ตอนที่31 คนขี้น้อยใจ

"จริงเหรอ"

นาราเบิกตาโพรงด้วยความดีใจ

"ใช่...เพราะเรากับพี่รามต้องช่วยกันบริหารงานที่ธนาคาร"

นรีนาถพนักหน้าเบาๆ

"จริงใช่ไหม..เราดีใจที่สุดเลยนึกว่าจะต้องอยู่ห่างกันเสียอีก"

นาราสวมกอดนรีนาถด้วยความดีใจ

"ไม่เข้าไปล่ะ"

เมืองรามเห็นสิงหนาทแอบมองสองสาวและเด็กๆอยู่ไกลๆจึงเข้ามาหา

"นายก็รู้ว่าฉันถูกห้ามเรื่องอะไร"

สิงหนาทก้มหน้าเล็กน้อยเพราะนาราเชื่อใจว่าเขาจะไม่เข้าใกล้จึงยอมไปอยู่กรุงเทพได้หากแลกกับความสบายของลูกเขาและนาราเขาจำต้องยอมไปก่อนแต่ก็จะหาวิธีเข้าหาเธอใหม่ไม่ปล่อยเธออยู่อย่างนี้ตลอดไปแน่นอน

"เฮ้อ...แบบนี้ก็ต้องอดทนหน่อยนะ"

เมืองรามตบบ่าสิงหนาทเบาๆ

สองวันต่อมา

"บ้านนี้น่าอยู่เหมือนกันนะหนูหนึ่ง"

อัญชัญเดินตามนาราที่กำลังอุ้มมานพซบหลับในอ้อมอกเข้ามาที่บ้านหลังเล็กอยู่ไม่ห่างเรือนธิติลักษณ์เท่าไรโดยมีสิงหนาทเป็นคนมาส่ง

"น้าอัญชอบหรือเปล่าจ้ะ"

"ชอบสิน้าเคยอยู่ที่สบายแบบนี้เสียที่ไหนที่เป็นบุญของน้าเลยล่ะ"

"หนึ่งดีใจนะจ้ะที่เห็นน้ามีความสุขแบบนี้"

นาราดีใจที่เห็นท่าทางอัญชัญมีความสุขหากเธอตัดสินใจผิดเธอคงไม่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของอัญชัญแบบนี้เป็นแน่

"เดี๋ยวน้าเดินดูรอบๆบ้านก่อนนะ"

"เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บของ"

ในขณะที่อัญชัญเดินสำรวจรอบๆบ้านสิงหนาทก็อาสาช่วยนาราเก็บของเพราะเธอยังอุ้มลูกอยู่

"ไม่ต้องค่ะ"

"หนึ่งอุ้มลูกอยู่จะเก็บของยังไง...พี่สัญญาเก็บของเสร็จจะรีบไป"

"ก็ได้ค่ะ"

นาราจำต้องยอมสิงหนาทเพราะถ้าขืนเธอไม่ยอมเขาก็คงไม่ไปจากที่นี่ง่ายๆแน่

"พ่อกลับแล้วนะครับตานพ"

"........"

ไม่นานของทุกอย่างก็เก็บเสร็จเพราะมีไม่มากสิงหนาทคิดว่ายังต้องซื้อของเข้ามาไว้ที่นี่เพื่ออำนวยความสะดวกอีกเยอะก่อนกลับเขาก้มจูบหน้าผากลูกชายก่อนจะเดินออกไปโดยที่นาราไม่มีแม้แต่จะหันมามอง

อาทิตย์ต่อมา

ไร่ศังกร

"มึงจะไปจริงเหรอวะ"

วันนี้เป็นวันที่เมืองรามต้องย้ายครอบครัวไปที่กรุงเทพพันแสงเลยมาร่ำราด้วยท่าทีที่แอบหดหู่อยู่มากจากคนเคยอยู่ใกล้กันกลับต้องไกลกันเป็นครั้งแรก

"ทำไมกูไม่อยู่หดหู่สิมึง"

ในใจเมืองรามก็หดหู่ไม่แพ้พันแสงเช่นกันแต่ก็เอ่ยติดตลกเพื่อไม่ให้ทุกคนไม่สบายใจไปมากกว่านี้

"เออ..ถ้ากูดูแลไร่ไม่ทั่วถึงอย่าว่ากูละกัน"

"กูเข้าใจแค่มึงยอมรับปากดูแลให้กูก็ดีแล้ว..."

"ว่างๆก็กลับมาล่ะ"

"เออ...ดูแลคำแก้วกับหลานกูดีๆด้วยล่ะ"

"เมียกับลูกกูดูแลดีอยู่แล้วไม่ต้องห่วง"

"เดินทางปลอดภัยนะจ้ะพ่อเลี้ยง...พี่หญิง"

"จะแก้ว"

นรีนาถโอบไหล่คำแก้วเบาๆ

"คำแก้วว่างๆเอ็งก็แวะมาดูแม่จันทร์บ่อยๆล่ะช่วงนี้แกเจ็บไข้อยู่บ่อยครั้ง"

"จะพ่อเลี้ยง"

ถึงไม่มีใครสั่งคำแก้วก็ต้องหมั่นมาดูฟองจันทร์อยู่แล้วเพราะรู้มาเหมือนกันว่าฟองจันทร์ป่วยอยู่บ่อยๆด้วยอายุที่มากแล้ว

สองวันต่อมา

"หนึ่ง.."

"หญิงมาตั้งแต่เมื่อไร"

"เมื่อวานนี้เอง"

"แล้วตาชิตล่ะ"

"เล่นอยู่กับคนที่เรือนน่ะ...กำลังสนุกเราเลยไม่อยากกวนลูกแล้วตานพล่ะ"

นรีนาถมาถึงกรุงเทพได้รุ่งขึ้นก็รีบมาหานาราทันทีเพื่อมาดูความเป็นอยู่

"หลับอยู่หลังบ้านน่ะ"

นารามองไปทางหลังบ้าน

"แล้วนี่กำลังจะทำอะไรเหรอ"

"เรากำลังจะทำขนมไปฝากคนที่เรือนพอดีเลยอยู่ว่างๆมันเบื่อ"

"เราเข้าใจ..มาเดี๋ยวเราช่วย"

"หญิงทำเป็นเหรอ.."

นาราทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยไม่ยักรู้ว่านรีนาถทำขนมเป็นด้วย

"เป็นสิตอนอยู่ที่ไร่แม่จันทร์สอนเราหลายอย่างเลย"

"งั้นมาช่วยกันเลย"

"อืม..แล้วของเล่นกับของใช้ทำไมเต็มบ้านเลยล่ะ"

ในขณะที่นรีนาถกำลังช่วยนาราทำฝอยทองอยู่นั้นก็หันไปเห็นพวกข้าวของเครื่องใช้ที่ยังสภาพใหม่กองอยู่เต็ม

"ก็พี่สิงห์น่ะสิเอามาฝากกับน้าอัญทุกเช้าเลยเราบอกให้น้าอัญปฏิเสธไปแล้วแต่ก็ยังมาทุกวัน"

นาราพูดพรางส่ายหัวเบาๆที่สิงหนาทเทียวซื้อของมาฝากอัญชัญอยู่ทุกวัน

"แต่เค้าก็ไม่ได้เข้ามายุ่งกับหนึ่งใช่ไหมล่ะ"

นรีนาถเหล่มองอย่างมีเลศนัย

"ก็ใช่"

"งั้นก็รับๆไว้เถอะของพวกนี้ก็เป็นของจำเ​ป็นทั้งนั้น"

"....."

นารามองกองของใช้อย่างอ่อนใจ

เย็นของวัน

บ้านสิงหนาท

"พี่สิงห์คะ"

"น้องหญิงจะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน"

นรีนาถแวะเอาขนมที่ทำกับนารามาฝากสิงหนาทที่บ้านเพราะรู้ว่าพี่ชายตนน่าจะอยากกินขนมฝีมือนาราเป็นแน่

"หญิงพึ่งไปบ้านหนึ่งมาเอาขนมที่หนึ่งทำมาฝากค่ะ"

"หนึ่งฝากมาให้พี่เหรอ"

สิงหนาทถามด้วยสีหน้าที่มีความหวัง

"เปล่าค่ะ...หนึ่งบอกว่าให้เอาไปฝากคนที่เรือนมันเยอะหญิงก็เลยเอามาให้พี่สิงห์ด้วยค่ะ"

นรีนาถส่ายหัวเบาๆวางตระกร้าขนมไว้ที่ตรงหน้าสิงหนาท

"งั้นน้องหญิงเอาไปฝากคนที่เรือนเถอะ"

สิงหนาทก้มหน้างุดเพราะแอบผิดหวังในใจ

"ทำไมล่ะคะ"

"เจ้าของเค้าไม่ได้ตั้งใจให้พี่พี่ก็ไม่อยากรับ"

"เป็นคนขี้น้อยใจตั้งแต่เมื่อไรคะ...รับไปค่ะเดี๋ยวหญิงจะบอกข่าวดี"

นรีนาถเลิกคิ้วมองคนก้มหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยครั้งนักที่เธอจะเห็นสิงหนาทมีอาการแบบนี้

"ก็ได้"

"พี่รามอนุมัติวันลาของพี่สิงห์แล้วนะคะจะลายาวเท่าไรก็ได้"

"จริงเหรอ"

เมื่อได้ยินข่าวนี้สิงหนาทยังพอยิ้มออกได้หน่อยเขารอวันนี้มาพักใหญ่แล้วเพราะเขาจะได้เริ่มแผนการที่คิดอยู่ในใจเสียที

"ค่ะ...ว่าแต่พี่สิงห์จะลาไปทำอะไรคะ"

นรีนาถถามอย่างสงสัยว่าสิงหนาทอยากจะลายาวๆไปเพื่ออะไร

"พี่ขอไม่บอกน้องหญิงแล้วกันนะ"

สิงหนาทบอกกับนรีนาถครั้งนี้ไม่ได้เพราะหากบอกน้องสาวของเขาไปเป็นอันเสียแผนเป็นแน่

"อ้าว...เดี๋ยวนี้มีความลับกับน้องนะคะ"

นรีนาถบุ้ยปากแต่ก็ไม่ได้คะยั้นคะยอถามอะไรที่สิงหนาทไม่อยากตอบ

หลายวันต่อมา

"อยู่ไหนกันนะ..."

วันนี้นาราอยู่บ้านคนเดียวเพราะลูกชายของเธอกับอัญชัญนั้นนรีนาถให้รับไปที่เรือนธิติลักษณ์ตั้งแต่เช้าเพราะเธอไม่ค่อยให้ลูกอยู่ใกล้เท่าไรด้วยความที่ตอนนี้ตนเองไม่สบายหนักตอนนี้เธอจึงกำลังหายาแก้ไข้แต่ยังหาไม่เจอเสียที

พลั้กก

"อ..โอ้ยย.."

"หนึ่ง.."

เดินหาของได้ครู่หนึ่งนาราก็ฟุบลงด้วยอาการหน้ามืดดีที่สิงหนาทเข้ามารับไว้ได้ทันไม่เช่นนั้นเธอคงหัวฟาดพื้นลงไปแล้ว

"ไม่สบายถึงขั้นอ่อนเพลียจะเป็นลมยังไม่ยอมไปหาหมออีกเหรอ"

สิงหนาทอุ้มนารามานอนพักที่ห้องนอนทั้งบ่นด้วยความเป็นห่วงเพราะเขาได้ยินจากอัญชัญว่านารานั้นไม่สบายแต่ไม่ยอมไปหาหมอ

"ใครบอกพี่สิงห์คะว่าหนึ่งไม่สบาย"