"....."
พันแสงนั่งกุมขมับอยู่พักใหญ่แล้วจึงให้คำตอบที่ทำให้เมืองรามค่อนข้างพึงพอใจอยู่ไม่น้อย
เรือนศังกร
18.00 น.
"พ่อเลี้ยงเรียกแก้วมาคุยมีอะไรเหรอจ้ะ"
คำแก้วรีบมาพบเมืองรามเมื่อถูกเรียกหาในช่วงเย็นของวัน
"เรื่องข่าวลือพอจะรู้บ้างรึเปล่า"
"แก้วรู้จะแต่แก้วไม่ได้ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง"
เมื่อถูกถามถึงเรื่องนี้คำแก้วถึงกับหน้าถอดสีในทันทีเธอรู้มาบ้างแล้วแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นและไม่คิดว่าเรื่องจะถึงหูเมืองรามด้วย
"แต่สิ่งที่คนอื่นเห็นมันก็ยากที่จะเชื่อ"
เมืองรามจ้องคนตรงหน้าเขม็ง
"พ่อเลี้ยงเชื่อแก้วไหมจ้ะ"
คำแก้วไม่สนคำใครขอแค่คนที่เธอเคารพเชื่อใจเธอก็พอ
"ฉันน่ะเชื่อ...แต่ยังไงฉันก็เหมือนเป็นพ่อของเอ็งก็ต้องปกป้องชื่อเสียงของเอ็งให้ดีที่สุด"
"หมายความว่ายังไงจ้ะ"
"วันที่9เดือน9ไอ้แสงมันจะยกขันหมากมาขอเอ็งเตรียมตัวเอาไว้"
"หา..ก..แก้ว.."
"คำแก้ว.."
คำแก้วถึงกับตัวชาวาบกำลังจะเอ่ยคำปฏิเสธก็ถูกฟองจีนทร์ห้ามเอาไว้เสียก่อน
"ที่ฉันจะบอกเอ็งก็มีแค่นี้"
เมืองรามบอกสิ่งที่ต้องบอกให้คำแก้วได้รับรู้เมื่อเจ้าตัวรับรู้แล้วก็หมดหน้าที่ของเขาจึงเดินกลับไปที่กระท่อมริมธารทันทีด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวล
"แม่จันทร์.."
คำแก้วน้ำตาคลอมองหน้าฟองจันทร์อย่างลำบากใจเธอรู้ว่าพันแสงไม่ชอบหน้าเธอหากอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมีแต่จะพาพันแสงทุกข์ใจและเธอก็คงอึดอัดใจเช่นกัน
"ทำตามที่พ่อเลี้ยงบอกเถอะแก้วเอ้ยถือว่ารักษาหน้าพ่อเลี้ยงเถอะนะเหลือเวลาอีกไม่กี่วันเอ็งก็เตรียมตัวไว้ละกันคำแก้ว"
ฟองจันทร์ได้แต่กอดปลอบคำแก้วเธอเห็นว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้วเพื่อที่จะรักษาชื่อเสียงของคำแก้วเองและรักษาหน้าของเมืองรามด้วย
กระท่อมริมธาร
"อย่ามายุ่งกับฉัน"
นรีนาถปัดป้องเมื่อถูกึนคัวโตบีบคางมาอย่างแรงเพื่อที่จะกรอกยาขมๆที่เธอไม่อยากจะกลืนกิน
"กินยา"
"อื้อ..."
แรงเธอหรือจะสู้แรงคนป่าเถื่อนได้ยาหมดทุกหยดเข้าปากเธอไปจนหมดถ้วยในเวลาไม่นาน
"....."
เมืองรามไม่รอช้าเขารีบถอดเสื้อผ้าหญิงสาวออกอย่างรีบร้อนเพราะต้องการจะเช็ดตัวเธอให้มันเสร็จๆไปอาการไข้ของเธอจะได้เบาลงทั้งเขาจะได้พักผ่อนด้วย
"ปล่อยนะ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำเท่าไรหรอกนะ"
"ฮึก..อื้อ.."
เมืองรามใช้แรงของเขาจัดการเช็ดตัวหญิงสาวจนเสร็จแม้เธอจะไม่ยอมก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะทำไม่ได้เมื่อเสร็จแล้วจึงโยนเสื้อผ้าให้เธอใส่แล้วเขาก็ล้มตัวนอนข้างๆเธออย่างสบายใจ
มีเพียงหญิงสาวที่จ้องมองคนที่กำลังหลับด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชังอยู่พักใหญ่กว่าจะหลับตามไปได้
เช้าวันต่อมา
"พี่หญิงกินน้อยแบบนี้กับข้าวฝีมือแก้วไม่ถูกปากเหรอจ้ะ"
คำแก้วมองหน้านรีนาถอย่างเจื่อนๆที่เห็นเธอแตะข้าวไปแค่คำสองคำก็ทำท่าอิ่มแล้ว
"ไม่ใช่จะแก้วพี่แค่ไม่ค่อยหิว"
นรีนาถส่ายหัวเบาๆ
"ว้า..แบบนี้แก้วก็ไม่มีเพื่อนกินซะแล้วแบบนี้คงกินได้น้อยแย่"
คำแก้วแกล้งทำหน้าน้อยใจเล็กน้อย
"งั้นพี่จะกินเป็นเพื่อนแก้วก็ได้"
"ดีจะ.."
และแล้วนรีนาถก็ยอมที่จะตักข้าวเข้าปากต่อเพราะกลัวว่าคำแก้วจะไม่อิ่มเพราะเธอ
"พี่หญิงอยากอาบน้ำบ้างหรือเปล่าเช็ดตัวมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"
หลังจากกินข้าวกันเสร็จคำแก้วก็หาเรื่องคุยกับนรีนาถไปเพลินๆ
"พี่ก็อยากอาบนะแต่ว่าที่อาบน้ำมันโจ่งแจ้งเกินไป"
อันที่จริงนรีนาถอยากอาบน้ำอยู่เหมือนกันติดตรงที่เธอต้องคอยระแวงทุกครั้งเวลาที่ต้องอาบในที่โจ่งแจ้งในลำธารนั่น
"ที่นี่มีห้องน้ำนะจ้ะ"
คำแก้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
"หืม.."
ใช่ว่าคำแก้วแปลกใจกับคำพูดของเธอฝ่ายเดียวนรีนาถก็แปลกใจเช่นกัน
"นี่ไงจ้ะ...แค่ตักน้ำที่ลำธารใส่ตุ่มก็อาบได้แล้ว"
"...."
นรีนาถถึงกับพูดอะไรไม่ออกห้องน้ำอยู่อีกฝั่งของกระท่อมเธอเองก็ไม่รู้แถมเมืองรามยังไม่คิดจะบอกเธออีกด้วยจึงแอบขุ่นเคืองในใจเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย
"เดี๋ยวแก้วตักน้ำให้นะจ้ะ"
คำแก้วเห็นว่าน้ำในตุ่มเกือบหมดแล้วเธอจึงอาสาจะไปตักมาให้นรีนาถเพื่อที่จะได้อาบเย็นนี้
"เดี๋ยวพี่ช่วย"
สองสาวช่วนกันคใตักน้ำจากลำธารใส่ตุ่มไม่นานก็เป็นอันเสร็จเย็นนี้นรีนาถจะได้อาบน้ำอย่างสบายใจเสียทีแม้ห้องน้ำจะเป็นเพิงไม้ที่ไม่แน่นหนามากนักแต่ก็ดีกว่าที่ไปอาบในที่ไม่มีอะไรกั้นเลย
20.00 น.
ท้ายไร่ชา
"อึกๆๆๆ.. อ่าสส"
เมืองรามกระดกไหเหล้าต้มรวดเดียวจนหมดและหมดไปหลายไหแล้วด้วยจนหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่มเห่อแดงตาหยาดเยิ้มตัวกลิ่นฟุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้ากลางวงล้อมของเหล่าคนสนิทในยามค่ำคืน
"นี่ไม่คิดจะเหลือไว้ให้พวกฉันบ้างเลยไง"
ทศพลมองเมืองรามกระดกเหล้าต้มในไหหมดไปหลายไหในขณะที่เขากับพวกทองดียังไม่ได้แต่แม้แต่นิดเดียว
"พวกมึงก็มีอีกตั้งหลายไหจะหวงอะไรนักหนาวะ...เอ้า.. เอาไปซื้อใหม่ไหนี้กูขอ"
เมืองรามโยนเหรียญให้กับเหล่าลูกน้องไปหาซื้อของพวกนี้มาใหม่ส่วนเขาก็เดินกอดไหตรงกลับไปยังกระท่อมลำธารด้วยอาการโซซัดโซเซ
"พ่อเลี้ยงเค้ากลุ้มใจอะไรนักหนาวะไอ้ทศ"
ทองดีขมวดคิ้วถามทศพล
"เรื่องข่าวลือล่ะมั้งเห็นว่าต้องยอมขอร้องให้พ่อเลี้ยงพันแสงมาสู่ขอคำแก้วคงหนักใจน่าดู"
เรื่องนี้ทศพลเดาไม่ยากเขาเองก็เป็นเช่นพ่อเลี้ยงเหมือนกัน
"อืม..แล้วถ้านี่คำแก้วมันแต่งไปแล้วมึงว่าพ่อเลี้ยงพันแสงจะเอ็นดูมันบ้างไหมวะ"
ทองดีพูดด้วยท่าทีหนักใจ
"กูก็เดาไม่ออกว่ะ..พูดไปพูดมากูก็สงสารคำแก้วมันเหมือนกัน"
ทศพลส่ายหัวเบาๆพูดเรื่องรี้ขึ้นทีไรเขาก็อดที่จะสงสารคำแก้วไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าออกเรือนแล้วจะต้องไปเจอกับอะไรบ้าง
"ฮึก..อื้อ..ปล่อยนะจะทำอะไร"
เมื่อเมืองรามเข้ามาถึงกระท่อมในขณะที่นรีนาถนอนได้เพียงครู่หนึ่งยังไม่หลับสนิทดีเธอรู้ตัวว่าทีคนเดินเข้ามาด้านในจึงรีบผงกหัวขึ้นมาดูแต่ในขณะนั้นเธอก็ถูกประชิดตัวโดยคนเมาที่กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนเธอต้องกลั้นหายใจและพยายามผลักเขาให้ออกห่างจากตัวเธอให้มากที่สุด
"..อยู่เฉยๆ..""อร้ายยย...ปล่อยยย.."เมืองรามวางไหน้ำเมาของเขาลงพร้อมกดร่างบางแล้วขึ้นคร่อมเธออย่างเอาแต่ใจเขายกยิ้มเล็กน้อยมองหน้าจิ้มลิ้มด้วยสายตาหยาดเยิ้มไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาจึงคิดถึงแต่กลิ่นกายของเธอด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีสติเท่าไรจึงเลือกที่จะทำอะไรตามอำเภอใจโดยที่ไม่ฟังคนต่อต้านเช่นเดิม"หื้อ..อื้มม..ฮือๆๆ..หยุดทำบ้าๆกับฉันสักที..ฮือๆๆ"เพี๊ยะ..ปั้กๆๆ..ตุ้บ..นรีนาถทั้งตบทั้งข่วนไม่ยอมหยุดมือกับคนที่กระทำย่ำยีร่างกายของเธอแต่ดูเหมือนคนที่กำลังเมาผิวเนื้อด้านชาไม่มีร้องโอดโอยเลยสักแอะแต่ดันเพิ่มพูนทวีความรุนแรงกับกิจกรรมสวาทที่ทำอยู่แทนจนทำให้หญิงสาวนั้นหมดแรงจะต้านและหยุดมือไปเอง"......""ฮื่อๆๆๆๆ..อือ...ฉันเจ็บ.."กิจกรรมสวาทที่เมืองรามได้กระทำกับนรีนาถเนิ่นนานเสียจนสาวเจ้าตัวอ่อนปวกเปียกตาจะหลับไม่หลับแหล่น้ำตาที่ไหลเป็นสายธารเปียกเลอะเทอะใบหน้าสวยและไรผมรามไปถึงฟูกนอนเป็นวงกว้างแต่มีหรือคนป่าเถื่อนจะสนใจเพราะเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นหลักในขณะที่ไม่ได้สติแบบนี้วันต่อมา"......."นรีนาถตื่นมานั่งกอดเข่าร้องให้กระซิกเบาๆคนเดียวตั้งแต่หัวรุ่งไม่อยากเหลือบสายตามองร่างกายตัวเองแม้แ
วันทั้งวันนรีนาถแทบจะนึกถึงแต่คำพูดของคำแก้วเธอหวังลึกๆว่าอยากให้เป็นดังเช่นคำของคำแก้วในเร็ววันนี้เช่นกัน"เหนื่อยไหมพี่""ไม่เหนื่อยจะทอง"นรีนาถหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของทองดีทักขึ้น"เดี๋ยวฉันต้อนควายเสร็จแล้วจะไปส่งที่กระท่อม""ขอบใจจะ""พี่สาว..ลูกวัวหายไปไหนเห็นรึเปล่า"ทองดีต้อนความยเข้าคอกจนหมดมาถึงวัวเขานับดูก็แปลกใจเล็กน้อยว่าลูกวัวหายไปไหนตัวนึงจึงถามหากับนรีนาถ"อะไรนะ...เมื่อกี้พี่ไม่ทันมองด้วยสิ"นรีนาถถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที"มีอะไรกัน""....."ทองดีถึงขั้นหน้าเสียกว่านรีนาถหลายเท่าเมื่อเห็นเมืองรามเดินเข้ามาในขณะที่ยังมีปัญหาอยู่ในตอนนี้หวังว่าพ่อเลี้ยงนั้นจะไม่เอ็ดนรีนาถขึ้นมาอีก"คือ..ฉันทำลูกวัวหาย"นรีนาถมองหน้าทองดีเล็กน้อยทั้งยอมรับกับเมืองรามตรงๆว่าเธอทำลูกวัวหาย"นี่แค่ให้นั่งเฝ้ายังมีปัญหาคนอย่างเธอมันมีประโยชน์อะไรบ้างห้ะ"เมืองรามเท้าเอวต่อว่านรีนาถเสียงแข็งจนเธอสะดุ้งตกใจทำให้ทองดีรีบเอ่ยว่าจะแก้ปัญหานี้เองเพราะมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรมากมายแค่วัวหายก็ไปตามกลับมาก็เท่านั้น"ลูกวัวมันก็ซนเป็นธรรมดาเดี๋ยวฉันต้อนพวกมันเข้าคอกเสร็จเดี๋ยวจะตามกลับมาเอ
"ยิ้มแย้มหน่อยสิแก้ว"ทางด้านคำแก้ววันนี้เธอดูผุดผ่องเป็นพิเศษเพราะถูกขัดศรีฉวีวรรณโดยฟองจันทร์หญิงสาวเกล้าผมใส่ชุดแต่งงานแบบล้านนาเป็นชุดที่เมืองราหาซื้อมาให้แม้ภายนอกจะดูงดงามเพียงใดแต่จิตใจของเธอตอนนี้ช่างห่อเหี่ยวเสียเหลือเกิน"แม่จันทร์จ้ะ..คือแก้ว"คำแก้วส่ายหัวเบาๆเมื่อถึงเวลาจริงๆเธอกลับทำใจไม่ได้เสียอย่างนั้น"เห็นแก่หน้าพ่อเลี้ยงท่องเอาไว้""จะ"ฟองจันทร์รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคำแก้วเธอเองก็ได้แต่ขอให้งานวันนี้มันผ่านพ้นไปด้วยดี"มึงดูหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวดิวะ"ในขณะที่ตอนนี้หมอทำขสัญของหมู่บ้านกำลังทำขวัญให้กับบ่าวสาวอยู่ทองดีจำต้องหันมาคุยกับทศพลที่ดูสีหน้าบ่าวสาวไม่ได้มีความสุขเอาเสียเลย"กูผะอืดผะอมแทนหมอทำขวัญเลยว่ะ"ทศพลเองก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆ"เงียบหน่อยพวกมึง""ครับ.. พ่อเลี้ยง"เมืองรามรับรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมดเพราะเขาก็เห็นอยู่ตรงหน้าแต่ก็พยายามเฉยไว้และปรามคนสนิทที่ยั่งซุบซิบกันไม่ดูเวลา"ขอให้อยู่กันอย่างร่มเย็นเป็นสุขนะ...ฝากดูแลคำแก้วแทนกูด้วย"หลังจากทำขวัญเสร็จตอนนี้ก็ได้เวลาผู้ข้อไม้ข้อมือเมืองรามในฐานะที่เปรียบเสมือนพ่อของเจ้าสาวก็เดินเข้ามารดน้ำสังข์ผูกข้อ
สามวันต่อมา09.00 น.ไร่วัฒนพรรณ"ดูแลคำแก้วให้ดีล่ะ""อืม.."วันนี้ก็ครบสามวันแล้วที่พันแสงนอนที่เรือนศังกรตามพิธีวันนี้ก็ได้ฤกษ์ย้ายมาที่เรือนของพันแสงเองเสียทีเมืองรามและฟองจันทร์เลนมาส่งคำแก้วทั้งเอ่ยปากให้พันแสงดูแลคำแก้วให้ดีเหมือนที่เขาได้ดูแลมา"ดูแลงานบ้านงานเรือนอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะแก้ว""จะแม่จันทร์"ฟองจันทร์ลูบหัวคำแก้วเบาๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเมืองราม"นี่ห้องนอน..ส่วนนั่นเดินออกไปหน่อยก็ครัวตอนเช้ากับเย็นๆสำอางมันจะเข้ามาทำครัวเอ็งอยากกินอะไรก็บอกมันแล้วกัน""จะพ่อเลี้ยง""ฉันจะออกไปดูไร่..เอ็งจะทำอะไรก็เรื่องของเอ็ง"หลังจากเมืองรามและฟองจันทร์กลับไปกันแล้วพันแสงก็พาคำแก้วเอาของมาเก็บที่ห้องนอนและพาเดินรอบบ้านก่อนที่จะออกไปดูไร่ของเขาต่อและปล่อยหญิงสาวให้อยู่คนเดียว"....."คำแก้วนั่งถอนหายใจเบาๆอยู่ในบ้านเธอดูท่าแล้วคงจะเหงากว่าอยู่ที่ไร่ศังกรอยู่มากแต่ก็พยายามทำตัวให้ชินกับมันให้เร็วที่สุด16.00 น.กระท่อมริมธารหลังจากวันนั้นเมืองรามก็ล่ามไม่ให้หญิงออกไปไหนอีกเลยและเขาก็กระทำย่ำยีเธอทุกวันจนเธอไม่มองว่าตัวเองมีค่าอีกต่อไป"ฮึกๆ..ฮือ..พี่สิงคุณพ่อหญิงไม่อยากอยู่ต
"คนที่มันทำกับฉันก่อนจะต้องถูกกระทำคืนหลายเท่า""นายทรมานฉันสารพัดยังไม่พอใจอีกหรือไง""ไม่...จนกว่าพ่อเธอจะทุรนทุรายตรงหน้าฉัน""แล้วถ้าพ่อฉันกลับมาพร้อมเมียนายล่ะ""ฉันรอวันนั้นอยู่วันที่ฉันจะได้เห็นหน้าคนทรยศมันทรมานด้วยน้ำมือของฉัน""เฮ้อ...นายทำแบบนี้ชีวิตนายจะมีความสุขหรือไง""เรื่องของฉันเธอชักจะพูดมากเกินไปแล้วน่ารำคาญ""จะไปไหน"เมืองรามต้องเอ่ยเสียงแข็งเมื่อหญิงสาวนั้นจู่ๆก็จะเดินออกไปดื้อๆทั้งที่ยังไม่พันแผลเขากลับอย่างเดิม"ก็รำคาญไม่ใช่หรือไงฉันจะได้ไปให้พ้นๆ"นรีนาถชะงักหันกลับมาประชดอีกฝ่ายด้วยสีหน้สบูดบึ้ง"อนุญาตหรือยัง""จะอะไรกับฉันนักหนา""มานั่งเฝ้าฉันเธอเป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องเจ็บเธอต้องมาดูแล"สิ้นคำพูดนรีนาถก็ต้องหันกลับมาดูแลชายหนุ่มเพราะมันก็จริงอย่างที่เขาพูดเขาเจ็บเพราะช่วยเธอสองวันต่อมาตั้งแต่วันที่กระท่อมถูกเผาไปนรีนาถก็ดูแลคนเจ็บอย่างเมืองรามแทบทุกกระเบียดนิ้วและดูท่าคนเจ็บนั้นจะติดพยาบาลสาวไปเสียแล้วอีกอย่างเมื่อนรีนาถได้มีฟองจันทร์คอยคุยด้วยจึงรู้สึกว่าชีวิตมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะได้ทำอะไรที่ไม่เคยได้ทำแอบหวนย้อนคิดถึงวันที่อยากจบชีวิตตนเองวันนั้นก็หดหู
"ถามหน่อยเถอะบ้านเธอมีคนตั้งเยอะนั่นเรียกเหงาเหรอ"เมืองรามไม่ยักจะเชื่อว่าหญิงสาวจะเหงาเมื่อตอยอยู่ที่บ้านของเธอเอง"นายไม่รู้อะไรที่เรือนฉันมีคนเยอะก็จริงแต่ไม่มีใครเป็นเพื่อนฉันได้สักคนต่างคนก็มีหน้าที่ของตัวเองและไท่กล้าที่จะมีใครคุยกับฉันเพราะเห็นว่าเป็นเจ้านายมีพี่สิงห์ที่ฉันจะพอคุยได้บ้างแต่เค้าก็ต้องดูแลรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่างจนไม่มีเวลาคุยกับฉันเท่าไร..""เพื่อนเธอล่ะไม่มีหรือไง""ตั้งแต่เด็กๆพ่อฉันไม่ให้ไปเรียนหนังสือให้เพียงแค่ครูมาสอนที่บ้านฉันเลยไม่มีเพื่อนมีแค่นาราลูกแม่ค้าขายขนมหวานหมู่บ้านใกล้ๆแต่ก็เจอกันไม่บ่อยเพราะนาราก็ต้องช่วยแม่ขายของ""พูดจบแล้วใช่ไหม..ฉันจะได้นอนพูดมากน่ารำคาญ"เมืองรามพอจะเข้าใจความรู้สึกของนรีนาถอยู่พอสมควรแต่ครั้นจะให้เขาลอบเธอเขาคงปลอบไม่เป็นจึงทำตัวให้เธอโมโหใส่จะดีกส่าเผื่อว่าเธอจะได้ไม่ต้องสนใจเรื่องที่มันทำให้หดหู่อีก"นายนี่..ถ้ารำคาญที่ฉันพูดทีหลังก็อย่ามาถาม"นรีนาถแทบจะฉีกเนื้อคนที่นอนตะแคงหันหลังให้เธอเป็นชิ้นๆที่ทำเหมือนไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยแม้แต่นิดเดียวหลายวันต่อมานรีนาถดูแลเมืองรามจนแผลหายดีเหลือเพียงแค่รอยแผลเป็นเท่านั้นแ
"ก็น่าจะใจดี..."นรีนาถทำหน้าครุ่นคิดและพยักหน้าเบาๆ"อย่าได้ใจไปล่ะ"เมืองรามเตือนทั้งหญิงสาวและคำพูดของเขาก็เปรียบเสมือนการเตือนใจตัวเองด้วย"นาย..""อะไรอีก""ฉ..ฉันขอให้เรื่องความแค้นของนายจบลงที่ฉันได้ไหมปล่อยพ่อฉันกับเมียนายไปเถอะ"นรีนาถจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยท่าทีที่แอบลุ้นว่าสิ่งที่เธอร้องขอกับเขาจะได้ผลหรือไม่"ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าได้ใจไป""ฉันเจ็บ"เมืองรามฉุนขึ้นมาทันทีเมื่อหญิงสาวพูดจบมือหนาบีบแขนเธออย่างแรงจนนรีนาถสีหน้าเหยเก"อย่าลืมว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะอะไรเป้าหมายของฉันไม่ใช่เธอทุกวันนี้ฉันพูดดีกับเธอก็ดีนักหนาแล้ว"เมืองรามผลักหญิงสาวนอนลงมือหนาจับข้อมือทั้งสองของหญิงสาวชูขึ้น"..ฉันเคยเชื่อคำของคำแก้วว่าสักวันนายจะใจดีกับฉันแต่เปล่าเลย"นรีนาถมีสีหน้าผิดหวังอยู่มากเธอคิดว่าพักหลังที่เมืองรามพูดดีกับเธอนั่นเหมือนเป็นสัญญาณที่ดีเสียอีก"มันเป็นเพราะเธอทำตัวเธอเอง..ถ้าไม่พูดอะไรที่ทำให้ฉันโมโหขึ้นมาเธอก็จะไม่เจ็บตัวหรอก""ฉันอยากรู้นักถ้าแก้แค้นสำเร็จมันจะได้อะไรขึ้นมามีแต่ต่างคนต่างเจ็บปวดเปล่าๆ""หยุดพูด"เมืองรามเอ่ยเสียงแข็งเขาไม่ได้อยากได้ยินคำพวกนี้จากปากหญิงสาวเพร
"ขอบคุณมากๆเลยนะ"หญิงสาวเลือกที่จะหยิบหนังสือออกมาชื่นชมนี่คือสิ่งที่เธอถูกใจกว่าเสื้อผ้าสวยๆหลายเท่า"ต่อจากนี้เธอขาดเหลือหรืออยากได้อะไรก็บอกฉันแล้วกัน""ทำไมใจดีจังล่ะ"นรีนาถจ้องตาชายหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัย"ก็บอกแล้วไงช่วงนี้เธอทำตัวเป็นเด็กดีกับฉัน..เธอก็จะได้อะไรดีๆตอบแทน"เมืองรามหลบสายตาหญิงสาวก่อนที่เขาจะเผลอยิ้มออกมา".......""พรุ่งนี้อยากออกไปไหนไหม"เมืองรามหาเรื่องคุยกับหญิงสาวในขณะที่เธอนั้นสนใจหนังสืออยู่เขาไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ซื้อหนังสือมาให้เธอเพราะดูท่ามันจะเป็นจุดสนใจสำหรับเธอมากกว่าเขาไปเสียแล้ว"อืม..ไม่"นรีนาถส่ายหัวในขณะที่เธอจับหนังสือเปิดดูใกล้ๆกับตะเกียง"วัวที่คอกพึ่งตกลูกเธออยากไปดูไหม""จริงเหรอ..ไปสิ"เมื่อได้ยินเช่นนั้นหญิงสาวจึงละสายตาจากหนังสือได้"รีบนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปแต่เช้า""อืม"เมืองรามเห็นท่าทีหญิงสาวดูจะตื่นเต้นขนาดนั้นจึงรีบหยิบหนังสืออกจากมือของเธอและรวบกอดร่างบางให้หลับลงในอ้อมอกของเขาเช้าวันต่อมา"เจ้าวัวน้อย..ลืมตามาดูโลกสองวันแล้วรู้สึกดีไหม""....."นรีนาถรบให้เมืองรามพาเธอมาหาลูกวัวแต่้้เช้าตามสัญญาเมื่อมาถึงก็เอาแต่คุยกั