บทที่สี่สิบหก

“พอเลยคุณผมไม่เคยลำบากใจที่จะรับผิดชอบตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณยังดูไม่ออกอีกเหรอว่าผมคิดยังไงกับคุณ”   ชายหนุ่มยืนพูดอยู่ที่ปลายเตียงของหญิงสาวไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้เธอเพราะกลัวเธอจะอาเจียนออกมาอีกทั้งที่ในใจอยากเข้าไปกอดปลอบคนที่ร้องให้สะอึกสะอื้นอยู่ตอนนี้ใจจะขาด

“ฮือๆ..แล้วคุณพรีมคิดอะไรก็บอกแก้วมาสิ….ฮือๆๆ”   ร่างบางที่นั่งสะอื้นอยู่ที่เตียงก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าตอนนี้ชายหนุ่มคิดยังไงกับเธอกันแน่ก็ตอนนั้นบอกว่าไม่รักแล้วตอนนี้บอกว่าเธอไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงอีกเธอสับสนกับคำพูดเขาจริงๆ

“คุณหยุดร้องแล้วฟังผมก่อนได้ไหม”   พีรพัตรต้องปรามหญิงสาวให้หยุดร้องจะได้คุยกันให้รู้เรื่องสักทีถ้าเธอยังสะอึกสะอื้นอยู่อย่างนี้วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ

“แก้วก็อยาก….กก…จะหยุดแต่มัน…..ฮึกๆ…หยุดไม่ได้…ฮือๆ”   ลูกแก้วเองก็อยากจะหยุดแต่เมื่อมองหน้าเขาได้ยินคำที่เขาพูดน้ำตาเธอมันก็ไหลออกมาตลอดเธอไม่รู้ว่าจะหยุดมันยังไง

“งั้นก็ฟังผมนะ…คือ..ผมรักคุณ…ผมไม่รู้ว่ารักตั้งแต่เมื่อไรแต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณแต่งงานกับผมเถอะนะ”   ในเมื่อเธอไม่หยุดร้องเขาก็บอกรักเธอทั้งๆที่ยังร้องอยู่ละกันเผื่อเธอจะยอมหยุดร้องแล้วหันมาคุยกับเขาดีๆบ้าง

“หา...ฮื๊อๆๆ”   เมื่อหญิงสาวได้ยินคำบอกรักของคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงเธออ้าปากค้างอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วปล่อยโฮต่อหนักกว่าเดิมทำเอาชายหนุ่มถึงกับงงกับอาการของเธอการที่เขาบอกรักเธอทำไมต้องร้องให้หนักขนาดนั้นด้วย

“อ้าวคุณ…ทำไมร้องหนักกว่าเดิมอีกล่ะเนี่ย”   พีรพัตรทนอาการร้องให้ของเธอไม่ไหวโผตัวเข้าไปกอดปลอบเธอในนาทีนี้เขาไม่กลัวแล้วว่าเธอจะอาเจียนอีกหรือเปล่าเขาแค่อยากกอดปลอบเธอให้หยุดร้องให้ก็เท่านั้นเขารู้สึกไม่ชอบเวลาที่เธอร้องให้เอาซะเลย

“แก้ว.ว..ค..แค่ดีใจคุณรู้ไหมว่าแก้วรอคำนี้จากคุณนานแค่ไหน”  หญิงสาวที่สะอื้นอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่มพูดออกมาจากใจจริงเพราะคำนี้คำเดียวที่เธอรอฟังจากปากของเขามานานถ้าเขาพูดคำนี้กับเธอเสียตั้งนานแล้วเธอก็คงจะไม่ลำบากใจที่จะบอกเรื่องลูกกับเขาหรอก

“โถ่เอ้ย…ดีใจแล้วทำไมต้องร้องด้วยล่ะ”  เขาพูดพร้อมจุมพิตที่กระหม่อมของหญิงสาวยิ้มปลื้มใจที่คนในอ้อมอกบอกว่าดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากเขาแสดงว่าเธอก็ต้องมีใจให้เขาบ้างแล้วไม่มากก็น้อย

“ฮึกๆๆๆไม่รู้……มันหยุดไม่..ด..ได้ค่ะฮึกๆๆฮือๆๆๆ”   ลูกแก้วพูดความจริงเธอไม่รู้ว่าทำไมมันหยุดร้องไม่ได้เหมือนกันทั้งที่ดีใจที่เขาบอกรักแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็เล่นไหลหนักกว่าเดิม

“อุ๊ปปป”   เอาแล้วไงเธอเริ่มที่จะอาเจียนอีกครั้งเมื่ออยู่ใกล้กับเขา..ชายหนุ่มรีบผละตัวออกจากตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะอาการแย่ไปกว่านี้

“เดี๋ยวผมนั่งเฝ้าคุณอยู่ข้างเตียงละกันคุณนอนพักเถอะ”  พีรพัตรลงจากเตียงมานั่งที่โซฟาพร้อมบอกให้หญิงสาวพักผ่อนแล้วเขาจะอยู่เฝ้าเธอเอง

“อึก…อืมมมม”   ลูกแก้วนอนพักตามที่ชายหนุ่มสั่งแต่โดยดีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกเพลียมากเหลือเกิน

    พีรพัตรเห็นว่าหญิงสาวหลับสนิทแล้วเขาจึงเข้าไปหอมแก้มเธอเบาๆกลัวว่าเธอจะตื่นในเมื่อตอนที่เธอรู้สึกตัวเขาเข้าใกล้เธอไม่ได้ก็ขอเข้าใกล้และสัมผัสตัวเธอตอนหลับแทนละกัน

   ชายหนุ่มพรมจูบใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาสักพักก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมาที่ห้องของเธออย่างรวดเร็วชายหนุ่มโทรสั่งของสดมาไว้ที่ห้องของเธอมากมายเพราะเขาเห็นอาหารที่เธอกินแล้วมันไม่น่าจะครบ5หมู่หญิงสาวไม่ควรจะกินอาหารที่สำเร็จรูปอย่างโจ๊กซองหรืออาหารที่กินง่ายๆอย่างไข่ต้มหรือไข่เจียวเพียงอย่างเดียวหญิงสาวและลูกที่อยู่ในท้องของเธอควรที่จะได้กินอาหารดีๆสดใหม่บ้าง

   เขาคิดไว้แล้วว่าจะเป็นคนดูแลเธอเองจะไม่ยอมให้เธอและลูกอยู่อย่างลำบากเด็ดขาดยิ่งคิดถึงเรื่องลูกเขาก็มีแอบเคืองเธออยู่เหมือนกันที่ไม่ยอมที่จะบอกเขาแต่ก็แอบดีใจอยู่อยู่ไม่น้อยที่เธอไม่ได้ปฏิเสธในตัวเขาและท่าทางเธอก็คงจะมีความรู้สึกที่ดีต่อเขาบ้างเขาไม่หวังว่าจะให้เธอรักเขามากมายเลยแต่ขอแค่เธอยอมอยู่กับเขาให้เขาได้ดูแลเธอและลูกแค่นี้ก็พอใจแล้ว

เช้าวันต่อมา

“อืมมมมม”   ลูกแก้วตื่นขึ้นมาพร้อมบิดขี้เกียจนั่งอมยิ้มอยู่ที่หัวเตียงสักพักเธอรู้สึกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาตนเองได้หลับฝันดีอย่างมากเจ้าตัวที่มัวแต่นั่งยิ้มอยู่เมื่อหันไปมองนาฬิกาก็ก็พบว่าวันนี้เธอตื่นสายจึงรีบลุกจากเตียงรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

   พอเดินออกมานอกห้องก็ได้ยินเสียงว่ามีคนอยู่ในครัวเธอจึงเดินเข้าไปดูก็เห็นชายหนุ่มที่ใส่กางเกงนอนกับเสื้อยืดสีขาวสวมผ้ากันเปื้อนกำลังยืนทำกับข้าวอยู่สาวเจ้าถึงกับขมวดคิ้วสงสัยที่อยู่ดีๆทำไมชายหนุ่มถึงได้มาทำกับข้าวที่ห้องของเธอได้

“คุณพรีมทำอะไรคะ”

“อ้าวคุณตื่นแล้วเหรอผมทำอาหารไว้ให้คุณหลายอย่างเลยคุณไปนั่งรอที่โต้ะก่อนสิเดี๋ยวผมยกไปให้”  พีรพัตรหันมาตามเสียงเรียกของหญิงสาว

  ภาพที่เธอมองเขาตอนนี้รู้สึกแปลกตาอย่างมากเพราะไม่เคยเห็นชายหนุ่มในมุมนี้เหมือนกันแต่ยิ่งมองการกระทำของเขาตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาป็นคนที่ดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเธอยังเขินเรื่องที่เขาบอกรักยังไม่หายเมื่อตื่นมาก็ยังมาเจอเขาทำแบบนี้ให้อีกใจเธอแทบจะละลายอยู่แล้ว

“แล้ววันนี้คุณพรีมไม่ไปทำงานเหรอคะ”  ลูกแก้วยืนอมยิ้มคนเดียวอยู่สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมเวลานี้ชายหนุ่มถึงยังไม่ไปทำงานอีกนะเพราะนี่มันก็สายมากแล้ว

“วันนี้ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรส”

“หืม..แต่วันนี้แก้วต้องไปทำงานนะคะ”