บทที่ยี่สิบสาม

“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง”   ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า

“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ”

   พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก

   หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย

   ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันแล้วทั้งคุณหญิงพิไลและสามีของเธอต่างก็คิดว่าดวงแขตาแหลมไม่เคยเปลี่ยนเลือกคนมาเป็นคนในครอบครัวถูกคนจริงๆ

“แล้วตอนนี้หนุแก้วพักที่ไหนเหรอลูก”

“ที่คอนโด XXX ค่ะคุณแม่”

“อ้าวเหรอ...งั้นหนูแก้วก็อยู่คอนโดเดียวกับตาพรีมน่ะสิ..ดีเลยพี่เค้าจะได้ดูแลหนูได้ใช่ไหมตาพรีม..ตอนไปทำงานหนูแก้วก็จะได้ไปพร้อมพี่เค้าเลยแม่ว่าดีกว่านั่งรถสาธารณะนะ”

พิไลเห็นว่าหญิงสาวพักอยู่ที่คอนโดเดียวกับลูกชายของเธอก็ดีจะได้สะดวกต่อการดูแลเธอเองจะได้ไม่กังวลใจว่าจะดูแลลูกแก้วไม่ดีตามที่ได้รับปากกับผู้เป็นพี่ไว้ถึงเธอจะไม่ได้ดูแลโดยตรงแต่ก็พอจะฝากให้ลูกชายของเธอดูแลแทนได้จะได้ไม่ต้องห่วงอะไรมากนัก

  พีรพัตรที่กำลังทานข้าวอยู่ถึงกับต้องชะงักไหนเป็นเขาที่ต้องมาดูแลเด็กนี่กัน..ลำพังงานเขาก็เยอะซะจนไม่ค่อยมีเวลาดูแลตัวเองแล้ว

“เอ่อ..คุณแม่คะคือแก้วดูแลตัวเองได้ค่ะคงไม่รบกวนคุณพรีมหรอกค่ะอีกอย่างที่พักก็อยู่ใกล้ที่ทำงานแก้วไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ”

   ลูกแก้วได้ฟังสิ่งที่พิไลพูดเธอถึงกับต้องค้านขึ้นมาทันทีเพราะไม่ได้อยากให้ใครมาดูแลเธออยู่แล้วเธอเองดูแลตัวเองได้และยิ่งถ้าต้องเป็นชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแล้วถ้ามาดูแลเธอมีหวังคงได้เห็นหน้ายักษ์ของเขาอยู่บ่อยๆเป็นแน่คนอะไรชอบทำหน้าขรึมอยู่ตลอดเวลา

“ใช่ครับคุณแม่ลูกแก้วเธอโตแล้วนะครับคงไม่ต้องมานั่งดูแลกันเป็นเด็กๆหรอกครับ”  ชายหนุ่มรู้สึกว่าหญิงสาวตรงข้ามพูดเข้าหูก็ตอนนี้

“ไม่ได้..หนูแก้วเป็นผู้หญิงคนเดียวมีพี่เค้าดูแลน่ะดีแล้วแล้วอีกอย่างคุณแม่ของหนูก็ฝากฝังให้แม่ดูแลหนูด้วยแม่หนูคงสบายใจถ้ารู้ว่ามีพี่เค้าดูแลอยู่ใกล้ๆ”

“ใช่ๆแก้ว..ให้พี่พรีมดูแลน่ะดีแล้วเป็นผู้หญิงไปไหนมาไหนคนเดียวอันตรายจะตาย”  จอมขวัญรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนสาวเธออยู่เหมือนกันถึงจะรู้ว่าเพื่อนเธอน่ะเก่งอยู่ก็เถอะแต่ยังไงก็เป็นผู้หญิง

“พี่พรีมน่ะดูแลดีนะแก้วดูสิรู้ทุกอย่างว่าฉันไปไหนมาไหนแถมไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ด้วยจนป่านนี้ยังมี่แฟนเลย..ชิ”

“ยัยขวัญ”  จอมขวัญพูดแกมประชดพี่ชายตนทำเอาพีรพัตรต้องหันมาดุเสียงแข็งจนน้องสาวตนมีทีท่าสลดลงบ้าง

“โอเค..ครับผมจะดูแลเธอเองคุณแม่ไม่ต้องห่วง”​

    พีรพัตรตัดปัญหารับปากแม่ของตนเองว่าจะดูแลหญิงสาวไปคิดไปคิดมามันคงจะไม่ได้วุ่นวายอะไรขนาดนั้นเพราะจากที่เห็นคนตัวเล็กยืนยันว่าไม่ต้องดูแลก็ได้เขาก็คงไม่ต้องไปดูแลอะไรเธอมากนักที่รับปากไปก็เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย

ลูกแก้วหันไปมองชายหนุ่มตรงข้ามที่อยู่ดีๆก็รับปากจะดูแลเธอง่ายๆเสียอย่างนั้นทั้งที่ตอนแรกทำหน้าไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรแต่ก็เอาเถอะค่อยไปคุยเรื่องนี้กับเขาทีหลังก็แล้วกันในเมื่อเขารับปากว่าจะดูแลเธอก็ไม่อยากพูดปฏิเสธอะไรตอนนี้เพื่อเป็นการทำให้ผู้ใหญ่สบายใจไปก่อน

22.00 น.

“ตอนนี้ก็ดึกแล้วเดี๋ยวผมขอตัวกลับเลยละกันนะครับคุณแม่”

“พาน้องกลับไปด้วยสิพรีม”   พีรพัตรที่กำลังไหว้ลาพ่อและแม่ของเขาพอกำลังหันจะหลังกลับก็ได้ยินเสียงคนเป็นพ่อบอกให้พาหญิงสาวกลับด้วยชายหนุ่มถึงกับทำหน้าเซ็งนี่เขาต้องเริ่มดูแลเธอตั้งแต่ตอนนี้สินะ

“ครับคุณพ่อ”

“เดี๋ยวแม่ไปตามน้องให้นะ”

“บอกเธอว่าผมรออยู่ที่รถนะครับ”

“จ้าลูก”   พิไลเดินขึ้นไปตามลูกแก้วที่อยู่บนห้องของจอมขวัญทั้งสองขึ้นไปคุยกันตั้งแต่ทานข้าวกันเสร็จเมื่อตอนหัวค่ำจนตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเธอไม่อยากให้ลูกแก้วกลับคนเดียวไหนๆก็พักอยู่ที่เดียวกับลูกชายเธอแล้วก็ว่าจะให้กลับพร้อมกันซะเลย

  

5 นาทีต่อมา

“มาแล้วค่ะคุณพรีม”  ลูกแก้วที่รีบเดินออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนพิงรถทำหน้านิ่งรอเธออยู่ก็ส่งเสียงทักให้รู้ว่าเธอมาแล้ว

  ชายหนุ่มหันมามองลูกแก้วก่อนจะใช้มือเปิดประตูรถหรูของเขาและผายมือให้เธอเข้าไปนั่งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยและเดาอารมณ์ยากที่สุด

  พอหญิงสาวเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้วเขาจึงปิดประตูและเดินอ้อมไปอีกฝั่งพร้อมสตาร์ทรถและขับรถกลับโดยที่ไม่ได้หันมาคุยอะไรกับเธอสักนิดบรรยากาศในรถจึงอึมครึมและทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อย

“เอ่อ..คุณพรีมคะเรื่องที่คุณแม่ให้คุณมาดูแลแก้วคุณพรีมไม่ต้องก็ได้นะคะ..คือแก้วดูแลตัวเองได้ค่ะไม่รบกวนคุณดีกว่า”

  เมื่อบรรยากาศในรถเงียบเชียบจนเธออึดอัดลูกแก้วจึงตัดสินใจหาเรื่องคุยกับเขาสักหน่อยและเรื่องที่เธอก็กะว่าจะคุยกับเขาอยู่แล้ว

“ไม่ได้ผมรับปากคุณแม่ไว้แล้วคนอย่างผมพูดแล้วไม่คืนคำ...ทุกวันคุณต้องมารอผมตอนแปดโมงเช้าทุกวันและบอกไว้ก่อนนะว่าผมเป็นคนตรงต่อเวลา”   ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมออกคำสั่งกับเธอเสียงดังฟังชัดหญิงสาวไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจอมขวัญเพื่อนของเธอจึงไม่มีแฟนก็มีพี่ชายหน้าเป็นแบบนี้ไงถึงไม่มีใครกล้ายุ่ง

“ค่ะ”  ลูกแก้วรับปากเสียงแผ่วพร้อมทำหน้าเซ็งนิดๆนี่เธอต้องอยู่ใกล้กับคนเผด็จการแบบนี้อีกนานเท่าไรเนี่ย