“พลอย”
หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหันมาตามเสียงเรียกที่ชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกเขานึกยังไงถึงเรียกชื่อเธอกันทั้งสีหน้าแววตาที่มองเธอแปลกไปจากเมื่อวานอีกเธอจึงเริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเป็นแน่
“พี่ขอถามอะไรอย่างนึงสิ..พลอยหนีพี่ไปทำไม” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเขาจึงเริ่มถามคำถามที่อยากรู้
“แล้ว.....ยัยหนูเป็นลูกของพี่ใช่ไหม” พลอยไพลินที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้กับเธอหญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรในตัวเธอแล้วด้วยซ้ำแล้วทำไมวันนี้จู่ๆถึงมาถามเรื่องนี้กับเธออีกล่ะพลันคิดได้แบบนั้นอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา
“พี่รู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้วนะพลอย..เรื่องคลิปนั่นอีกพี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่ามันไม่เป็นความจริงเลยผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่ก็จริงแต่พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยนะ”
พลอยไพลินที่ยืนฟังเขาพูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนหยุดไม่ได้ปากก็พูดอะไรไม่ค่อยจะออกอีกเธอละเบื่ออาการที่ตนเองร้องให้ทีไรเป็นหยุดยากทุกที
“ถึง...ค..พี่พอลจะไม่ได้...ยุ่งกับเธอแต่คุณก็ไม่เคยบอกพลอยเรื่องที่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วกับพลอยเลยพี่เห็นพลอยเป็นตัวอะไร”
หญิงสาวพูดไปสะอื้นไปเธอเชื่อที่เขาพูดว่าเขาไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นเพราะตั้งแต่อยู่ที่นี่มาก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลยและเรื่องที่เธอคนนั้นบอกว่าท้องก็คงไม่จริงอีกเหมือนกันไม่งั้นคุณหญิงคงไม่ยอมให้เธอเลิกกับชายหนุ่มและเอาหลานไปง่ายๆแน่
แต่ที่เธอโกรธอยู่ตอนนี้ก็คือเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอว่ามีคู่หมั้นมันเหมือนกับตัวเธอไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาและทำให้เธอเป็นเหมือนเธอเป็นมือที่สามระหว่างชายหนุ่มและคู่หมั้นของเขาซึ่งเธอไม่ชอบสถานะนี้เอามากๆ
“คือ...พี่.....พี่ขอโทษแต่ขอโอกาสให้พี่ได้ไหมพี่รู้ว่ายัยหนูยังไงก็เป็นลูกพี่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะพี่อยากให้ลูกของเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์”
แผ่นดินไม่คิดว่าการที่ไม่บอกหญิงสาวเรื่องว่ามีคู่หมั้นมันจะทำร้ายความรู้สึกของหญิงสาวร้ายแรงถึงเพียงนี้แต่ในตอนนั้นเขาคิดว่ายังไงก็ถอนหมั้นกับฐิตาได้อยู่แล้วเขาเองก็ไม่คิดว่าฐิตาจะร้ายขนาดนี้ด้วยเขาประมาทเธอเกินไป
“แอ้”
เด็กหญิงตัวกลมที่ตอนนี้นั่งบนตักของผู้เป็นพ่อพลางหันมามองหน้าแม่ของตนเองตาแป๋วและส่งเสียงออกมาเบาๆแล้วหันกลับมามองหน้าผู้เป็นพ่อของตนเองพลางทำท่าขมวดคิ้วอย่างเป็นคำถามประมาณว่าแม่หนูเป็นอะไรใครทำอะไรแม่หนู
พลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงของลูกสาวตนเองก็ได้สติรีบปาดน้ำตาและเดินตรงมาที่ชายหนุ่มหวังจะเข้ามาอุ้มลูกสาวของตนแต่ยัยหนูกลับเกาะเสื้อผู้เป็นพ่อแน่นไม่ยอมไปทำเอาพลอยไพลินหน้าเสียอยู่ไม่น้อย
“ดูท่าลูกจะติดพี่เอามากๆเลยนะพลอย” ชายหนุ่มพูดพลางหันไปหาลูกสาวของตนพร้อมหอมที่แก้มกลมๆฟอดใหญ่หนึ่งที
“พลอยยอมรับก็ได้ว่ายัยหนูเป็นลูกของคุณเพราะพลอยก็อยากให้ยัยหนูมีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนกันแต่สำหรับเราสองคนพลอยคิดว่าคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้”
“ทำไมล่ะพลอย” แผ่นดินถามหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
“พลอยคิดว่าเรื่องของเรามันจบมานานแล้วและตอนนี้เราสองคนก็จะทำแค่หน้าที่พ่อและแม่ให้ยัยหนูเท่านั้นและเมื่อพลอยรักษาคุณหายเมื่อไรพลอยจะไปจากที่นี่ทันทีส่วนยัยหนูถ้าคุณอยากจะไปหาแกคุณก็ไปได้ตลอดเวลา”
หญิงสาวคิดว่าเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วเธอไม่อยากเจ็บกับเขาอีกและในใจก็ยังมีทิฐิเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอเรื่องคู่หมั้นนั่นอีกและอีกอย่างเอาจริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้เหมาะสมกับเขาเลยสักนิดให้เธอและเขาคงสถานะแค่พ่อและแม่ของยัยหนูก็พอแล้ว
“ถ้าพลอยเห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วพี่ก็ไม่ขัดอะไร”
ชายหนุ่มแอบโมโหอยู่ในใจนิดๆที่หญิงสาวดูจะหัวแข็งกับเขาเหลือเกินแต่ตอนนี้เขาต้องยอมเธอไปก่อนเพราะยังดีที่หญิงสาวยังยอมอ่อนเรื่องลูกกับเขาอยู่บ้างแต่ยังไงเขาก็จะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้คอยดูเถอะ
บริษัทXXX
วันนี้ลูกแก้วตื่นแต่เช้าเพราะตื่นเต้นกับการที่จะได้ทำงานที่ใหม่วันแรกหญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาทำงานแต่เช้าเข้ามานั่งรอที่หน้าบริษัทตั้งแต่ยังไม่มีใครเข้ามา
“สวัสดีค่ะไม่ทราบมาติดต่อด้านใดคะ” ลูกแก้วที่กำลังนั่งก้มหน้าจ้องมือถือเมื่อได้ยินเสียงทักก็รีบลุกยืนขึ้นสวัสดีคนตรงหน้าทันทีผู้หญิงตรงหน้าเธออายุราวๆน่าจะสี่สิบต้นๆได้แต่เธอก็ยังดูสวยสง่าขนาดเธอเองเป็นผู้หญิงยังหยุดมองไม่ได้เลย
“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะพอดีว่ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรก”
“คุณหญิงดวงแขโทรมาบอกพี่แล้วล่ะจะพี่ชื่อสาวิตรีนะเรียกว่าพี่สาก็ได้พี่เป็นเลขาคุณหญิงดวงแขมาช่วยงานที่บริษัทนี้เหมือนกันเรามาทำตำแหน่งเลขาของคุณพรีมใช่ไหม”
“ใช่ค่ะพี่สา”
“ดีใจจังเลยมีคนมาช่วยพี่แล้วเดี๋ยวเราเข้าไปคุยกันที่ห้องพี่ดีกว่า”
“ค่ะ”
ลูกแก้วเดินตามสาวิตรีมาขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุดของบริษัทชั้นนี้ดูเป็นเหมือนห้องพักส่วนตัวซะมากกว่าเป็นบริษัทลูกแก้วเดินออกจากลิฟท์พลางมองสำรวจรอบๆมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกตึกทำให้เธอตื่นเต้นกับภาพตรงหน้าไม่น้อยทั้งวิวแม่น้ำวิวตึกราบ้านช่องเธอคิดว่าที่คอนโดของเธอวิวสวยแล้วแต่ที่นี่มันสวยกว่าพลางคิดว่าถ้าเธอได้ทำงานที่ชั้นนี้คงจะผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย
“ชั้นนี้เป็นชั้นที่พี่กับคุณพรีมทำงานอยู่แค่สองคนแต่ส่วนมากคุณพรีมก็จะเข้าๆออกๆไม่ค่อยได้อยู่บริษัทเท่าไรน่ะจะเพราะคุณพรีมต้องดูแลหลายที่”“ค่ะ”ติ๊งงงงงงงทั้งสองสาวหันไปมองเสียงลิฟท์ที่พึ่งดังขึ้นมาเมื่อลิฟท์เปิดออกมาก็มีชายหนุ่มใส่สูทสีเทาผิวแทนหน้าคมเหมือนลูกครึ่งกำลังก้าวเท้ายาวๆออกมาจากลิฟท์“สวัสดีค่ะคุณพรีม..วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”“สวัสดีครับพี่สา..วันนี้ผมต้องไปทานข้าวกับที่บ้านตอนเย็นน่ะครับเลยต้องรีบดูงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ”“นี่ฉัตรนลินค่ะที่คุณหญิงให้มาเป็นเลขาให้คุณพรีมน่ะค่ะ”“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายตรงหน้าแต่คนตรงหน้าดันทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านเธอไปเข้าห้องทำงานเสียอย่างนั้นทำเอาหญิงสาวต้องหันไปมองหน้าสาวิตรีอย่างแปลกใจ“เอ่อ...ช่วงนี้คุณพรีมน่าจะเครียดๆน่ะลูกแก้วไม่ต้องคิดมากน้ะจ้ะ” สาวิตรีที่ชินกับอาการของชายหนุ่มคิดว่าอีกหน่อยหญิงสาวก็คงจะชินเช่นกันเพราะเมื่อเจ้านายหนุ่มเครียดๆอาการก็จะเป็นเช่นนี้“เอ่อ...พี่สาคะคุณพรีมเค้ายังปกติดีอยู่ใช่ไหมคะ...แฮร่ๆๆๆๆๆ”“เข้าใจแซวนะเราน่ะ” สาวิตรีที่อดขำที่หญิง
“โอเค..เรียบร้อยคุณกลับได้แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”“แก้วลานะคะ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวที่นั่งหายใจติดขัดอยู่นานกลัวว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดแล้วโดนชายหนุ่มตำหนิขึ้นมาอีกแต่เปล่าเลยแสดงว่าฝีมือเธอก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะวันนี้มีนัดทานข้าวกับที่บ้านของจอมขวัญเพราะเมื่อตอนเย็นจอมขวัญส่งข้อความมาในไลน์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่คิดถึงอยากเจอให้มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเย็นนี้ลูกแก้วตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะหญิงสาวก็กะว่าจะหาเวลาไปสวัสดีพวกท่านอยู่เหมือนกันRrrrrrrrr“ครับคุณแม่” พีรพัตรรับสายคนเป็นแม่แถมรู้ได้ทันทีว่าคงโทรมาบอกให้เขากลับบ้านเร็วๆอีกเช่นเคย“เสร็จงานหรือยังลูกวันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดไว้ให้ลูกเยอะเลยน้าวันนี้ต้องไม่เบี้ยวแม่แล้วนะ”“ครับคุณแม่ไม่เบี้ยวแน่นอนครับผมกำลังจะกลับพอดีเลย”“แล้วแม่จะรอนะ”“ครับแม่” เมื่อชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นแม่ได้ก็เตรียมตัวออกไปทันทีเพราะนานๆทีเขาจะว่างทานข้าวกับครอบครัวสักครั้งเพราะงานที่ยุ่งรัดตัวเขาเหลือเกินจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวสักเท่าไรลำพังงานของเขาเองก็เยอะอยู่แล้วและนี่ยังต้องมาดูแลบริษั
เรือนเล็กหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูกครู่ต่อมา“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ” แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสน
“ว้ายยยยยยย”ฟอดดดด ขณะที่หญิงสาวหมุนตัวกำลังที่จะเดินกลับไปนอนอยู่ดีๆก็มีมือของชายหนุ่มดึงเธอลงมานอนที่ตียงแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกดจมูกไปที่แก้มของเธอแล้วหอมฟอดใหญ่“เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย...ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวไม่กล้าดุชายหนุ่มเสียงดังมากนักกลัวว่าคนบนเปลจะตื่นขึ้นมาอีกจึงทำได้แค่พยายามดึงแขนของเขาที่รัดลำตัวเธออยู่ออกไปให้ได้“ไม่ปล่อยอยากทำให้พี่รู้สึกตัวทำไมล่ะ..แบบนี้พลอยต้องรับผิดชอบต้องให้พี่กอดจนหลับเข้าใจไหม”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาทข้างพวงแก้มของหญิงสาวก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มของหญิงสาวแบบแรงๆอีกครั้ง“อื้มม...ชื่นใจ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ“นี่คุณพอลมันจะมากไปแล้วนะ” พลอยไพลินเริ่มเสียงแข็ง“มากไปตรงไหนพี่แค่จะหอมเมียตัวเองมันไม่มากไปหรอกพลอย” เขายังไม่หยุดที่จะใช้น้ำเสียงกวนประสาทหญิงสาวยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไรเขาเองก็ยิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้นเขาไม่เข้าใจว่าเธอทำไมต้องปฏิเสธเขาขนาดนี้ด้วยแต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปถ้าไม่ติดว่ากลัวหญิงสาวจะรู้เรื่องที่ขาตนเองหายดีแล้วเขาคงทำมากกว่าแค่กอดเป็นแน่สาวเจ้าจะได้เลิกพยศเขาสักที“ขอพี่นอนก
“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ” พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพ
เช้าวันต่อมาไร่บดินทร์เดชา มือหนาของแผ่นดินควานหาร่างบางที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่มันกลับว่างเปล่าเขาจึงชันตัวขึ้นพิงที่หัวเตียงพลางมองไปที่เปลของลูกสาวของตนพบว่ายัยหนูชมพูยังหลับปุ๋ยในท่านอนคว่ำตัวกลมแก้มเทลงมากองลงข้างที่หันหน้ามาเขาอยากจะเข้าไปฟัดลูกสาวตัวกลมของเขาตอนนี้ชะมัดแต่ติดอยู่ที่ว่ากลัวลูกจะตื่นและก็ไม่รู้ด้วยว่าภรรยาของเขาอยู่ที่ไหนถ้าขืนเดินทะเล่อทะล่าอยู่ในนี้เธอมาเห็นมันจะเป็นเรื่องเป็นแน่เขายังไม่พร้อมให้เธอรู้ความจริงตอนนี้“อ้าวคุณพอลตื่นแล้วเหรอคะ”“ออกไปตอนไหนทำไมไม่ปลุกผมก่อน”“คือพลอยต้องไปทำอาหารให้ยัยหนูน่ะค่ะเกรงใจนมนิดถ้าต้องมาทำข้าวต้มให้ยัยหนูทานทุกวันพลอยเลยไปเรียนสูตรทำข้าวต้มกับนมนิดมาน่ะค่ะจะได้ทำให้ยัยหนูทานเองได้” หญิงสาวตอบพร้อมเดินไปที่เปลของยัยหนูโดยที่ไม่มองหน้าผู้เป็นสามีเพราะยังรู้สึกเขินอายเรื่องเมื่อคืนอยู่“เดี๋ยวพลอยขอปลุกยัยหนูพาไปอาบน้ำสักครู่นะคะวันนี้คุณแม่กับนมนิดจะพายัยหนูไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะน่ะคะถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพลอยจะพาคุณกลับไปที่ห้องนะคะคุณจะได้ไปจัดการธุระส่วนตัวของคุณให้เรียบร้อยแล้วเรามาเริ่มฝึกเดินกันค่ะ” พลอยไพลินก้
ครู่ต่อมา พลอยไพลินพาชายหนุ่มไปส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็ขอตัวมาอาบน้ำที่ห้องของเธอเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงมานั่งรอชายหนุ่มที่ตึกใหญ่อยู่ตรงโซนรับแขกเธอนั่งดูเวลาก็เห็นว่ามันนานผิดปกติแล้วยังไม่ออกมาหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกคนข้างในก๊อกๆๆ“คุณพอลคะ คุณพอลเสร็จหรือยังคะพลอยรอนานแล้วนะคะ” ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวก็รีบนอนลงที่เตียงทันที“คุณพอลคะทำไมยังไม่ออกมาซะทีล่ะคะ” เมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบรับอะไรสาวเจ้าก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไรไปแต่ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงส่งเสียงโอดโอยเบาๆ“โอ้ยยยย” “คุณพอลเป็นอะไรคะ”“พี่ปวดท้องมากเลยพลอย โอ้ยยย...”พลอยไพลินรีบเดินไปยังคนที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวงอหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเป็นห่วงคนที่กำลังป่วยอย่างเห็นได้ชัด“เดี๋ยวพลอยโทรเรียกรถพยาบาลนะคะ..คุณพอลรอพลอยแปปนึงนะคะ”“ว้ายย...” ระหว่างที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาก่อนเพราะอยู่ดีๆชายหนุ่มก็มารวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ใน
“พลอยบอกว่าพลอยยกโทษให้ค่ะ... แต่... เรื่องที่คุณพอลขอให้เราเป็นเหมือนเดิมพลอยว่ามันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆค่ะ”หญิงสาวปาดน้ำตาพร้อมบอกกับคนตรงหน้าไป..ตอนนี้เธอคุยด้วยเหตุผลไม่ได้ใช้อารมณ์เธอหวังว่าคนตรงหน้าคงจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดซะที“อื้อ..อื้มมม”เมื่อหญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิมเสียงแข็งชายหนุ่มเองถึงกับต้องถอนหายใจในความใจแข็งของเธอในเมื่อเธอยืนยันคำเดิมว่ากลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้เขาเองก็จะขอเลือกวิธีจัดการกับเธอวิธีเดิมเลยละกัน สองมือหนาของแผ่นดินดึงใบหน้าหวานของพลอยไพลินมาบดจูบอีกครั้งโดยที่เธอไม่ได้ทันตั้งตัวครั้งนี้ถึงแม้หญิงสาวจะดิ้นรนมากมายเพียงใดเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอรอดมือเขาไปได้ ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการจัดการเสื้อผ้าของเขาและเธอเหวี่ยงออกไปนอกเตียงครั้งนี้แม้นหญิงสาวตบจะข่วนตัวเขาประท้วงเพียงใดยังไงวันนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เธอกลับมาเป็นภรรยาที่น่ารักของเขาให้จนได้แม้นต้องแลกด้วยการขัดขืนใจเธอก็ตาม“ปล่อยได้แล้วพลอยจะกลับห้องของพลอย”“ไม่พี่ไม่ปล่อย”หลังจากที่กิจกรรมรักของทั้งสองจบลงโดยที่หญิงสาวไม่ได้เต็มใจเท่าไรนักชายหนุ่มก็นอนกอดเธอไม่ยอมปล่อยให้ขยับไปไหน“เรื่อง