห้องด้วยท่าทีแปลกใจเล็กน้อยปกติเจ้านายหนุ่มของเขาโดนบังคับให้ตายยังไงก็ไม่คิดจะเอ่ยปากบอกยอมออกมาข้างนอกแต่วันนี้มาแปลกคงเป็นเพราะหญิงสาวที่เข้ามารักษาเจ้านายของเขาวันนี้เป็นแน่นายสนพลางเดินคิดปอมยิ้มไป
หลังจากสนออกจากห้องของชายหนุ่มไปได้สักพักเขาก็นั่งรถเข็นอัตโนมัติของเขาออกมาด้านนอกและไปตรงที่สวนตามที่หญิงสาวบอก..เมื่อได้ออกมานั่งข้างนอกได้มองสวนสีเขียวและรับลมเย็นๆเขามองทอดไปสุดปลายไร่ภาพเหล่านี้มันทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย
พลางมองไปที่เรือนเล็กก็เห็นพลอยไพลินหยอกล้อเล่นกับเด็กหญิงตัวกลมอยู่สักพักแล้วก็ขับรถออกไปข้างนอกคิดในใจว่านี่คงจะเป็นลูกของเธอสินะคิดได้ดังนั้นก็พาลพาเรื่องเก่าๆเข้ามาในหัวทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาและอยากกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม
“อ้าวตาพอล” ดวงแขที่กำลังนั่งอยู่เพลินๆจู่ๆก็เห็นลุกชายของเธอออกมาอยู่ข้างนอกคราแรกนึกว่าตนนั้นตาฝาดจึงรีบรีบเดินมาหาใกล้ๆ
“โอ้โห...โกนหนวดแล้วดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย” ดวงแขยิ้มกริ่มท่าจะเป็นฝีมือพลอยไพลินนับว่าหญิงสาวใจเด็ดอยู่ไม่น้อยที่กล้าต่อกลอนกับลูกชายเธอได้
“.....” ใบหน้าคมเมินหน้าหนีคนเป็นแม่เล็กน้อยที่ถูกหยอก
“อ้าว...นี่หนูลูกแก้วน้องสาวของหนูพลอยเค้าน่ะ...แล้วนี่ก็ยัยหนูแพรชมพูลูกสาวหนูพลอย” ดวงแขรีบแนะนำลูกแก้วกับเจ้าก้อนกลมให้แผ่นดินได้รู้จักเอาไว้
“....” สายตาของแผ่นดินเมื่อได้เห็นเด็กหญิงตัวกลมใกล้ๆจากที่ไม่อยากมองให้บาดหัวใจกลับละสายตาไม่ได้เด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงทั้งหน้าตารอยยิ้มมันเป็นภาพที่ทำให้เขาละสายตาจากเด็กหญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ได้
“สวัสดีค่ะคุณพอล...ยัยหนูสวัสดีคุณลุงสิลูก” ลูกแก้วทักทายคนตรงหน้าอย่างเป็นมิตรก่อนจะบอกให้หลานสาวของเธอทำความเคารพคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า
“อื้ออ.....แอ้ๆๆๆๆ” เด็กหญิงตัวกลมเมื่อได้ยินน้าตัวเองบอกให้สวัสดีก็ยกสองมือป้อมๆประกบกันก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่นั่งรถเข็นอยู่ตรงหน้าทั้งยื่นมือจะให้คนตรงหน้าอุ้มด้วยความไร้เดียงสา
“เอ่อคุณพอลคะเหมือนยัยหนูอยากจะให้คุณอุ้มน่ะค่ะ” ลูกแก้วแปลกใจไม่น้อยที่เห็นหลานตนเจอชายหนุ่มได้ครู่เดียวก็ทำท่าอยากจะเข้าหาเสียอย่างนั้น
“เอ่อ..” แผ่นดินถึงกับทำหน้าเเหรอหราเพราะเกิดมาก็ไม่เคยอุ้มเด็กก่อนจะมองไปที่หน้าแม่ของตนเมื่อเห็นคนเป็นแม่พยักหน้าก็เลยจำใจเอื้อมมือมารับเด็กหญิงตัวกลมมาอุ้มไว้ในอ้อมอก
“..แอ้..” เจ้าก้อนกลมที่มาอยู่ในอ้อมอกของแผ่นดินได้ก็ซบลงบนบ่าของเขาด้วยท่าทีออดอ้อนส่งเสียงอ้อแอ้อารมณ์ดีสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนที่มองและให้กับเสือยิ้มยากที่กำลังอุ้มอยู่ด้วย“สงสัยจะชอบลุงพอลใช่ไหมคะ...หนูชอบลุงพอลใช่ไหม” ดวงแขอดที่จะเอ่ยหยอกเจ้าก้อนกลมเสียงเล็กเสียงน้อยด้วยความเอ็นดูไม่ได้พลางคิดว่าถ้าเป็นลูกของลูกชายเธอจริงๆก็คงจะดีเพราะคงจะสร้างสีสันในชีวิตให้แผ่นดินไม่น้อย“เอ่อแล้วพ่อของเจ้าก้อนนี่อยู่ไหนล่ะครับคุณแม่” แผ่นดินแสร้งถามถึงพ่อของของแพรชมพูเพราะไม่เห็นจะมีผู้ชายอยู่ตรงนี้สักคนด้วยอบากจะเห็นหน้าสามีของพลอยไพลินนักว่าจะดีกว่าเขาสักแค่ไหน“คือ..” ดวงแขได้ยินคำถามจากลูกชายก็หน้าเสียทันทีพลางหันไปมองหน้าของลูกแก้วซึ่งตอนนี้ก็มีสีหน้าที่เจื่อนลงเช่นกัน“เอ่อ......คือ......พ่อของยัยหนูเป็นใครลูกแก้วก็ไม่เคยเห็นเหมือนกันค่ะ” ที่ลูกแก้วยอมเล่าเรื่องที่ดูจะส่วนตัวให้กับแผ่นดินฟังก็เห็นว่ามันคงไม่เสียหายอะไรเพราะในเมื่อชายตรงหน้าเป็นลูกของคุณหญิงดวงแขก็เท่ากับว่าเป็นพี่ชายของเธอเหมือนกันเพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรต้องปิดบัง“...” คำตอบของลูกแก้วทำเอาแผ่นดินทำสีหน้าแปลกใจอยู่
ก๊อกๆๆๆๆๆ“คุณหนูคะได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ” นมนิดที่ถือถาดอาหารเย็นเอามาให้คุณหนูของเธอเป็นแบบนี้เป็นประจำทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เอาอาหารมาให้คุณหนูของเธอเช่นเคย“เดี๋ยววันนี้ผมออกไปทานข้างนอกครับนม” นมนิดถึงกับตะลึงนิ่งงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคุณหนูของเธอบอกว่าจะไปทานอาหารข้างนอกวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกแต่เธอก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันคงดีคุณหนูของเธอจะได้กลับมาเป็นคนเดิมเสียทีถึงแม้จะยังไม่ใช่ตอนนี้แต่มันก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีอีกหนึ่งอย่างคงทำให้คุณหญิงของเธอดีใจไม่น้อยเช่นกัน“ได้ค่ะคุณหนูเดี๋ยวนมออกไปจัดที่ให้คุณหนูแล้วคุณหนูตามออกมานะคะ”“ครับนม”หลังจากที่รับปากคุณหนูเธอเรียบร้อยแล้วนมนิดก็จัดการกลับมาจัดโต๊ะอาหารให้กับคุณหนูของเธออย่างรวดเร็ว“อ้าวนิด..วันนี้หนูพลอยไม่กลับมาทานไม่ต้องจัดเผื่อหรอกจ้ะ”“อ่อนิดรู้ค่ะคุณหญิงว่าคุณพลอยไปธุระแต่จัดไว้ให้คุณหนูน่ะค่ะ” คนจัดเตรียมอาหารทำไปพลางยิ้มปลื้มใจไปพร้อมกัน“อะไรนะ..ลูกชายฉันน่ะเหรอที่จะออกมาทานข้างนอกตายแล้วฝนจะตกพายุจะมาหรือเปล่าเนี่ยนิด” ดวงแขพูดไปหัวเราะไปแต่ก็มีทีท่าที่ดีใจอย่างเห็นได้ชัดว่าลูกชายต
เมื่อจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วสาวเจ้าก็ยกมือถือกดโทรหาเพื่อนเธอทันทีRrrrrrrrrr“ว่าไงวันนี้นึกยังไงโทรหาฉันได้ล่ะยัยแก้ว” จอมขวัญคุณหนูไฮโซสาวเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับลูกแก้วเธอทั้งดีใจและแปลกใจพอๆกันที่จู่ๆเพื่อนเธอก็มาโทรหา“ขวัญวันนี้แกว่างไหมตอนนี้ฉันคอนโดXXXX”“นี่แกอยู่กรุงเทพแล้วเหรอแล้วแกไปร่ำรวยมาจากไหนถึงได้อยู่คอนโดแพงขนาดนั้นอะหรือมีเสี่ยเลี้ยง”“แกจะบ้าหรือไงยัยขวัญฉันเลี้ยงตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมีใครมาเลี้ยง”“ตกลงแกจะมาไหมขวัญ”“ไปสิอีกสิบนาทีเจอกันฉันอยู่แถวนี้พอดี” หลังจากที่ลูกแก้ววางสายจากจอมขวัญเธอก็เตรียมตัวอาบน้ำอาบท่ารอเพื่อนสาวมาหาที่คอนโดและทั้งสองกะว่าจะออกไปเดินเล่นหาอะไรทานกันตอนเย็นด้วยจอมขวัญเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยที่กรุงเทพจอมขวัญเป็นลูกสาวเศรษฐีระดับไฮโซคนหนึ่งเลยก็ว่าได้แต่จอมขวัญไม่เคยรังเกียจที่จะคบกับเธอเลยสักนิดอีกทั้งพ่อแม่ของจอมขวัญก็รักลูกแก้วเหมือนลูกสาวอีกหนึ่งคนเลยด้วยซ้ำท่านทั้งสองชอบที่ลูกแก้วเป็นคนขยันเรียนดีและไม่อายใครที่จะบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า ตอนที่เรียนมหาลัยลูกแก้วจะไปมาหาสู่กับที่บ้านจอมขวัญตลอดเพื่อที่จะติวหนังสือให
อีกอย่างก็เพื่อจะดูว่าใครที่คบเค้าแบบจริงใจบ้างขนาดคู่หมั้นที่ว่ารักเขานักหนาในเมื่อรับสภาพเขาไม่ได้เธอจึงยอมตัดใจถอนหมั้นไปเองตอนที่เขาดีๆอยากจะถอนหมั้นกับเธอแทบตายกลับไม่ยอมเพื่อนฝูงที่เคยคบพอรู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลบริษัทใหญ่โตแถมยังพิการก็หนีหายกันหมดนี่แหละที่เขาเรียกว่าเพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายากแล้วเขาก็ชักจะพอใจกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ซะแล้วมันวัดอะไรได้หลายอย่างจริงๆ“คุณพอลเป็นอะไรหรือเปล่าคะพลอยเห็นหน้าซีดๆ” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นห่วงเธอเห็นตั้งแต่เขาออกจากห้องมาก็สีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไร“เปล่าหรอก...ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะผมอยากพัก”“โอเคค่ะ..งั้นเดี๋ยวพลอยโทรให้ลุงสนขับรถมารับตรงนี้ละกัน” กว่าจะถึงบ้านก็บ่ายพอดีเมื่อทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็พาชายหนุ่มออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านพร้อมให้ชายหนุ่มใช้เท้าเปล่าเหยียบพื้นดินพื้นหญ้าและค่อยๆเดินบนราวที่สั่งให้คนมาทำไว้ให้เพื่อทำกายภาพโดยเฉพาะ ความตั้งอกตั้งใจของที่จะรักษาชายหนุ่มที่หญิงสาวมีนั้นชายหนุ่มเห็นว่ามันมีมากซะเหลือเกินใจนึงก็แอบคิดว่าหญิงสาวยังรักตนอยู่แต่อีกใจก็แอบคิดว่าหรือที่เธอทำเพราะอยากให้เขาหายไว
ดวงแขตัดสินใจให้ครอบครัวของน้องสาวเธอดูแลกิจการที่เมืองนอกแทนทั้งหมดเพราะตอนนี้หลานชายเธอก็โตและสามารถบริหารงานได้แล้วแถมยังทำงานเก่งมากอีกด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมายขอเกษียณตัวเองอยู่กับบ้านและใจเธอเองก็อยากอยู่ดูลูกชายของเธอจนหายดีถึงลูกชายของเธอจะโตเพียงใดเธอก็ยังเห็นเขาเป็นเด็กในสายตาเธออยู่ดียิ่งตอนนี้เขายิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเธอก็ยิ่งห่วง“แม่ครับ”“ว่าไงตาพอลวันนี้นึกยังไงตื่นแต่เช้าเนี่ยพ่อตัวดี”ชายหนุ่มที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับหลังจากที่ได้รับเมลจากเพื่อนของเขาเมื่อคืนเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็เอาแต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและคิดตำหนิตัวเองที่เห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมัวจมปลักอยู่กับเรื่องที่เสียใจจนไม่มีสติทิ้งการทิ้งงานดื่มแต่เหล้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบข้างที่เป็นห่วงเขาคิดว่าต่อไปนี่เขาจะเป็นคนใหม่เพื่อที่จะได้เป็นพ่อที่ดีเป็นแบบอย่างให้กับลูกได้ความรักที่พ่อมีต่อลูกมันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองเขาได้เข้าใจลึกซึ้งก็เมื่อได้คลุกคลีอยู่กับยัยหนูนี่แหละแม้จะไม่ได้มีใครยืนยันว่าเป็นลูกของเขาแต่เข
“พลอย”หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหันมาตามเสียงเรียกที่ชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกเขานึกยังไงถึงเรียกชื่อเธอกันทั้งสีหน้าแววตาที่มองเธอแปลกไปจากเมื่อวานอีกเธอจึงเริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเป็นแน่“พี่ขอถามอะไรอย่างนึงสิ..พลอยหนีพี่ไปทำไม” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเขาจึงเริ่มถามคำถามที่อยากรู้“แล้ว.....ยัยหนูเป็นลูกของพี่ใช่ไหม” พลอยไพลินที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้กับเธอหญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรในตัวเธอแล้วด้วยซ้ำแล้วทำไมวันนี้จู่ๆถึงมาถามเรื่องนี้กับเธออีกล่ะพลันคิดได้แบบนั้นอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา“พี่รู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้วนะพลอย..เรื่องคลิปนั่นอีกพี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่ามันไม่เป็นความจริงเลยผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่ก็จริงแต่พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยนะ” พลอยไพลินที่ยืนฟังเขาพูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนหยุดไม่ได้ปากก็พูดอะไรไม่ค่อยจะออกอีกเธอละเบื่ออาการที่ตนเองร้องให้ทีไรเป็นหยุดยากทุกที“ถึง...ค..พี่พอลจะไม่ได้...ยุ่งกับเธอแต่คุณก็ไม่เคยบอกพลอยเรื่องที่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วกับพลอยเลยพี่เห็นพลอย
“ชั้นนี้เป็นชั้นที่พี่กับคุณพรีมทำงานอยู่แค่สองคนแต่ส่วนมากคุณพรีมก็จะเข้าๆออกๆไม่ค่อยได้อยู่บริษัทเท่าไรน่ะจะเพราะคุณพรีมต้องดูแลหลายที่”“ค่ะ”ติ๊งงงงงงงทั้งสองสาวหันไปมองเสียงลิฟท์ที่พึ่งดังขึ้นมาเมื่อลิฟท์เปิดออกมาก็มีชายหนุ่มใส่สูทสีเทาผิวแทนหน้าคมเหมือนลูกครึ่งกำลังก้าวเท้ายาวๆออกมาจากลิฟท์“สวัสดีค่ะคุณพรีม..วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”“สวัสดีครับพี่สา..วันนี้ผมต้องไปทานข้าวกับที่บ้านตอนเย็นน่ะครับเลยต้องรีบดูงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ”“นี่ฉัตรนลินค่ะที่คุณหญิงให้มาเป็นเลขาให้คุณพรีมน่ะค่ะ”“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายตรงหน้าแต่คนตรงหน้าดันทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านเธอไปเข้าห้องทำงานเสียอย่างนั้นทำเอาหญิงสาวต้องหันไปมองหน้าสาวิตรีอย่างแปลกใจ“เอ่อ...ช่วงนี้คุณพรีมน่าจะเครียดๆน่ะลูกแก้วไม่ต้องคิดมากน้ะจ้ะ” สาวิตรีที่ชินกับอาการของชายหนุ่มคิดว่าอีกหน่อยหญิงสาวก็คงจะชินเช่นกันเพราะเมื่อเจ้านายหนุ่มเครียดๆอาการก็จะเป็นเช่นนี้“เอ่อ...พี่สาคะคุณพรีมเค้ายังปกติดีอยู่ใช่ไหมคะ...แฮร่ๆๆๆๆๆ”“เข้าใจแซวนะเราน่ะ” สาวิตรีที่อดขำที่หญิง
“โอเค..เรียบร้อยคุณกลับได้แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”“แก้วลานะคะ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวที่นั่งหายใจติดขัดอยู่นานกลัวว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดแล้วโดนชายหนุ่มตำหนิขึ้นมาอีกแต่เปล่าเลยแสดงว่าฝีมือเธอก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะวันนี้มีนัดทานข้าวกับที่บ้านของจอมขวัญเพราะเมื่อตอนเย็นจอมขวัญส่งข้อความมาในไลน์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่คิดถึงอยากเจอให้มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเย็นนี้ลูกแก้วตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะหญิงสาวก็กะว่าจะหาเวลาไปสวัสดีพวกท่านอยู่เหมือนกันRrrrrrrrr“ครับคุณแม่” พีรพัตรรับสายคนเป็นแม่แถมรู้ได้ทันทีว่าคงโทรมาบอกให้เขากลับบ้านเร็วๆอีกเช่นเคย“เสร็จงานหรือยังลูกวันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดไว้ให้ลูกเยอะเลยน้าวันนี้ต้องไม่เบี้ยวแม่แล้วนะ”“ครับคุณแม่ไม่เบี้ยวแน่นอนครับผมกำลังจะกลับพอดีเลย”“แล้วแม่จะรอนะ”“ครับแม่” เมื่อชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นแม่ได้ก็เตรียมตัวออกไปทันทีเพราะนานๆทีเขาจะว่างทานข้าวกับครอบครัวสักครั้งเพราะงานที่ยุ่งรัดตัวเขาเหลือเกินจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวสักเท่าไรลำพังงานของเขาเองก็เยอะอยู่แล้วและนี่ยังต้องมาดูแลบริษั