บทที่สามสิบเอ็ด

“ตื่นแล้วเหรอคะ..เดี๋ยวพ่อพาไปดูของเล่นนะคะ....นี่เยอะแยะเลยหนูชอบไหมคะ”  พลอยไพลินถึงกับต้องพ่นลมหายใจด้วยความระอาที่สามีเธอทำเป็นไม่สนใจคำพูดเธอแถมอุ้มลูกเดินผ่านเธอพาลูกไปดูกองของเล่นใช้เสียงสองคุยกับลูกอีก

“เอาเป็นว่าทีหลังจะซื้ออะไรก็บอกพลอยก่อนละกันนะคะ”  พอเห็นลูกสาวเจ้าตัวชอบของเล่นพวกนี้พลอยไพลินจึงยอมอ่อนไปก่อน

“ครับที่รักของพี่น่ารักที่สุดเลยแบบนี้ต้องให้รางวัล” คนตัวโตที่กำลังอุ้มลุกสาวตัวกลมโผเข้าหอมภรรยาฟอดใหญ่ที่เธอไม่ต่อว่าเขาแล้ว

“งั้นเดี๋ยวพลอยขอตัวไปดูของด้านในก่อนนะคะนมนิดเก็บคนเดียวไมไหวแน่ค่ะ”  พลอยไพลินปล่อยให้พ่อกับลูกนั่งเล่นกันอยู่สองคนเพราะเธอจะต้องรีบไปเคลียของในห้องถ้าไม่รีบเก็บมีหวังคืนนี้ไม่มีที่นอนแน่ๆ

 บริษัทXXXX

17.00 น.

“คุณพรุ่งนี้ผมกับคุณแม่แล้วก็ยัยขวัญจะไปเยี่ยมคุณป้ากันยัยขวัญบอกคุณหรือยัง”

“ยัยขวัญบอกแก้วแล้วค่ะแก้วเก็บของรอไว้แล้วด้วย..อ้อ..แล้วยัยขวัญก็บอกอีกว่าคุณออกค่าตั๋วให้แก้วแล้วด้วยขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณพรีมเนี่ยเป็นเจ้านายที่ใจดีที่สุดเลย”  ลูกแก้วเริ่มรู้สึกว่าคนหน้ายักษ์ใจดีก็วันนี้นี่เองหญิงสาวกล่าวขอบคุณและส่งยิ้มกว้างให้เขาอย่างจริงใจรอยยิ้มแสนหวานอันนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมากะทันหันทำให้เขาต้องข่มอารมณ์ทำหน้าขรึมเข้าไว้และเดินไปจากตรงนี้อย่างเร็วที่สุด

“เก็บของเสร็จแล้วตามผมมาที่รถนะ”  ลูกแก้วถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทันที่เมื่อกี้เขายังคุยกับเธออยู่ดีๆอยู่เลยไหนมาทำหน้าขรึมแล้วเดินหนีเธอหน้าตาเฉยจะรอเก็บของสักนิดก็ไม่ได้เธอล่ะงงกับอารมณ์ของเขาจริงๆแต่ในใจก็ชักเริ่มชินกับอาการแบบนี้ไปเสียแล้ว

 เช้าวันต่อมา

RrrrrrRrrrrrr

“เสร็จหรือยังคุณผมรออยู่ที่รถนานแล้วนะ”

“แก้วเสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”  ลูกแก้วรีบลงมาหาคนที่โทรมาตามอย่างรวดเร็วเธอรู้ตัวว่าเธอสายแล้วก็ไม่แปลกที่เขาจะโทรตามเมื่อมารถึงได้หญิงสาวก็เปิดประตูขึ้นรถทันที

“ไปค่ะคุณพรีม”

“นี่อะไรอะคุณ”  พีรพัตรหันมามองคนที่พึ่งเปิดประตูเข้ามานั่งในมือมีตุ๊กตาเสือตัวเกือบเท่าเธอมาด้วยไอ้ตุ๊กตามันก็ไม่ใหญ่นักหรอกเมื่อเทียบกับตัวเธอแล้วมันก็ดูใหญ่ไปเท่านั้นเอง

“ก็ทิกเกอร์ไงคะคุณพรีมไม่รู้จักเหรอคะ”  ลูกแก้วถามแบบขำๆเขาไม่รู้จักหรือไงการ์ตูนนี้ดังจะตาย

“ผมรู้แต่คุณแบกมันมาด้วยทำไมต้องไม่กลัวลำบากตอนนั่งเครื่องหรือไง”

“แก้วถือได้ค่ะแก้วพึ่งซื้อมาจะเอาไปฝากยัยหนูถ้ายัยหนูเห็นต้องชอบมากแน่ๆเลยค่ะ”

  หญิงสาวตั้งใจว่ายังไงก็ต้องเอาไปให้ได้เพราะไปเลือกซื้อตุ๊กตาตัวนี้มาตั้งแต่ที่จอมขวัญบอกว่าพีรพัตรซื้อตั๋วเผื่อเธอไปที่ไร่บดินทร์เดชาแล้ว

  พีรพัตรขับรถไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึงสนามบินทั้งสองรีบเดินมาที่จุดนัดพบที่จอมขวัญนัดไว้ทันทีตอนนี้ในมือพีรพัตรมีตุ๊กตาตัวใหญ่อยู่เพราะเขาเห็นสภาพหญิงสาวที่แบกเป้ใบใหญ่แถมถือตุ๊กตาอย่างทุลักทุเลเขาจึงอาสาจะช่วยถือของ

  ทุกคนใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงก็มาถึงที่ไร่บดินทร์เดชาโดยมีนายสนขับรถไปรับทุกคนที่สนามบินเมื่อมาถึงไร่ทั้งจอมขวัญและลูกแก้วก็รีบวิ่งดิ่งตรงมาหาหลานสาวตัวน้อยที่อยู่ในรถเข็นเด็กสีชมพูและมีพลอยไพลินยืนอยู่ข้างๆเด็กหญิงตัวกลมส่งเสียงพร้อมรอยยิ้มทักทายพร้อมดีดแข้งดีดขาเมื่อผู้เป็นน้าวิ่งเข้ามาหา

“พี่พลอยแก้วคิดถึงจังเลย”

“จ้า”  ลูกแก้ววิ่งเข้ามาโผกอดพี่สาวของตนที่ยืนรอรับอยู่อย่างคิดถึงจากนั้นก็ผละมาหายัยหนูทันที

“ยัยหนูน้าคิดถึงจังเลย..มาหอมหน่อย..”  ลูกแก้วรีบอุ้มเจ้าก้อนกลมขึ้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยงให้หายคิดถึงยกใหญ่

 “สวัสดีค่ะพี่พลอยไม่เจอกันนานเลยนะคะ”  จอมขวัญเมื่อเห็นคนที่ยืนรอต้อนรับอยู่ก็จำได้ในทันทีว่าเป็นพลอยไพลินถึงแม้ว่าจะผอมกว่าเมื่อก่อนไปหน่อยก็เถอะแต่ก็ยังสวยเหมือนเดิม

“จ้าขวัญสวยขึ้นเยอะเลยนะเรา”

“แหม่..พี่พลอยก็ชมแบบนี้ขวัญก็เขินแย่สิคะ”  พลอยไพลินชมจอมขวัญอย่างจริงใจเพราะเมื่อก่อนที่เธอเจอจอมขวัญตอนนั้นยังเป็นเด็กสาวที่ไม่ค่อยได้แต่งตัวอะไรใส่ชุดนักศึกษาธรรมดาๆอยู่เลยแต่ดูตอนนี้จอมขวัญดูสวยขึ้นแปลกตาจากเมื่อก่อนมากคงเพราะอยู่ในวัยทำงานแล้วจึงแตกต่างจากวัยเรียน

“แกมาให้ฉันอุ้มหลานบ้างสิ...ยัยหนูมาให้น้าหอมบ้างสิคะ”  จอมขวัญอยากอุ้มยัยหนูชมพูเต็มแก่ก็ยัยหนูช่างตัวกลมน่าฟัดซะขนาดนั้นหญิงสาวทำท่ายกมือจะอุ้มยัยหนูก็โผเข้ามาหาให้เธออุ้มอย่างว่าง่ายพร้อมส่งยิ้มทำตาหวานใส่คนมาใหม่ด้วย

“อ้าวมากันแล้วเหรอมาๆเข้ามาในบ้านกันก่อน”  ดวงแขเดินออกมาข้างนอกก็เห็นว่าทั้งพิไลและหลานๆของเขามากันแล้วก็เรียกเข้าไปในบ้านแต่ก็ดันสะดุดที่หลานชายเธอถือตุ๊กตาตัวใหญ่มาด้วย

“ตาพรีมเดี๋ยวนี้ติดตุ๊กตาด้วยเหรอ”  ดวงแขอมยิ้มอ่อน

“ของลูกแก้วเธอซื้อมาให้ยัยหนูน่ะครับคุณป้า...เอาไปสิคุณ”  คนถูกทักถึงกับหน้าชาจึงรีบส่งตุ๊กตาตัวใหญ่คืนให้ลูกแก้วในขณะที่เธอก็ยังไม่ทันตั้งตัว