บทที่สิบหก

   อีกอย่างก็เพื่อจะดูว่าใครที่คบเค้าแบบจริงใจบ้างขนาดคู่หมั้นที่ว่ารักเขานักหนาในเมื่อรับสภาพเขาไม่ได้เธอจึงยอมตัดใจถอนหมั้นไปเองตอนที่เขาดีๆอยากจะถอนหมั้นกับเธอแทบตายกลับไม่ยอมเพื่อนฝูงที่เคยคบพอรู้ว่าเขาไม่ได้ดูแลบริษัทใหญ่โตแถมยังพิการก็หนีหายกันหมดนี่แหละที่เขาเรียกว่าเพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายากแล้วเขาก็ชักจะพอใจกับชีวิตที่เป็นแบบนี้ซะแล้วมันวัดอะไรได้หลายอย่างจริงๆ

“คุณพอลเป็นอะไรหรือเปล่าคะพลอยเห็นหน้าซีดๆ”  พลอยไพลินถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าเป็นห่วงเธอเห็นตั้งแต่เขาออกจากห้องมาก็สีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไร

“เปล่าหรอก...ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะผมอยากพัก”

“โอเคค่ะ..งั้นเดี๋ยวพลอยโทรให้ลุงสนขับรถมารับตรงนี้ละกัน”

   กว่าจะถึงบ้านก็บ่ายพอดีเมื่อทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็พาชายหนุ่มออกมานั่งที่สวนหน้าบ้านพร้อมให้ชายหนุ่มใช้เท้าเปล่าเหยียบพื้นดินพื้นหญ้าและค่อยๆเดินบนราวที่สั่งให้คนมาทำไว้ให้เพื่อทำกายภาพโดยเฉพาะ

   ความตั้งอกตั้งใจของที่จะรักษาชายหนุ่มที่หญิงสาวมีนั้นชายหนุ่มเห็นว่ามันมีมากซะเหลือเกินใจนึงก็แอบคิดว่าหญิงสาวยังรักตนอยู่แต่อีกใจก็แอบคิดว่าหรือที่เธอทำเพราะอยากให้เขาหายไวๆจะได้ไปให้ไกลเขาสักทีแต่ก็ภาวนาว่าให้เป็นอย่างแรกละกัน

ห้างXXX

“ขวัญแกรู้ไหมฉันไม่ได้กินอะไรอร่อยๆแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว..หูยยยยยยดูดิ”  ลูกแก้วตักไอศกรีมแบรนด์ดังเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยสองคนกับจอมขวัญ

“โถ..ฉันรู้ว่าแกมีเงินซื้อแต่แกแค่งกเท่านั้นเองแก้ว..ถ้าฉันไม่พูดว่าเลี้ยงมีหวังตอนนี้เราคงกินไอติมตักข้างทางกันแล้วแหละ”

จอมขวัญที่นั่งกินไอศรีมอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดแซวเรื่องความงกของเพื่อนสาวไม่ได้ที่เพื่อนตนไม่ยอมซื้อของที่แพงโดยไม่จำเป็นถ้าจอมขวัญไม่บอกว่าเลี้ยงเองคงไม่ยอมมากินอาหารบนห้างแน่นอน

“เงินน่ะใช้ได้ขวัญ..แต่ของที่มันไม่จำเป็นมันก็ไม่สมควรใช้จ่ายไหมกินของถูกหรือแพงมันก็อิ่มเหมือนกันนั่นแหละ”

“เหรอออ...จ้ะ”  ทั้งสองกินกันไปคุยกันไปตามประสาคนที่คิดถึงกันไม่ได้เจอกันนานเมื่อกินไอศครีมกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็ไปดูหนังกันต่อพอออกจากโรงหนังก็เริ่มดึกพอดี

“เราไปร้องเพลงกันต่อไหมขวัญ”  ลูกแก้วที่เห็นว่ามันยังไม่ดึกมากเลยชวนจอมขวัญไปร้องเพลงต่อด้วยความคิดถึงเพื่อนหญิงสาวก็อยากให้เพื่อนอยู่ด้วยนานๆ

“ฉันต้องกลับแล้วอะถ้าขืนฉันกลับดึกนะพี่ชายฉันไม่ยอมให้ออกนอกบ้านอีกแน่เลยนี่ขนาดพี่ฉันไม่ได้อยู่บ้านทุกวันยังรู้ว่าฉันไปไหนมาบ้างเลย”

“ห้ะ...นี่พี่ชายแกกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่เมื่อไรไหนบอกพี่แกต้องดูแลบริษัทที่ต่างประเทศไง”   ลูกแก้วจำได้ว่าจอมขวัญเคยเล่าให้เธอฟังว่าเธอมีพี่ชายอยู่คนนึงอายุห่างกันเป็นสิบปีเพราะแม่ของจอมขวัญมีลูกยากและยังเคยบอกอีกว่าพี่ชายของเธอดุยิ่งกว่าพ่ออีกผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบเธอหรือใกล้เธอล้วนแต่โดนพี่ชายของเธอจัดการจนไม่กล้ามายุ่งกับเธออีกเลย

“ก็พี่ฉันต้องกลับมาดูแลบริษัทให้คุณป้าที่ไทยชั่วคราวอะ..ตอนนี้ฉันก็เลยเที่ยวกลับดึกแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว”  จอมขวัญพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

“เฮ้ยขวัญ..นี่แกโตเรียนจบแล้วนะพี่แกจะมาหวงแกเหมือนแกเป็นเด็กๆแบบนี้ไม่ได้ฉันล่ะอยากจะเห็นหน้าพี่ชายแกจริงๆเลย”

“ฉันก็ไม่เข้าใจพี่ชายฉันเหมือนกันชอบพูดว่าฉันยังเด็กไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายเพราะพี่ฉันหวงแบบนี้ไงฉันถึงไม่มีแฟนสักทีอะ”ลูกแก้วไม่เข้าใจว่าพี่ชายจอมขวัญจะหวงอะไรน้องสาวนักหนาขนาดพ่อกับแม่จอมขวัญยังไม่หวงขนาดนี้เลย

“โอเค..งั้นแยกกันกลับเลยก็ได้”   ทั้งสองเรียกแท็กซี่และแยกย้ายกันกลับกว่าลูกแก้วจะกลับมาถึงคอนโดก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าพอดีหญิงสาวพลางคิดว่านี่แหละน้าชีวิตคนเมืองใช้ชีวิตอยู่บนถนนกันวันนึงก็ปาไปหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกันดีนะที่พักของเธอใกล้กับที่ทำงานนั่งวินมอไซแปปเดียวก็ถึง

   นึกแล้วก็อดคิดถึงต่างจังหวัดไม่ได้พอหญิงสาวคิดถึงต่างจังหวัดก็พลางหยิบโทรศัพท์จะโทรหาพี่สาวของเธอแต่พอนึกขึ้นได้ว่าดึกแล้วถ้าโทรไปตอนนี้ถ้ายัยหนูได้ยินเสียงโทรศัพท์จะพาตื่นมากวนพี่สาวเธอพอดีไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรดีกว่า

ไร่บดินทร์เดชา

Rrrrrrrrrrrrr

“ว่าไงโทรมาซะดึกเลย”  แผ่นดินที่ยังไม่หลับเห็นไรวินทร์โทรข้ามาจึงรีบรับสาย

“ฉันได้หลักฐานมาแล้วครบเลยฉันส่งให้แกแล้วในเมลเปิดดูเอาหวังว่ามันจะช่วยแกได้นะ”

“ได้เดี๋ยวฉันเปิดดูขอบใจมาก”

  หลังจากที่แผ่นดินคุยกับเพื่อนของเขาเสร็จเขาก็จัดการเปิดดูอีเมลที่เพื่อนเขาส่งมาให้ดูทันทีชายหนุ่มยิ้มให้กับหลักฐานที่ได้มาเป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้จริงๆ

   เขาได้หลักฐานทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นคลิปที่ฐิตาไปหาพลอยไพลินและยังรู้อีกด้วยว่าฐิตาเป็นคนสร้างจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาเขาน่าจะเฉลียวใจตั้งแต่แรกไม่น่าโง่มาจนถึงทุกวันนี้เลยดีแล้วที่ผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นออกไปจากชีวิตเขาได้ต่อจากนี้เขาจะเป็นคนเดินหน้าทำให้ครอบครัวเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์เอง

เช้าวันต่อมา

    อากาศวันนี้ค่อนข้างดีดวงแขเลยออกมานั่งจิบกาแฟด้านนอกชมวิวทิวทัศน์เนินเขาใกล้ๆกับไร่ของเธอพลางนึกถึงตอนที่สามีของเธอยังอยู่ตอนนั้นเธอจะนั่งชมวิวที่นี่ยามเช้าทุกวันและดูแลลูกชายอยู่กับบ้านพลันสามีมาเสียชีวิตก่อนวัยอันควรเธอจึงผันตัวจากแม่บ้านมาเป็นนักธุรกิจอย่างเต็มตัวเพื่อดูแลกิจการของสามีเธอ

   เพื่อให้อยู่รอดเรื่องการทำธุรกิจไม่ได้เป็นเรื่องที่ยากนักสำหรับเธอเพราะก่อนแต่งงานดวงแขก็เคยทำงานมาก่อนอยู่แล้วแต่ที่ต้องเหนื่อยก็เพราะธุรกิจของสามีเธอไม่ได้มีที่เดียวนี่สินี่ขนาดให้ครอบครัวของน้องสาวเธอเข้ามาช่วยดูแลงานก็ยังดูเยอะอยู่ดีจนเธอเองไม่ได้มีเวลาดูแลลูกได้ดีเท่าไรนักจนทำให้เธอและลูกชายทะเลาะเรื่องนี้กันตลอดและทำให้ทั้งสองคนดูห่างกันไปเรื่อยๆ