บทที่ยี่สิบเอ็ด

เรือนเล็ก

หลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูก

ครู่ต่อมา

“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร

“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ”  แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ

“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง”  พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย

“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง”  ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด

“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสนมาพาคุณกลับ”

หญิงสาวรู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มที่จะล้ำเส้นเธอมากเกินไปแล้วเธอจึงรีบเอาเสื้อผ้าในตู้เข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำเมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็เตรียมตัวที่จะออกไปเรียกสนมาพาเจ้านายหนุ่มของเขากลับไปพักที่ห้องของตัวเองเธอรู้สึกไม่พอใจเขาเป็นอย่างมากตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้วที่ใช้แม่ตัวเองเป็นเครื่องมือในการเอาเปรียบเธอ

“จะไปไหนพลอย”

“ก็ไปเรียกลุงสนมาพาคุณกลับไงคะ”

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นพี่จะนอนกับลูกแล้วพี่ก็ให้ลุงสนเอารถเข็นไปเก็บแล้วด้วย”  แผ่นดินบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทพร้อมซุกตัวลงนอนข้างยัยหนูชมพูทั้งใช้มือหนารวบตัวลูกสาวตัวกลมที่กำลังนอนหลับสบายมากอดทันที

“คุณพอล”  ในใจพลอยไพลินตอนนี้อยากจะต่อว่าใส่หน้าชายหนุ่มดังๆว่าล้ำเส้นเธอมากเกินไปแต่ก็ทำได้แค่กัดฟันเรียกชื่อเขาเบาๆเพราะกลัวว่าลูกสาวตัวกลมของเธอจะตื่นขึ้นมาด้วยถ้าลูกสาวเธอลงได้ตื่นขึ้นมาล่ะก็ต้องเสียเวลากล่อมนอนอีกพักใหญ่แล้ววันนี้เธอก็เหนื่อยมากด้วยอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้วแต่ตอนนี้ติดตรงที่คนตัวโตมามารบกวนเธอนี่แหละ

“แอะ แอ้ แอ้งๆ..ๆ..ๆ”   เอาแล้วไงคนตัวเล็กในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อเกิดรู้สึกตัวตื่นและส่งเสียงร้องทำเอาคนเป็นพ่อต้องหันมาหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงทันที

“เฮ้อ...ตื่นจนได้”  พลอยไพลินพ่นเสียงออกมาเบาๆพร้อมเข้าไปรวบตัวยัยหนูมานอนตรงกลางเตียงพลางมองคนตัวโตด้วยสายตาตำหนิที่ทำให้ลูกสาวเธอรู้สึกตัวตื่นซึ่งเขาก็ดูไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรแถมยังมีหน้ามาส่งยิ้มยียวนมาให้เธออีก

พลอยไพลินรีบหยิบจุกหลอกที่อยู่บนกล่องตรงหัวเตียงให้คนที่กำลังงอแงดูดพร้อมตบก้นลูกสาวของเธอเบาๆเป็นการกล่อมให้หลับก่อนที่ลูกของเธอจะเริ่มตาสว่างขึ้นมาจากที่ตอนนี้ยังงัวเงียๆอยู่

“อื้ออออออออ”  เมื่อจุกหลอกถึงปากยัยหนูชมพูก็เริ่มดูดทันทีแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องประท้วงเมื่อจุกที่ดูดอยู่มันไม่มีน้ำนมของโปรดที่ตัวเองอยากกินไหลออกมามือป้อมของคนที่กำลังจะพยศดึงจุกหลอกออกจากปากตัวเองแล้วเริ่มเบะปากส่งเสียง

   เมื่อเห็นอาการลูกสาวของตัวเองตอนนี้พลอยไพลินรู้ทันทีเลยว่ามีทางเดียวที่จะทำให้เจ้าก้อนนี้หยุดร้องได้ก็คือต้องเอาเข้าเต้าดูดนมแล้วนอนกกเท่านั้น

   แต่ตอนนี้ดันมีคนตัวโตนอนจ้องหน้าเธออยู่แล้วเธอจะกล้าให้นมลูกได้อย่างไรแต่ถ้าไม่ให้รีบกล่อมยัยหนูตอนนี้มีหวังตื่นมางอแงอีกนานกว่าจะได้นอนเป็นแน่ตอนนี้เธอจึงต้องรีบตัดสอนใจ

“คุณพอล...เอ่อ..คือพลอยจะให้นมลูกน่ะค่ะรบกวนหันไปอีกด้านได้ไหมคะ”  หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าแกมขอร้องถึงเธอจะหันไม่ให้เขาเห็นตอนให้นมได้ก็เถอะขืนถ้ารู้ว่าเขายังลืมตาอยู่ก็รู้สึกอายอยู่ดี

“อืมมม..ได้สิเดี๋ยวพี่นอนหลับเลยพี่รู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน”

“เอ่อ..ค่ะ”

   ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวคงจะเขินเพราะเขาเองถ้าต้องมานั่งดูเธอให้นมลูกก็รู้สึกเขินตัวเองเหมือนกันจึงได้จังหวะขอนอนก่อนหญิงสาวจะได้ไม่ต้องมาเค้นให้เขากลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยต้องขอบใจลูกสาวตัวกลมของเขาที่ตื่นมาถูกจังหวะเหลือเกิน

    คืนนี้พลอยไพลินต้องจำใจยอมให้ชายหนุ่มนอนหลับที่นี่ตอนนี้ไปก่อนเพราะจะได้ให้นมแพรชมพูแบบสะดวกไม่ต้องมานั่งเคอะเขินอะไรนี่ถ้าไม่ติดว่าลุกสาวเธอตื่นมางอแงเธอจะไม่ยอมให้เขานอนที่นี่เด็ดขาด

   หลังจากยัยหนูชมพูหลับสนิทแล้วพลอยไพลินก็อุ้มลูกสาวตนเองที่กำลังหลับอยู่ลงนอนที่เปลที่อยู่ข้างๆเตียงนอนของเธอหญิงสาวเดินไปหยิบหมอนกับผ้าปูจากในตู้มาปูนอนที่ข้างเปลของยัยหนูชมพูเมื่อปูผ้าเสร็จเธอจึงเดินตรงจะไปปิดไฟตรงหัวเตียง

   ก่อนที่ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปปิดไฟเธอเองได้มองสำรวจคนที่นอนอยู่บนเตียงสักพักและดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกของเขาอย่างเบามือเกรงว่าคนที่หลับอยู่จะรู้สึกตัวพลางส่ายหัวเบาๆเพราะชายหนุ่มยังมีนิสัยเหมือนเดิมที่เวลานอนไม่ค่อยชอบที่จะห่มผ้าสักเท่าไร

   หลังจากห่มผ้าให้คนตัวโตเรียบร้อยแล้วเธอจึงเอื้อมมือไปปิดไฟในตอนนี้ที่ห้องก็มีเพียงแสงไฟด้านนอกส่องสลัวๆมาให้เธอได้พอมองเห็นทางเดินกลับไปตรงที่นอนได้บ้าง

   ร่างบางหารู้ไม่ว่าชายหนุ่มนั้นเพียงแค่หลับตาลงให้เธอตายใจเฉยๆไม่ได้นอนหลับอย่างที่เธอคิดเขารู้ตัวทุกอย่างว่าเธอทำอะไรกับเขาบ้างเมื่อได้จังหวะตอนที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวเดินกลับเขาจึงรวบเอวบางของเธอเอาไว้แล้วรั้งเธอลงมาที่เตียงนอนทันที