บทที่สี่สิบสอง

 หลายชั่วโมงต่อมา

   ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธตัวเองเหลือเกินที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และได้กระทำย่ำยีหญิงสาวไร้เดียงสาที่นอนหลับอยู่ตรงหน้าถึงเขาจะรู้สึกชอบเธอแต่ก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่ารักเธอหรือเปล่าแต่ถึงอย่างไรในสมองของเขาเองก็สั่งว่าเธอไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะเขาเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้แท้ๆ

   จากเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปเขารู้ดีว่าเป็นคนแรกของเธอยิ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นโกรธตัวเองเข้าไปใหญ่ไม่รู้ว่าเธอตื่นมาจะว่าอย่างไรแต่เขาก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องรับผิดชอบในตัวเธออย่างแน่นอนเพราะเขาเป็นลูกผู้ชายพอกล้าทำต้องกล้ารับอยู่แล้ว

   ชายหนุ่มนอนตะแคงใช้แขนชันหัวจ้องมองร่างบางที่เนื้อตัวเธอมีแต่รอยแดงจากการกระทำของเขายิ่งมองยิ่งรู้สึกสงสารเขาได้แต่คิดโทษตัวเองอยู่พักใหญ่แล้วซุกตัวใช้แขนแกร่งของเขานอนกอดด้านหลังเธออย่างทะนุถนอมแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป

เช้าวันต่อมา

     พีรพัตรรู้สึกตัวตื่นก็ใช้มือควานหาร่างบางที่เขานอนกอดเมื่อคืนแต่เมื่อพบกับความว่างเปล่าเขาจึงลืมตาขึ้นเขามองหาหญิงสาวไปทั่วห้องก็ไม่มีวี่แววของเธอไม่รู้ว่าเธอออกไปตอนไหนและหวังในใจว่าเธอคงยังไม่หนีเขาไปไหนเพราะเขายังไม่ได้ขอโทษและขอโอกาสรับผิดชอบเธอเลย

     ชายหนุ่มรีบลุกออกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบเดินมาที่หน้าห้องของลูกแก้วเขาเองยืนทำใจอยู่ที่หน้าห้องของเธอสักพักก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องเรียกเธอ

ก๊อกๆๆๆๆ

“ลูกแก้วคุณอยู่ในห้องหรือเปล่า”

ก๊อกๆๆๆๆ

“ลูกแก้ววว”   พอเห็นภายในห้องเงียบเขาจึงถือวิสาสะใช้คีการ์ดสำรองเข้าห้องเธอโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตอย่างที่เคยทำเมื่อเดินเข้าห้องมาได้เขาก็เดินเข้าไปที่ห้องนอนของหญิงสาวพบว่าเธอนอนหลับอยู่เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกคิดว่าเธอจะหนีเขาไปแล้วเสียอีก

   พีรพัตรเดินไปที่เตียงสังเกตเห็นหญิงสาวหน้าซีดผิดปกติเลยใช้หลังมือไปอังที่หน้าผากของเธอดูพบว่าหญิงสาวมีไข้ขึ้นสูงไม่พ้นคงเป็นผลจากการกระทำของเขาเมื่อคืนแน่ๆเขานี่อยากจะชกหน้าตัวเองชะมัด

“ลูกแก้ว..คุณ..คุณ”  พีรพัตรเอื้อมมือหนาเขย่าตัวหญิงสาวพร้อมเรียกชื่อเธอเบาๆ

“อืม..ออก..ไป..”  หญิงสาวสลึมสลือลืมตาขึ้นเห็นว่าเป็นใครก็เอ่ยปากไล่เขาเสียงแผ่วเบาเพราะไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาไล่คนตรงหน้าอย่างที่ใจต้องการ

“คุณไข้ขึ้นเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้”

“ม่าย..ต้อง”

“ไม่มีแรงจะพูดแล้วยังจะดื้ออีกนะคุณ”   พีรพัตรเห็นอาการของหญิงสาวท่าจะไม่ดีเลยโทรหาหมอให้มาดูอาการของเธอและเช็ดตัวไปพลางๆรอหมอให้ไข้ของเธอทุเลาลงบ้างแต่ยิ่งเห็นหญิงสาวที่กึ่งหลับกึ่งตื่นยังมีแรงพูดไล่เขาอยู่เขาก็ขอบ่นคนจอมดื้อสักนิดนึงที่ป่วยจนไม่มีแรงขัดขืนอะไรเขาอยู่แล้วยังจะดื้อไม่ยอมให้เขาช่วยเธออีก

    ลูกแก้วที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงในใจอยากจะไล่เขาออกไปไกลๆเสียให้ได้แต่ด้วยพิษไข้ทำให้เธออ่อนเปี้ยเพลียแรงที่จะต่อต้านตอนนี้เธอก็ทำได้แค่ปล่อยให้เขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวเธอไปก่อนแต่หลังจากที่เธอหายดีแล้วอย่าหวังเลยว่าจะมาแตะตัวเธอได้อีกเลย

    พีรพัตรเช็ดตัวเธออยู่พักใหญ่เขาเห็นว่าตัวหญิงสาวเบาตัวร้อนแล้วจึงนั่งรอหมอที่ข้างๆเตียงของเธอชายหนุ่มนั่งจับมือหญิงสาวอยู่ไม่ห่างพลางมองไปที่ใบหน้าของเธอที่ซีดเซียวก็ยิ่งใจไม่ดีรู้สึกใจร้อนรนว่าหมอทำไมถึงไม่มาสักทีเขาจึงหยิบมือถือออกมาโทรตามหมออีกรอบ

    ชายหนุ่มนั่งรอหมออีกประมาณสิบนาทีหมอก็มาถึงหมอตรวจอาการของหญิงสาวก็ฉีดยาลดไข้พร้อมกับให้ยาแก้อักเสบและให้ยาแก้ไข้พร้อมกำชับบอกว่าเมื่อเธอตื่นมาให้เธอทานข้าวและทานยาทันทีหมอนั่งรอดูอาการของประมาณครึ่งชั่วโมงเมื่ออุณหภูมิของเธอลดลงเกือบเป็นปกติหมอจึงขอตัวกลับ

“พี่พลอยแก้วหนาว..พี่พลอยย..แม่น้อยแก้วเจ็บ..ฮืออๆๆๆ”   พีรพัตรที่นั่งกุมมือเฝ้าร่างบางอยู่นั้นเมื่อได้ยินหญิงสาวละเมอร้องให้ก็ค่อยๆแทรกตัวไปกอดเธอเอาไว้เขาไม่ได้อยากฉวยโอกาศแต่ใจเขาตอนนี้รู้สึกสงสารเธอเหลือเกินเธอคงเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจที่ถูกเขารังแก

“ผมขอโทษ”   เสียงทุ้มเอ่ยคำขอโทษก่อนจะจุมพิตไปที่กระหม่อมของเธอเบาๆเขากอดหญิงสาวที่นอนละเมออย่างแนบแน่นราวกับเธอจะหนีเขาไปไหนก่อนจะนอนหลับตาอยู่ข้างๆเธออยู่แบบนั้น..ใจเขาตอนนี้อยากจะให้เธอฟื้นจากไข้เร็วๆจะได้ตื่นขึ้นมาฟังเขาขอโทษและขอโอกาสที่จะรับผิดชอบเธอตอนนี้เสียให้ได้ความรู้สึกผิดที่เขาทำต่อเธอตอนนี้มันบีบแน่นอยู่ในหัวใจเขามากมายเหลือเกิน

19.00 น.

“อื้อ..”  ลูกแก้วเมื่อรู้สึกตัวก็รู้สึกหนักที่ลำตัวเมื่อตื่นลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มที่รังแกเธอเมื่อคืนนอนกอดเธออยู่เธอจึงผลักเขาออกทำให้คนตัวโตรู้สึกตัวต่อขึ้นทันทีที่รับรู้แรงผลัก

“ตื่นแล้วเหรอคุณ”  หญิงสาวไม่ได้ตอบคำถามที่ชายหนุ่มถามเธอเอาแต่ผลักใสตัวชายหนุ่มให้ห่างออกไปจากตัวเธอ

“หยุดก่อนคุณ”  ชายหนุ่มจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวยึดไว้และดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมอกเขากอดแน่นไม่ยอมให้หญิงสาวได้ดีดดิ้นไปไหน

“เรื่องเมื่อคืนผมขอโทษผมพร้อมจะรับผิดชอบคุณนะ”

“รับผิดชอบเหรอคุณจะรับผิดชอบยังไง”  หญิงสาวถามคนที่กอดเธออยู่เสียงแข็ง

“ผมจะแต่งงานกับคุณ”  ชายหนุ่มตอบฉะฉานในเมื่อเขากล้าทำเขาก็ต้องกล้ารับผิดชอบในตัวเธอ