บทที่ห้าสิบเอ็ด

   ทุกคนนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต้ะอาหารยกเว้นจอมขวัญตอนนี้ที่ยังไม่กลับดวงแขนั่งทานข้าวไปคุยกับลูกๆหลานๆบนโต๊ะไปก็สังเกตเห็นลูกชายของตนนั่งเกาะแขนคนเป็นภรรยาอยู่นานแล้วไม่ยอมปล่อยเสียทีเธอจึงเอ่ยถามขึ้น

“แล้วนั่นเป็นอะไรอีกล่ะตาพอลกลัวหนูพลอยจะหายหรือไงเกาะไม่ปล่อยซะขนาดนั้น”

“คือพี่พอลบอกว่าเค้าอยู่ใกล้ๆพลอยแล้วอาการดีขึ้นน่ะค่ะคุณแม่ตั้งแต่ตื่นมาก็ไม่ยอมห่างเลยค่ะ”   หญิงสาวตอบคนเป็นแม่สามีด้วยสีหน้าที่อ่อนใจเธอเองก็รู้สึกชักจะรำคาญคนตัวโตอยู่เหมือนกันที่เอาแต่เกาะไม่ปล่อยตอนนี้หญิงสาวรู้สึกเหมือนเธอมีลูกชายเพิ่มมาอีกคน

“ใช่ครับคุณแม่เวลาผมอยู่ใกล้พลอยแล้วไอ้อาการเวียนหัวมันก็ดีขึ้นทุกทีเลยครับเลยต้องเกาะกันอยู่แบบนี้”  เขาเองตอบตามความจริงเมื่ออยู่ใกล้ภรรยาทีไรอาการเขาก็ดีขึ้นทุกทีเลยจำเป็นต้องเกาะกันแจอยู่แบบนี้

“อย่างงั้นเองเหรอ”  ดวงแขนึกสงสารทั้งลูกชายและลูกสะใภ้แต่ก็คิดว่าพอลูกสะใภ้เธอท้องโตอีกหน่อยอาการของลูกชายเธอก็คงจะหายไปเองตอนนี้ก็ทำได้แต่ให้กำลังใจทั้งสองให้อดทนเอาหน่อย

“คงเป็นเพราะอาการแพ้ท้องแทนเมียน่ะค่ะคุณพี่อีกหน่อยคงดีขึ้นเอง”

“พี่ก็ว่างั้นแหละ”

“ผมว่าอีกสักสองเดือนอาการพี่พอลก็น่าจะดีขึ้นนะครับหมอเคยตรวจแก้วตอนที่แพ้ท้องตอนนั้นสองเดือนก็แพ้หนักอยู่ครับเพราะผมเข้าใกล้ไม่ได้เลยตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้วครับ”   พีรพัตรออกความคิดเห็นในเรื่องที่ตนเคยเจอมาคิดว่าอีกสักพักอาการของแผ่นดินคงจะดีขึ้นเองตอนนี้ก็เอาใจช่วยให้พี่ชายของเขาอดทนเอาหน่อยเหมือนที่เขาอดทนต้องอยู่ห่างภรรยาของเขาทั้งที่อยากจะอยู่ใกล้ๆใจจะขาด

“แล้วลูกแก้วท้องได้กี่เดือนแล้วล่ะ”  แผ่นดินทีเอ็นดูลูกแก้วเหมือนน้องสาวคนนึงก็ถามไถ่ถึงเรื่องลูกในท้องว่าท้องได้กี่เดือนแล้วเพราะเริ่มเห็นท้องเริ่มนูนออกมามากแล้ว

“สี่เดือนกว่าแล้วค่ะคุณพอลสู้ๆนะคะคุณพอลอีกหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”  ลูกแก้วเห็นอาการของชายหนุ่มผู้เป็นพี่เขยและตอนนี้ก็มีฐานะเป็นพี่ชายเธอจึงต้องพูดให้กำลังใจหน่อยเพราะท่าทางก็น่าจะหนักอยู่เหมือนกันเธอเข้าใจดีเลยว่าอาการเวียนหัวแพ้ท้องมันทรมานยังไงแต่เมื่อนึกถึงลูกก็ทำให้ฮึดสู้ได้ทุกครั้ง

“อืม..พี่จะอดทนเพื่อลูก”  แผ่นดินรับคำผู้เป็นน้องสาวพร้อมหันไปยิ้มให้ภรรยาของตนเขาอดทนได้เพื่อลูกอยู่แล้วแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอกแค่ต้องเกาะกันไปแบบนี้อีกสักพัก

   หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเรียบร้อยก็อยู่คุยสนทนากันทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องกิจการของครอบครัวสักพักแล้วต่างคนก็แยกย้ายกันมาพักผ่อน

20.00 น.

“พลอยดูสิยัยหนูเดินได้หลายก้าวแล้วนะแต่ยัยหนูทำไมยังเรียกชื่อพี่ไม่ได้สักทีนะ”

“ต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะพี่พอล”  แผ่นดินมองลูกสาวตัวกลมของตนกึ่งคลานกึ่งเดินอยู่ในห้องนอนก็ยิ้มภูมิใจแต่คนเป็นพ่อเมื่อเห็นลูกเดินได้ก็อยากจะให้ลูกพูดได้ออกมาอีก

   เขาพยายามสอนยัยหนูอยู่ทุกวันให้เรียกชื่อเขาแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่ายัยหนูจะเรียกได้สักทีพูดเป็นอยู่ แอ้ๆ หม่ำๆ เวลาหิวกับเวลายื่นมือขอจะเอาอะไรเท่านั้นแหละ

   พลอยไพลินเห็นผู้เป็นสามีทำหน้าเศร้าเรื่องที่ลูกสาวของตนยังเรียกชื่อพ่อไม่ได้ก็ต้องปลอบใจว่าเรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆสอนลูกค่อยเป็นค่อยไปเพราะเด็กบางคนเดินได้ก่อนพูดหรืออาจจะพูดได้ก่อนเดินก็มีแต่พฤติกรรมของลูกเธอตอนนี้ก็นับว่ายังอยู่ในเกณฑ์ที่ดีอยู่ไม่มีอะไรเร็วหรือช้าไป

“ยัยหนูขาเรียกพ่อสิลูก...พ่อ..พ่อ..”

“แอร๊ะ”   จากต้องการที่จะให้ลูกเรียกตนเองกลับได้ยินเป็นเสียงดุของลูกซะงั้นคนเป็นพ่อรู้สึกหมั่นเขี้ยวลูกสาวตัวกลมเลยเดินไปอุ้มแล้วมาฟัดบนเตียงจนยัยหนูหัวเราะเสียงดังออกไปนอกห้อง

ครื้นน ครื้นน

“วันนี้ฝนน่าจะตกหนักนะคะพี่พอลเดี๋ยวพลอยขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ไปเถอะเดี๋ยวพี่ป้อนนมลูกเอง”

“ค่ะ”   พลอยไพลินเห็นว่าวันนีครึ้มตั้งแต่เมื่อกลางวันอากาศก็ร้อนอบอ้าวคาดว่าวันนี้ฝนน่าจะตกหนักเธอเลยจะรีบอาบน้ำแล้วมากล่อมลูกนอนกลัวฟ้าร้องหนักกว่านี้แล้วยัยหนูจะไม่ยอมนอนง่ายๆเธอเองก็กลัวเสียงฟ้าร้องอยู่ด้วยสิดีที่มีคนตัวโตอยู่ข้างๆพอบรรเทาความกลัวของเธอได้บ้าง

ทางด้านพีรพัตรและลูกแก้ว

“คุณดื่มนมก่อนนอนหน่อยนะกำลังอุ่นๆเลย”

“ขอบคุณค่ะคุณพรีม”  พีรพัตรส่งแก้วนมที่เขาพึ่งชงมาอุ่นๆให้กับคนเป็นภรรยาที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือเกี่ยวกับการดูแลทารกอยู่

“ผมว่าคืนนี้ฝนน่าจะตกหนักฟ้าร้องดังซะขนาดนี้...เฮ้อออแบบนี้ก็เสียความตั้งใจผมหมดน่ะสิ”

“ตั้งใจอะไรเหรอคะ”  ลูกแก้วถามผู้เป็นสามีด้วยสีหน้าสงสัย

“ก็ผมตั้งใจว่าจะพาคุณนอนดูดาวที่นี่ด้วยกันไง”

“หืม..วันหลังก็ได้ค่ะ”  ลูกแก้วดื่มนมเสร็จก็นั่งอ่านหนังสืออยู่อีกพักนึงก็ทิ้งตัวลงนอน

    พีรพัตรเมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เข้าไปสวมกอดภรรยาของตนนอนกอดอยู่บนเตียงนุ่มจากด้านหลังแล้วใช้มือกอดไปที่หน้าท้องนูนลูบไล้จากหน้าท้องมาที่อกอวบอิ่มจนตอนนี้หญิงสาวรู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆถูอยู่ที่หลังของเธอแต่เธอก็เดาได้ไม่ยากว่าคืนนี้เธอคงไม่รอดน้ำมือของคนหื่นอีกแน่นอนเพราะเขาชอบอ้างว่าอยากที่จะชดเชยเวลาที่อยู่ใกล้ไม่ได้หญิงสาวอยากจะปฏิเสธคนหื่นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ทุกทีเพราะแพ้คนที่มีชั่วโมงบินเรื่องนี้สูงกว่าทุกครั้งไป