บทที่สี่สิบเจ็ด

“คุณก็รู้นี่ว่าสามีของคุณเป็นถึงผู้บริหารของบริษัทจะให้ภรรยาตัวเองหยุดทำงานบ้างคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...นั่งก่อนเดี๋ยวผมไปยกอาหารมาให้นะครับ”   ชายหนุ่มใช้สองมือดันตัวหญิงสาวจากด้านหลังแล้วพาไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวให้เธอนั่งรอเขาเอาอาหารมาเสริฟ

    ลุกแก้วเองก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งหน้าแดงไม่กล้าสบตาคนที่คุยด้วยเพราะเขินคำพูดที่เขาพูดว่าตัวเองเป็นสามีและเธอป็นภรรยาของเขา

    เธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีช่วงเวลาดีๆแบบนี้กับชายหนุ่มผู้ชายที่เคร่งขรึมเจ้าระเบียบหน้ายักษ์คนที่เธอเจอครั้งแรกตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเขาดูอ่อนโยนอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเธอขอให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปไม่ใช่แค่ช่วงที่เป็นโปรโมชั่นเท่านั้น

“โหทำไมมันเยอะจังเลยล่ะคะคุณพรีม”  ลูกแก้วมองพีรพัตรยกจานอาหารมาให้เธอคราแรกก็คิดว่าหมดแล้วนี่เขายังเดินไปหยิบมาจนเต็มโต๊ะอาหารเธอไม่รู้ว่าอาหารที่เขาทำเธอจะทานได้หรือเปล่าเพราะไอ้อาการแพ้ท้องของเธอนี่แหละจนต้องทำให้เธอทานข้าวต้มกับไข่เค็มอยู่ทุกวันเพราะทานได้แค่นั้น...เธอเคยลองทานอาหารที่เขาบอกว่าดีต่อผู้หญิงตั้งครรภ์หลายต่อหลายอย่างแต่เมื่อตักเข้าปากเท่าไม่ทันได้เคี้ยวเท่าไรก็ต้องลุกออกไปอาเจียนทุกที

“ก็ผมเห็นคุณทานแต่ข้าวต้มแล้วก็มีไข่อยู่ในตู้เย็นไม่กี่ใบผมคงทนดูคุณทานของแค่นั้นไม่ได้หรอกต่อไปนี้เรื่องอาหารการกินของคุณผมจะเป็นคนจัดการเอง....ทานเถอะคุณสายแล้วเดี๋ยวลูกหิวนะ”

    ชายหนุ่มพูดไปยิ้มไปพลางนั่งลงตักอาหารใส่ในจาน....หญิงสาวอยากจะปฏิเสธและบอกความจริงเขาไปว่าไม่ใช่เธอทานแค่อาหารแค่นั้นแต่อย่างอื่นเธอทานไม่ได้จริงๆแต่ก็กลัวจะหักหารน้ำใจของเขาที่อุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำอาหารให้และยังคอยดูแลเธออีกลองชิมดูสักคำก็ได้เผื่อจะทานอาหารอย่างอื่นนอกจากข้าวต้มได้ขึ้นมาบ้าง

“....อุ๊ป”   เมื่อปาเกตตี้ซอสมะเขือเทศเข้าปากคำแรกยังไม่ทันเคี้ยวลูกแก้วก็รู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาดื้อๆซะงั้นจนต้องรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำทั้งๆที่มันไม่มีอะไรจะให้ออกมาเพราะเธอยังไม่ได้ทานอะไรเข้าไป

   พีรพัตรเห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งตามหญิงสาวหวังว่าจะเข้าไปดูอาการแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อตัวของเขาไปอยู่ใกล้ๆเธอมันจะทำให้อาการคลื่นไส้อาเจียนนั้นทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีกเลยขอยืนสังเกตุอาการอยู่ที่หน้าห้องน้ำเท่านั้น

“นี่คุณทานอะไรไม่ได้มานานเท่าไรแล้วลูกแก้ว”  เขารู้ว่าเธอทานอะไรไม่ได้ตั้งแต่ที่เห็นเธอตักอาหารเข้าปากแล้วอาเจียนแล้วถ้าเป็นไปได้ในใจเขาตอนนี้อยากเป็นแทนเธอเหลือเกินไม่คิดว่าอาการแพ้ท้องของเธอจะรุนแรงขนาดนี้

“คือแก้วทานได้แต่ข้าวต้มกับไข่เค็มน่ะค่ะ”   หญิงสาวตอบทั้งๆที่ยังผะอืดผะอมอยู่เมื่อพีรพัตรได้ยินคำตอบก็รู้ทันทีว่าทำไมในห้องของเธอถึงมีของที่เอาไว้ทานแค่นั้นนี่เป็นเพราะเขาแท้ๆที่ถือวิสาสะทำอาหารให้เธอทานโดยที่ไม่ได้ถามสักคำว่าเธอทานได้หรือไม่ได้

     หลังจากหญิงสาวหยุดอาเจียนพีรพัตรก็ให้เธอไปนอนพักที่ห้องให้อาการเวียนหัวของเธอดีขึ้นเสียก่อนส่วนเขาอาสาไปทำข้าวต้มให้เธอทานเพื่อที่จะได้มีอะไรตกถึงท้องบ้างก่อนที่จะทานยา

“วันนี้คุณนอนพักผ่อนก่อนเถอะให้อาการคุณดีขึ้นก่อนพรุ่งนี้เราค่อยไปจดทะเบียนกันก็ได้”

“ค่ะ”  ลูกแก้วพยักหน้ารับคำชายหนุ่มด้วยเสียงแผ่วเบาแล้วหลับลงด้วยอาการเพลียเพราะเธอไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้วพอจะทานตอนเช้าก็เกิดมาคลื่นไส้อาเจียนอีก

     หลังจากเห็นลูกแก้วพักผ่อนแล้วเขาจึงออกมาทำข้าวต้มไว้ให้เธอทานเมื่อเขาทำกับข้าวไปก็นึกถึงอาการแพ้ท้องของหญิงสาวเขาคิดว่าการที่จะอุ้มท้องลูกคนนึงมันไม่ง่ายเลยเหมือนกัน

     นึกสงสารหญิงสาวจับใจพลางนึกถึงแม่ของตนเองเขาจำได้ว่าแม่ของเขาเองเล่าให้ฟังว่าตอนที่แม่ของเขาแพ้ท้องเขาก็กินไม่ได้อยู่พักใหญ่แถมอยู่ใกล้พ่อเขาไม่ได้ด้วยคงจะเป็นอาการแบบเดียวกับที่ลูกแก้วเป็น..ตอนนี้เขารู้แล้วว่าแม่รักเขามากเพียงใดเพราะเขาเองก็ยังรู้สึกรักลูกที่ยังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนได้มากขนาดนี้เลย

    หลังจากชายหนุ่มทำข้าวต้มเสร็จก็ยกเข้าไปในห้องหวังจะให้หญิงสาวได้ลุกขึ้นมาทานแต่เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นหญิงสาวนอนหลับสนิทไปแล้วเลยไม่อยากที่จะปลุกเขาเองก็อยากให้เธอได้นอนพักผ่อนมากๆเหมือนกัน

    พีรพัตรเดินถือถ้วยข้าวต้มไปเก็บในครัวแล้วกลับมานั่งเก้าอี้โซฟาที่ข้างเตียงของหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่เขานั่งจับหญิงสาวพร้อมนั่งมองหน้าของเธอด้วยความรักและรู้สึกห่วงใยเขานั่งอยู่แบบนั้นสักพักก็เอนตัวหลับบนเก้าอี้โดยที่มือของเขาก็ยังจับมือเธออยู่อย่างนั้นเพราะความห่วงใย

1 เดือนต่อมา

ไร่บดินทร์เดชา

แปะ...แปะ....เพี๊ย

“อร๊าย...เฮ่อๆๆ”

“ชู่ว....ยัยหนูไม่แกล้งคุณพ่อนะคะ”  พลอยไพลินปรามลูกสาวตัวกลมที่กำลังใช้ฝ่ามือป้อมๆตะปปไปที่หน้าผู้เป็นพ่ออย่างอารมณ์ดีเมื่อลงฝ่ามือไปที่หน้าของคนเป็นพ่อที่นอนหลับอยู่ได้ก็ส่งเสียงกรี๊ดกร้าดหัวเราะดีใจใหญ่

    พลอยไพลินคราแรกก็ห้ามลูกสาวของตนแต่เมื่อเห็นคนตัวโตไม่ตื่นมาสักทีตัวเธอเองก็ปล่อยให้ลูกเล่นอยู่แบบนั้นเผื่อจะปลุกคนตื่นสายให้ตื่นขึ้นมาได้

    หญิงสาวนั่งหัวเราะกับการกระทำของลูกสาวเมื่อยัยหนูเห็นผู้เป็นแม่เลิกห้ามแล้วหันมาหัวเราะด้วยก็ได้ใจใช้ฝ่ามือตะปปไปที่หน้าผู้เป็นพ่อได้แล้วก็หันมาหัวเราะกับคนเป็นแม่เด็กหญิงตัวกลมเล่นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนคนที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัว