บทที่สี่สิบสี่

3 เดือนผ่านไป

17.50 น.

“พี่สาครับลูกแก้วกลับไปแล้วเหรอครับ”   พีรพัตรที่พึ่งออกมาจากห้องประชุมเขาเหลือบมองไปที่ห้องของลูกแก้วซึ่งเคยเป็นห้องของสาวิตรีมาก่อนพบว่าไฟปิดลงเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าวันนี้หญิงสาวกลับไปแล้วแต่ก็อยากรู้ว่าหญิงสาวกลับไปเมื่อไรจึงเอ่ยถามสาวิตรี

“ค่ะพึ่งกลับไปเมื่อสักพักนี้เองค่ะ”

“ครับงั้นผมกลับก่อนนะครับ”

“ค่ะคุณพรีม..เอ่อคุณพรีมคะช่วยดูอาการของลูกแก้วหน่อยก็ดีนะคะพี่เห็นลูกแก้วมักจะวูบๆอยู่บ่อยๆน่ะค่ะพี่บอกให้ไปหาหมอตั้งหลายครั้งแล้วก็ไม่ยอมไปค่ะ”

“งั้นเหรอครับโอเคครับเดี๋ยวผมจะดูเธอให้”   สาวิตรีคิดว่าทั้งสองต้องมีปัญหากันตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาแน่นอนทั้งการที่หญิงสาวขอเปลี่ยนตำแหน่งกับเธอและตอนนี้ก็ยังไปกลับที่ทำงานเองอีกด้วย

เธอไม่อยากจะก้าวก่ายเรื่องของทั้งสองมากนักแต่เมื่อเห็นอาการของลูกแก้วเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้เธอคิดว่าถ้าให้พีรพัตรเป็นคนบอกหญิงสาวเธอก็น่าจะฟังบ้างและนี่ก็อาจจะเป็นโอกาสที่ทั้งสองอาจจะมีโอกาศพูดคุยกันและกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้

   พีรพัตรเองหลังๆมานี้ก็แอบเห็นอาการของลูกแก้วเหมือนกันแต่เขาไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วงเธอเขาพยายามจะเข้าหาเธอหลายรอบแล้วแต่เธอก็พยายามหลบหน้าเขาอยู่ได้ตลอด

    เขาเองพยายามโทรส่งข้อความหาเธอทุกวันเธอก็เล่นทั้งบล็อกไลน์บล็อกเบอเขาเธอเคยบอกเขาว่ามีอะไรก็คุยกันที่ทำงานก็พอแล้วจะให้เขาทำยังไงในตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเขาทุกข์ใจอยู่ทุกวันกับอาการของหญิงสาวที่มีต่อเขา

    เธอทำเหมือนเขาเป็นอากาศทั้งๆที่เขาพยายามที่จะเข้าหาเธอใจเขาตอนนี้อยากให้เธอเป็นเหมือนเดิมพูดคุยกับเขาเถียงกับเขาเหมือนเมื่อก่อนอยากให้เธอทำตัวโก๊ะๆเปิ่นๆให้เขาดูอีกหลายๆครั้งในระยะเวลาที่ผ่านมามันทำให้เขาได้รู้ตัวเองว่าเขาไม่ใช่แค่ชอบเธออย่างเดียวความรู้สึกหวงแหนเป็นห่วงและอยากให้เธออยู่ใกล้ๆตลอดเวลานี่คงเรียกว่ารัก

    เมื่อได้ยินเรื่องที่สาวิตรีพูดเขาคิดไว้แล้วว่าวันนี้ยังไงก็ต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เวลามันล่องลอยไปแบบนี้ไปอีกเด็ดขาดยิ่งถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเขาคิดว่าเขาเองก็คงจะเสียเธอไปแบบไม่มีวันหวนกลับแน่นอนอีกอย่างพี่ชายของเขาก็เคยบอกว่าอีกไม่นานก็จะกลับมาบริหารงานเองแล้วถึงตอนนั้นเขาเองก็คงจะไม่ได้ทำงานร่วมกันกับหญิงสาวจริงๆ

ติ๊งงงงงงงงง  พีรพัตรขับรถกลับมาถึงคอนโดก็ดิ่งตรงมาที่ห้องของหญิงสาวกดกริ่งหน้าห้องเธอทันที

“มีอะไรคะ”

“พี่สาบอกว่าคุณไม่สบายอยู่บ่อยๆคุณเป็นอะไรหรือเปล่าผมขอเข้าไปคุยข้างในได้ไหม”   เมื่อเห็นหญิงสาวที่เดินมาเปิดประตูให้เขาดูท่าทางอิดโรยและมีสีหน้าที่ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัดเขาเห็นท่าไม่ดีเลยขอเธอเข้าไปคุยด้านใน

“พอดีแก้วทำกับข้าวคาอยู่คุณพรีมมีธุระอะไรคุยกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

“ผม..จะ..เข้า...ไป..”   เขารู้สึกเหลืออดกับท่าทีที่เธอเมินเฉยต่อเขาเกินทนในเมื่อเธอไม่ยอมให้เข้าเขาก็จะหน้าด้านเข้าไปให้ได้

“นี่คุณพรีมจะเข้ามาทำไมคะ....ออกไป...อุ๊บบบบ”   ลูกแก้วดันตัวชายหนุ่มที่พยายามเข้ามาในห้องเธอยิ่งเขาเข้ามาใกล้เธอก็ยิ่งรู้สึกคลื่นไส้จนต้องวิ่งเข้าห้องน้ำทำเอาคนที่ยืนอยู่ถึงกับงงทำอะไรไม่ถูกพอตั้งสติได้ก็วิ่งตามไปดูอาการของเธอ

“อุ๊ป แหวะๆ..”

“คุณเป็นอะไร..ให้ผมเรียกหมอไหม”   พีรพัตรเมื่อเห็นหญิงสาวอาเจียนก็เข้าไปลูบหลังให้เมื่อเขาเห็นอาการของเธอดูไม่ค่อยจะดีก็คิดว่าจะต้องเรียกหมอมาดูอาการของเธอสักหน่อย

“นี่คุณพรีมใช้น้ำหอมกลิ่นะไรคะเนี่ยเหม็นเป็นบ้าเลย.”

“ผมไม่เคยใช้น้ำหอมนะคุณ”   ชายหนุ่มรู้สึกหน้าเสียเมื่อหญิงสาวบอกว่าเธอเหม็นกลิ่นตัวของเขาก่อนจะก้มดมกลิ่นตัวของตัวเองเป็นการใหญ่เขาเองวันนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่ห้องประชุมแล้วก็พึ่งขับรถกลับมาเหงื่อก็ไม่ออกจะเหม็นได้ยังไง

  พีรพัตรยังยืนลูบหลังเธออยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวต้องบอกให้เขาออกไปนั่งรอเธอข้างนอกก่อนไม่งั้นเธอคงไม่หยุดอาเจียนแน่ชายหนุ่มเห็นจะเป็นอย่างที่ลูกแก้วพูดจึงออกมานั่งรอที่โซฟาห้องนั่งเล่นแล้วโทรหาหมอเพื่อมาดูอาการของเธอ

“คุณพรีมช่วยไปปิดไฟหม้อข้าวต้มให้แก้วหน่อยสิคะ”   ลูกแก้วตะโกนออกจากห้องน้ำให้ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บนโซฟาไปดูหม้อข้าวต้มในครัวเพราะเธอตั้งไว้นานแล้วกลัวมันจะเดือดแล้วหกเลอะเทอะครั้นจะออกไปดูเองไอ้อาการอาเจียนก็ไม่หยุดซะที

“เดี๋ยวผมไปดูให้”   คนตัวโตเดินเข้าไปในครัวก็เห็นหม้อข้าวต้มที่กำลังเดือดเกือบล้นดีที่เขาเข้าไปปิดแก๊สทันเมื่อเขาปิดแก๊สเรียบร้อยชายหนุ่มก็ถือวิสาสะเดินสำรวจห้องครัวของเธอเสียเลย

   ชายหนุ่มเปิดตู้เย็นไปก็เห็นมีแต่น้ำเปล่าขวดนมจืดไข่เค็มและไข่ดิบสองสามฟองแค่นั้นเองพอมองหลังตู้เย็นก็เห็นตระกร้าใบเล็กที่มีโจ๊กซองอยู่แค่แพคเดียวเขาคิดว่าที่หญิงสาวป่วยคงจะเป็นโรคขาดสารอาหารหรือไม่ก็กินอาหารสำเร็จรูปอยู่บ่อยๆจนป่วยแน่ๆ

“งกจนได้เรื่องนะคุณเนี่ยย”  ว่าจบก็ส่ายหัวเบาๆ