เรือนเล็ก
หลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูก
ครู่ต่อมา
“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร
“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ” แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ
“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย
“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด
“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสนมาพาคุณกลับ”
หญิงสาวรู้สึกว่าคนตรงหน้าเริ่มที่จะล้ำเส้นเธอมากเกินไปแล้วเธอจึงรีบเอาเสื้อผ้าในตู้เข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำเมื่อเสร็จเรียบร้อยเธอก็เตรียมตัวที่จะออกไปเรียกสนมาพาเจ้านายหนุ่มของเขากลับไปพักที่ห้องของตัวเองเธอรู้สึกไม่พอใจเขาเป็นอย่างมากตั้งแต่เมื่อตอนเย็นแล้วที่ใช้แม่ตัวเองเป็นเครื่องมือในการเอาเปรียบเธอ
“จะไปไหนพลอย”
“ก็ไปเรียกลุงสนมาพาคุณกลับไงคะ”
“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นพี่จะนอนกับลูกแล้วพี่ก็ให้ลุงสนเอารถเข็นไปเก็บแล้วด้วย” แผ่นดินบอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทพร้อมซุกตัวลงนอนข้างยัยหนูชมพูทั้งใช้มือหนารวบตัวลูกสาวตัวกลมที่กำลังนอนหลับสบายมากอดทันที
“คุณพอล” ในใจพลอยไพลินตอนนี้อยากจะต่อว่าใส่หน้าชายหนุ่มดังๆว่าล้ำเส้นเธอมากเกินไปแต่ก็ทำได้แค่กัดฟันเรียกชื่อเขาเบาๆเพราะกลัวว่าลูกสาวตัวกลมของเธอจะตื่นขึ้นมาด้วยถ้าลูกสาวเธอลงได้ตื่นขึ้นมาล่ะก็ต้องเสียเวลากล่อมนอนอีกพักใหญ่แล้ววันนี้เธอก็เหนื่อยมากด้วยอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้วแต่ตอนนี้ติดตรงที่คนตัวโตมามารบกวนเธอนี่แหละ
“แอะ แอ้ แอ้งๆ..ๆ..ๆ” เอาแล้วไงคนตัวเล็กในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อเกิดรู้สึกตัวตื่นและส่งเสียงร้องทำเอาคนเป็นพ่อต้องหันมาหน้าหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงทันที
“เฮ้อ...ตื่นจนได้” พลอยไพลินพ่นเสียงออกมาเบาๆพร้อมเข้าไปรวบตัวยัยหนูมานอนตรงกลางเตียงพลางมองคนตัวโตด้วยสายตาตำหนิที่ทำให้ลูกสาวเธอรู้สึกตัวตื่นซึ่งเขาก็ดูไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรแถมยังมีหน้ามาส่งยิ้มยียวนมาให้เธออีก
พลอยไพลินรีบหยิบจุกหลอกที่อยู่บนกล่องตรงหัวเตียงให้คนที่กำลังงอแงดูดพร้อมตบก้นลูกสาวของเธอเบาๆเป็นการกล่อมให้หลับก่อนที่ลูกของเธอจะเริ่มตาสว่างขึ้นมาจากที่ตอนนี้ยังงัวเงียๆอยู่
“อื้ออออออออ” เมื่อจุกหลอกถึงปากยัยหนูชมพูก็เริ่มดูดทันทีแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องประท้วงเมื่อจุกที่ดูดอยู่มันไม่มีน้ำนมของโปรดที่ตัวเองอยากกินไหลออกมามือป้อมของคนที่กำลังจะพยศดึงจุกหลอกออกจากปากตัวเองแล้วเริ่มเบะปากส่งเสียง
เมื่อเห็นอาการลูกสาวของตัวเองตอนนี้พลอยไพลินรู้ทันทีเลยว่ามีทางเดียวที่จะทำให้เจ้าก้อนนี้หยุดร้องได้ก็คือต้องเอาเข้าเต้าดูดนมแล้วนอนกกเท่านั้น
แต่ตอนนี้ดันมีคนตัวโตนอนจ้องหน้าเธออยู่แล้วเธอจะกล้าให้นมลูกได้อย่างไรแต่ถ้าไม่ให้รีบกล่อมยัยหนูตอนนี้มีหวังตื่นมางอแงอีกนานกว่าจะได้นอนเป็นแน่ตอนนี้เธอจึงต้องรีบตัดสอนใจ
“คุณพอล...เอ่อ..คือพลอยจะให้นมลูกน่ะค่ะรบกวนหันไปอีกด้านได้ไหมคะ” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าแกมขอร้องถึงเธอจะหันไม่ให้เขาเห็นตอนให้นมได้ก็เถอะขืนถ้ารู้ว่าเขายังลืมตาอยู่ก็รู้สึกอายอยู่ดี
“อืมมม..ได้สิเดี๋ยวพี่นอนหลับเลยพี่รู้สึกง่วงแล้วเหมือนกัน”
“เอ่อ..ค่ะ”
ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวคงจะเขินเพราะเขาเองถ้าต้องมานั่งดูเธอให้นมลูกก็รู้สึกเขินตัวเองเหมือนกันจึงได้จังหวะขอนอนก่อนหญิงสาวจะได้ไม่ต้องมาเค้นให้เขากลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยต้องขอบใจลูกสาวตัวกลมของเขาที่ตื่นมาถูกจังหวะเหลือเกิน
คืนนี้พลอยไพลินต้องจำใจยอมให้ชายหนุ่มนอนหลับที่นี่ตอนนี้ไปก่อนเพราะจะได้ให้นมแพรชมพูแบบสะดวกไม่ต้องมานั่งเคอะเขินอะไรนี่ถ้าไม่ติดว่าลุกสาวเธอตื่นมางอแงเธอจะไม่ยอมให้เขานอนที่นี่เด็ดขาด
หลังจากยัยหนูชมพูหลับสนิทแล้วพลอยไพลินก็อุ้มลูกสาวตนเองที่กำลังหลับอยู่ลงนอนที่เปลที่อยู่ข้างๆเตียงนอนของเธอหญิงสาวเดินไปหยิบหมอนกับผ้าปูจากในตู้มาปูนอนที่ข้างเปลของยัยหนูชมพูเมื่อปูผ้าเสร็จเธอจึงเดินตรงจะไปปิดไฟตรงหัวเตียง
ก่อนที่ร่างบางกำลังจะเอื้อมมือไปปิดไฟเธอเองได้มองสำรวจคนที่นอนอยู่บนเตียงสักพักและดึงผ้าห่มมาปิดหน้าอกของเขาอย่างเบามือเกรงว่าคนที่หลับอยู่จะรู้สึกตัวพลางส่ายหัวเบาๆเพราะชายหนุ่มยังมีนิสัยเหมือนเดิมที่เวลานอนไม่ค่อยชอบที่จะห่มผ้าสักเท่าไร
หลังจากห่มผ้าให้คนตัวโตเรียบร้อยแล้วเธอจึงเอื้อมมือไปปิดไฟในตอนนี้ที่ห้องก็มีเพียงแสงไฟด้านนอกส่องสลัวๆมาให้เธอได้พอมองเห็นทางเดินกลับไปตรงที่นอนได้บ้าง
ร่างบางหารู้ไม่ว่าชายหนุ่มนั้นเพียงแค่หลับตาลงให้เธอตายใจเฉยๆไม่ได้นอนหลับอย่างที่เธอคิดเขารู้ตัวทุกอย่างว่าเธอทำอะไรกับเขาบ้างเมื่อได้จังหวะตอนที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวเดินกลับเขาจึงรวบเอวบางของเธอเอาไว้แล้วรั้งเธอลงมาที่เตียงนอนทันที
“ว้ายยยยยยย”ฟอดดดด ขณะที่หญิงสาวหมุนตัวกำลังที่จะเดินกลับไปนอนอยู่ดีๆก็มีมือของชายหนุ่มดึงเธอลงมานอนที่ตียงแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกดจมูกไปที่แก้มของเธอแล้วหอมฟอดใหญ่“เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย...ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวไม่กล้าดุชายหนุ่มเสียงดังมากนักกลัวว่าคนบนเปลจะตื่นขึ้นมาอีกจึงทำได้แค่พยายามดึงแขนของเขาที่รัดลำตัวเธออยู่ออกไปให้ได้“ไม่ปล่อยอยากทำให้พี่รู้สึกตัวทำไมล่ะ..แบบนี้พลอยต้องรับผิดชอบต้องให้พี่กอดจนหลับเข้าใจไหม”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาทข้างพวงแก้มของหญิงสาวก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มของหญิงสาวแบบแรงๆอีกครั้ง“อื้มม...ชื่นใจ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ“นี่คุณพอลมันจะมากไปแล้วนะ” พลอยไพลินเริ่มเสียงแข็ง“มากไปตรงไหนพี่แค่จะหอมเมียตัวเองมันไม่มากไปหรอกพลอย” เขายังไม่หยุดที่จะใช้น้ำเสียงกวนประสาทหญิงสาวยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไรเขาเองก็ยิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้นเขาไม่เข้าใจว่าเธอทำไมต้องปฏิเสธเขาขนาดนี้ด้วยแต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปถ้าไม่ติดว่ากลัวหญิงสาวจะรู้เรื่องที่ขาตนเองหายดีแล้วเขาคงทำมากกว่าแค่กอดเป็นแน่สาวเจ้าจะได้เลิกพยศเขาสักที“ขอพี่นอนก
“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ” พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพ
เช้าวันต่อมาไร่บดินทร์เดชา มือหนาของแผ่นดินควานหาร่างบางที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่มันกลับว่างเปล่าเขาจึงชันตัวขึ้นพิงที่หัวเตียงพลางมองไปที่เปลของลูกสาวของตนพบว่ายัยหนูชมพูยังหลับปุ๋ยในท่านอนคว่ำตัวกลมแก้มเทลงมากองลงข้างที่หันหน้ามาเขาอยากจะเข้าไปฟัดลูกสาวตัวกลมของเขาตอนนี้ชะมัดแต่ติดอยู่ที่ว่ากลัวลูกจะตื่นและก็ไม่รู้ด้วยว่าภรรยาของเขาอยู่ที่ไหนถ้าขืนเดินทะเล่อทะล่าอยู่ในนี้เธอมาเห็นมันจะเป็นเรื่องเป็นแน่เขายังไม่พร้อมให้เธอรู้ความจริงตอนนี้“อ้าวคุณพอลตื่นแล้วเหรอคะ”“ออกไปตอนไหนทำไมไม่ปลุกผมก่อน”“คือพลอยต้องไปทำอาหารให้ยัยหนูน่ะค่ะเกรงใจนมนิดถ้าต้องมาทำข้าวต้มให้ยัยหนูทานทุกวันพลอยเลยไปเรียนสูตรทำข้าวต้มกับนมนิดมาน่ะค่ะจะได้ทำให้ยัยหนูทานเองได้” หญิงสาวตอบพร้อมเดินไปที่เปลของยัยหนูโดยที่ไม่มองหน้าผู้เป็นสามีเพราะยังรู้สึกเขินอายเรื่องเมื่อคืนอยู่“เดี๋ยวพลอยขอปลุกยัยหนูพาไปอาบน้ำสักครู่นะคะวันนี้คุณแม่กับนมนิดจะพายัยหนูไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะน่ะคะถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวพลอยจะพาคุณกลับไปที่ห้องนะคะคุณจะได้ไปจัดการธุระส่วนตัวของคุณให้เรียบร้อยแล้วเรามาเริ่มฝึกเดินกันค่ะ” พลอยไพลินก้
ครู่ต่อมา พลอยไพลินพาชายหนุ่มไปส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วเธอก็ขอตัวมาอาบน้ำที่ห้องของเธอเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงมานั่งรอชายหนุ่มที่ตึกใหญ่อยู่ตรงโซนรับแขกเธอนั่งดูเวลาก็เห็นว่ามันนานผิดปกติแล้วยังไม่ออกมาหญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปเคาะประตูเรียกคนข้างในก๊อกๆๆ“คุณพอลคะ คุณพอลเสร็จหรือยังคะพลอยรอนานแล้วนะคะ” ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวก็รีบนอนลงที่เตียงทันที“คุณพอลคะทำไมยังไม่ออกมาซะทีล่ะคะ” เมื่อไม่เห็นมีเสียงตอบรับอะไรสาวเจ้าก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีกลัวว่าคนในห้องจะเป็นอะไรไปแต่ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มนอนขดตัวอยู่บนเตียงส่งเสียงโอดโอยเบาๆ“โอ้ยยยย” “คุณพอลเป็นอะไรคะ”“พี่ปวดท้องมากเลยพลอย โอ้ยยย...”พลอยไพลินรีบเดินไปยังคนที่นอนขดอยู่บนเตียงตัวงอหน้าตาตื่นทำอะไรไม่ถูกสีหน้าของเธอแสดงออกถึงความรู้สึกเป็นห่วงคนที่กำลังป่วยอย่างเห็นได้ชัด“เดี๋ยวพลอยโทรเรียกรถพยาบาลนะคะ..คุณพอลรอพลอยแปปนึงนะคะ”“ว้ายย...” ระหว่างที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวหันหลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลแต่ก็ต้องส่งเสียงร้องออกมาก่อนเพราะอยู่ดีๆชายหนุ่มก็มารวบตัวของเธอเข้าไปอยู่ใน
“พลอยบอกว่าพลอยยกโทษให้ค่ะ... แต่... เรื่องที่คุณพอลขอให้เราเป็นเหมือนเดิมพลอยว่ามันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆค่ะ”หญิงสาวปาดน้ำตาพร้อมบอกกับคนตรงหน้าไป..ตอนนี้เธอคุยด้วยเหตุผลไม่ได้ใช้อารมณ์เธอหวังว่าคนตรงหน้าคงจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดซะที“อื้อ..อื้มมม”เมื่อหญิงสาวยังคงยืนยันคำเดิมเสียงแข็งชายหนุ่มเองถึงกับต้องถอนหายใจในความใจแข็งของเธอในเมื่อเธอยืนยันคำเดิมว่ากลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้เขาเองก็จะขอเลือกวิธีจัดการกับเธอวิธีเดิมเลยละกัน สองมือหนาของแผ่นดินดึงใบหน้าหวานของพลอยไพลินมาบดจูบอีกครั้งโดยที่เธอไม่ได้ทันตั้งตัวครั้งนี้ถึงแม้หญิงสาวจะดิ้นรนมากมายเพียงใดเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอรอดมือเขาไปได้ ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานในการจัดการเสื้อผ้าของเขาและเธอเหวี่ยงออกไปนอกเตียงครั้งนี้แม้นหญิงสาวตบจะข่วนตัวเขาประท้วงเพียงใดยังไงวันนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำให้เธอกลับมาเป็นภรรยาที่น่ารักของเขาให้จนได้แม้นต้องแลกด้วยการขัดขืนใจเธอก็ตาม“ปล่อยได้แล้วพลอยจะกลับห้องของพลอย”“ไม่พี่ไม่ปล่อย”หลังจากที่กิจกรรมรักของทั้งสองจบลงโดยที่หญิงสาวไม่ได้เต็มใจเท่าไรนักชายหนุ่มก็นอนกอดเธอไม่ยอมปล่อยให้ขยับไปไหน“เรื่อง
เวลาเขาออกงานสังคมเธอก็เที่ยวเปล่าประกาศไปทั่วว่าเธอเป็นคู่นอนของเขาเป็นแฟนของเขาเมื่อเขายุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนเธอก็ตามไปจัดการทั้งหมดจนเขาต้องเลิกยุ่งกับเธอแต่เธอก็ไม่ยอมยังคอยตามจิกเขาไปทุกที่ขนาดเขามาเมืองไทยแบบเงียบๆเธอยังตามมาได้อีกเขาไม่รู้จะสลัดผู้หญิงคนนี้ออกไปยังไงจริงๆ“คืออย่างนี้นะลูกแก้ว” พีรพัตรใช้เวลาไม่นานเล่ารายละเอียดเรื่องริต้ากับเขาให้เธอฟังพร้อมบอกให้หญิงสาวช่วยทำยังไงก็ได้ให้ผู้หญิงที่ชื่อริต้าออกไปจากที่นี่ทีหรือเลิกยุ่งกับเขาได้เลยยิ่งดี“หืม..คุณพรีมคะแก้วขอไม่ยุ่งละกันนะคะเรื่องนี้แค่เรื่องงานแก้วก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมหันหลังให้กับชายหนุ่มหมายจะเดินออกไปนอกห้อง“ผมให้ห้าหมื่นทำยังไงก็ได้ให้เธอไม่ต้องมายุ่งกับผม” พีรพัตรเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำท่าไม่สนใจไม่คิดจะช่วยเขาเลยคิดอะไรบางอย่างออกเพราะเคยได้ยินน้องสาวของเขาพูดถึงเรื่องของลูกแก้วอยู่บ่อยๆว่าเพื่อนของเธอขยันเลิกเรียนก็ทำแต่งานหาเงินเพราะขี้งกเขาจึงลองใช้วิธีนี้ดึงเธอไว้ดูว่าจะใช้ได้ผลหรือเปล่าและมันก็ได้ผลจริงๆหญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมาทันทีเมื่อได้ยินเขาเสนอเงินให้“อืม..ห้าหมื่นเหร
“แล้วตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหนล่ะครับคุณแก้ว”“ตอนนี้เธอน่าจะอยู่ที่ห้องรับแขกของบริษัทค่ะ..อ่ออีกเรื่องนึงคือเธอชอบพูดว่าตัวเองเป็นแฟนคุณพรีมด้วยนะคะแล้วเธอก็ชอบตามคุณพรีมอยู่ตลอดด้วยคือเธอเป็นคล้ายๆโรคจิตค่ะถ้าปล่อยให้เธอเข้ามาก็อาจจะมาทำร้ายคนในบริษัทได้ค่ะถ้าพี่ชัยเห็นผู้หญิงคนนี้มาป้วนเปี้ยนที่นี่อีกอย่าให้เธอเข้ามาเป็นอันขาดนะคะ”“ได้ครับคุณพลอยเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้ครับไม่ต้องเป็นห่วง”“ขอบคุณมากค่ะพี่ชัย” หลังจากลูกแก้ววางหนูจากชัยเธอก็นั่งทำงานต่ออย่างอารมณ์ดีไม่คิดว่าการทำงานแค่นี้จะได้เงินก้อนโตมาแบบง่ายๆแถมไม่ต้องไปลงแรงอะไรมากด้วยใช้แค่สมองอันชาญฉลาดของเธอจัดการก็เท่านั้นเองแต่เมื่อนึกถึงเรื่องเงินเธอจำได้ว่าเธอยังไม่ได้ส่งเลขบัญชีให้กับคนที่จ้างงานเธอเลยคิดได้ดังนั้นเธอก็ส่งเลขบัญชีผ่านไลน์ไปให้พีรพัตรทันทีตึ๊งงงงง“งานเรียบร้อยแล้วค่ะ นี่เลขบัญชีของแก้วค่ะ XXXXXXXXXX รบกวนโอนก่อนสองทุ่มของวันนี้ด้วยนะคะ”“โอเค...เดี๋ยวผมโอนให้ตอนนี้เลยเงินแค่นี้ผมไม่เบี้ยวคุณหรอก”“ขอบคุณมากค่า.....” บทสนทนาจบหญิงสาวก็ส่งสติ้กเกอร์กราบให้กับคนที่อ่านไลน์อยู่ทำเอาคนที่นั่งจ้องมือถ
“พรีมคะไหนบอกริต้าว่าให้มารอที่ด้านล่างแล้วเราจะไปสนุกต่อด้วยกันไงคะริต้ารอคุณตั้งนานคุณก็ไม่ลงมาแล้วอีนังเลขาคุณก็โทรให้รถพยาบาลโรคจิตมาจับตัวริต้าไปอีกริต้าไม่ยอมนะคะพรีม...ริต้าไม่ยอมมม..”“นี่คุณไม่อายคนอื่นเค้าหรือไงมายืนโวยวายอยู่ได้” พีรพัตรตอนนี้รู้สึกระอาหญิงสาวที่ยืนโวยวายอย่างมากไม่คิดว่าจะมาเจอเธอที่นี่อีก“อย่าบอกนะว่าคุณกับอีนังเลขานี่ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วอะถึงได้มานั่งกินข้าวด้วยกันกระหนุงกระหนิงแบบนี้แถมเมื่อตอนที่ริต้าไปหาคุณคุณก็ไม่ยอมออกมาพบริต้าอีก”“โอ้ย..คุณก็เพราะคุณเป็นแบบนี้ไงผู้ชายเค้าถึงไม่เอาคุณอะ” ลูกแก้วที่ตอนนี้ทนฟังเสียงแสบแก้วหูของริต้าไม่ไหวละยังมากล่าวหาจนเธออีกเธอเลยหมดความอดทนจึงโวยใส่ริต้าเหมือนกัน“แกไม่ต้องมายุ่งฉันจะคุยกับพรีมกับแฟนฉัน”“ผมไม่ใช่แฟนคุณไปกันเถอะลูกแก้ว” พีรพัตรดึงมือลูกแก้วเดินออกไปทันทีหวังจะหนีคนที่โวยวายอยู่ไปให้พ้นแต่คนจอมโวยวายก็ยังตามเขาไม่เลิก“กรี๊ดดด..หยุดเดี๋ยวนี้นะพรีมม”“คุณพรีมคะเออ ออ ไปตามแก้วนะคะ”“อะไรเหรอลูกแก้ว”“อย่าพึ่งถามตอนนี้ค่ะ” ลูกแก้วที่ชักทนไม่ไหวกับยัยริต้าอะไรนี่เต็มทนจึงคิดแผนอะไรบางอย่างออกเธอ