ตอนที่20 เป็นเมียต้องดูแลผัว

"คนที่มันทำกับฉันก่อนจะต้องถูกกระทำคืนหลายเท่า"

"นายทรมานฉันสารพัดยังไม่พอใจอีกหรือไง"

"ไม่...จนกว่าพ่อเธอจะทุรนทุรายตรงหน้าฉัน"

"แล้วถ้าพ่อฉันกลับมาพร้อมเมียนายล่ะ"

"ฉันรอวันนั้นอยู่วันที่ฉันจะได้เห็นหน้าคนทรยศมันทรมานด้วยน้ำมือของฉัน"

"เฮ้อ...นายทำแบบนี้ชีวิตนายจะมีความสุขหรือไง"

"เรื่องของฉันเธอชักจะพูดมากเกินไปแล้วน่ารำคาญ"

"จะไปไหน"

เมืองรามต้องเอ่ยเสียงแข็งเมื่อหญิงสาวนั้นจู่ๆก็จะเดินออกไปดื้อๆทั้งที่ยังไม่พันแผลเขากลับอย่างเดิม

"ก็รำคาญไม่ใช่หรือไงฉันจะได้ไปให้พ้นๆ"

นรีนาถชะงักหันกลับมาประชดอีกฝ่ายด้วยสีหน้สบูดบึ้ง

"อนุญาตหรือยัง"

"จะอะไรกับฉันนักหนา"

"มานั่งเฝ้าฉันเธอเป็นต้นเหตุทำให้ฉันต้องเจ็บเธอต้องมาดูแล"

สิ้นคำพูดนรีนาถก็ต้องหันกลับมาดูแลชายหนุ่มเพราะมันก็จริงอย่างที่เขาพูดเขาเจ็บเพราะช่วยเธอ

สองวันต่อมา

ตั้งแต่วันที่กระท่อมถูกเผาไปนรีนาถก็ดูแลคนเจ็บอย่างเมืองรามแทบทุกกระเบียดนิ้วและดูท่าคนเจ็บนั้นจะติดพยาบาลสาวไปเสียแล้ว

อีกอย่างเมื่อนรีนาถได้มีฟองจันทร์คอยคุยด้วยจึงรู้สึกว่าชีวิตมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะได้ทำอะไรที่ไม่เคยได้ทำแอบหวนย้อนคิดถึงวันที่อยากจบชีวิตตนเองวันนั้นก็หดหู่เล็กน้อยที่หากเธอจบชีวิตตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีวันได้สัมผัสกับอะไรใหม่ๆแบบนี้เค้าถึงว่าคนเราเวลาคิดสั้นจะมองทางออกอะไรไม่เห็นทั้งนั้น

"แบบนี้ใช่ไหมจ้ะแม่จันทร์"

นรีนาถปั้นลูกขนมทองหยอดตามฟองจันทร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเธอตื่นเต้นทุกครั้งไม่ว่าจะได้ลองทำขนมหรือกับข้าวที่ฟองจันทร์เป็นคนสอน

"ใช่จะคุณหญิงหัวไวเหมือนกันนะจ้ะ"

ฟองจันทร์ยิ้มอ่อนเมื่อเห็นหญิงสาวเป็นลูกศิษย์ที่หัวไวเหลือเกิน

"หญิงอยากทำขนมมานานแล้วจะ...วันนี้ก็ได้ทำเสียที"

"ทำอะไรกันอยู่...เธอไปสระผมให้ฉันหน่อย"

เมืองรามตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นก็เห็นนรีนาถไม่ได้อยู่ข้างกายแล้วเขาเดาถูกที่มาตามเธอในครัวทั้งรีบออกอุบายให้เธอมาดูแลเขาแทนที่จะสนใจงานครัว

"ฉันทำขนมอยู่ไม่เห็นหรือไง"

นรีนาถขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอกำลังมีความสุขอยู่กับการทำขนมแต่ถูกขัดจนเสียอารมณ์

"เดี๋ยวฉันทำต่อเองจะคุณไปเถอะ"

ฟองจันทร์เข้าใจดีและดูออกว่าเมืองรามท่าจะติดหญิงสาวไปโดยไม่รู้ตัวเสียแล้วจึงรีบบอกให้เธอไปดูแลเมืองรามส่วนทาวนี้เธอจะจัดการเอง

"ก็ได้จะแม่จันทร์"

นรีนาถอ้อยอิ่งเล็กน้อยก่อนจะลุกออกไป

"นอนลงมาสิอยากให้น้ำถูกแผลหรือไง"

"มือเธอก็เบาดีเหมือนกันนะ...สระผมให้คนอื่นบ่อยเหรอ"

เมืองรามนอนคว่ำบนแคร่ไม้ข้างๆตุ่มใบใหญ่ที่มีน้ำอยู่เต็มวันนี้เขาก็ได้ฤกษ์สระผมเสียทีหลังจากที่ไม่ได้สระมาสามสี่วันรู้สึกเหนียวหัวอยู่พอสมควร

"เปล่า..ไม่เคยทำ"

"ฉันควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย...ที่มีลูกคุณหนูมาคอยปฏิบัติตัวตามคำสั่ง"

"อย่าใช้คำว่าปฏิบัติตามคำสั่งใช้คำว่าถูกบังคับอย่างจำใจจะดีกว่า"

นรีนาถพูดไปยีผมไปไม่ได้กลัวเขาจะลุกมาต่อว่าอะไรเพราะตอนนี้เขายังลุกไม่ได้หากลุกมาแผลก็จะเปียกน้ำเพราะฉะนั้นเธอจึงกล้าเถียงเขาตอนนี้ดีที่สุด​

"ปากเก่งขึ้นเยอะนี่..."

เมืองรามค่อนขอดหญิงสาวเบาๆ

วันต่อมา

"นี่รูปใครเหรอ"

นรีนาถรื้อห้องเมืองรามทำความสะอาดในช่วงสายเธอเห็นรูปขาวดำใครบางคนล่วงลงมาจึงหยิบแล้วหันไปถามเมืองรามที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าสงสัย

"อย่ายุ่งกับรูปแม่ฉัน"

เมืองรามรีบกระชากรูปภาพในมือหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"แม่นายสวยดีนี่"

นรีนาถเอ่ยปากชมแม่ของชายหนุ่มเธอเห็นว่าผู้หญิงในรูปมีหน้าตาที่สะสวยจริงๆ

"รูปตอนสาวๆใครก็สวยทั้งนั้นแม่เธอไม่สวยรึไง"

เมืิงรามถามหญิงสาวแกมประชดอย่างไม่ได้ใส่ใจแต่ก็ทำเอานรีนาถนั้นหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"......"

"เงียบทำไม"

เมืองรามมองคนหน้าเสียอย่างแปลกใจ

"ฉันไม่เคยเจอแม่หรอก"

นรีนาถก้มหน้างุดเธอไม่อยากตอบคำถามแบบนี้เลย

"......"

คำตอบของนรีนาถทำเอาเมืองรามหน่วงในใจเล็กน้อยเหมือนกันไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกไม่ดีไปกับหญิงสาวด้วยก็ไม่รู้ตัวเอง

"นายจะออกมาทำไมตัวเองยังไม่ค่อยจะดีขึ้นเลย"

นรีนาถเดินตามเมืองรามออกมาที่ไร่ชาเธอเห็นชายหนุ่มยืนเท้าเอวมองไร่รอบๆจึงเงยหน้าถามด้วยสีหน้าบึ้งตึงเพราะเธอไม่อยากให้เขาออกมาข้างนอดเท่าไรนักเพราะยังคงพันผ้าพันแผลรอบตัวอยู่

"ฉันก็อยากจะตรวจไร่ตรวจกงฉันบ้างน่ะสิ..ทำไมเป็นห่วงฉันหรือไง"

เมืองรามยกคิ้วถามนรีนาถด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

"เปล่าซะหน่อย..."

นรีนาถบุ้ยปากเล็กน้อยพรางหันไปมองไร่ชา

"ถามจริงที่เธอมาดีกับฉันเพราะอะไร"

"ฉัน..แค่รู้สึกผิดที่ทำนายเจ็บ"

นรีนาถก้มหน้าลงพูดเสียงอ่อน

"รู้สึกผิดกับศรัตรูเธอเนี่ยนะ...เธอนี่มัน..."

เมืองรามขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวนั้นจิตใจไม่แข็งเอาเสียเลยหากเป็นเขาคงจะมีคำนี้ออกมาจากปากได้ยากแน่นอน

"ฉันเกลียดสิ่งที่นายกระทำกับฉันแล้วก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่เพราะนายแต่ตอนฉ​ั​นเห็นนายเข้าไปช่วยฉันเวลานั้นฉันก็รู้สึกผิดกับนาย...นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม"

นรีนาถเงยหน้าถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"..อืม.."

เมืองรามพยักหน้ารับเขาพอจะเข้าใจคำที่หญิงสาวพูดแต่ดูท่าเจ้าตัวเองไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองเท่าไร

"อ้าวพี่สอนกลับบ้านแล้วเหรอจ้ะ"

นรีนาถหันไปเห็นคำสอนเธอจึงยิ้มออกไถ่ถามอีกฝ่ายตามประสาคนคุ้นเคย

"ครับคุณหญิง"

คำสอนตอบนรีนาถทั้งรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะเขายังจำคำสั่งของเมืองรามได้ว่าห้ามเข้าใกล้หญิงสาว

"เป็นเพราะนายที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้ฉันไปหมดแล้ว"

นรีนาถเห็นอาการคำสอนจึงหันมาต่อว่าเมืองรามด้วยอาการไม่พอใจเล็กน้อยเป็นเพราะเขาจึงทำให้ึนงานผู้ชายที่นี่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอ

"ก็ดีแล้วนี่..."

เมืองรามตอบอย่างไม่ใส่ใจ

"นาย"

นรีนาถเขย่าแขนชายหนุ่มเบาๆ

"อะไรอีก"

"ฉันคิดถึงคำแก้วอยากไปหา"

"คำแก้วมันต้องดูแลผัวมันเธอจะไปยุ่งอะไรกับมันถ้าคำแก้วมันว่างก็มาที่นี่เองนั่นแหละ..."

เมืองรามเอ่ยเสียงแข็ง

"ไปหาแปปเดียวไม่ได้หรือไง"

นรีนาถยังคงทำหน้ามุ่ยออดอ้อนอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัวว่าอาการของเธอนั้นเป็นอาการที่น่าเอ็นดูสำหรับเมืองรามได้ดีเลยทีเดียว

"ที่พูดไม่เข้าใจเลยหรือไงคำแก้วมันว่างมันก็มาที่นี่เองเธอก็เหมือนกันต้องดูแลฉันเป็นเมียก็ต้องดูแลผัวจะละไปไหนไม่ได้เข้าใจใช่ไหม"

เมืองรามมองหน้านรีนาถครู่หนึ่งเมื่อหลุดจากภวังค์ได้จึงรีบหันหน้ามองไปทางอื่น

"นายไม่ใช่ผัวฉันหยุดพูดบ้าๆแบบนี้นะ"

นรีนาถบุ้ยปากอย่างไม่พอใจทั้งรีบยกมือเรียวปิดปากหนาของคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

"จะให้ทวนความจำไหมถึงจะเป็นแผลแทบทั้งตัวแต่ตรงนั้นฉันยังปกติดีนะ"

"ทะลึ่ง"

เมืองรามก้มหน้ามากระซิบข้างหูหญิงสาวจนเธอหน้าชาและเดินหนีไป

"ทำอะไร"

เมื่อกินข้าวเย็นกันเสร็จแล้วนรีนาถก็ถือหนังสือกองโตเข้ามาวางที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงในห้องของเมืองรามจนชายหนุ่มต้องถามด้วยความสงสัยว่าเธอจะหอบหนังสือของคำแก้วมาทำอะไร

"ฉันทำความสะอาดแล้วเจอหนังสือพวกนี้เลยเอาออกมาของนายเหรอฉันยืมอ่านบ้างได้ไหม"

"ของคำแก้วมันอยากอ่านก็เอาไปอ่าน"

"ขอบใจนะ"

"เธอชอบอ่านหนังสือขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อืม...มันเป็นเพื่อนแก้เหงาฉันได้อย่างดีเลยล่ะที่เรือนฉันมีเต็มเลย"

นรีนาถหันมาพยักหน้าให้เมืองรามเบาๆและหันไปสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ