เมื่อจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้วสาวเจ้าก็ยกมือถือกดโทรหาเพื่อนเธอทันที
Rrrrrrrrrr
“ว่าไงวันนี้นึกยังไงโทรหาฉันได้ล่ะยัยแก้ว” จอมขวัญคุณหนูไฮโซสาวเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับลูกแก้วเธอทั้งดีใจและแปลกใจพอๆกันที่จู่ๆเพื่อนเธอก็มาโทรหา
“ขวัญวันนี้แกว่างไหมตอนนี้ฉันคอนโดXXXX”
“นี่แกอยู่กรุงเทพแล้วเหรอแล้วแกไปร่ำรวยมาจากไหนถึงได้อยู่คอนโดแพงขนาดนั้นอะหรือมีเสี่ยเลี้ยง”
“แกจะบ้าหรือไงยัยขวัญฉันเลี้ยงตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องมีใครมาเลี้ยง”
“ตกลงแกจะมาไหมขวัญ”
“ไปสิอีกสิบนาทีเจอกันฉันอยู่แถวนี้พอดี” หลังจากที่ลูกแก้ววางสายจากจอมขวัญเธอก็เตรียมตัวอาบน้ำอาบท่ารอเพื่อนสาวมาหาที่คอนโดและทั้งสองกะว่าจะออกไปเดินเล่นหาอะไรทานกันตอนเย็นด้วย
จอมขวัญเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยที่กรุงเทพจอมขวัญเป็นลูกสาวเศรษฐีระดับไฮโซคนหนึ่งเลยก็ว่าได้แต่จอมขวัญไม่เคยรังเกียจที่จะคบกับเธอเลยสักนิดอีกทั้งพ่อแม่ของจอมขวัญก็รักลูกแก้วเหมือนลูกสาวอีกหนึ่งคนเลยด้วยซ้ำท่านทั้งสองชอบที่ลูกแก้วเป็นคนขยันเรียนดีและไม่อายใครที่จะบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า
ตอนที่เรียนมหาลัยลูกแก้วจะไปมาหาสู่กับที่บ้านจอมขวัญตลอดเพื่อที่จะติวหนังสือให้จอมขวัญทั้งสองรักกันมากเพราะลูกแก้วคบกับจอมขวัญอย่างจริงใจไม่ได้ใส่หน้ากากหากันเหมือนกับเพื่อนหรือลูกไฮโซคนอื่น
ทางด้านแผ่นดิน
โรงพยาบาลXXX
“ผมไม่ตรวจ”
“มาถึงที่นี่แล้วก็อย่าทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กได้ไหมคุณพอล”
แผ่นดินที่ถูกหญิงสาวบังคับให้มาตรวจที่โรงพยาบาลก็เกิดอาการไม่พอใจอย่างมากทั้งที่เขาบอกกับเธอแล้วว่าให้หมอมาตรวจที่บ้านเท่านั้นเขาถึงจะยอมตรวจ
แต่เธอก็ยังดึงดันจะพาเขามาใจจริงเรื่องที่มาตรวจที่โรงพยาบาลเขาก็ไม่ได้ลำบากใจอะไรนักหรอกแต่ถ้าต้องมาเจอคนเยอะๆในสภาพแบบนี้เขาก็ไม่กล้าสู้หน้ากับใครจริงๆถึงจะเป็นผู้ชายแต่ก็มีอาการเขินอายเป็นเหมือนกันเธอไม่เห็นใจเขาบ้างหรือไง
“พี่หมอสวัสดีค่ะ”
“อ้าวพลอยมาแล้วเหรอ...ไม่เจอกันนานเลยสบายดีใช่ไหมครับ”
“พลอยสบายดีค่ะ”
“นี่คุณพอลค่ะที่พลอยนัดพี่หมอให้ดูอาการวันนี้ค่ะ” พลอยไพลินทักทายกับหมอพิวัฒน์ด้วยท่าทีสนิทสนมพร้อมแนะนำชายหนุ่มให้หมอรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพอล”
“เช่นกันครับ”
“งั้นเราไปที่ห้องตรวจกันดีกว่าครับ”
“ช่วงนี้งานคงยุ่งมากเลยใช่ไหมคะพี่หมอพลอยเห็นคนไข้เต็มเลย”
“ใช่ครับช่วงนี้คนป่วยกันเยอะพลอยเองก็อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
พลอยไพลิและหมอพิวัฒน์เดินไปคุยไปโดยมีแผ่นดินนั่งรถตามหลังและมีบุรุษพยาบาลอยู่ข้างๆชายหนุ่มรู้สึกขัดหูขัดตาหมอหนุ่มตรงหน้าเขาเหลือเกินทั้งยังท่าทางที่หญิงสาวคุยกันกับหมอหนุ่มแบบอ่อนโยนและสนิทสนมอีก ทีกับเขาละก็ดุอย่างกับอะไรดีชายหนุ่มพลางคิดในใจอย่าให้ถึงที่เขาบ้างเถอะคดีเก่าที่ไม่ยอมบอกเรื่องลูกยังไม่ได้สะสางเลยเขาจะต้องจัดการทำโทษเธอซะให้เข็ด
หลังจากที่หมอภิวัฒน์ตรวจอาการของชายหนุ่มสักพักก็ต้องขอคุยกับชายหนุ่มเพียงแค่สองคนเพราะมีอะไรบางอย่างที่อยากจะคุยกับแผ่นดินอย่างละเอียดอีกที
“เอ่อ พลอย...เดี๋ยวพี่ขอคุยกับคุณพอลตามลำพังสักครู่นะครับ”
“ได้ค่ะพี่หมอ เดี๋ยวพลอยออกไปรอหน้าห้องนะคะคุณพอล”
หญิงสาวเดินออกมารอที่หน้าห้องตรวจพลางคิดเป็นห่วงชายหนุ่มในห้องตรวจว่าจะมีอะไรร้ายแรงหรือเปล่าใจจริงเธอไม่อยากออกมาเลยอยากจะอยู่ตอนที่หมอภิวัฒน์คุยกับเขาเหลือเกิน
“ผมขอถามแบบไม่อ้อมค้อมเลยนะครับคุณพอล” หมอหนุ่มมองหน้าคนตัวโตบนรถเข็นด้วยแววตาที่ค่อนข้างสงสัย
“ได้ครับหมอมีอะไรว่ามาเลยครับ”
“อืมมมม...จากที่ผมตรวจดูอาการของคุณแล้วผมคิดว่าคุณน่าจะหายนานแล้วนะครับ”
แผ่นดินนั่งฟังสิ่งที่หมอภิวัฒน์พูดก็ถึงกับหน้าถอดสีทันทีไม่คิดว่าหมอคนนี้จะเก่งขนาดนี้เพียงแค่ตรวจอาการขอเขาเดี๋ยวเดียวก็รู้ทันทีว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร
“เอ่อ...ผมไม่รู้หรอกว่าคุณพอลจะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนแต่ผมอยากให้คุณรู้นะครับว่าคนที่บ้านเป็นห่วงคุณมากทุกคนอยากให้คุณหายเป็นปกติและอีกคนนึงที่ดูว่าจะห่วงคุณมากที่สุดอีกคนนึงก็คือพลอยนะครับดูจากการที่เธอโทรมาคุยกับผมเรื่องคุณเอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมจะเก็บเป็นความลับระหว่างคุณกับผมละกันนะครับ”
หมอหนุ่มรู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างถึงต้องปกปิดเรื่องอาการของเขาไว้ซึ่งเขาก็ไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรมากนักเพียงแค่อยากพูดเตือนสติว่ามีคนมากมายที่คอยเป็นห่วงเรื่องอาการของเขาเท่านั้น
“ขอบคุณมากครับหมอ...ถึงเวลาเดี๋ยวผมจะเป็นคนบอกกับทุกคนเรื่องนี้แน่นอนครับ” แผ่นดินคิดว่าหมอหนุ่มคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักซ้ำยังดูพูดจาเข้าใจง่ายอีกด้วย
“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
ทั้งสองออกมาจากห้องตรวจก็เห็นหญิงสาวเดินวนไปวนมาพลางหันมาเห็นทั้งสองคนออกมาจากห้องแล้วก็รีบเดินตรงเข้ามาหาทันที
“อาการของคุณพอลเป็นยังไงบ้างคะพี่หมอ” หญิงสาวเอ่ยถามหมอหนุ่มด้วยท่าทีเป็นห่วง
“เอ่อ..อาการของคุณพอลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับเพียงแค่พลอยหมั่นทำกายภาพให้คุณพอลบ่อยๆอาการก็จะดีขึ้นเรื่อยๆเองพี่ขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่หมอ” กว่าหมอหนุ่มจะเดินออกไปทำเอาแผ่นดินหายใจติดขัดไม่น้อยกลัวว่าความลับจะแตกเหลือเกิน
ที่ชายหนุ่มไม่ยอมบอกใครเรื่องที่ตนเองหายดีแล้วเพียงเพราะอยากเรียกร้องความสนใจจากแม่ในตอนนั้นและประจวบกับตนเองก็เกิดอาการเสียใจหนักจากการอกหักจากหญิงสาว
อีกอย่างก็เพื่อจะดูว่าใครที่คบเค้าแบบจริงใจบ้างขนาดคู่หมั้นที่ว่ารักเขานักหนาในเมื่อรับสภาพเขาไม่ได้เธอจึงยอมตัดใจถอนหมั้นไปเองตอนที่เขาดีๆอยากจะถอนหมั้นกับเธอแทบตายกลับไม่ยอมเพื่อนฝูงที่เคยคบพอรู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลบริษัทใหญ่โตแถมยังพิการก็หนีหายกันหมดนี่แหละที่เขาเรียกว่าเพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายากแล้วเขาก็ชักจะพอใจกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ซะแล้วมันวัดอะไรได้หลายอย่างจริงๆ“คุณพอลเป็นอะไรหรือเปล่าคะพลอยเห็นหน้าซีดๆ” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นห่วงเธอเห็นตั้งแต่เขาออกจากห้องมาก็สีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไร“เปล่าหรอก...ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะผมอยากพัก”“โอเคค่ะ..งั้นเดี๋ยวพลอยโทรให้ลุงสนขับรถมารับตรงนี้ละกัน” กว่าจะถึงบ้านก็บ่ายพอดีเมื่อทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็พาชายหนุ่มออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านพร้อมให้ชายหนุ่มใช้เท้าเปล่าเหยียบพื้นดินพื้นหญ้าและค่อยๆเดินบนราวที่สั่งให้คนมาทำไว้ให้เพื่อทำกายภาพโดยเฉพาะ ความตั้งอกตั้งใจของที่จะรักษาชายหนุ่มที่หญิงสาวมีนั้นชายหนุ่มเห็นว่ามันมีมากซะเหลือเกินใจนึงก็แอบคิดว่าหญิงสาวยังรักตนอยู่แต่อีกใจก็แอบคิดว่าหรือที่เธอทำเพราะอยากให้เขาหายไว
ดวงแขตัดสินใจให้ครอบครัวของน้องสาวเธอดูแลกิจการที่เมืองนอกแทนทั้งหมดเพราะตอนนี้หลานชายเธอก็โตและสามารถบริหารงานได้แล้วแถมยังทำงานเก่งมากอีกด้วยเธอจึงไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรมากมายขอเกษียณตัวเองอยู่กับบ้านและใจเธอเองก็อยากอยู่ดูลูกชายของเธอจนหายดีถึงลูกชายของเธอจะโตเพียงใดเธอก็ยังเห็นเขาเป็นเด็กในสายตาเธออยู่ดียิ่งตอนนี้เขายิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อก่อนเธอก็ยิ่งห่วง“แม่ครับ”“ว่าไงตาพอลวันนี้นึกยังไงตื่นแต่เช้าเนี่ยพ่อตัวดี”ชายหนุ่มที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติเพราะเขานอนไม่ค่อยหลับหลังจากที่ได้รับเมลจากเพื่อนของเขาเมื่อคืนเมื่อได้รับรู้เรื่องราวก็เอาแต่นอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาและคิดตำหนิตัวเองที่เห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ความรู้สึกตัวเองมัวจมปลักอยู่กับเรื่องที่เสียใจจนไม่มีสติทิ้งการทิ้งงานดื่มแต่เหล้าไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างและคนรอบข้างที่เป็นห่วงเขาคิดว่าต่อไปนี่เขาจะเป็นคนใหม่เพื่อที่จะได้เป็นพ่อที่ดีเป็นแบบอย่างให้กับลูกได้ความรักที่พ่อมีต่อลูกมันเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เองเขาได้เข้าใจลึกซึ้งก็เมื่อได้คลุกคลีอยู่กับยัยหนูนี่แหละแม้จะไม่ได้มีใครยืนยันว่าเป็นลูกของเขาแต่เข
“พลอย”หญิงสาวที่กำลังคิดอะไรเพลินๆหันมาตามเสียงเรียกที่ชายหนุ่มเธอรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มมาแปลกเขานึกยังไงถึงเรียกชื่อเธอกันทั้งสีหน้าแววตาที่มองเธอแปลกไปจากเมื่อวานอีกเธอจึงเริ่มรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเป็นแน่“พี่ขอถามอะไรอย่างนึงสิ..พลอยหนีพี่ไปทำไม” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเขาจึงเริ่มถามคำถามที่อยากรู้“แล้ว.....ยัยหนูเป็นลูกของพี่ใช่ไหม” พลอยไพลินที่ได้ยินคำถามจากชายหนุ่มก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้กับเธอหญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจใส่ใจอะไรในตัวเธอแล้วด้วยซ้ำแล้วทำไมวันนี้จู่ๆถึงมาถามเรื่องนี้กับเธออีกล่ะพลันคิดได้แบบนั้นอยู่ดีๆน้ำตาเธอก็ไหลออกมา“พี่รู้ความจริงหมดทุกอย่างแล้วนะพลอย..เรื่องคลิปนั่นอีกพี่ขอบอกตรงนี้เลยนะว่ามันไม่เป็นความจริงเลยผู้หญิงคนนั้นเป็นคู่หมั้นพี่ก็จริงแต่พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอเลยนะ” พลอยไพลินที่ยืนฟังเขาพูดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาจนหยุดไม่ได้ปากก็พูดอะไรไม่ค่อยจะออกอีกเธอละเบื่ออาการที่ตนเองร้องให้ทีไรเป็นหยุดยากทุกที“ถึง...ค..พี่พอลจะไม่ได้...ยุ่งกับเธอแต่คุณก็ไม่เคยบอกพลอยเรื่องที่พี่มีคู่หมั้นอยู่แล้วกับพลอยเลยพี่เห็นพลอย
“ชั้นนี้เป็นชั้นที่พี่กับคุณพรีมทำงานอยู่แค่สองคนแต่ส่วนมากคุณพรีมก็จะเข้าๆออกๆไม่ค่อยได้อยู่บริษัทเท่าไรน่ะจะเพราะคุณพรีมต้องดูแลหลายที่”“ค่ะ”ติ๊งงงงงงงทั้งสองสาวหันไปมองเสียงลิฟท์ที่พึ่งดังขึ้นมาเมื่อลิฟท์เปิดออกมาก็มีชายหนุ่มใส่สูทสีเทาผิวแทนหน้าคมเหมือนลูกครึ่งกำลังก้าวเท้ายาวๆออกมาจากลิฟท์“สวัสดีค่ะคุณพรีม..วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”“สวัสดีครับพี่สา..วันนี้ผมต้องไปทานข้าวกับที่บ้านตอนเย็นน่ะครับเลยต้องรีบดูงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ”“นี่ฉัตรนลินค่ะที่คุณหญิงให้มาเป็นเลขาให้คุณพรีมน่ะค่ะ”“สวัสดีค่ะหนูชื่อฉัตรนลินค่ะเรียกลูกแก้วก็ได้ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายตรงหน้าแต่คนตรงหน้าดันทำเป็นไม่เห็นเดินผ่านเธอไปเข้าห้องทำงานเสียอย่างนั้นทำเอาหญิงสาวต้องหันไปมองหน้าสาวิตรีอย่างแปลกใจ“เอ่อ...ช่วงนี้คุณพรีมน่าจะเครียดๆน่ะลูกแก้วไม่ต้องคิดมากน้ะจ้ะ” สาวิตรีที่ชินกับอาการของชายหนุ่มคิดว่าอีกหน่อยหญิงสาวก็คงจะชินเช่นกันเพราะเมื่อเจ้านายหนุ่มเครียดๆอาการก็จะเป็นเช่นนี้“เอ่อ...พี่สาคะคุณพรีมเค้ายังปกติดีอยู่ใช่ไหมคะ...แฮร่ๆๆๆๆๆ”“เข้าใจแซวนะเราน่ะ” สาวิตรีที่อดขำที่หญิง
“โอเค..เรียบร้อยคุณกลับได้แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”“แก้วลานะคะ...สวัสดีค่ะ” หญิงสาวที่นั่งหายใจติดขัดอยู่นานกลัวว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดแล้วโดนชายหนุ่มตำหนิขึ้นมาอีกแต่เปล่าเลยแสดงว่าฝีมือเธอก็ใช้ได้อยู่เหมือนกัน เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอจึงขอตัวกลับทันทีเพราะวันนี้มีนัดทานข้าวกับที่บ้านของจอมขวัญเพราะเมื่อตอนเย็นจอมขวัญส่งข้อความมาในไลน์ว่าคุณพ่อกับคุณแม่คิดถึงอยากเจอให้มาทานข้าวที่บ้านด้วยกันเย็นนี้ลูกแก้วตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะหญิงสาวก็กะว่าจะหาเวลาไปสวัสดีพวกท่านอยู่เหมือนกันRrrrrrrrr“ครับคุณแม่” พีรพัตรรับสายคนเป็นแม่แถมรู้ได้ทันทีว่าคงโทรมาบอกให้เขากลับบ้านเร็วๆอีกเช่นเคย“เสร็จงานหรือยังลูกวันนี้แม่เข้าครัวทำของโปรดไว้ให้ลูกเยอะเลยน้าวันนี้ต้องไม่เบี้ยวแม่แล้วนะ”“ครับคุณแม่ไม่เบี้ยวแน่นอนครับผมกำลังจะกลับพอดีเลย”“แล้วแม่จะรอนะ”“ครับแม่” เมื่อชายหนุ่มวางสายจากผู้เป็นแม่ได้ก็เตรียมตัวออกไปทันทีเพราะนานๆทีเขาจะว่างทานข้าวกับครอบครัวสักครั้งเพราะงานที่ยุ่งรัดตัวเขาเหลือเกินจึงทำให้ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวสักเท่าไรลำพังงานของเขาเองก็เยอะอยู่แล้วและนี่ยังต้องมาดูแลบริษั
เรือนเล็กหลังจากที่พลอยไพลินกลับมาที่เรือนเล็กเห็นว่าเจ้าก้อนกลมลุกสาวของเธอนอนหลับอุตุเรียบร้อยแล้วจึงรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะรีบมาปิดไฟนอนไปพร้อมกับลูกครู่ต่อมา“ว้ายยย...คุณพอลคุณเข้ามาได้ยังไงเนี่ยยย” พลอยไพลินเข้าห้องน้ำไปไม่นานมากนักก็เดินพันผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแต่ก็มีสิ่งที่ทำให้เธอต้องร้องตกใจเพราะชายหนุ่มก็มานั่งอยู่ในห้องของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตอนไหนและเข้ามาได้อย่างไร“คือพี่อยากจะมานอนยัยหนูน่ะพลอยคงไม่ว่าอะไรนะ” แผ่นดินเอ่ยหน้าตาเฉยทั้งสายตายังคอยจับจ้องใบหน้านวลไล่ลงมาที่ไหล่มนของเธออย่างถือวิสาสะ“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง” พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่บนเตียงของเธอเรียบร้อยโดยไม่ได้ขออนุญาตเธอสักคำหญิงสาวนึกแปลกใจว่าคนตรงหน้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยที่ในห้องของเธอตอนนี้ก็ไม่มีรถเข็นของเขาอยู่ด้วย“พี่ก็ให้ลุงสนพามาส่งที่นี่ไงพี่อยากมาหาลูกบ้างไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มถามกลับหญิงสาวน้ำเสียงแกมประชด“แต่คุณก็น่าจะคุยกับพลอยก่อนไหมคะว่าสะดวกให้คุณมานอนหรือเปล่าเดี๋ยวพลอยขอแต่งตัวแปปนะคะเดี๋ยวจะไปเรียกลุงสน
“ว้ายยยยยยย”ฟอดดดด ขณะที่หญิงสาวหมุนตัวกำลังที่จะเดินกลับไปนอนอยู่ดีๆก็มีมือของชายหนุ่มดึงเธอลงมานอนที่ตียงแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมกดจมูกไปที่แก้มของเธอแล้วหอมฟอดใหญ่“เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย...ปล่อยพลอยเดี๋ยวนี้นะ” หญิงสาวไม่กล้าดุชายหนุ่มเสียงดังมากนักกลัวว่าคนบนเปลจะตื่นขึ้นมาอีกจึงทำได้แค่พยายามดึงแขนของเขาที่รัดลำตัวเธออยู่ออกไปให้ได้“ไม่ปล่อยอยากทำให้พี่รู้สึกตัวทำไมล่ะ..แบบนี้พลอยต้องรับผิดชอบต้องให้พี่กอดจนหลับเข้าใจไหม”ฟอดดด ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนประสาทข้างพวงแก้มของหญิงสาวก่อนจะกดจมูกลงไปที่แก้มของหญิงสาวแบบแรงๆอีกครั้ง“อื้มม...ชื่นใจ” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ“นี่คุณพอลมันจะมากไปแล้วนะ” พลอยไพลินเริ่มเสียงแข็ง“มากไปตรงไหนพี่แค่จะหอมเมียตัวเองมันไม่มากไปหรอกพลอย” เขายังไม่หยุดที่จะใช้น้ำเสียงกวนประสาทหญิงสาวยิ่งเธอดิ้นมากเท่าไรเขาเองก็ยิ่งกอดเธอแน่นเท่านั้นเขาไม่เข้าใจว่าเธอทำไมต้องปฏิเสธเขาขนาดนี้ด้วยแต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้ที่จะง้อเธอต่อไปถ้าไม่ติดว่ากลัวหญิงสาวจะรู้เรื่องที่ขาตนเองหายดีแล้วเขาคงทำมากกว่าแค่กอดเป็นแน่สาวเจ้าจะได้เลิกพยศเขาสักที“ขอพี่นอนก
“เรื่องมันยาวน่ะแกเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง” ลูกแก้วหันไปบอกกับจอมขวัญครั้นจะเล่าตอนนี้หรือเรื่องมันก็ยาวและอีกอย่างก็อยากรู้เรื่องที่คุณหญิงพิไลจะพูดอะไรต่อไปมากกว่า“คืออย่างนี้นะหนูแก้วแม่น่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของคุณพี่ดวงแขแล้วตาพรีมก็เป็นลูกชายคนโตของแม่ที่หนูไม่เคยเห็นก็เพราะพี่เขาไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรหรอกจะ...แม่ดีใจนะที่เป็นหนูมาช่วยงานพี่เค้าเพราะหนูแก้วทำงานเก่งอยู่แล้วคงช่วยพี่เค้าได้มากเลยหละ” พิไลพูดด้วยความเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเพราะรู้สึกถูกชะตาเอ็นดูลูกแก้วตั้งแต่ตอนเรียนกับจอมขวัญอยู่แล้วและยิ่งรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของตนอีกก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่และสบายใจอีกเปราะหนึ่งว่าจะมีคนเก่งๆมาช่วยงานที่บริษัทแถมเป็นคนที่เธอรู้จักมานานอีกต่างหาก หลังจากทุกคนทานข้าวกันไปและคุยกันไปก็ทำให้เข้าใจในเรื่องราวต่างๆทั้งเรื่องที่จอมขวัญไม่รู้ว่าลูกแก้วมาเป็นลูกบุญธรรมของป้าเธอตั้งแต่เมื่อไรและเรื่องที่คุณหญิงดวงแขฝากให้บ้านของคุณหญิงพิไลดูแลลูกแก้วด้วย ทำเอาทั้งจอมขวัญและลูกแก้วต่างก็ดีใจที่ทั้งสองจะไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแต่ตอนนี้เป็นลูกพ