บทที่สี่สิบ

“เอาน่าร้านนี้แหละคุณเดี๋ยวผมนั่งรอ....ช่วยแต่งตัวให้เธอได้เลยนะครับ”   พีรพัตรขี้เกียจยืนเถียงกับเธอเลยถือโอกาสเรียกเด็กในร้านมาพาเธอไปลองชุดแต่งตัวก่อนที่เธอจะยืนเถียงกับเขานานไปกว่านี้หลังจากส่งหญิงสาวให้ไปแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเขาเองก็ให้ช่างเลือกชุดเปลี่ยนใส่ไปงานคืนนี้ใช้เวลาไม่นานมากเขาก็แต่งตัวเสร็จ

   คนตัวโตก็นั่งรอหญิงสาวประมาณสองชั่วโมงได้และแล้วเธอก็เดินออกมาวินาทีที่หญิงสาวปรากฏตัวตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มถึงกับละสายตาไม่ได้ชุดที่เธอใส่เป็นชุดราตรีเกาะอกสีขาวเหลือบมุขยาวพอดีตัวกระโปรงแหวกข้างสูงบวกกับหน้าผมที่ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

   รองเท้ากระเป๋าที่มาเป็นเซ็ตเข้ากับชุดซึ่งพอมันอยู่บนตัวเธอแล้วมันยิ่งหน้ามองละด้วยหุ่นทรวดทรงของเธอที่เหมาะกับชุดนี้อย่างมากทำให้เธอดูสวยสะดุดตาจนเขาแทบละสายตาไม่ได้

“คุณพรีมคะ....คุณพรีมมมม...”

“เอ่อ....เสร็จแล้วเหรองั้นเราไปกันเลยงานจะเริ่มแล้ว”

“ค่ะ”  พีรพัตรหลุดจากภวังค์จากเสียงเรียกของหญิงสาวเขารีบยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานเมื่อจัดการเสร็จแล้วเขาก็ไปที่งานทันที

    ไม่นานมากทั้งสองก็มาถึงงานในเวลาที่งานใกล้จะเริ่ม

“คุณพรีมคะรอแก้วด้วยค่ะ”

ลูกแก้วรู้สึกว่าตอนนี้ชุดที่ใส่ช่างเป็นปัญหาทำเดินลำบากส้นสูงที่ว่าใส่เดินยากแล้วยังมีชุดที่พอดีตัวเป็นอุปสรรคอีก

“คุณเป็นอะไร”

“คือแก้วเดินไม่ถนัดค่ะคุณพรีม”

“เอางี้..งั้นคุณกะแขนผมไว้”

“ค่ะ”   พีรพัตรเห็นหญิงสาวมีชุดที่ใส่เป็นอุปสรรคเวลาเดินถ้าเขาปล่อยให้เธอเดินเองคงไม่ดีแน่เขาจึงให้เธอเดินควงแขนเขาคงจะดีกว่าอีกอย่างถ้าเธอเดินควงเขาเข้างานผู้ชายที่หัวงูทั้งหลายจะได้ไม่กล้ามายุ่งกับเธอด้วยจะไม่ให้เขารู้สึกหวงได้ยังไงก็วันนี้เธอดูสวยสะดุดตาซะขนาดนี้

“พรีมคะ”   ขณะที่พีรพัตรกำลังเดินทักทายกับเพื่อนที่เคยร่วมงานก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาทักทายเขาอย่างสนิทสนมเป็นภาษาฝรั่งเศสคราแรกเขาเองก็จำไม่ได้แต่เมื่อเธอเดินมาใกล้ๆก็นึกหน้าออกว่าเป็นเบลล่านางแบบที่เขาเคยร่วมงานด้วยตอนที่เคยถ่ายแบบให้กับแบรนด์ดังแบรนด์หนึ่ง

“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะครับ”  หญิงสาวผู้มาใหม่ถือโอกาสเข้ามากอดพีรพัตรเป็นการทักทาย

“นี่ใครคะแฟนคุณเหรอ”  เบลล่าถามเพื่อลองเชิงพีรพัตรดูว่าเขาจะบอกว่าผู้หญิงที่มากับเขาว่าอย่างไรหวังว่าคงไม่ใช่แฟนเขาตามที่เธอแกล้งถามหรอกนะ

“เอ่อ..นี่เลขาผมเองครับเธอชื่อลูกแก้ว”  พีรพัตรแนะนำลูกแก้วให้เบลล่ารู้จักหญิงสาวมองจากสายตาของพีรพัตรที่มองลูกแก้วแวบแรกเธอก็มองออกทันทีว่าชายหนุ่มที่เธอจ้องเอาไว้ต้องแอบมีใจให้กับคนข้างๆนี้แน่นอนแต่เมื่อปากของเขาบอกเองนี่ว่าแม่นี่เป็นแค่เลขางั้นวันนี้เธอก็มีสิทธิ์

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”  เบลล่าทักทายหญิงสาวที่ยืนข้างชายหนุ่มที่เธอหมายตาเอาไว้เป็นภาษาฝรั่งเศสหวังจะให้หญิงสาวเสียหน้าที่โต้ตอบกับเธอไม่ได้แต่เปล่าเลยลูกแก้วตอบเธออย่างฉะฉานทำเอาคนถามหน้าเสียอยู่ไม่น้อย

“งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับ”   เบลล่ารู้สึกไม่ชอบหน้าลูกแก้วขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะรู้สึกว่าหญิงสาวนั้นทันเกมของเธอและไม่ได้ด้อยกว่าเธอสักเท่าไรทั้งรูปร่างหน้าตาความสามารถแถมพีรพัตรยังดูจะมีใจให้หญิงสาวอีกยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้หน้าจืดๆอย่างหญิงสาวเด็ดขาดเธอจึงขอปลีกตัวมาตั้งหลักก่อน

   พีรพัตรเองก็รู้ว่าเบลล่าคิดยังไงกับเขาตั้งแต่ร่วมงานกันครั้งนั้นแล้วเขาเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะมาเจอกับเธอที่นี่อีก

   พีรพัตรเดินทักทายคนในงานสักพักก็พาหญิงสาวที่เดินควงรอบงานไปนั่งพักที่หน้างานเพราะเห็นจากที่เธอเดินไม่ค่อยถนัดมานานมากแล้วเลยคิดว่าให้เธอนั่งพักจะดีกว่า

“เดี๋ยวคุณนั่งพักตรงนี้ก็ได้เดี๋ยวผมมา”

“ค่ะ”

   หลังจากที่พีรพัตรพาเธอมานั่งรอที่หน้างานแล้วเขาก็เดินกลับใปในงานต่อลูกแก้วเองก็อยากพักขาอยู่เหมือนกันรองเท้าที่เธอใส่ตอนนี้ก็กัดเท้าเธอจนแดงไปหมดพลางนึกถึงผู้หญิงคนที่เข้ามาทักทายกับพีรพัตรเธอเองรู้สึกไม่ชอบหน้าสักเท่าไรเพราะดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอเอาซะเลย

   และยังรู้อีกว่าที่หญิงสาวถามคำถามเธอเป็นภาษาฝรั่งเศสนั้นจงใจให้เธอเสียหน้าแต่จะมาทำให้คนอย่างลูกแก้วเสียหน้าก็ยากหน่อยเพราะเรื่องภาษาเธอก็เก่งอยู่พอสมควรเพราะเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือและไฝ่เรียนรู้อยู่แล้ว

   แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกงงตัวเองที่รู้สึกไม่พอใจเรื่องที่เบลล่าอยู่ดีๆก็เข้ามากอดพีรพัตรมากกว่าถึงมันจะเป็นการทักทายก็เถอะเธอก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกไม่พอใจขนาดนี้หญิงสาวพยายามสลัดความคิดออกจากหัวและหันมาดูเท้าตัวเองต่อ

“เจ็บเท้าเหรอครับ”

“อ๋อค่ะ....คุณพูดไทยได้ด้วยเหรอคะ”   ขณะที่ลูกแก้วกำลังนั่งถอดรองเท้านวดเท้าอยู่นั้นก็มีชายหนุ่มหน้าฝรั่งเดินเข้ามาทักทายเธอเป็นภาษาไทยเธอจึงแปลกใจอยู่ไม่น้อย

“ผมเจคอปครับผมเป็นลูกครึ่งน่ะครับแม่ผมเป็นคนไทยผมเห็นคุณมากับพรีมว่าจะเข้ามาทักทายตั้งนานแล้วแต่ผมติดคุยกับผู้ใหญ่อยู่น่ะครับ”

“คุณรู้จักคุณพรีมด้วยเหรอคะ”

“ผมเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยกับพรีมครับแล้วเอ่อ......คุณเป็นนนน.......”

“ฉันลูกแก้วค่ะเป็นเลขาคุณพรีม”   ลูกแก้วเห็นชายหนุ่มถามคำถามพร้อมทำหน้าสงสัยเธอก็พอจะเดาออกว่าเขาจะถามอะไรเธอจึงตอบเขาไป