บทที่สี่สิบเก้า

30 นาทีต่อมา

“อาการของลูกชายดิฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”   ตอนนี้ในห้องมีทั้งพิไลดวงแขและพลอยไพลินรอฟังอาการของชายหนุ่มอยู่ข้างๆเตียงหลังจากหมอตรวจเสร็จคนเป็นแม่ของคนนอนป่วยก็เอ่ยปากถามหมอทันทีเพราะอยากรู้อาการของลูกชายตัวเองที่ตอนนี้นอนงัวเงียอยู่บนเตียงเต็มทน

“เอ่อ...จากที่ผมตรวจอาการของคุณพอลไม่มีอะไรผิดปกตินะครับแต่ถ้าฟังจากที่พวกคุณเล่ามาผมคงต้องขอตรวจคุณพลอยแทนนะครับ”

“คะ....ตรวจฉันเหรอคะ”  พลอยไพลินมีสีหน้าที่สงสัยอยู่ดีๆหมอก็จะขอตรวจเธอทั้งๆที่เธอสบายดี

“ครับ....ผมขอถามคุณพลอยว่าประจำเดือนคุณขาดกี่เดือนแล้วครับ”   หลังจากที่ได้ยินคำถามจากคุณหมอหญิงสาวเองก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าประจำเดือนเธอขาดมาสองเดือนแล้วนี่นา

“เอ่อ...น่าจะสองเดือนแล้วค่ะ”

“งั้นผมว่าอาการที่คุณพอลเป็นน่าจะแพ้ท้องแทนภรรยาแล้วหละครับเคสแบบนี้ผมเจอมาบ่อยน่าจะไม่พลาดนะครับ”   พลอยไพลินถึงกับยิ้มหน้าบานอย่างตื้นตันว่าเธอกำลังจะมีน้องให้ยัยหนูอีกคนนึงแล้ว

“ยังไงผมขอนัดคุณพลอยไปตรวจและฝากครรภ์ทีโรงพยาบาลได้เลยนะครับส่วนคุณพอลคงต้องให้ยาไปตามอาการถ้าเรียบร้อยแล้วหมอขอตัวนะครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”  หลังจากหมอตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้วพิไลและดวงแขที่ยืนยิ้มปลื้มกับคำวินิจฉัยของหมออยู่ก็ขอตัวออกมาส่งหมอเพื่อที่จะให้ทั้งสองอยู่ดูแลกันตามลำพัง

“คุณพี่คะเป็นอย่างที่พวกเราคิดจริงๆด้วยค่ะ..น้องดีใจกับคุณพี่ด้วยนะคะแบบนี้คงต้องสั่งให้ตาพรีมดูแบบอย่างตาพอลบ้างแล้วสิคะ”

“ดีๆพี่เชียเต็มที่พิไลจะได้มีหลานอุ้มเหมือนพี่สักทีไง”

“ฮ่าๆๆ..ค่าคุณพี่”  สองพี่น้องนั่งคุยกันอย่างอารมณ์ดีด้วยเพราะจะมีสมาชิกใหม่เพิ่มในบ้านมาอีกหนึ่งคน

“เราจะมีลูกกันอีกคนแล้วใช่ไหมพลอย”  แผ่นดินที่นอนอยู่บนเตียงส่งเสียงถามคนเป็นภรรยาอย่างดีใจพร้อมดึงเธอเข้ามากอดหอมอย่างชื่นใจสิ่งที่เขาพยายามทำอยู่แทบทุกวันมันก็เห็นผลแล้วสิ

“ตัวพลอยหอมจังเลยพี่กอดแล้วรู้สึกดีจังเลย”   ชายหนุ่มพรมจูบไปทั่วตัวคนเป็นภรรยาเพราะวันนี้เขารู้สึกว่าตัวภรรยาเขาหอมเป็นพิเศษแบบอธิบายไม่ถูกว่าหอมแบบไหนแต่อยากให้เธออยู่ใกล้ๆตลอดเพราะเมื่อได้กลิ่นกายของเธอแล้วอาการของเขามันรู้สึกดีขึ้นอย่างมากไอ้อาการที่วิงเวียนก็หายแทบเป็นปลิดทิ้ง

“พี่พอล..พอได้แล้วค่ะตัวพลอยช้ำหมดแล้วตัวพลอยหอมตรงไหนคะมีแต่กลิ่นอาหาร”

“ไม่รู้แต่พี่หอม..หอมมากด้วยพี่กอดพลอยแล้วพี่รู้สึกดีมากกกก”

“งั้นเหรอคะ”  สาวเจ้าได้ยินที่สามีของตนพูดว่าได้กลิ่นตัวเธอแล้วรู้สึกดีและดูท่าว่าอาการของเขาจะดีขึ้นมากด้วยหลังจากที่นอนกอดซุกอยู่ที่ตัวของเธอพลอยไพลินจึงปล่อยให้ผู้เป็นสามีนอนกอดอยู่แบบนั้นเผื่ออาการของเขาจะทุเลาลงได้

บ่ายกว่าๆ

“อ้าวหนูพลอยตาพอลเป็นยังไงบ้างจ้ะ”   พิไลที่นั่งปลอกผลไม้อยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านเอ่ยถามเมื่อเห็นหลานสะใภ้เดินออกมา

“หลับไปแล้วค่ะคุณน้า”

“ดีแล้วหละ..อ่อเมื่อกี้ตาพรีมโทรมาให้นายสนไปรับที่สนามบินแล้วหละอีกสักพักคงมาถึงหนูพลอยกินผลไม้นี่สิจ้ะคนท้องต้องทานผักผลไม้เยอะๆนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“คุณแม่ไปไหนเหรอคะ”

“เห็นว่าพายัยหนูไปนอนสงสัยคงจะงีบอยู่กับหลานนั่นแหละ”

“อ๋อค่ะ”  พลอยไพลินนั่งทานผลไม้ไปคุยกันไปสักพักใหญ่ๆรถตู้สีดำคันหรูก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน

“สงสัยจะมากันแล้วหละหนูพลอยเราไปหาพวกเค้ากันเถอะ”

“ค่ะ”

“พี่พลอยแก้วคิดถึงจังเลย”   ลูกแก้วเมื่อลงจากรถได้ก็โผเข้ากอดพี่สาวของตนด้วยความคิดถึงทันที

“ไปๆลูกเข้าไปข้างในกันก่อน”

“ค่ะ/ครับ”  เมื่อทั้งสี่เดินเข้ามาในบ้านดวงแขก็อุ้มยัยหนูที่พึ่งตื่นนอนออกมาพอดี

“อ้าวมากันแล้วเหรอ”

“สวัสดีครับคุณป้า/สวัสดีค่ะคุณแม่”

“ไหว้พระเถอะจะ...มาเหนื่อยๆมานั่งกันก่อนมา”  ดวงแขเรียกทั้งคู่มานั่งที่โซฟาห้องรับแขก

“ยัยหนูมาหาน้ามาเร็ว....หืม..คิดถึงที่สุดในโลกเลยยยย”

“อร๊าย..คิกๆๆ”   ลูกแก้วรีบเดินไปอุ้มยัยหนูจากดวงแขมาฟัดให้หายคิดถึง

“แล้วนี่จะมาอยู่กันกี่วันล่ะตาพรีมหนูแก้ว”

“ใช่ลูกจะมาอยู่กันกี่วันเหรอ”   ดวงแขและพิไลถือโอกาสถามทั้งคู่ว่าจะมาอยู่ที่นี่กันกี่วันเพราะตอนที่คุยกันว่าจะกลับแต่ทั้งสองก็ไม่ได้บอกว่าจะกลับมานานแค่ไหนเพียงแต่บอกว่ากลับมาแล้วจะบอกเอง

“เอ่อ...คือ...น่าจะไม่มีกำหนดครับคงอีกสักพักผมอยากให้ลูกแก้วพักผ่อนอยู่ที่นี่สักพักแล้วผมก็จะอยู่ดูแลเธออยู่ที่นี่ด้วยครับ”

    คนที่นั่งอยู่ในห้องต่างก็มีสีหน้าสงสัยกับคำพูดของพีรพัตรที่พูดออกมาสองคนนี้ดูจะมีอะไรๆที่ปิดบังอยู่ถึงทั้งหมดนั่งทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปปล่อยให้พีรพัตรได้พูดต่อเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงจะให้คำตอบเอง

“เอ่อ...คือ....ผมกับลูกแก้วกำลังจะแต่งงานกันครับคือลูกแก้วท้องแล้วครับคุณแม่คุณป้า”  พีรพัตรที่สังเกตุเห็นสีหน้าที่สงสัยของทุกคนที่รอฟังคำจากปากเขาอยู่เขาจึงขอพูดให้ทุกคนเข้าใจเลยละกัน

   คุณหญิงทั้งสองรวมถึงพลอยไพลินได้ยินคำที่พูดขึ้นก็ถึพีรพัตรงกับยกมือทาบอกลูกแก้วที่เห็นสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูกของคุณหญิงทั้งสองและพี่สาวของตนก็ใจไม่ดีหันไปมองหน้าคนเป็นสามีและกุมมือเป็นการให้กำลังใจกัน