บทที่สิบแปด

“พลอย”

หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหันมาตามเสียงเรียกที่ชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกเขานึกยังไงถึงเรียกชื่อเธอกันทั้งสีหน้าแววตาที่มองเธอแปลกไปจากเมื่อวานอีกเธอจึงเริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเป็นแน่

“พี่ขอถามอะไรอย่างนึงสิ..พลอยหนีพี่ไปทำไม” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเขาจึงเริ่มถามคำถามที่อยากรู้

“แล้ว.....ยัยหนูเป็นลูกของพี่ใช่ไหม”  พลอยไพลินที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้กับเธอหญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรในตัวเธอแล้วด้วยซ้ำแล้วทำไมวันนี้จู่ๆถึงมาถามเรื่องนี้กับเธออีกล่ะพลันคิดได้แบบนั้นอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา

“พี่รู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้วนะพลอย..เรื่องคลิปนั่นอีกพี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่ามันไม่เป็นความจริงเลยผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่ก็จริงแต่พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยนะ” 

  พลอยไพลินที่ยืนฟังเขาพูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนหยุดไม่ได้ปากก็พูดอะไรไม่ค่อยจะออกอีกเธอละเบื่ออาการที่ตนเองร้องให้ทีไรเป็นหยุดยากทุกที

“ถึง...ค..พี่พอลจะไม่ได้...ยุ่งกับเธอแต่คุณก็ไม่เคยบอกพลอยเรื่องที่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วกับพลอยเลยพี่เห็นพลอยเป็นตัวอะไร”

  หญิงสาวพูดไปสะอื้นไปเธอเชื่อที่เขาพูดว่าเขาไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นเพราะตั้งแต่อยู่ที่นี่มาก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลยและเรื่องที่เธอคนนั้นบอกว่าท้องก็คงไม่จริงอีกเหมือนกันไม่งั้นคุณหญิงคงไม่ยอมให้เธอเลิกกับชายหนุ่มและเอาหลานไปง่ายๆแน่

  แต่ที่เธอโกรธอยู่ตอนนี้ก็คือเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอว่ามีคู่หมั้นมันเหมือนกับตัวเธอไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาและทำให้เธอเป็นเหมือนเธอเป็นมือที่สามระหว่างชายหนุ่มและคู่หมั้นของเขาซึ่งเธอไม่ชอบสถานะนี้เอามากๆ

“คือ...พี่.....พี่ขอโทษแต่ขอโอกาสให้พี่ได้ไหมพี่รู้ว่ายัยหนูยังไงก็เป็นลูกพี่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะพี่อยากให้ลูกของเรามีครอบครัวที่สมบูรณ์”

   แผ่นดินไม่คิดว่าการที่ไม่บอกหญิงสาวเรื่องว่ามีคู่หมั้นมันจะทำร้ายความรู้สึกของหญิงสาวร้ายแรงถึงเพียงนี้แต่ในตอนนั้นเขาคิดว่ายังไงก็ถอนหมั้นกับฐิตาได้อยู่แล้วเขาเองก็ไม่คิดว่าฐิตาจะร้ายขนาดนี้ด้วยเขาประมาทเธอเกินไป

“แอ้”

   เด็กหญิงตัวกลมที่ตอนนี้นั่งบนตักของผู้เป็นพ่อพลางหันมามองหน้าแม่ของตนเองตาแป๋วและส่งเสียงออกมาเบาๆแล้วหันกลับมามองหน้าผู้เป็นพ่อของตนเองพลางทำท่าขมวดคิ้วอย่างเป็นคำถามประมาณว่าแม่หนูเป็นอะไรใครทำอะไรแม่หนู

   พลอยไพลินเมื่อได้ยินเสียงของลูกสาวตนเองก็ได้สติรีบปาดน้ำตาและเดินตรงมาที่ชายหนุ่มหวังจะเข้ามาอุ้มลูกสาวของตนแต่ยัยหนูกลับเกาะเสื้อผู้เป็นพ่อแน่นไม่ยอมไปทำเอาพลอยไพลินหน้าเสียอยู่ไม่น้อย

“ดูท่าลูกจะติดพี่เอามากๆเลยนะพลอย”  ชายหนุ่มพูดพลางหันไปหาลูกสาวของตนพร้อมหอมที่แก้มกลมๆฟอดใหญ่หนึ่งที

“พลอยยอมรับก็ได้ว่ายัยหนูเป็นลูกของคุณเพราะพลอยก็อยากให้ยัยหนูมีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนกันแต่สำหรับเราสองคนพลอยคิดว่าคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้”

“ทำไมล่ะพลอย”  แผ่นดินถามหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

“พลอยคิดว่าเรื่องของเรามันจบมานานแล้วและตอนนี้เราสองคนก็จะทำแค่หน้าที่พ่อและแม่ให้ยัยหนูเท่านั้นและเมื่อพลอยรักษาคุณหายเมื่อไรพลอยจะไปจากที่นี่ทันทีส่วนยัยหนูถ้าคุณอยากจะไปหาแกคุณก็ไปได้ตลอดเวลา”

หญิงสาวคิดว่าเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วเธอไม่อยากเจ็บกับเขาอีกและในใจก็ยังมีทิฐิเรื่องที่เขาไม่ยอมบอกเธอเรื่องคู่หมั้นนั่นอีกและอีกอย่างเอาจริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้เหมาะสมกับเขาเลยสักนิดให้เธอและเขาคงสถานะแค่พ่อและแม่ของยัยหนูก็พอแล้ว

“ถ้าพลอยเห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วพี่ก็ไม่ขัดอะไร”

ชายหนุ่มแอบโมโหอยู่ในใจนิดๆที่หญิงสาวดูจะหัวแข็งกับเขาเหลือเกินแต่ตอนนี้เขาต้องยอมเธอไปก่อนเพราะยังดีที่หญิงสาวยังยอมอ่อนเรื่องลูกกับเขาอยู่บ้างแต่ยังไงเขาก็จะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้คอยดูเถอะ

บริษัทXXX

วันนี้ลูกแก้วตื่นแต่เช้าเพราะตื่นเต้นกับการที่จะได้ทำงานที่ใหม่วันแรกหญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวออกมาทำงานแต่เช้าเข้ามานั่งรอที่หน้าบริษัทตั้งแต่ยังไม่มีใครเข้ามา

“สวัสดีค่ะไม่ทราบมาติดต่อด้านใดคะ”   ลูกแก้วที่กำลังนั่งก้มหน้าจ้องมือถือเมื่อได้ยินเสียงทักก็รีบลุกยืนขึ้นสวัสดีคนตรงหน้าทันทีผู้หญิงตรงหน้าเธออายุราวๆน่าจะสี่สิบต้นๆได้แต่เธอก็ยังดูสวยสง่าขนาดเธอเองเป็นผู้หญิงยังหยุดมองไม่ได้เลย

“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะพอดีว่ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรก”

“คุณหญิงดวงแขโทรมาบอกพี่แล้วล่ะจะพี่ชื่อสาวิตรีนะเรียกว่าพี่สาก็ได้พี่เป็นเลขาคุณหญิงดวงแขมาช่วยงานที่บริษัทนี้เหมือนกันเรามาทำตำแหน่งเลขาของคุณพรีมใช่ไหม”

“ใช่ค่ะพี่สา”

“ดีใจจังเลยมีคนมาช่วยพี่แล้วเดี๋ยวเราเข้าไปคุยกันที่ห้องพี่ดีกว่า”

“ค่ะ”

ลูกแก้วเดินตามสาวิตรีมาขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นบนสุดของบริษัทชั้นนี้ดูเป็นเหมือนห้องพักส่วนตัวซะมากกว่าเป็นบริษัทลูกแก้วเดินออกจากลิฟท์พลางมองสำรวจรอบๆมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกตึกทำให้เธอตื่นเต้นกับภาพตรงหน้าไม่น้อยทั้งวิวแม่น้ำวิวตึกราบ้านช่องเธอคิดว่าที่คอนโดของเธอวิวสวยแล้วแต่ที่นี่มันสวยกว่าพลางคิดว่าถ้าเธอได้ทำงานที่ชั้นนี้คงจะผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย