บทที่ห้าสิบ

“ตายแล้วคุณพี่น้องจะเป็นลม”

“คุณแม่/คุณแม่”   ทั้งพีรพัตรและลูกแก้วเมื่อเห็นอาการไม่ดีของพิไลก็รีบโผเข้ามาดูอาการอยู่ใกล้ๆ

“ผมขอโทษครับที่ทำให้คุณแม่เสียใจ”  พีรพัตรรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเกือบจะเป็นลมเพราะตนเองทำให้ผูเป็นแม่เสียใจจึงเอ่ยขอโทษออกมา

“เสียใจอะไรกันล่ะตาพรีมแม่ดีใจมากต่างหากล่ะ...น้องจะมีหลานกับเค้าแล้วค่ะคุณพี่”   พิไลที่ดีใจจนเกือบเป็นลมเพราะได้ลูกสะใภ้สมใจแล้วอยู่ดีๆก็ได้หลานมาด้วยเธอจึงหันไปคุยอวดผู้เป็นพี่สาวว่าจะมีหลานยกใหญ่

“แล้วนี่ท้องได้กี่เดือนแล้วจ้ะลูกแก้ว”  พลอยไพลินที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็นั่งยิ้มดีใจกับน้องสาวของตนที่จะมีครอบครัวและมีคนที่ดีๆดูแลซะที

“สี่เดือนแล้วค่ะพี่พลอยไม่โกรธแก้วใช่ไหมคะที่แก้วไม่ได้บอกพี่พลอยก่อน”

“พี่จะโกรธทำไมพี่รู้ว่าลูกแก้วเป็นคนมีเหตุผลพี่ดีใจน้าที่น้องสาวพี่มีคนดีๆอย่างคุณพรีมดูแล”  สองพี่น้องโอบกอดกันภาพตอนนี้ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่น

“ดีจังเลยนะครอบครัวเราจะมีสมาชิกเพิ่มอีกตั้งสองคนแน่ะ”  ดวงแขคราแรกก็ตกใจกับเรื่องที่พีรพัตรโพล่งพูดออกมารวดเดียวแต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเสียเวลาจับคู่เธอดีใจที่ลูกแก้วมีหลานชายเธอเป็นคนดูแลเธอจะได้หมดห่วงแล้วก็ดีใจแทนน้องสาวของเธอที่ได้หลานสมใจอยากซะที

“ค่ะคุณพี่”  ดวงแขที่นั่งยิ้มอยู่พูดออกมาทำเอาทั้งพีรพัตรและลูกแก้วทำหน้าสงสัยกันไปใหญ่

“หมายความว่าไงครับคุณป้า”

“ก็หนูพลอยน่าจะท้องได้สองเดือนแล้วหละ”

“จริงเหรอคะพี่พลอย...เย้แก้วจะมีหลานอีกคนแล้ว”  ลูกแก้วอมยิ้มแก้มปริ

“พี่ชายผมนี่เก่งจังเลยนะครับไม่เจอกันแปปเดียวมีลูกคนที่สองแล้ว”  พีรพัตรที่อมยิ้มให้กับความมีน้ำยาดีของพี่ชายของตนที่พึ่งอยู่กับพลอยไพลินได้ไม่กี่เดือนก็ได้ลูกคนที่สองแล้ว

“เก่งอะไรกันล่ะตาพรีมตอนนี้คุณพ่อลูกสองเค้านอนซมเวียนหัวแพ้ท้องแทนเมียอยู่ในห้องโน่น”   ดวงแขพูดแซวลูกชายตนกับหลานชายอย่างสนุกปากนึกขำลูกชายตัวเองที่มีอาการแพ้ท้องแทนเมียนอนซมอยู่แต่ในห้องได้ลูกสมใจอยากก็ต้องอดทนกันหน่อย

“จริงเหรอครับคุณป้า ฮ่าๆๆ..ถึงว่าตั้งแต่เข้ามายังไม่เห็นแบบนี้ผมต้องไปเยี่ยมซะหน่อยแล้ว”  ชายหนุ่มนั่งหัวเราะพี่ชายของตนตอนแรกเขาก็ว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่าพี่ชายเขาไปไหนปกติเห็นนั่งติดอยู่กับลูกแจแต่วันนี้ไม่ยักเห็น

“ตาพอลมีลูกสองแล้วนะตาพรีมเราก็รีบๆตามพี่เค้าให้ทันล่ะแม่น่ะอยากมีหลานเยอะๆ”  พิไลที่รู้สึกเห่อหลานคนแรกก็อยากจะมีหลานคนต่อไปเหมือนคนเป็นพี่ไหนๆลูกชายก็มีหลานให้สมใจแล้วก็ถือโอกาศพูดเปรยตอนนี้เลยแล้วกันว่าอยากจะมีหลานเพิ่มอีกเยอะๆให้ทั้งสองได้รับรู้ไว้

“อันนี้คุณแม่ต้องถามลูกแก้วแล้วล่ะครับว่าพร้อมไหมแต่ผมน่ะพร้อมเสมอ”  พีรพัตรพูดขึ้นก่อนจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์แล้วหันไปทางลูกแก้วที่กำลังนั่งเล่นกับยัยหนูชมพูอยู่

“หืมมมคุณพรีมพูดอะไรคะ”  ลูกแก้วหน้าแดงรู้สึกเขินกับคำพูดของพีรพัตรนึกตำหนิชายหนุ่มในใจคนบ้าอะไรพูดได้ไม่อายคนที่นั่งอยู่ไม่คิดว่าเธอจะเขินอายบ้างหรือไง

“เอ่อ...แล้วยัยขวัญไปไหนเหรอคะตั้งแต่แก้วมายังไม่เห็นเลย”  ลูกแก้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยแก้เขินถามหาเพื่อนสาวของเธอแทนเพราะตั้งแต่กลับมาก็ยังไม่เจอจอมขวัญเลยเหมือนกัน

“อ๋อเห็นบอกไปบ้านพ่อวินตั้งแต่เช้าจะหนูแก้วเย็นๆคงกลับรายนั้นเค้าส่งข้าวส่งน้ำแถมไปช่วยงานในสวนพี่วินเค้าทุกวัน”

“อะไรนะครับคุณแม่คุณแม่ปล่อยให้ยัยขวัญไปบ้านผู้ชายทุกวันเลยเหรอครับ”

“น้องโตแล้วนะตาพรีมอีกอย่างพ่อวินก็ไว้ใจได้ไม่ต้องห่วงหรอก”

“แต่....”

“คุณพรีมคะยัยขวัญก็รุ่นเดียวกับแก้วนะคะแล้วถ้าคุณพรีมมัวหวงน้องสาวอยู่แบบนี้เมื่อไรยัยขวัญจะมีครอบครัวซะทีล่ะคะปล่อยให้ยัยขวัญได้ทำตามใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ”

   พีรพัตรกำลังจะเอ่ยปากแย้งผู้เป็นแม่แต่ก็ยังพูดไม่จบก็โดนลูกแก้วปรามเรื่องหวงน้องสาวจนเงียบไม่กล้าเถียงอีกต่อไป

พิไลเห็นอาการกลัวเมียของลูกชายก็อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อก่อนไม่มีใครปรามลูกชายของเธอได้ในเรื่องที่หวงน้องสาวแต่เมื่อมีคนเป็นเมียมาปรามหน่อยก็ถึงกับไปไม่เป็นรับฟังคำพูดเมียอย่างว่าง่ายซะงั้น

“แต่เอ....ยัยขวัญไปช่วยงานวินที่สวน....ยัยขวัญเนี่ยนะจะทำสวน”   พีรพัตรนึกถึงคำที่ผู้เป็นแม่ของตนพูดว่าน้องสาวของเขาไปช่วยธาวินที่สวนก็นึกแปลกใจว่าคนรักความสบายอย่างน้องสาวเขาเนี่ยนะจะไปทำสวนยิ่งคิดยิ่งไม่น่าเป็นไปได้

“ใช่ตาพรีมตอนแรกป้าเห็นป้ายังตกใจเดี๋ยวนี้กลับบ้านมาเนื้อตัวมอมแมมขนผลไม้กลับมาแทบทุกวัน”   พอดวงแขพูดถึงหลานสาวตัวแสบของเธอก็อดอมยิ้มไม่ได้ดูหลานสาวของเธอจะเปลี่ยนไปมากทั้งที่เคยนอนตื่นสายรักความสบายกลับตื่นเช้าทุกวันหันมาหัดเข้าครัวทำกับข้าวแถมยังทนร้อนอยู่ในไร่ในสวนได้อีกด้วย

“ใช่ค่ะคุณพรีมดูขวัญมีความสุขมากเลยนะคะ”  พลอยไพลินช่วยพูดยืนยันอีกแรงนึงว่าจอมขวัญมีความสุขกับชีวิตแบบนี้จริงๆเพราะเธอก็เคยเห็นจอมขวัญตอนที่ทำงานตากแดดในสวนแต่หญิงสาวก็ยังยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อมีธาวินอยู่ข้างๆ

   เธอดูออกว่าหญิงสาวน่าจะเจอคนที่เธอรักจริงๆเข้าแล้วแต่ก็ยังดูไม่ออกว่าธาวินมีความคิดแบบเดียวกับจอมขวัญหรือเปล่าแต่ถ้าพูดถึงความห่วงใยเอาใจใส่ดูแลจอมขวัญธาวินไม่มีบกพร่องเรื่องนี้อยู่แล้ว

“งั้นถ้ายัยขวัญมีความสุขผมก็จะไม่ห้ามก็แล้วกันครับ”   พีรพัตรคิดว่าที่จอมขวัญเปลี่ยนไปคงเป็นเพราะธาวินเขาเองที่ห่วงน้องสาวก็เพราะว่ากลัวคนอื่นเห็นว่าน้องสาวเขาก็เป็นผู้หญิงไปหาผู้ชายบ่อยคนอื่นจะดูไม่ดีแต่เรื่องที่อยู่กับธาวินเขาไม่ห่วงอยู่แล้วเพราะเขารู้ว่าเขาไว้ใจธาวินได้ว่าไม่ทำให้จอมขวัญเสื่อมเสียแน่นอน