บทที่สิบสอง

“นี่ก็จะเย็นแล้วงั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะคุณพอลเพราะตอนเย็นพลอยต้องออกไปทำธุระข้างนอกพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้านะคะ”

กว่าจะจัดการกับคนตัวโตจอมเอาแต่ใจได้ก็เล่นหมดเวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันจนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายใกล้จะเย็นแล้ว

ชายหนุ่มทำท่าไม่สนใจกับคำที่เธอพูดส่วนหญิงสาวเองก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะฟังหรือไม่ฟังเช่นกันเธอต้องการจะพูดให้เขารับรู้ก็เท่านั้นเอง

“อ่อ ลุงสนคะช่วงเย็นๆพาคุณพอลออกมานั่งเล่นที่สวนหน้าบ้านบ้างนะคะ..เผื่อมันจะทำให้คุณพอลสดชื่นขึ้นมาบ้าง”

“ครับคุณพลอย”

“งั้นพลอยไปนะคะ”

เมื่อหญิงสาวคุยธุระกับสนจบเธอก็เดินออกไปทันทีเพราะตอนนี้มันก็ใกล้เย็นแล้วเธอยังไม่มีเวลาได้ปั๊มนมไห้ลูกสาวเธอเลยและยังจะต้องออกไปซื้อของใช้จำเป็นให้แพรชมพูอีก

   พลอยไพลินเดินมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซึ่งอยู่ไม่ห่างจากตึกใหญ่มากนักมีแค่สวนหญ้าขั้นกลางที่สามารถมองเห็นกันได้เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นทั้งนมนิดทั้งคุณหญิงดวงแขและก็ลูกแก้วกำลังนั่งดูยัยหนูคลานเล่นอยู่ที่สวนกำลังหัวร่าทำให้เธอโล่งใจไปเปราะหนึ่งคิดว่ายัยหนูจะร้องให้หาแม่ซะอีกที่สงสัยคงจะชอบใจที่นี่เพราะสวนนี้ก็ร่มรื่นไม่แพ้ที่บ้านของเธอ

“ยัยหนู”

“มะ..มา....”   เด็กหญิงตัวกลมเห็นผู้เป็นแม่เดินมาก็ส่งเสียงเรียกพร้อมคลานดุ๊กดิ๊กรีบเข้าไปหาแม่ของเธอ..ตัวพลอยไพลินเห็นลูกสาวตนเองกำลังคลานมาหาก็หยุดเดินเพื่อให้ยัยหนูชมพูคลานมาให้ถึงเธอก่อนจะจับอุ้มขึ้นมากอดฟัดไปที่พุงกลมๆจนเจ้าก้อนหัวเราะเอิ้กอ้ากยกใหญ่จากนั้นหญิงสาวก็ปล่อยให้ลูกเธอคลานเล่นต่อ

“หนูพลอยจ้ะวันนี้เป็นยังไงบ้างไหวไหม”   ดวงแขเห็นพลอยไพลินกลับมาซะเกือบเย็นก็นึกเป็นห่วงว่าลูกชายตัวดีของเธอจะยอมให้พลอยไพลินรักษาแต่โดยดีหรือเปล่า

“ไหวค่ะคุณแม่สบายมากค่ะ..พรุ่งนี้ตอนเช้าพลอยจะพาคุณพอลไปให้หมอที่โรงพยาบาลที่พลอยรู้จักตรวจอีกทีนึงค่ะว่าอาการตอนนี้อยู่ขั้นไหนและต้องดูแลรักษาอย่างไร”

“ดีแล้วล่ะลูก..แม่รู้อย่างนี้ก็สบายใจขาดเหลืออะไรบอกแม่ได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ..เดี๋ยวเย็นนี้พลอยจะออกไปซื้อของใช้ของยัยหนูแล้วพลอยจะไปทำธุระข้างนอกนะคะคุณแม่ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะวันนี้พลอยคงกลับดึกค่ะ”

“จ้า ให้นายสนขับรถไปให้ไหม”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวพลอยขับรถไปเองค่ะ”  หลังจากที่พลอยไพลินคุยกับคุณหญิงดวงแขเสร็จเธอก็เข้ามาอาบน้ำและก็ปั๊มนมเก็บไว้ในสต็อกเอาไว้ให้ลูกสาวสุดที่รักและเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก

   ทางด้านแผ่นดินหลังจากแต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งมองใบหน้าของตัวเองในกระจกพลางคิดในใจว่านานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้ส่องกระจกดูตัวเองเมื่อก่อนเขาห่วงภาพลักษณ์ตัวเองเป็นที่สุดแต่ดูตอนนี้สิอย่างกับคนละคนนึกขำตนเองไม่น้อย

“เอ่อคุณพอลจะออกไปข้างนอกไหมครับ”

“ลุงสนมีอะไรทำก็ไปเถอะเดี๋ยวผมนั่งรถออกไปเอง”

“เอ่อ ครับๆ”

  สนออกมาจากห้องด้วยท่าทีแปลกใจเล็กน้อยปกติเจ้านายหนุ่มของเขาโดนบังคับให้ตายยังไงก็ไม่คิดจะเอ่ยปากบอกยอมออกมาข้างนอกแต่วันนี้มาแปลกคงเป็นเพราะหญิงสาวที่เข้ามารักษาเจ้านายของเขาวันนี้เป็นแน่นายสนพลางเดินคิดปอมยิ้มไป

  หลังจากสนออกจากห้องของชายหนุ่มไปได้สักพักเขาก็นั่งรถเข็นอัตโนมัติของเขาออกมาด้านนอกและไปตรงที่สวนตามที่หญิงสาวบอก..เมื่อได้ออกมานั่งข้างนอกได้มองสวนสีเขียวและรับลมเย็นๆเขามองทอดไปสุดปลายไร่ภาพเหล่านี้มันทำให้เขาสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย

   พลางมองไปที่เรือนเล็กก็เห็นพลอยไพลินหยอกล้อเล่นกับเด็กหญิงตัวกลมอยู่สักพักแล้วก็ขับรถออกไปข้างนอกคิดในใจว่านี่คงจะเป็นลูกของเธอสินะคิดได้ดังนั้นก็พาลพาเรื่องเก่าๆเข้ามาในหัวทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาและอยากกลับไปที่ห้องเหมือนเดิม

“อ้าวตาพอล”   ดวงแขที่กำลังนั่งอยู่เพลินๆจู่ๆก็เห็นลุกชายของเธอออกมาอยู่ข้างนอกคราแรกนึกว่าตนนั้นตาฝาดจึงรีบรีบเดินมาหาใกล้ๆ

“โอ้โห...โกนหนวดแล้วดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย”  ดวงแขยิ้มกริ่มท่าจะเป็นฝีมือพลอยไพลินนับว่าหญิงสาวใจเด็ดอยู่ไม่น้อยที่กล้าต่อกลอนกับลูกชายเธอได้

“.....”  ใบหน้าคมเมินหน้าหนีคนเป็นแม่เล็กน้อยที่ถูกหยอก

“อ้าว...นี่หนูลูกแก้วน้องสาวของหนูพลอยเค้าน่ะ...แล้วนี่ก็ยัยหนูแพรชมพูลูกสาวหนูพลอย”  ดวงแขรีบแนะนำลูกแก้วกับเจ้าก้อนกลมให้แผ่นดินได้รู้จักเอาไว้

“....”  สายตาของแผ่นดินเมื่อได้เห็นเด็กหญิงตัวกลมใกล้ๆจากที่ไม่อยากมองให้บาดหัวใจกลับละสายตาไม่ได้เด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดูเสียจริงทั้งหน้าตารอยยิ้มมันเป็นภาพที่ทำให้เขาละสายตาจากเด็กหญิงตรงหน้าคนนี้ไม่ได้

“สวัสดีค่ะคุณพอล...ยัยหนูสวัสดีคุณลุงสิลูก”   ลูกแก้วทักทายคนตรงหน้าอย่างเป็นมิตรก่อนจะบอกให้หลานสาวของเธอทำความเคารพคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่า

“อื้ออ.....แอ้ๆๆๆๆ”  เด็กหญิงตัวกลมเมื่อได้ยินน้าตัวเองบอกให้สวัสดีก็ยกสองมือป้อมๆประกบกันก่อนจะส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่นั่งรถเข็นอยู่ตรงหน้าทั้งยื่นมือจะให้คนตรงหน้าอุ้มด้วยความไร้เดียงสา

“เอ่อคุณพอลคะเหมือนยัยหนูอยากจะให้คุณอุ้มน่ะค่ะ”  ลูกแก้วแปลกใจไม่น้อยที่เห็นหลานตนเจอชายหนุ่มได้ครู่เดียวก็ทำท่าอยากจะเข้าหาเสียอย่างนั้น

“เอ่อ..”  แผ่นดินถึงกับทำหน้าเเหรอหราเพราะเกิดมาก็ไม่เคยอุ้มเด็กก่อนจะมองไปที่หน้าแม่ของตนเมื่อเห็นคนเป็นแม่พยักหน้าก็เลยจำใจเอื้อมมือมารับเด็กหญิงตัวกลมมาอุ้มไว้ในอ้อมอก