ตอนที่15 ยกขันหมากมาขอ

"....."

พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อย

เรือนศังกร

18.00 น.

"พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"

คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน

"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า"

"แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"

เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย

"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"

เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง

"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"

คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ

"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด"

"หมายความว่ายังไงจ้ะ"

"วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้"

"หา..ก..แก้ว.."

"คำแก้ว.."

คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน

"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"

เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวล

"แม่จันทร์.."

คำแก้วน้ำตาคลอมองหน้าฟองจันทร์อย่างลำบากใจเธอรู้ว่าพันแสงไม่ชอบหน้าเธอหากอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมีแต่จะพาพันแสงทุกข์ใจและเธอก็คงอึดอัดใจเช่นกัน

"ทำตามที่พ่อเลี้ยงบอกเถอะแก้วเอ้ยถือว่ารักษาหน้าพ่อเลี้ยงเถอะนะเหลือเวลาอีกไม่กี่วันเอ็งก็เตรียมตัวไว้ละกันคำแก้ว"

ฟองจันทร์ได้แต่กอดปลอบคำแก้วเธอเห็นว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้วเพื่อที่จะรักษาชื่อเสียงของคำแก้วเองและรักษาหน้าของเมืองรามด้วย

กระท่อมริมธาร

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

นรีนาถปัดป้องเมื่อถูกึนคัวโตบีบคางมาอย่างแรงเพื่อที่จะกรอกยาขมๆที่เธอไม่อยากจะกลืนกิน

"กินยา"

"อื้อ..."

แรงเธอหรือจะสู้แรงคนป่าเถื่อนได้ยาหมดทุกหยดเข้าปากเธอไปจนหมดถ้วยในเวลาไม่นาน

"....."

เมืองรามไม่รอช้าเขารีบถอดเสื้อผ้าหญิงสาวออกอย่างรีบร้อนเพราะต้องการจะเช็ดตัวเธอให้มันเสร็จๆไปอาการไข้ของเธอจะได้เบาลงทั้งเขาจะได้พักผ่อนด้วย

"ปล่อยนะ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำเท่าไรหรอกนะ"

"ฮึก..อื้อ.."

เมืองรามใช้แรงของเขาจัดการเช็ดตัวหญิงสาวจนเสร็จแม้เธอจะไม่ยอมก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะทำไม่ได้เมื่อเสร็จแล้วจึงโยนเสื้อผ้าให้เธอใส่แล้วเขาก็ล้มตัวนอนข้างๆเธออย่างสบายใจ

มีเพียงหญิงสาวที่จ้องมองคนที่กำลังหลับด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชังอยู่พักใหญ่กว่าจะหลับตามไปได้

เช้าวันต่อมา

"พี่หญิงกินน้อยแบบนี้กับข้าวฝีมือแก้วไม่ถูกปากเหรอจ้ะ"

คำแก้วมองหน้านรีนาถอย่างเจื่อนๆที่เห็นเธอแตะข้าวไปแค่คำสองคำก็ทำท่าอิ่มแล้ว

"ไม่ใช่จะแก้วพี่แค่ไม่ค่อยหิว"

นรีนาถส่ายหัวเบาๆ

"ว้า..แบบนี้แก้วก็ไม่มีเพื่อนกินซะแล้วแบบนี้คงกินได้น้อยแย่"

คำแก้วแกล้งทำหน้าน้อยใจเล็กน้อย

"งั้นพี่จะกินเป็นเพื่อนแก้วก็ได้"

"ดีจะ.."

และแล้วนรีนาถก็ยอมที่จะตักข้าวเข้าปากต่อเพราะกลัวว่าคำแก้วจะไม่อิ่มเพราะเธอ

"พี่หญิงอยากอาบน้ำบ้างหรือเปล่าเช็ดตัวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

หลังจากกินข้าวกันเสร็จคำแก้วก็หาเรื่องคุยกับนรีนาถไปเพลินๆ

"พี่ก็อยากอาบนะแต่ว่าที่อาบน้ำมันโจ่งแจ้งเกินไป"

อันที่จริงนรีนาถอยากอาบน้ำอยู่เหมือนกันติดตรงที่เธอต้องคอยระแวงทุกครั้งเวลาที่ต้องอาบในที่โจ่งแจ้งในลำธารนั่น

"ที่นี่มีห้องน้ำนะจ้ะ"

คำแก้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

"หืม.."

ใช่ว่าคำแก้วแปลกใจกับคำพูดของเธอฝ่ายเดียวนรีนาถก็แปลกใจเช่นกัน

"นี่ไงจ้ะ...แค่ตักน้ำที่ลำธารใส่ตุ่มก็อาบได้แล้ว"

"...."

นรีนาถถึงกับพูดอะไรไม่ออกห้องน้ำอยู่อีกฝั่งของกระท่อมเธอเองก็ไม่รู้แถมเมืองรามยังไม่คิดจะบอกเธออีกด้วยจึงแอบขุ่นเคืองในใจเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย

"เดี๋ยวแก้วตักน้ำให้นะจ้ะ"

คำแก้วเห็นว่าน้ำในตุ่มเกือบหมดแล้วเธอจึงอาสาจะไปตักมาให้นรีนาถเพื่อที่จะได้อาบเย็นนี้

"เดี๋ยวพี่ช่วย"

สองสาวช่วนกันคใตักน้ำจากลำธารใส่ตุ่มไม่นานก็เป็นอันเสร็จเย็นนี้นรีนาถจะได้อาบน้ำอย่างสบายใจเสียทีแม้ห้องน้ำจะเป็นเพิงไม้ที่ไม่แน่นหนามากนักแต่ก็ดีกว่าที่ไปอาบในที่ไม่มีอะไรกั้นเลย

20.00 น.

ท้ายไร่ชา

"อึกๆๆๆ.. อ่าสส"

เมืองรามกระดกไหเหล้าต้มรวดเดียวจนหมดและหมดไปหลายไหแล้วด้วยจนหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่มเห่อแดงตาหยาดเยิ้มตัวกลิ่นฟุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้ากลางวงล้อมของเหล่าคนสนิทในยามค่ำคืน

"นี่ไม่คิดจะเหลือไว้ให้พวกฉันบ้างเลยไง"

ทศพลมองเมืองรามกระดกเหล้าต้มในไหหมดไปหลายไหในขณะที่เขากับพวกทองดียังไม่ได้แต่แม้แต่นิดเดียว

"พวกมึงก็มีอีกตั้งหลายไหจะหวงอะไรนักหนาวะ...เอ้า.. เอาไปซื้อใหม่ไหนี้กูขอ"

เมืองรามโยนเหรียญให้กับเหล่าลูกน้องไปหาซื้อของพวกนี้มาใหม่ส่วนเขาก็เดินกอดไหตรงกลับไปยังกระท่อมลำธารด้วยอาการโซซัดโซเซ

"พ่อเลี้ยงเค้ากลุ้มใจอะไรนักหนาวะไอ้ทศ"

ทองดีขมวดคิ้วถามทศพล

"เรื่องข่าวลือล่ะมั้งเห็นว่าต้องยอมขอร้องให้พ่อเลี้ยงพันแสงมาสู่ขอคำแก้วคงหนักใจน่าดู"

เรื่องนี้ทศพลเดาไม่ยากเขาเองก็เป็นเช่นพ่อเลี้ยงเหมือนกัน

"อืม..แล้วถ้านี่คำแก้วมันแต่งไปแล้วมึงว่าพ่อเลี้ยงพันแสงจะเอ็นดูมันบ้างไหมวะ"

ทองดีพูดด้วยท่าทีหนักใจ

"กูก็เดาไม่ออกว่ะ..พูดไปพูดมากูก็สงสารคำแก้วมันเหมือนกัน"

ทศพลส่ายหัวเบาๆพูดเรื่องรี้ขึ้นทีไรเขาก็อดที่จะสงสารคำแก้วไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าออกเรือนแล้วจะต้องไปเจอกับอะไรบ้าง

"ฮึก..อื้อ..ปล่อยนะจะทำอะไร"

เมื่อเมืองรามเข้ามาถึงกระท่อมในขณะที่นรีนาถนอนได้เพียงครู่หนึ่งยังไม่หลับสนิทดีเธอรู้ตัวว่าทีคนเดินเข้ามาด้านในจึงรีบผงกหัวขึ้นมาดูแต่ในขณะนั้นเธอก็ถูกประชิดตัวโดยคนเมาที่กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนเธอต้องกลั้นหายใจและพยายามผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเธอให้มากที่สุด