บทที่ยี่สิบสอง

 “ว้ายยยยยยย”

ฟอดดดด   ขณะที่หญิงสาวหมุนตัวกำลังที่จะเดินกลับไปนอนอยู่ดีๆก็มีมือของชายหนุ่มดึงเธอลงมานอนที่ตียงแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกดจมูกไปที่แก้มของเธอแล้วหอมฟอดใหญ่

“เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย...ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะ”  หญิงสาวไม่กล้าดุชายหนุ่มเสียงดังมากนักกลัวว่าคนบนเปลจะตื่นขึ้นมาอีกจึงทำได้แค่พยายามดึงแขนของเขาที่รัดลำตัวเธออยู่ออกไปให้ได้

“ไม่ปล่อยอยากทำให้พี่รู้สึกตัวทำไมล่ะ..แบบนี้พลอยต้องรับผิดชอบต้องให้พี่กอดจนหลับเข้าใจไหม”

ฟอดดด   ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาทข้างพวงแก้มของหญิงสาวก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มของหญิงสาวแบบแรงๆอีกครั้ง

“อื้มม...ชื่นใจ”  ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ

“นี่คุณพอลมันจะมากไปแล้วนะ”  พลอยไพลินเริ่มเสียงแข็ง

“มากไปตรงไหนพี่แค่จะหอมเมียตัวเองมันไม่มากไปหรอกพลอย”  เขายังไม่หยุดที่จะใช้น้ำเสียงกวนประสาทหญิงสาวยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไรเขาเองก็ยิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้นเขาไม่เข้าใจว่าเธอทำไมต้องปฏิเสธเขาขนาดนี้ด้วยแต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปถ้าไม่ติดว่ากลัวหญิงสาวจะรู้เรื่องที่ขาตนเองหายดีแล้วเขาคงทำมากกว่าแค่กอดเป็นแน่สาวเจ้าจะได้เลิกพยศเขาสักที

“ขอพี่นอนกอดพลอยได้ไหมเหมือนเมื่อก่อนไงรู้ไหมพี่คิดถึงพลอยมากขนาดไหน”  หญิงสาวหยุดดิ้นละเงียบเสียงลงเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดพลางนึกถึงตอนที่เธอและเขาคบกันอยู่เธอเองก็รู้สึกโหยหาอ้อมกอดของเขาอยู่เหมือนกันแต่ด้วยทิฐิจึงทำให้เธอสั่งตัวเองว่าต้องปฏิเสธมันและต้องห้ามใจตนเองไม่ให้อ่อนไหวให้ได้

   ชายหนุ่มรู้สึกว่าคนที่ตนเองกอดอยู่หยุดดิ้นลงเขาจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับว่ากลัวเธอจะหนีหายไปไหนตอนนี้หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินทั้งง่วงทั้งเพลียในเมื่อขัดขืนกับคนเอาแต่ใจไปวันนี้ก็คงไม่ได้นอนในเมื่อชายหนุ่มอยากกอดเธอก็ปล่อยให้กอดไปพรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน

  ตั้งแต่ที่หนีมาอยู่ต่างจังหวัดหญิงสาวก็ไม่คิดว่าจะพบเจอชายหนุ่มอีกแล้วทำให้การใช้ชีวิตของเธอส่วนใหญ่จะนึกถึงแต่ลูกและน้องสาวเธอไม่คิดว่าโลกมันจะกลมจนทำให้เธอกลับมาเจอกับเขาอีกหญิงสาวไม่เคยมีภาพในหัวว่าการใช้ชีวิตสามคนพ่อแม่ลูกมันเป็นอย่างไรและตัวเธอเองก็คิดว่าการที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับเขาคงเป็นไปได้ยากเช่นกันในตอนนี้

ช่วงเย็นที่บ้านของจอมขวัญ

“โอ้ย...แก้วทำมามาเอาป่านนี้เนี่ยรู้ไหมพี่ชายฉันจะกินหัวฉันแทนข้าวแล้วเนี่ย”

   จอมขวัญที่ออกมานั่งรอเพื่อนสาวที่หน้าบ้านแทนที่จะนั่งรอด้านในเพราะร้อนใจที่เพื่อนสาวยังมาไม่ถึงทำเอาพี่ชายของเธอที่เป็นคนค่อนข้างที่จะตรงต่อเวลาบ่นอุกว่าเป็นเด็กแล้วให้ผู้ใหญ่รอนานมันไม่ค่อยจะดีสักเท่าไรน่าจะมาก่อนเวลาด้วยซ้ำลำพังพ่อกับแม่เธอท่านทั้งสองก็ไม่ได้เรื่องมากอะไรนักเพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆไอ้รถติดบนท้องถนนมันห้ามกันได้ที่ไหน

“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะแก้วขอโทษนะคะที่ทำให้รอ”

“จ้าลูก/มาๆนั่งก่อน”  คุณหญิงพิไลและคุณพิศิษฐ์เห็นลูกแก้วและจอมขวัญเดินกันเข้ามาก็เรียกให้มานั่งที่โต๊ะทานข้าวเพราะตอนนี้แม่บ้านได้จัดที่ไว้ให้ทุกคนเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ตักข้าวใส่จานเมื่อมากันครบก็เท่านั้นเอง

“วันหลังก็หัดรักษาเวลาหน่อยนะ”   พีรพัตรคราแรกเมื่อเห็นเพื่อนน้องสาวของตนเองเดินเข้ามาก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเพราะเลขาของตนเองมาเป็นเพื่อนกับน้องสาวของเขาตั้งแต่เมื่อไรและทำไมเขาถึงไม่เคยเห็น

   แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไปก่อนจะยกแขนดูนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือดูเวลาที่หญิงสาวผิดนัดก็ทำให้เขาต้องเอ่ยปากติเธอตามประสาของคนเจ้าระเบียบและรักษาเวลาอย่างเขา

“คุณพรีม”  ลูกแก้วที่รีบนั่งโต๊ะทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่ามีอีกคนนั่งอยู่ตรงข้ามพอได้ยินเสียงของชายหนุ่มก็ทำให้เธอต้องหันขวับไปดูทันทีพร้อมเรียกชื่อเขาอย่างน้ำเสียงประหลาดใจว่าเจ้านายของเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“นี่แกรู้จักพี่ชายฉันด้วยเหรอ”  จอมขวัญแปลกใจว่าทั้งสองไปรู้จักกันตอนไหน

“อ้าวรู้จักกันแล้วเหรอลูก”  คุณหญิงพิไลและสามีต่างก็สงสัยเช่นกัน

“เธอเป็นเลขาที่คุณป้าให้มาช่วยงานที่บริษัทเธอมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกน่ะครับคุณแม่”  พีรพัตรคลายความสงสัยให้ทุกคนที่ทำหน้าแปลกใจอยู่ในตอนนี้

“จริงเหรอลูกถ้าอย่างนั้นหนูแก้วก็เป็นลูกบุญธรรมของคุณพี่ดวงแขใช่ไหมจ้ะ”   คำพูดของคุณพิไลที่ถามลูกแก้วทำเอาทั้งพีรพัตรและจอมขวัญต่างทำหน้าแปลกใจกับเรื่องที่คนเป็นแม่ตนพูด

“เอ่อ..ค่ะคุณแม่รู้จักคุณแม่แก้วด้วยเหรอคะ”   ลูกแก้วสงสัยว่าพิไลรู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมของคุณหญิงดวงแขและยังเรียกชื่อดวงแขว่าพี่อย่างสนิทสนมอีก

“โลกมันกลมจริงๆเลยนะคะคุณ...หนูคนนั้นที่คุณพี่โทรมาเล่าให้เราฟังไงคะที่แท้ก็หนูแก้วนี่เอง”

“ฮ่าๆๆ ดีๆได้หนูแก้วมาช่วยตาพรีมพ่อก็เบาใจ”  พิศิษย์หัวเราะร่าตบเข่าฉาดด้วยที่จริงแล้วทุกคนต่างก็คนรู้จักกันทั้งนั้น

ทั้งสามยังคงทำหน้างงในขณะที่ทั้งคุณหญิงพิไลและคุณพิศิษฐ์คุยกันเข้าใจอยู่สองคน

“นี่มันอะไรกันคะคุณแม่ขวัญงงไปหมดแล้วแล้วยัยแก้วไปเป็นลูกบุญธรรมคุณป้าตั้งแต่เมื่อไรทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องเลยอะแก้ว”

จอมขวัญที่นั่งทำหน้าสงสัยอยู่ก็โพล่งถามแม่ของตนเองขึ้นมาและก็หันไปถามเพื่อนสาวของเธอพร้อมกันเพราะอยากจะหายสงสัยเต็มทนแล้ว