17.00 น.
“อะไรนะ……ยัยขวัญจะยังไม่กลับ” พีรพัตรที่กำลังเตรียมตัวเก็บของกลับพรุ่งนี้เมื่อได้ยินที่น้องสาวตนเองบอกว่าไม่กลับก็ดุน้องสาวเป็นการใหญ่
“ค่ะ..ขวัญขออยู่ที่นี่สักพักนะคะคุณป้า” จอมขวัญหลบหน้าพี่ชายของเธอมายืนกอดหลังดวงแขเพื่อขอความช่วยเหลือโดยด่วน
“น้องโตแล้วนะตาพรีมให้น้องอยู่ที่สักพักเถอะเดี๋ยวป้าดูแลเองไม่ต้องห่วง” ดวงแขเมื่อเห็นหลานสาวอยากอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักเลยช่วยพูดให้เธอเองรู้ว่าหลานชายของเธอทั้งหวงทั้งห่วงน้องสาวแต่ก็น่าจะรู้ได้ว่าน้องสาวน่ะโตแล้วดูแลตัวเองได้แล้วควรที่จะเลิกหวงซะที
“แต่คุณป้าครั....”
“เอาเถอะน่าตาพรีมเดี๋ยวน้องอยากกลับก็กลับเองแหละจริงอย่างที่ป้าลูกบอกน้องน่ะโตแล้วเราก็เลิกหวงน้องซะทีเถอะ”
พิไลชักเริ่มไม่ไหวกับอาการหวงน้องสาวของลูกชายซะแล้วจากเมื่อก่อนที่เห็นว่าจอมขวัญเด็กจริงๆพี่ชายจะหวงก็ไม่แปลกแต่นี่ลูกสาวเธอก็โตจนถึงวัยทำงานแล้วแต่ก็ยังหวงไม่เลิกเธอจึงคิดว่าต้องปรามลูกชายบ้างซะแล้วเพราะมัวหวงอยู่อย่างนี้มีหวังไม่ได้เห็นลูกสาวตัวเองแต่งงานมีครอบครัวแน่ๆเพราะถ้าหวังจากลูกชายของเธอจะมีครอบครัวคงยาก
“ก็ได้ครับ...แต่ถ้าทำตัวไม่ดีผมมารับกลับไปแน่” พีรพัตรมองหน้าน้องสาวของเขาที่ตอนนี้ยิ้มระริกระรี้อยู่อย่างคาดโทษเมื่อสายตาของจอมขวัญปะทะกับพี่ชายก็รีบหุบยิ้มทันทีก่อนจะหันไปมองทางอื่น
20.00 น.
ก๊อกๆๆ
“อ้าวลูกแก้วมาหายัยหนูเหรอ”
“พี่พลอยคะแก้วรับยัยหนูไปนอนด้วยได้ไหมคะเดี๋ยวพรุ่งนี้แก้วก็กลับแล้วค่ะอยากกอดให้หายคิดถึง”
“ได้สิเข้ามาข้างในก่อนสิเดี๋ยวพี่เตรียมนมให้แปปนะ”
“ค่ะ” ลูกแก้วมานั่งอยู่ตรงโซฟาข้างเปลนอนของยัยหนู
“คุณพอลไปไหนเหรอพี่พลอย”
“อ๋อนั่งคุยกับคุณพรีมอยู่ด้านนอกน่ะจะ”
“เค้าจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมแก้วขโมยลูกสาวเค้าไปนอนกอดเนี่ย”
“ไม่หรอกจะ” พลอยไพลินเตรียมนมน้ำและแพมเพิสใส่กระเป่าไว้ให้ลูกแก้วเธอไม่ต้องห่วงอะไรมากเพราะรู้ดีว่าลูกแก้วเลี้ยงหลานเป็นอยู่แล้ว
“ยัยหนูวันนี้ไปนอนกับน้าแก้วนะคะ…..พุงใครเนี่ยเท่าลูกแตงโมเลย...”
ฟอดด..ฟอดด
“อร๊าย...ย.อิๆๆ” ลูกแก้วหมั่นเขี้ยวเจ้าก้อนฟัดจนยัยหนูเสียงกรี๊ดกร๊าดยกใหญ่
“นี่จะพี่เตรียมของเสร็จแล้ว” พลอยไพลินส่งกระเป๋านมใบเล็กพร้อมของอีกสองสามชิ้นให้กับลูกแก้ว
“พลอยเล่นอะไรกับลูกเหรอยัยหนูหัวเราะเสียงดังออกไปข้างนอกเลย” แผ่นดินเดินเข้ามาในห้องเพราะเสียงหัวเราะของลูกสาวของตนดังออกไปนอกห้องจึงเดินเข้าห้องมาดูคิดว่าเป็นภรรยาของตนเล่นกับลูกอยู่จึงกะว่าจะมาเล่นด้วย
“อ้าวลูกแก้วเองเหรอ”
“ค่ะ...คือแก้วจะมาพายัยหนูไปนอนด้วยน่ะค่ะพรุ่งนี้ก็กลับแล้วคุณพอลไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ” ลูกแก้วถามชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เกรงใจเกรงว่าคนติดลูกสาวจะไม่ยอมให้เธอเอาหลานสาวไปนอนด้วย
“ได้สิจะกลับพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอเอายัยหนูไปนอนกอดให้ชื่นใจเลยพี่อนุญาต” แผ่นดินไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่าหญิงสาวคงคิดถึงหลานมากเช่นกันเลยยอมอนุญาตให้ไปนอนด้วยกันคืนนึงพลันในหัวเขาก็คิดแผนเจ้าเล่ห์ออกขึ้นมาทันทีในเมื่อทางสะดวกแล้วคืนนี้เขาก็มีเวลาสวีทกับภรรยาเต็มที่
“ขอบคุณค่ะ...งั้นแก้วพายัยหนูไปแล้วนะคะ” หลังจากที่ลูกแก้วพายัยหนูออกไปได้สักพักพลอยไพลินก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำเธอเตรียมชุดนอนไว้ให้สามีของเธอก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำหญิงสาวยังเดินไม่ถึงห้องน้ำดีจู่ๆตัวเธอก็ลอยขึ้นโดยฝีมือของสามีของเธออุ้มขึ้นมานั่นเอง
“อุ้ย….อีกแล้วนะคะพี่พอลทำให้พลอยตกใจอยู่เรื่อยเลย” หญิงสาวบ่นคนเป็นสามีที่ชอบแกล้งให้เธอตกใจอยู่ตลอดถึงมันจะบ่อยครั้งที่เขาชอบเล่นอะไรแผลงๆกับเธอแต่หญิงสาวก็ยังไม่นึกจะเคยชินกับมันสักที
“อื้อ ปล่อยก่อนค่ะพลอยขออาบน้ำก่อน” หญิงสาวเห็นอาการของสามีก็รู้ได้ทันทีว่าคืนนี้แทนที่ลูกไม่อยู่เธอจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แต่กลับต้องเพลียเพราะสามีจอมหื่นของเธออีกแน่ๆเธอจึงต้องออกตัวว่าขออาบน้ำก่อนไม่อย่างนั้นคงไม่ได้อาบแน่ๆ
“อาบเร็วๆนะที่รักเดี๋ยวพี่นอนรอ” ชายหนุ่มส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ภรรยาสาวที่กำลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ถ้าช้าเดี๋ยวพี่ตามไปอาบด้วยนะที่ร้ากกก” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังหญิงสาวที่พึ่งปิดประตูห้องน้ำไปหยกๆทำเอาหญิงสาวต้องส่ายหัวเบาๆให้กับคนที่นอนรออยู่ข้างนอก
พลอยไพลินใช้เวลาอาบน้ำเกือบครึ่งชั่วโมงหญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำโดยใช้ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันตัวออกมาและผืนเล็กพันที่หัวเพราะพึ่งสระผมเสร็จเมื่อออกมาเธอก็เห็นว่าคนเป็นสามีนอนหลับไปแล้ว
เธอจึงโล่งอกว่าจะได้ไม่ต้องเจอคนหื่นรังแกในคืนนี้เธอไม่แน่ใจว่าเขาจะหลับจริงๆหรือจะแกล้งเธอเล่นแต่ในใจของเธอก็ภาวนาให้หลับไปจริงๆเถอะเพราะเธออยากพักผ่อนเหมือนกัน
พลอยไพลินเปลี่ยนใส่ชุดนอนและนั่งเป่าผมอยู่สักพักก็เตรียมจะทิ้งตัวลงนอนแต่ด้วยความเป็นห่วงสามีที่นอนแล้วไม่ค่อยจะห่มผ้าเธอจึงเอื้อมมือไปดึงผ้ามาห่มมาปิดหน้าอกให้สามีพร้อมจุมพิตที่หน้าผากของชายหนุ่มหนึ่งครั้งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจ
แต่เมื่อหลับตาได้ไม่นานเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรขยับอยู่ข้างๆจึงลืมตาขึ้นดูก็เห็นคนตัวโตนอนตะแคงใช้มือเท้าศรีษะจ้องมองและยิ้มมาที่เธอ
“เอ่อ...ตื่นมาทำไมคะพลอยคิดว่าพี่พอลหลับสนิทแล้วซะอีก” พลอยไพลินรู้สึกหวั่นใจว่าคืนนี้เธอคงไม่รอดน้ำมือคนตัวโตที่จ้องแต่จะรังแกเธอซะแล้วสิ
“ก็พลอยทำให้พี่ตื่นพลอยต้องรับผิดชอบ”
“อื้อ..” ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้ผู้เป็นภรรยามีเวลาปฏิเสธเขาแต่อย่างใดเขาใช้จังหวะที่เธอเผลอโน้มตัวกดจูบหญิงสาวอย่างเร่าร้อนดูดดื่มมือหนาก็ขวักไขว่บนเนื้อตัวของหญิงสาวอย่างกับปลาหมึกเขาใช้เวลาไม่นานก็เล้าโลมปลุกอารมณ์หญิงสาวให้ตามเขาไปได้อย่างดี
ในห้องนอนของทั้งคู่ตอนนี้มีเสียงครางปนความสุขของทั้งคู่ดังออกมาเบาๆไม่นานภารกิจทำน้องให้ยัยหนูชมพูก็เสร็จสิ้นและผ่านไปด้วยดีชายหนุ่มโอบกอดคนเป็นภรรยาที่นอนหมดแรงเพราะพึ่งผ่านศึกรักที่หนักหน่วงของเขาอยู่ข้างๆมากอดไว้แล้วหลับไปพร้อมกับเธอเช้าวันต่อมาคอนโด XXXX ลูกแก้วและพีรพัตรกลับจากไร่บดินทร์เดชากันตั้งแต่เช้าตรู่ทั้งสองกลับกันมาแค่สองคนโดยคุณหญิงพิไลบอกว่าจะขออยู่ที่นี่กับจอมขวัญสักพักโดยพีรพัตรเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยเลยไม่ได้ว่าอะไร เมื่อทั้งสองกลับมาถึงคอนโดต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันพักผ่อนทันทีเพราะพรุ่งนี้ทั้งพีรพัตรและลูกแก้วต้องเดินทางไปดูงานต่างประเทศกันแต่เช้าRrrrrrrrrrrr ลูกแก้วที่วันนี้เพลียจากการนั่งเครื่องกลับมาเมื่อวานและบวกกับการนอนดึกเพราะมัวจัดกระเป๋าเดินทางอยู่ทำให้หญิงสาวนอนตื่นสายเป็นพิเศษเธอตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้นึกขึ้นได้ทันทีว่าวันนี้เธอต้องเดินทางแต่เช้า“ค่า....คุณพรีม”“คุณอีก10นาทีเจอกันข้างล่างนะผมเรียกรถมารับแล้ว”“โอเคค่ะ” ลูกแก้วตอบตกลงคนที่โทรตามโดยที่ยังไม่ได้เตรียมอะไรหลังจากวางสายได้เธอก็เตรียมตัวอาบน้ำทันทีอย่าเรียก
“ค่ะคุณพี่น้องน่ะเอ็นดูหนูแก้วเหมือนลูกสาวคนนึงถ้าตาพรีมได้หนูแก้วเป็นภรรยาน้องก็หมดห่วงค่ะ” พิไลถึงแม้จะคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรสักอย่างเพราะถ้าเป็นเรื่องจริงมีหรือที่ทั้งสองจะปิดกันเงียบไม่มีพิรุทได้ขนาดนี้แต่ในใจก็ภาวนาอยากจะให้ทั้งสองลงเอยกันจริงๆซะเหลือเกิน“หนูแก้วก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกสาวของพี่คนนึงนะจะสู้ค่าสินสอดที่พี่เรียกไหวเหรอ” ดวงแขแกล้งหยอกน้องสาวของตนที่ดูอยากจะได้ลูกสาวคนเล็กของเธอเป็นสะใภ้ซะเหลือเกิน“เท่าไรน้องก็สู้ค่ะคุณพี่”“ฮ่าๆๆ” ว่าจบทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน กว่าพีรพัตรและลูกแก้วจะมาถึงอเมริกาแล้วไหนกว่าจะนั่งรถมาถึงโรงแรมที่พักอีกก็ใช้เวลาไปเป็นวันลูกแก้วที่พึ่งเคยนั่งเครื่องเป็นครั้งแรกแล้วยังนั่งเป็นเวลานานอีกต่างหากเธอจึงรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวเหมือนจะเป็นไข้พอมาถึงโรงแรมเธอก็ขอตัวพักผ่อนทันที“เดี๋ยวแก้วขอกินยาแล้วนอนพักสักครู่คงเบาแล้วค่ะ....คุณพรีมจะออกไปตอนไหนก็โทรหาแก้วได้เลยนะคะ” ลูกแก้วที่นั่งกุมหัวอยู่บนโซฟาในห้องหันมาบอกกับพีรพัตรเธอคิดว่าถ้านอนพักอีกนิดอาการคงดีขึ้นอีกอย่างเธอก็ไม่อยากให้อาการป่วยของเธอทำให้เสียงานด้วย“ไม่เป็นไร
“เอาน่าร้านนี้แหละคุณเดี๋ยวผมนั่งรอ....ช่วยแต่งตัวให้เธอได้เลยนะครับ” พีรพัตรขี้เกียจยืนเถียงกับเธอเลยถือโอกาสเรียกเด็กในร้านมาพาเธอไปลองชุดแต่งตัวก่อนที่เธอจะยืนเถียงกับเขานานไปกว่านี้หลังจากส่งหญิงสาวให้ไปแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเขาเองก็ให้ช่างเลือกชุดเปลี่ยนใส่ไปงานคืนนี้ใช้เวลาไม่นานมากเขาก็แต่งตัวเสร็จ คนตัวโตก็นั่งรอหญิงสาวประมาณสองชั่วโมงได้และแล้วเธอก็เดินออกมาวินาทีที่หญิงสาวปรากฏตัวตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มถึงกับละสายตาไม่ได้ชุดที่เธอใส่เป็นชุดราตรีเกาะอกสีขาวเหลือบมุขยาวพอดีตัวกระโปรงแหวกข้างสูงบวกกับหน้าผมที่ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน รองเท้ากระเป๋าที่มาเป็นเซ็ตเข้ากับชุดซึ่งพอมันอยู่บนตัวเธอแล้วมันยิ่งหน้ามองละด้วยหุ่นทรวดทรงของเธอที่เหมาะกับชุดนี้อย่างมากทำให้เธอดูสวยสะดุดตาจนเขาแทบละสายตาไม่ได้“คุณพรีมคะ....คุณพรีมมมม...”“เอ่อ....เสร็จแล้วเหรองั้นเราไปกันเลยงานจะเริ่มแล้ว”“ค่ะ” พีรพัตรหลุดจากภวังค์จากเสียงเรียกของหญิงสาวเขารีบยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานเมื่อจัดการเสร็จแล้วเขาก็ไปที่งานทันที ไม่นานมากทั้งสองก็มาถึงงานในเวลาที่งานใกล้จะเริ่ม“คุณพรีมคะรอแก้วด้วยค่ะ”ลูก
“ให้ผมช่วยดูเท้าให้ไหมครับดูมันเริ่มบวมแล้วนะครับ” ลูกแก้วเห็นเจคอปกำลังก้มลงดูที่เท้าของเธอหญิงสาวก็หันหนีเพราะกลัวคนอื่นจะมองไม่ดีอีกอย่างเธอก็พึ่งรู้จักกับเขาจะมาถึงเนื้อถึงตัวกันมันทำให้เธอไม่สบายใจที่จะให้ช่วยเท่าไร“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวนั่งอีกสักพักคงหายปวดค่ะ”“งั้นเดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อนนะครับ”“ได้ค่ะ” ทั้งเจคอปและลูกแก้วนั่งคุยกันสักพักพีรพัตรก็เดินออกจากในงานมาเมื่อเห็นว่าลูกแก้วอยู่กับใครเขาถึงกับควันออกหูอุตส่าห์ให้เธอมานั่งรอหน้างานจะได้ไม่ไปเจอพวกเสือพวกตะเข้ที่ในงานแล้วยังมิวายมาเจอนอกงานอีกคนที่เธอนั่งอยู่ด้วยเป็นเพื่อเขาก็จริงแต่ก็ได้ชื่อว่าตัวพ่อเรื่องผู้หญิงเหมือนกัน“กลับกันเถอะคุณ”“เอ่อ..” พีรพัตรเดินเข้าดึงมือลูกแก้วที่กำลังนั่งอยู่โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวทำเอาเธองงเล็กน้อยไม่รู้ว่าเขาจะรีบไปไหนเหมือนกัน“ไงเพื่อนไม่เจอกันนานเลยนะ”“อืม..ฉันกลับก่อนนะ” เจคอปเห็นพีรพัตรเดินเข้ามาด้วยอาการไม่พอใจก็รู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เขาห้ามยุ่งเขาจึงรู้สึกเสียดายนิดหน่อยแต่ผู้หญิงในสต็อคของเขามีให้เลือกมากมายอยู่แล้วพลาดคนนี้ไปก็ไม่เห็นเป็นไร“คุณพรีมเดินช้าๆหน่อยสิคะแก้วเ
หลายชั่วโมงต่อมา ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และได้กระทำย่ำยีหญิงสาวไร้เดียงสาที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าถึงเขาจะรู้สึกชอบเธอแต่ก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่ารักเธอหรือเปล่าแต่ถึงอย่างไรในสมองของเขาเองก็สั่งว่าเธอไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะเขาเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แท้ๆ จากเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเขารู้ดีว่าเป็นคนแรกของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นโกรธตัวเองเข้าไปใหญ่ไม่รู้ว่าเธอตื่นมาจะว่าอย่างไรแต่เขาก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องรับผิดชอบในตัวเธออย่างแน่นอนเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายพอกล้าทำต้องกล้ารับอยู่แล้ว ชายหนุ่มนอนตะแคงใช้แขนชันหัวจ้องมองร่างบางที่เนื้อตัวเธอมีแต่รอยแดงจากการกระทำของเขายิ่งมองยิ่งรู้สึกสงสารเขาได้แต่คิดโทษตัวเองอยู่พักใหญ่แล้วซุกตัวใช้แขนแกร่งของเขานอนกอดด้านหลังเธออย่างทะนุถนอมแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไปเช้าวันต่อมา พีรพัตรรู้สึกตัวตื่นก็ใช้มือควานหาร่างบางที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่เมื่อพบกับความว่างเปล่าเขาจึงลืมตาขึ้นเขามองหาหญิงสาวไปทั่วห้องก็ไม่มีวี่แววของเธอไม่รู้ว่าเธอออกไปตอนไหนและหวังในใจว่าเธอคงยังไม่หนีเขาไปไหนเพราะเขายั
“แต่งงานเหรอแก้วไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ไม่รักแก้วเด็ดขาดการแต่งงานมันต้องเกิดจากความรักเมื่อไม่เคยรักกันแต่งกันไปเดี๋ยวก็มีปัญหากันอยู่ดี” ที่หญิงสาวพูดออกมามันก็จริงอยู่ที่ไม่ได้รักกันแต่งงานกันไปมันก็คงจะไม่มีความสุขอยู่ดีเพราะตอนนี้ชายหนุ่มเองก็ยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ว่ารักหญิงสาวหรือเปล่าหรือแค่ชอบเท่านั้น“มันก็จริงอย่างที่คุณพูดถึงผมจะยังให้คำตอบคุณไม่ได้ว่าผมรักคุณหรือเปล่าแต่ยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบคุณ” คำตอบจากปากของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวน้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้รู้สึกเจ็บที่หัวใจแปลกๆตอนที่เขาบอกว่าเขาไม่ได้รักเธอที่เขามาดูแลเธอก็คงอยากที่จะรับผิดชอบกับการกระทำของเขาเท่านั้นเธอรู้สึกโมโหตัวเองที่เมื่อคืนยอมเผลอไผลไปกับเขาอย่างลืมตัวลืมอายมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของตัวเองให้กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอเลยสักนิด“คุณไม่ต้องรับผิดชอบแก้วหรอกในเมื่อเราไม่ได้รักกันแก้วจะถือว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นความผิดพลาดที่เราไม่ได้ตั้งใจต่อไปนี้เรื่องระหว่างคุณกับแก้วขอให้ลืมมันไปคิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ลูกแก้วกลั้นใจพูดแบบนั้นออกไปเพราะคิดว่าที่เขาจะรับผิดชอบเธอเพราะรู้สึกผิดเท่านั้นถ้
3 เดือนผ่านไป17.50 น.“พี่สาครับลูกแก้วกลับไปแล้วเหรอครับ” พีรพัตรที่พึ่งออกมาจากห้องประชุมเขาเหลือบมองไปที่ห้องของลูกแก้วซึ่งเคยเป็นห้องของสาวิตรีมาก่อนพบว่าไฟปิดลงเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าวันนี้หญิงสาวกลับไปแล้วแต่ก็อยากรู้ว่าหญิงสาวกลับไปเมื่อไรจึงเอ่ยถามสาวิตรี“ค่ะพึ่งกลับไปเมื่อสักพักนี้เองค่ะ”“ครับงั้นผมกลับก่อนนะครับ”“ค่ะคุณพรีม..เอ่อคุณพรีมคะช่วยดูอาการของลูกแก้วหน่อยก็ดีนะคะพี่เห็นลูกแก้วมักจะวูบๆอยู่บ่อยๆน่ะค่ะพี่บอกให้ไปหาหมอตั้งหลายครั้งแล้วก็ไม่ยอมไปค่ะ”“งั้นเหรอครับโอเคครับเดี๋ยวผมจะดูเธอให้” สาวิตรีคิดว่าทั้งสองต้องมีปัญหากันตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาแน่นอนทั้งการที่หญิงสาวขอเปลี่ยนตำแหน่งกับเธอและตอนนี้ก็ยังไปกลับที่ทำงานเองอีกด้วยเธอไม่อยากจะก้าวก่ายเรื่องของทั้งสองมากนักแต่เมื่อเห็นอาการของลูกแก้วเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้เธอคิดว่าถ้าให้พีรพัตรเป็นคนบอกหญิงสาวเธอก็น่าจะฟังบ้างและนี่ก็อาจจะเป็นโอกาสที่ทั้งสองอาจจะมีโอกาศพูดคุยกันและกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ พีรพัตรเองหลังๆมานี้ก็แอบเห็นอาการของลูกแก้วเหมือนกันแต่เขาไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงเธอเขาพยายามจะเข้าหาเธอหลายรอบแล้ว
20นาทีผ่าน“คุณยังไม่หายคลื่นไส้อีกเหรอ” พีรพัตรเดินสำรวจห้องครัวของหญิงสาวเรียบร้อยแล้วก็ออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่นเมื่อตอนเดินกลับมาเขาเองยังได้ยินเสียงของหญิงสาวอาเจียนยังไม่ยอมหยุดเขาเองอยากจะไปดูอาการเธอใกล้ๆแต่ก็กลัวเมื่อเข้าไปใกล้หญิงสาวแล้วอาการของเธอจะหนักขึ้นกว่าเดิมจึงได้แต่ตะโกนถามเธอแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรได้ยินแต่เสียงอาเจียนที่ดังออกมาเท่านั้น เขานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นของเธอสักพักหมอก็มาถึงเมื่อหมอเข้ามาเขาก็เดินพาหมอมาดูอาการของลูกแก้วที่กำลังเป็นตอนนี้ทันที“ช่วยตรวจเธอให้ละเอียดเลยนะครับหมอผมว่าอาการเธอน่าจะหนักอยู่ครับ” หมอและพยาบาลมาประคองลูกแก้วไปนอนที่เตียงและตรวจอาการของเธออย่างละเอียดอีกครั้งหญิงสาวไม่ให้ชายหนุ่มเข้าใกล้หมอเลยให้ชายหนุ่มรออยู่ด้านนอกเพราะยิ่งชายหนุ่มเข้าใกล้เธอยิ่งทำให้อาการของเธอกำเริบขึ้นมาอีก“ยาที่ผมให้ไว้ยังทานอยู่ไหมครับคุณลูกแก้ว”“ทานอยู่ค่ะแต่ก็ใกล้จะหมดแล้วค่ะ”“งั้นเดี๋ยวหมอให้ยาเพิ่มไว้นะครับ”“ค่ะ”“ยังไงช่วงนี้ก็ทานผักผลไม้เยอะๆนะครับ..ถ้าไม่มีอะไรแล้วเดี๋ยวหมอกลับก่อนนะครับ”“ขอบคุณค่ะหมอ” ลูกแก้วรู้ดีว่าเมื่อหมอออกไปชา