ตอนที่31 คนขี้น้อยใจ

"จริงเหรอ"

นาราเบิกตาโพรงด้วยความดีใจ

"ใช่...เพราะเรากับพี่รามต้องช่วยกันบริหารงานที่ธนาคาร"

นรีนาถพนักหน้าเบาๆ

"จริงใช่ไหม..เราดีใจที่สุดเลยนึกว่าจะต้องอยู่ห่างกันเสียอีก"

นาราสวมกอดนรีนาถด้วยความดีใจ

"ไม่เข้าไปล่ะ"

เมืองรามเห็นสิงหนาทแอบมองสองสาวและเด็กๆอยู่ไกลๆจึงเข้ามาหา

"นายก็รู้ว่าฉันถูกห้ามเรื่องอะไร"

สิงหนาทก้มหน้าเล็กน้อยเพราะนาราเชื่อใจว่าเขาจะไม่เข้าใกล้จึงยอมไปอยู่กรุงเทพได้หากแลกกับความสบายของลูกเขาและนาราเขาจำต้องยอมไปก่อนแต่ก็จะหาวิธีเข้าหาเธอใหม่ไม่ปล่อยเธออยู่อย่างนี้ตลอดไปแน่นอน

"เฮ้อ...แบบนี้ก็ต้องอดทนหน่อยนะ"

เมืองรามตบบ่าสิงหนาทเบาๆ

สองวันต่อมา

"บ้านนี้น่าอยู่เหมือนกันนะหนูหนึ่ง"

อัญชัญเดินตามนาราที่กำลังอุ้มมานพซบหลับในอ้อมอกเข้ามาที่บ้านหลังเล็กอยู่ไม่ห่างเรือนธิติลักษณ์เท่าไรโดยมีสิงหนาทเป็นคนมาส่ง

"น้าอัญชอบหรือเปล่าจ้ะ"

"ชอบสิน้าเคยอยู่ที่สบายแบบนี้เสียที่ไหนที่เป็นบุญของน้าเลยล่ะ"

"หนึ่งดีใจนะจ้ะที่เห็นน้ามีความสุขแบบนี้"

นาราดีใจที่เห็นท่าทางอัญชัญมีความสุขหากเธอตัดสินใจผิดเธอคงไม่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของอัญชัญแบบนี้เป็นแน่

"เดี๋ยวน้าเดินดูรอบๆบ้านก่อนนะ"